ในรถไฟฟ้าที่มีผู้คนทั้งยืนและนั่งไม่มากนัก
พอมีที่หลวมๆให้เด็กน้อยวัย 5 ขวบ วิ่งเล่นได้อย่างสบายใจ
.
เด็กน้อย ซุกซน วิ่งชนคนนั้นที คนนี้ที ชนเขาไปทั่ว
.
ความเงียบในรถไฟ ระยะทางที่ไกลเป้าหมาย
และความเครียดของทุกคนตรงนั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เ จ อ เ ด็ ก ไ ม่ ป ร ะ ส า ม า ก ว น ใ จ อี ก
จึ ง ส ร้ า ง ค ว า ม รํ า ค า ญ ค ว า ม โ ก ร ธ
ให้ผู้คนตรงนั้น จนมีหญิงสาวคนหนึ่งทนไม่ไหว
" ใคร !! ใครเป็นพ่อเป็นแม่ เด็กคนนี้ !! "
.
เด็กน้อยตกใจวิ่งเข้าไปหาพ่อ แอบอยู่ข้างๆด้วยความกลัว
.
" คุณใช่ไหมคือพ่อเด็กคนนี้ ทำไมไม่ดูแลลูกคุณดีๆ
ปล่อยให้วิ่งเล่นชนคนนั้นคนนี้ไปทั่ว "
.
ชายที่เป็นพ่อ เงยหน้าขึ้นจากการนั่งก้มหน้ามาตลอดทาง
ภาพที่เขาเห็นคือ ทุกๆคน มองหน้าเขาด้วยความโกรธ
.
เ ข า ย ก มื อ ข อ โ ท ษ ทุ ก ค น
แ ล ะ พู ด อ อ ก ม า เ พี ย ง ไ ม่ กี่ ป ร ะ โ ย ค
...ผมขอโทษ ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
…ผมเพิ่งเสียภรรยาไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
…ผมกำลังจะไปดูศพ ลูกผมก็ยังไม่รู้เลยว่าแม่เขาตาย
…ผมไม่รู้จะบอกเขายังไง ผมทำอะไรไม่ถูก
…ผมขอโทษทุกๆคนจริงๆครับ
.
หลังจากนั้น ไม่ว่าเด็กน้อยคนนี้จะวิ่งไปชนใครอีกกี่หน
จะเล่นซนกับอีกกี่คน ก็ไม่มีใครว่าอะไรเลย
แถมบางคนมีจิตเมตตา ให้ขนม ให้อ้อมกอด
ด้ ว ย ค ว า ม ป ร า ร ถ น า ดี
.
ตอนแรก ทุกคนดูเหมือนจะเป็นยักษ์ เป็นมาร เพราะ "ไม่รู้"
ตอนหลัง ทุกคนมีจิตเมตตา เพราะ "รู้"
.
ดั ง เ ช่ น พุ ท ธ วั จ น
สัตว์ทั้งหลายผู้มีอวิชชา เป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูกฯ
.
เราท่านก็เช่นกัน เ ช่ น นั้ น เ อ ง

Cr : face book way sagaza