ก่อนอื่นผมขอเล่าอะไรซักอย่างเกี่ยวกับตัวผมก่อนนะครับ...
ผมเป็นเด็กโรงเรียนประจำตำบลครับ แต่ได้เข้ามาเรียนในมหาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เรียนคณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิทยฯ มันก็กดดันนะครับ หลายๆ เรื่องในตอนแรก ทั้งเรื่องเรียน เช่น บางครั้งเราไม่เคยเข้าเเลปเลยในโรงเรียนมัธยมที่ผมเรียนมา การเขียนรายงานรีพอร์ตอะไรต่างๆ ผมจะช้า บางครั้งในสมาชิกแลปเดียวกันเขาเสร็จ แต่ผมก็ต้องนั่งเขียนแลปอยู่ เพราะผมก็ไม่ได้อยากลอก กลัวว่าเวลาที่เราสอบบจริงๆ เราจะมีปัญหา คือ ทำไม่ได้ เพราะเราไม่ได้ทำเอง แต่ก็มีเพื่อนที่เขารอเราอยู่ทุกครั้ง แลปเคมีเครื่องมือผมก็ใช้ไม่คล่อง จะฝึกเราก็กลัวว่าจะทำเพื่อนช้า เพราะเคยครั้งหนึ่งที่เราอยากจะไทเทรตสาร แต่ก็ทำแบบม่วงไปเลย ทั้งที่เพื่อนเขาทำเก่งมาก แต่ทุกๆ ครั้งที่เศร้าผมก็มีเพื่อนที่ดีคอยทำให้สดชื่นครับ บางครั้งอาจจะพาไปกินโน่นนั่นนี่
แต่ปัญหาของเรื่องไม่ใช่เรื่องอันนี้เท่าไหร่ เมื่อสองวันที่เเล้วคะแนนวิชาแมทมันออกครับ ผมก็รู้ว่ามันทำไม่ได้มากหรอก แต่ผลที่ออกมามันเสี่ยงที่จะติดเอฟมาก ผมเครียดมากครับวันนั้นไม่ได้ไปกินข้าวไหนกับเพื่อน กลับมากินข้าวที่โรงชายใกล้ๆ หอ แต่ก็เจอเพื่อน นั่งคุยกันบ้าง แต่กลับหอมามันก็อารมณ์เดิม ... ที่จริง วันต่อมาผมจะต้องออกไปพูดหน้าชั้นในวิชาหนึ่งครับ เป็นการพูดวิพากษ์ แต่ตอนเย็นวันนั้นคือ ผมนั่งเม่อ นั่งลอยๆ ตั้งเเต่หกโมงครึ่งยัน สามทุ่มครึ่ง นั่งดูข่าว เผื่อว่าเราจะมีแรงบันดาลใจอะไรซักอย่างที่จะเขียนออกมาไปพูดหน้าชั้น แต่แล้วสาม สี่ชั่วโมมงผ่านไป ผมก็ได้แต่นั่งฟังข่าวเรื่อยไปๆๆๆ หลับ ตื่น เช้า.... ไม่มีทางเลือกครับ การบ้านฟิสิกส์ก็ต้องส่ง นั่งทำการบ้าน ทั้งที่มันมีให้ลอกก็ไม่ลอกเขา นั่งทำๆๆๆ เสียเวลาเยอะ พอเหลือเวลาเล็กน้อย ก็แต่งเรื่องที่จะไปพูด ในเรื่องที่ผมเขียนมันก็ไม่ได้เเย่นะครับ แต่ว่ามันไม่มีเวลาซ้อม จนในที่สุดตอนออกไปพูด ผมพูดไม่ออกเลย พูดไม่ได้ มันตื้อไปหมด จากก่อนหน้านั้น อ.เคยคอมเม้นต์ว่าผมพอจะพูดดีบ้าง เตรียมตัวดี แต่ชอบหัวเราะเวลาคนอื่นหัวเราะอะไรอย่งนี้ แต่วันนั้นคือพูดไม่ออก บื้อไปหมด อาจจะเป็นเพราะคนแรกด้วย ตื่นเต้นไปไม่ถูก สุดท้ายก็ไปเรียนวิชาต่อไป ผมนั่งเม่อตามเดิม เพื่อนบอกว่าไปปลดปล่อยไปกินสเต๊ก ผมบอก กินไม่เป็นเลยไม่ไป (ผมกินไม่เป็นจริงๆ นิ) ได้แต่กลับมานั่งเศร้า แล้วก็ไม่ำอะไรตามเดิมนั่งดูหนัง เผื่อว่าดีขึ้นก็ไม่ได้ดีขึ้น มันเหมือนย้ำคิดย้ำทำเลยครับ ตอนคะแนนออกก็เอามาปนกะงานต่อไป จนไม่เป็นอันทำงาน งานก็ออกมาไม่ดี พอไม่ดีๆๆ ก็ไม่ทำอะไร ... นั่นแหละครับปัญหาผม บ้างครั้งผมคิดออกว่า เออเราไปวิ่งดีมั้ย ดูหนังมั้ย ทำอะไรๆ ก็ได้ให้มันดีขึ้น แต่มันก็ไม่ไปไม่ทำ มาหักล้างความคิดตัวเองอยู่ดี เพราะมันเบื่อๆ ไปหมดเลย
ทุกๆ คนครับ คุณอาจจะมีปัญหาแบบนี้ หรือมีปัญหาหลายๆ อย่างที่ไม่เหมือนผม เราจะแก้ไขมันยังไง สมาชิกทุกคนคิดยังไงบ้าง? มีวิธีทำยังไงบ้างที่จะจัดการกับเรื่องแบบนี้บอกผมทีได้มั้ยครับ
เครียดแล้วพาลไปมีปัญหากับเรื่องอื่น... ทำยังไงดี?
