กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
คำพูดบางคำอาจจะตรงไปนิดนึงนะครับ เพราะผมเป็นประเภทแปลกๆ นิสัยพวกขวางโลกครับ ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะครับ อย่าว่าผมนะ อิอิ
ขอเกริ่นยาวๆหน่อยนะครับ หวังว่าคงไม่ว่ากันนะครับ^^
ก่อนอื่นเลยผมอยากจะบอกว่า ผมคือคนที่ชื่นชอบการขับขี่แบบสองล้อคนหนึ่งมาตั้งเด็กๆแล้วครับซึ่งเหมือนคนอื่นๆหลายๆคน แต่ตอนนั้นก็เป็นได้แค่ความฝันหน่ะสิครับเพราะเด็กอย่างเราคงไม่มีเงินในกระเป๋าหรอกครับนอกจากจะต้องแบมือขอตังพ่อแม่ แต่ถึงอย่างไรเราก็ได้แต่มองดูคนขับขี่มอเตอร์ไซค์ไปมาตามท้องถนน มองไปเพลินๆ แม้กระทั้งรถซาเล้งผมยังไม่เว้นเลยครับ(ฮ่าๆ)
แต่เมื่อเราโตขึ้นมาเราถึงเวลาที่ต้องอยากได้แล้วหล่ะ จริงไหม? (แต่จะทำอย่างไรดี)
ผมก็โตขึ้นมาจากเด็กบ้านนอกคนนึงแหละครับ ครอบครัวพอมีพอกินไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่น พ่อผมขับรถแท็กซี่รวมทั้งหมดประมาณ20ปี ต้องขอขอบคุณลูกค้าของพ่อผมที่ทำให้ผมมีกินในวันนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครบ้างเหมือนกัน ส่วนแม่ผมท่านไม่ได้อยู่กับผม ท่านเลิกรากับพ่อผมไปเมื่อผมยังประมาณ3ขวบ ส่วนตอนนี้ครอบครัวผมก็มีพ่อ พี่สาว และตัวผมเอง(3คน)
จุดเริ่มต้นของการได้เป็นเจ้าของมอเตอร์ไซค์ก็คือ ขณะนั้นผมอายุประมาณ 20 ปี(อาจจะช้าไปสักหน่อย) ซึ่งเป็นเวลาปิดเทอม(มหาวิทยาลัย) ความฝันนี้ยังไม่จบ ผมก็ไปสมัครทำงานที่เซเว่นสาขาหนึ่งแถวบ้าน ผมไม่อายที่จะต้องทำงานต่อหน้าลูกค้าแถวบ้าน เพราะผมคิดว่า คนที่ขอตังพ่อแม่ต่างหากที่ต้องอายผม ผมไม่ใช่คนที่บอกพ่อแม่ว่าอยากได้รถ แล้วท่านไปซื้อให้ แล้วมาบอกว่าเป็นรถผม ทั้งๆที่ไม่ใช้เงินของตัวเอง มันไม่ใช่ทางผมครับ ผมก็เลยก้มหน้าก้มตาทำงานเก็บหอมรอมริบไปเรื่อยๆ ทำได้ประมาณ 4เดือน ได้เงินมาก้อนหนึ่งประมาณหมื่นกลางๆ(เหลือเก็บแล้ว) ผมก็ทำตามฝันเลยครับ เอาเงินนั้นไปซื้อมอเตอร์ไซค์มือสองมาขี่ราคา 1หมื่นนิดๆ รุ่น Yamaha Mio 115 ตาโต (ผมไม่สนใจว่าใครจะมองอย่างไร แต่นี่คือรถผมตังผม ถึงจะมือสองแต่ผมไม่ได้แบมือขอใครหนิ จริงไหม?)
แล้วผมก็จำเป็นต้องออกจากงานเพื่อขึ้นมาเรียนต่อที่ กทม ครับ
วันรุ่งขึ้นผมก็จัดแจงเก็บของนั่นนู่นนี่ให้เรียบร้อยเพื่อเข้า กทม แต่รอบนี้ไม่ใช่ขึ้นรถตู้ครับ...
ใช่แล้วครับ ครั้งนี้ขี่มอเตอร์ไซค์ไป กทม เอาMioนี่แหละครับ ขี่ไป กทม ระยะทางประมาณ 200กิโลเมตร ซึ่งถือว่าไกลนะครับสำหรับคนที่เคยขี่รถจ้อกแจ้กอยู่แถวบ้าน
ก็ขี่ขึ้นมาเลยครับ ขี่ขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ว่า นี่แหละครับ เงินของเรา ความฝันของเรา เราไม่ได้ขอใคร....
แต่ความฝันนี้ยังไม่จบครับ ระหว่างเรียนผมเชื่อว่าหลายๆคนอยากได้ Bigbike สักคันหนึ่ง เอาไว้ขี่เท่ๆหล่อๆไปเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็เป็นครับ รออะไรหละครับ หาทางที่จะเอามาให้ได้(แต่ไม่ใช่สายขโมยนะครับ555)
ผมไปสมัครงานที่ร้านกาแฟชื่อดังในห้างแห่งหนึ่ง
แต่ต้องเทสงานกันก่อนหนึ่งผลัด ก็คือ8ชม.แต่ได้ค่าแรงครึ่งเดียวครับ แต่ผมก็เอาครับเพราะค่าแรงของเขาดีมากๆครับสำหรับ นศ. แต่!!!!!!
อด....ครับ ผจก.บอกว่าเขาไม่รับผมเนื่องด้วยเพราะว่า ผมหน้านิ่งเกินไป ยิ้มไม่สวย เพราะงานบริการต้องใช้รอยยิ้ม ขณะนั้นผมก็มองไปรอบร้านครับ ไม่เจอ! ไม่เจอ! ไม่เจอผู้ชายแท้สักคน! รวมถึงตัวเขาเองด้วย เอ๊ะหรือว่าผมคิดไปเอง(แต่ไม่เจอจริงๆนะ)
ผมเดินออกมาพร้อมตัง150บาท ผมก็ตรงดิ่งไปที่ร้านไก่ทอดร้านหนึ่ง ผมไม่ยอมแพ้ครับ ผมเข้าไปถามว่ารับสมัครพนักงานไหม พนง.ตอบว่าเดี๋ยวรอ ผจก.มาพรุ่งนี้นะค่ะ ผมก็ตอบว่า ครับ เอ่าแล้วรออะไรครับ ก็กลับกลับห้องสิครับ ฮ่าๆ...
วันรุ่งขึ้นผมก็มาสมัครครับ สมัครตำแหน่ง wow(ขี่รถส่งไก่) แต่ผู้จัดการบอกว่า วาวเต็มแล้ว ลงกุ๊กก่อนได้ไหม(คนทอดไก่) เพราะว่ากุ๊กขาดคน ผมก็เอาสิครับ ไม่เลือกงาน ไม่ยากจนครับ...