ผมเป็นเด็กโรงเรียนประจำตำบลครับ แต่ได้เข้ามาเรียนในมหาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เรียนคณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิทยฯ มันก็กดดันนะครับ หลายๆ เรื่องในตอนแรก ทั้งเรื่องเรียน เช่น บางครั้งเราไม่เคยเข้าเเลปเลยในโรงเรียนมัธยมที่ผมเรียนมา การเขียนรายงานรีพอร์ตอะไรต่างๆ ผมจะช้า บางครั้งในสมาชิกแลปเดียวกันเขาเสร็จ แต่ผมก็ต้องนั่งเขียนแลปอยู่ เพราะผมก็ไม่ได้อยากลอก กลัวว่าเวลาที่เราสอบบจริงๆ เราจะมีปัญหา คือ ทำไม่ได้ เพราะเราไม่ได้ทำเอง แต่ก็มีเพื่อนที่เขารอเราอยู่ทุกครั้ง แลปเคมีเครื่องมือผมก็ใช้ไม่คล่อง จะฝึกเราก็กลัวว่าจะทำเพื่อนช้า เพราะเคยครั้งหนึ่งที่เราอยากจะไทเทรตสาร แต่ก็ทำแบบม่วงไปเลย ทั้งที่เพื่อนเขาทำเก่งมาก แต่ทุกๆ ครั้งที่เศร้าผมก็มีเพื่อนที่ดีคอยทำให้สดชื่นครับ บางครั้งอาจจะพาไปกินโน่นนั่นนี่
แต่ปัญหาของเรื่องไม่ใช่เรื่องอันนี้เท่าไหร่ เมื่อสองวันที่เเล้วคะแนนวิชาแมทมันออกครับ ผมก็รู้ว่ามันทำไม่ได้มากหรอก แต่ผลที่ออกมามันเสี่ยงที่จะติดเอฟมาก ผมเครียดมากครับวันนั้นไม่ได้ไปกินข้าวไหนกับเพื่อน กลับมากินข้าวที่โรงชายใกล้ๆ หอ แต่ก็เจอเพื่อน นั่งคุยกันบ้าง แต่กลับหอมามันก็อารมณ์เดิม ... ที่จริง วันต่อมาผมจะต้องออกไปพูดหน้าชั้นในวิชาหนึ่งครับ เป็นการพูดวิพากษ์ แต่ตอนเย็นวันนั้นคือ ผมนั่งเม่อ นั่งลอยๆ ตั้งเเต่หกโมงครึ่งยัน สามทุ่มครึ่ง นั่งดูข่าว เผื่อว่าเราจะมีแรงบันดาลใจอะไรซักอย่างที่จะเขียนออกมาไปพูดหน้าชั้น แต่แล้วสาม สี่ชั่วโมมงผ่านไป ผมก็ได้แต่นั่งฟังข่าวเรื่อยไปๆๆๆ หลับ ตื่น เช้า.... ไม่มีทางเลือกครับ การบ้านฟิสิกส์ก็ต้องส่ง นั่งทำการบ้าน ทั้งที่มันมีให้ลอกก็ไม่ลอกเขา นั่งทำๆๆๆ เสียเวลาเยอะ พอเหลือเวลาเล็กน้อย ก็แต่งเรื่องที่จะไปพูด ในเรื่องที่ผมเขียนมันก็ไม่ได้เเย่นะครับ แต่ว่ามันไม่มีเวลาซ้อม จนในที่สุดตอนออกไปพูด ผมพูดไม่ออกเลย พูดไม่ได้ มันตื้อไปหมด จากก่อนหน้านั้น อ.เคยคอมเม้นต์ว่าผมพอจะพูดดีบ้าง เตรียมตัวดี แต่ชอบหัวเราะเวลาคนอื่นหัวเราะอะไรอย่งนี้ แต่วันนั้นคือพูดไม่ออก บื้อไปหมด อาจจะเป็นเพราะคนแรกด้วย ตื่นเต้นไปไม่ถูก สุดท้ายก็ไปเรียนวิชาต่อไป ผมนั่งเม่อตามเดิม เพื่อนบอกว่าไปปลดปล่อยไปกินสเต๊ก ผมบอก กินไม่เป็นเลยไม่ไป (ผมกินไม่เป็นจริงๆ นิ) ได้แต่กลับมานั่งเศร้า แล้วก็ไม่ำอะไรตามเดิมนั่งดูหนัง เผื่อว่าดีขึ้นก็ไม่ได้ดีขึ้น มันเหมือนย้ำคิดย้ำทำเลยครับ ตอนคะแนนออกก็เอามาปนกะงานต่อไป จนไม่เป็นอันทำงาน งานก็ออกมาไม่ดี พอไม่ดีๆๆ ก็ไม่ทำอะไร ... นั่นแหละครับปัญหาผม บ้างครั้งผมคิดออกว่า เออเราไปวิ่งดีมั้ย ดูหนังมั้ย ทำอะไรๆ ก็ได้ให้มันดีขึ้น แต่มันก็ไม่ไปไม่ทำ มาหักล้างความคิดตัวเองอยู่ดี เพราะมันเบื่อๆ ไปหมดเลย
ทุกๆ คนครับ คุณอาจจะมีปัญหาแบบนี้ หรือมีปัญหาหลายๆ อย่างที่ไม่เหมือนผม เราจะแก้ไขมันยังไง สมาชิกทุกคนคิดยังไงบ้าง? มีวิธีทำยังไงบ้างที่จะจัดการกับเรื่องแบบนี้บอกผมทีได้มั้ยครับ