ก็ทำงานไปเรื่อยๆครับ บางวัน ผจก.ให้ไปส่งไก่บ้าง บางวันให้เป็นกุ๊กบ้าง ก็ดีครับ ผจก.ใจดีมากๆต้องขอบคุณพี่รั้ง(ผจก.สาขา)มา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ผมทำงานไปเรียนไปนะครับ เช้าเรียน บ่ายทอดไก่ ส่งไก่ ร้านนี้สามารถเลือกเวลาได้ แต่วันไหนไม่ได้จริงๆก็ต้องเห็นใจ ผจก.อ่ะแหละครับ เพราะไม่มีคนจริงๆ วันเสาร์-อาทิตย์ผมก็อยู่กับไก่นี้แหละครับ ส่วนเพื่อนๆผมก็กลับบ้านบ้าง ไปเที่ยวบ้างตามแบบฉบับ นศ.มหล
อ้อลืมบอกไปครับ ผมกู้ กยส ไม่ผ่านครับ ไม่รู้เพราะว่าอะไร แต่คนใช้ไอโฟนกู้ผ่านคับ ซึ่งไม่รู้เอามาตรฐานแบบไหนมาวัด(ขอเหน็บนิดนึง)
ยาวหน่อยนะครับ อดทนอ่านกันนะ^^
หลังจากที่เป็นแบบนี้ได้สักพักก็ถึงเวลา อัพเกรดรถแล้วครับ แต่!!!ไม่มีเงินขนาดนั้นคับ Yamaha nouvo elegance135 จึงเป็นทางออกเดียวครับ
ใช่แล้วครับ ผมขาย Mio ไปเพื่อซื้อ Elagance มือสองมาขี่ แต่เพิ่มเงินอีกประมาณ10000บาทเพราะ Mio ผมขายได้10000ครับ รวมเป็น 20000พอดีเลย
จากนั้นผมก็เอา Nouvo คันนี้แหละครับ กลับบ้านบ้าง ไปเที่ยว ตจว.บ้าง ใช้จนคุณหลงรักในเสน่ห์แบบสองล้ออะครับ ถึงซีซีจะไม่สูงก็ตาม
ผ่านไปประมาณหนึ่งปีกว่าๆครับ ผมก็เลยออกจากงานนั้น เพื่อมาช่วยพี่สาวผมเปิดร้านบรรจุภัณฑ์เล็กๆแห่งหนึ่ง ขณะนั้นผมก็ยังเรียนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ใช่ว่าผมเป็นน้องของเจ้าของร้านแล้วจะมีเงินนะครับ ผมก็ได้เงินเดือนเหมือนคนอื่นแหละครับ ไม่ได้เปอร์เซ็นต์อะไรเลยครับ เพราะผมไม่ต้องการครับ ผมไม่เรียกร้อง ขอแค่เงินอยู่กินไปเดือนๆก็พอ เพราะก่อนหน้านั้น พี่สาวผมคอยช่วยเหลือผมมาตลอดเวลาผมไม่มีพี่ผมก็จะคอยช่วยเหลือตลอด เรื่องบุญคุณสำหรับผมสำคัญนะครับ เราควรที่จะต้องทดแทนครับไม่ใช่หาผลประโยชน์เข้าตัวเอง และหวังว่าทุกคนจะคิดเหมือนผมเช่นกัน
เปิดร้านมาได้ประมาณ 1ปีครับ ตอนนั้นผมบอกพี่ผมไปว่า อยากได้บิ๊กไบค์สักคันครับ แต่พี่ผมก็เฉยๆครับ ถามผมว่าอยากได้ตัวไหน รุ่นไหน ผมก็บอกแบบเกร็งๆอะครับเพราะเกรงใจพี่ผมเอง
แต่ไม่ใช่ว่าแบมือนะครับ ครั้งนี้อีกเช่นเคย ผมมีเงินเก็บประมาณครึ่งแสนครับ คือผมบอกพี่ผมเพราะอยากให้พี่ผมรู้ แล้วให้ออกช่วยนิดๆหน่อยๆ
สุดท้ายก็มาถึงวันนั้นครับ วันรับรถครับ วันที่ผมเฝ้าคอยมาเป็นปี หลายปีก็ว่ากันไป ผมได้รับสายจาก Bigwing rama5 ที่โทรมาบอกเรื่องสถานที่รับรถ ค่าใช่จ่ายต่างๆ แล้วผมก็เพ้อเจ้อในใจ พูดกับตัวเองว่า ความฝันเราจะเป็นจริงแล้วสินะ วันที่เรารอคอยมาตลอด วันที่จะได้ขี่รถบิ๊กไบค์สักคัน วันนั้นนอนไม่หลับครับ ตื่นเต้นโหดๆเลยครับ
ผมก็ยืนรอพี่เขามาส่ง(ใช้บริการส่งฟรี) นั่นไงครับ รถผมมาแล้ว ผมดีใจจนพูดไม่ออก ตื่นเต้นมากๆ ซึ่งความตื่นเต้นนี้มันบอกไม่ถูกครับ มันเป็นสิ่งที่คนทำมันได้สำเร็จเท่านั้นแหละครับที่จะบอกมันได้...
จบแล้วครับเย้ๆ555555555
กระทู้นี้ผมก็ไม่ได้ต้องการหวังอะไรหรอกนะครับ แต่ผมต้องการให้ทุกคนที่มีความฝันเหมือนกันได้มองเป็นแบบอย่างๆ ไม่ต้องทำตามผมหรอกครับเดี๋ยวมันจะเป๊ะเกินไป สำหรับผมแล้ว จะรถเล็กหรือรถใหญ่ ก็ใจสองล้อเหมือนกันครับ ไม่ใช่ว่าคุณขี่รถใหญ่แล้วจะเบิ้ลใส่รถเล็กมันไม่ใช่เรื่องครับ อย่าทำเลยครับ เพราะคุณก็เคยผ่านจุดที่คุณเคยโดนเบิ้ลเครื่องใส่เหมือนกันมาแล้ว ความรู้สึกเดียวกันครับ ใจเขาใจเรา
หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นกำลังใจช่วยทุกคนที่กำลังทำตามฝันอยู่นะครับ เหนื่อยได้ครับ ใครๆเขาก็เหนื่อย แต่คนไหนต่างหากที่จะหยุดก่อนกัน สู้ๆนะครับ
คันแรกครับ
นี่คือคันที่สอง
ปัจจุบันครับ
เอ้าแถมหน่อย
ขอบคุณที่ติดตามครับ ^^
จากมอเตอร์ไซค์MIOมือสองคันเล็กๆ สู่CBR650Fคันใหญ่ๆ
คำพูดบางคำอาจจะตรงไปนิดนึงนะครับ เพราะผมเป็นประเภทแปลกๆ นิสัยพวกขวางโลกครับ ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะครับ อย่าว่าผมนะ อิอิ
ขอเกริ่นยาวๆหน่อยนะครับ หวังว่าคงไม่ว่ากันนะครับ^^
ก่อนอื่นเลยผมอยากจะบอกว่า ผมคือคนที่ชื่นชอบการขับขี่แบบสองล้อคนหนึ่งมาตั้งเด็กๆแล้วครับซึ่งเหมือนคนอื่นๆหลายๆคน แต่ตอนนั้นก็เป็นได้แค่ความฝันหน่ะสิครับเพราะเด็กอย่างเราคงไม่มีเงินในกระเป๋าหรอกครับนอกจากจะต้องแบมือขอตังพ่อแม่ แต่ถึงอย่างไรเราก็ได้แต่มองดูคนขับขี่มอเตอร์ไซค์ไปมาตามท้องถนน มองไปเพลินๆ แม้กระทั้งรถซาเล้งผมยังไม่เว้นเลยครับ(ฮ่าๆ)
แต่เมื่อเราโตขึ้นมาเราถึงเวลาที่ต้องอยากได้แล้วหล่ะ จริงไหม? (แต่จะทำอย่างไรดี)
ผมก็โตขึ้นมาจากเด็กบ้านนอกคนนึงแหละครับ ครอบครัวพอมีพอกินไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่น พ่อผมขับรถแท็กซี่รวมทั้งหมดประมาณ20ปี ต้องขอขอบคุณลูกค้าของพ่อผมที่ทำให้ผมมีกินในวันนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครบ้างเหมือนกัน ส่วนแม่ผมท่านไม่ได้อยู่กับผม ท่านเลิกรากับพ่อผมไปเมื่อผมยังประมาณ3ขวบ ส่วนตอนนี้ครอบครัวผมก็มีพ่อ พี่สาว และตัวผมเอง(3คน)
จุดเริ่มต้นของการได้เป็นเจ้าของมอเตอร์ไซค์ก็คือ ขณะนั้นผมอายุประมาณ 20 ปี(อาจจะช้าไปสักหน่อย) ซึ่งเป็นเวลาปิดเทอม(มหาวิทยาลัย) ความฝันนี้ยังไม่จบ ผมก็ไปสมัครทำงานที่เซเว่นสาขาหนึ่งแถวบ้าน ผมไม่อายที่จะต้องทำงานต่อหน้าลูกค้าแถวบ้าน เพราะผมคิดว่า คนที่ขอตังพ่อแม่ต่างหากที่ต้องอายผม ผมไม่ใช่คนที่บอกพ่อแม่ว่าอยากได้รถ แล้วท่านไปซื้อให้ แล้วมาบอกว่าเป็นรถผม ทั้งๆที่ไม่ใช้เงินของตัวเอง มันไม่ใช่ทางผมครับ ผมก็เลยก้มหน้าก้มตาทำงานเก็บหอมรอมริบไปเรื่อยๆ ทำได้ประมาณ 4เดือน ได้เงินมาก้อนหนึ่งประมาณหมื่นกลางๆ(เหลือเก็บแล้ว) ผมก็ทำตามฝันเลยครับ เอาเงินนั้นไปซื้อมอเตอร์ไซค์มือสองมาขี่ราคา 1หมื่นนิดๆ รุ่น Yamaha Mio 115 ตาโต (ผมไม่สนใจว่าใครจะมองอย่างไร แต่นี่คือรถผมตังผม ถึงจะมือสองแต่ผมไม่ได้แบมือขอใครหนิ จริงไหม?)
แล้วผมก็จำเป็นต้องออกจากงานเพื่อขึ้นมาเรียนต่อที่ กทม ครับ
วันรุ่งขึ้นผมก็จัดแจงเก็บของนั่นนู่นนี่ให้เรียบร้อยเพื่อเข้า กทม แต่รอบนี้ไม่ใช่ขึ้นรถตู้ครับ...
ใช่แล้วครับ ครั้งนี้ขี่มอเตอร์ไซค์ไป กทม เอาMioนี่แหละครับ ขี่ไป กทม ระยะทางประมาณ 200กิโลเมตร ซึ่งถือว่าไกลนะครับสำหรับคนที่เคยขี่รถจ้อกแจ้กอยู่แถวบ้าน
ก็ขี่ขึ้นมาเลยครับ ขี่ขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ว่า นี่แหละครับ เงินของเรา ความฝันของเรา เราไม่ได้ขอใคร....
แต่ความฝันนี้ยังไม่จบครับ ระหว่างเรียนผมเชื่อว่าหลายๆคนอยากได้ Bigbike สักคันหนึ่ง เอาไว้ขี่เท่ๆหล่อๆไปเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็เป็นครับ รออะไรหละครับ หาทางที่จะเอามาให้ได้(แต่ไม่ใช่สายขโมยนะครับ555)
ผมไปสมัครงานที่ร้านกาแฟชื่อดังในห้างแห่งหนึ่ง
แต่ต้องเทสงานกันก่อนหนึ่งผลัด ก็คือ8ชม.แต่ได้ค่าแรงครึ่งเดียวครับ แต่ผมก็เอาครับเพราะค่าแรงของเขาดีมากๆครับสำหรับ นศ. แต่!!!!!!
อด....ครับ ผจก.บอกว่าเขาไม่รับผมเนื่องด้วยเพราะว่า ผมหน้านิ่งเกินไป ยิ้มไม่สวย เพราะงานบริการต้องใช้รอยยิ้ม ขณะนั้นผมก็มองไปรอบร้านครับ ไม่เจอ! ไม่เจอ! ไม่เจอผู้ชายแท้สักคน! รวมถึงตัวเขาเองด้วย เอ๊ะหรือว่าผมคิดไปเอง(แต่ไม่เจอจริงๆนะ)
ผมเดินออกมาพร้อมตัง150บาท ผมก็ตรงดิ่งไปที่ร้านไก่ทอดร้านหนึ่ง ผมไม่ยอมแพ้ครับ ผมเข้าไปถามว่ารับสมัครพนักงานไหม พนง.ตอบว่าเดี๋ยวรอ ผจก.มาพรุ่งนี้นะค่ะ ผมก็ตอบว่า ครับ เอ่าแล้วรออะไรครับ ก็กลับกลับห้องสิครับ ฮ่าๆ...
วันรุ่งขึ้นผมก็มาสมัครครับ สมัครตำแหน่ง wow(ขี่รถส่งไก่) แต่ผู้จัดการบอกว่า วาวเต็มแล้ว ลงกุ๊กก่อนได้ไหม(คนทอดไก่) เพราะว่ากุ๊กขาดคน ผมก็เอาสิครับ ไม่เลือกงาน ไม่ยากจนครับ...
ก็ทำงานไปเรื่อยๆครับ บางวัน ผจก.ให้ไปส่งไก่บ้าง บางวันให้เป็นกุ๊กบ้าง ก็ดีครับ ผจก.ใจดีมากๆต้องขอบคุณพี่รั้ง(ผจก.สาขา)มา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ผมทำงานไปเรียนไปนะครับ เช้าเรียน บ่ายทอดไก่ ส่งไก่ ร้านนี้สามารถเลือกเวลาได้ แต่วันไหนไม่ได้จริงๆก็ต้องเห็นใจ ผจก.อ่ะแหละครับ เพราะไม่มีคนจริงๆ วันเสาร์-อาทิตย์ผมก็อยู่กับไก่นี้แหละครับ ส่วนเพื่อนๆผมก็กลับบ้านบ้าง ไปเที่ยวบ้างตามแบบฉบับ นศ.มหล
อ้อลืมบอกไปครับ ผมกู้ กยส ไม่ผ่านครับ ไม่รู้เพราะว่าอะไร แต่คนใช้ไอโฟนกู้ผ่านคับ ซึ่งไม่รู้เอามาตรฐานแบบไหนมาวัด(ขอเหน็บนิดนึง)
ยาวหน่อยนะครับ อดทนอ่านกันนะ^^
หลังจากที่เป็นแบบนี้ได้สักพักก็ถึงเวลา อัพเกรดรถแล้วครับ แต่!!!ไม่มีเงินขนาดนั้นคับ Yamaha nouvo elegance135 จึงเป็นทางออกเดียวครับ
ใช่แล้วครับ ผมขาย Mio ไปเพื่อซื้อ Elagance มือสองมาขี่ แต่เพิ่มเงินอีกประมาณ10000บาทเพราะ Mio ผมขายได้10000ครับ รวมเป็น 20000พอดีเลย
จากนั้นผมก็เอา Nouvo คันนี้แหละครับ กลับบ้านบ้าง ไปเที่ยว ตจว.บ้าง ใช้จนคุณหลงรักในเสน่ห์แบบสองล้ออะครับ ถึงซีซีจะไม่สูงก็ตาม
ผ่านไปประมาณหนึ่งปีกว่าๆครับ ผมก็เลยออกจากงานนั้น เพื่อมาช่วยพี่สาวผมเปิดร้านบรรจุภัณฑ์เล็กๆแห่งหนึ่ง ขณะนั้นผมก็ยังเรียนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ใช่ว่าผมเป็นน้องของเจ้าของร้านแล้วจะมีเงินนะครับ ผมก็ได้เงินเดือนเหมือนคนอื่นแหละครับ ไม่ได้เปอร์เซ็นต์อะไรเลยครับ เพราะผมไม่ต้องการครับ ผมไม่เรียกร้อง ขอแค่เงินอยู่กินไปเดือนๆก็พอ เพราะก่อนหน้านั้น พี่สาวผมคอยช่วยเหลือผมมาตลอดเวลาผมไม่มีพี่ผมก็จะคอยช่วยเหลือตลอด เรื่องบุญคุณสำหรับผมสำคัญนะครับ เราควรที่จะต้องทดแทนครับไม่ใช่หาผลประโยชน์เข้าตัวเอง และหวังว่าทุกคนจะคิดเหมือนผมเช่นกัน
เปิดร้านมาได้ประมาณ 1ปีครับ ตอนนั้นผมบอกพี่ผมไปว่า อยากได้บิ๊กไบค์สักคันครับ แต่พี่ผมก็เฉยๆครับ ถามผมว่าอยากได้ตัวไหน รุ่นไหน ผมก็บอกแบบเกร็งๆอะครับเพราะเกรงใจพี่ผมเอง
แต่ไม่ใช่ว่าแบมือนะครับ ครั้งนี้อีกเช่นเคย ผมมีเงินเก็บประมาณครึ่งแสนครับ คือผมบอกพี่ผมเพราะอยากให้พี่ผมรู้ แล้วให้ออกช่วยนิดๆหน่อยๆ
สุดท้ายก็มาถึงวันนั้นครับ วันรับรถครับ วันที่ผมเฝ้าคอยมาเป็นปี หลายปีก็ว่ากันไป ผมได้รับสายจาก Bigwing rama5 ที่โทรมาบอกเรื่องสถานที่รับรถ ค่าใช่จ่ายต่างๆ แล้วผมก็เพ้อเจ้อในใจ พูดกับตัวเองว่า ความฝันเราจะเป็นจริงแล้วสินะ วันที่เรารอคอยมาตลอด วันที่จะได้ขี่รถบิ๊กไบค์สักคัน วันนั้นนอนไม่หลับครับ ตื่นเต้นโหดๆเลยครับ
ผมก็ยืนรอพี่เขามาส่ง(ใช้บริการส่งฟรี) นั่นไงครับ รถผมมาแล้ว ผมดีใจจนพูดไม่ออก ตื่นเต้นมากๆ ซึ่งความตื่นเต้นนี้มันบอกไม่ถูกครับ มันเป็นสิ่งที่คนทำมันได้สำเร็จเท่านั้นแหละครับที่จะบอกมันได้...
จบแล้วครับเย้ๆ555555555
กระทู้นี้ผมก็ไม่ได้ต้องการหวังอะไรหรอกนะครับ แต่ผมต้องการให้ทุกคนที่มีความฝันเหมือนกันได้มองเป็นแบบอย่างๆ ไม่ต้องทำตามผมหรอกครับเดี๋ยวมันจะเป๊ะเกินไป สำหรับผมแล้ว จะรถเล็กหรือรถใหญ่ ก็ใจสองล้อเหมือนกันครับ ไม่ใช่ว่าคุณขี่รถใหญ่แล้วจะเบิ้ลใส่รถเล็กมันไม่ใช่เรื่องครับ อย่าทำเลยครับ เพราะคุณก็เคยผ่านจุดที่คุณเคยโดนเบิ้ลเครื่องใส่เหมือนกันมาแล้ว ความรู้สึกเดียวกันครับ ใจเขาใจเรา
หวังว่าประสบการณ์ของผมจะเป็นกำลังใจช่วยทุกคนที่กำลังทำตามฝันอยู่นะครับ เหนื่อยได้ครับ ใครๆเขาก็เหนื่อย แต่คนไหนต่างหากที่จะหยุดก่อนกัน สู้ๆนะครับ
คันแรกครับ
นี่คือคันที่สอง
ปัจจุบันครับ
เอ้าแถมหน่อย
ขอบคุณที่ติดตามครับ ^^