การเดินทางของคนแต่ละไม่มีทางที่จะเหมือนกันได้ หนึ่งชีวิตที่เกิดมาบนโลกย่อมมีดวงวิญญาณเป็นของตนเอง แล้วทำคนหนึ่งคนจะต้องเดินตามคนอีกหนึ่งคน
ผมก็เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ไม่รวยและก็ไม่จน แต่เนื่องจากในระแวกที่อยู่เป็นชนบท ทำให้บ้านของผมถือว่าเป็นบ้านคนรวย ชีวิตผมเริ่มด้วยการไปเรียนโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมต่ำมากๆ มีแต่คนญานะเงินน้อยจะมาเรียน ซึ่งทุกวันในการไปเรียน เพื่อนๆก็ชอบขอของต่างๆ ไม่ก็ขโมยไปเลย แถมชอบอวดของที่ตนมีพอผมอวดบ้างก็หาว่ารวยแล้วขี้อวด ตอนประถม คุณครูชอบเรียกให้นักเรียนลุกขึ้นทั้งห้องแล้วตอบคำถามตามโจทย์ที่ท่านให้มา โดยคนที่ตอบถูกหรือตอบได้จะสามารถนั่งได้ ทุกคนในห้องก็ตอบคำถามได้อย่างง่ายดายเหลือแต่เพียงผมที่ไม่สามารถตอบคำถามของครูได้เลย ไม่ใช่ไม่ฉลาด เพียงแต่ไม่กล้าออกความเห็นและไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ผมเลยต้องยืนจนจบคาบเรียนเสมือนเป็นหุ่นไล่กาประจำห้อง เหตุการณ์นี้ทำให้เพื่อนร่วมห้องเห็นผมเป็นตัวประหลาดและไม่มีคนยอมคุยด้วยเลย ทำให้ชีวิตวัยเด็กไม่มีเพื่อนเลยสักคน ผมจึงคิดว่างั้นอยู่คนเดียวก็ได้ เล่นคนเดียวคุยคนเดียวหัวเราะคนเดียว แทนที่สิ่งดีๆที่ทำคนเดียวจะทำให้ผมมีความสุขมันกลับทำให้ผมมีความทุกข์แทน เนื่องจากคนอื่นๆเริ่มมาหาว่าผมบ้า และล้อเช่นนี้ทุกวันเป็นเวลา1ปีเต็ม ทำให้ผมเริ่มคิดอีกได้ว่า งั้นเราก็แค่เงียบไปต้องคุยไรกับใครหรือทำไรให้คนอื่นเห็นมันก็น่าจะช่วยได้ ผมจึงทำตามที่ตัวเองคิด แล้วมันก็ได้ผล การล้อไม่มีอีกต่อไป แล้วผมก็ผ่านช่วงประถมต้นมาได้อย่างสบายด้วยเกรดเฉลี่ย1.00 พ้น0มาได้ แต่อย่างที่บอกว่าผมไม่ใช่ไม่ฉลาด ทำให้ผมผ่านข้อสอบเพราะทำคะแนนดีในการสอบ แต่ที่คะแนนแค่ผ่านเกณฑ์เพราะว่า ผมไมทำการบ้านเลยสักนิดเดียวเพรยงเพราะไม่ชอบที่เพื่อนมาขอลอกตลอด ตอนตัดสิ้นใจเลิกให้เพื่อนลอก ผมได้ตัดสินใจเลิกทำเองแล้วรอลอกดีกว่า แต่กลายเป็นว่าไม่มีคนให้ผมลอกเช่นกัน เลยทำให้คะแนนส่งการบ้านเป็นศูนย์
ชีวิตประถม4-6 ผมต้องย้ายที่เรียนเนื่องจากกำลังจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนเดิมเนื่องจากคะแนนห่วยแตก อ่าา โรงเรียนใหม่ก็ต้องมีเพื่อนใหม่ด้วยซินะ แถมยังไม่ต้องถูกล้ออีก แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย เนื่องจากผมเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่ ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเหมือนเดิมและที่แย่ไปกว่านั้นคือ ชอบมีคนมาตดใกล้ๆ แล้วโยนความผิดมาให้ผม เนื่องจากผมเป็นคนที่ชอบอยู่เงียบๆพร้อมไม่เถียงกับใครเรื่องอะไรเลย จากนั้นทำให้ทุกครั้งที่มีคนตด มันก็จะต้องเป็นความผิดผมเสมอ ผมเลยคิดว่าทุกวันนี้โดนล้อ ว่าเป็นไอบ้าบ้าง ไอตดบ้าง งั้นก็ทำอย่างที่เค้าว่ามาเลยละกัน ผมก็เริ่มบทปิศาจที่ทุกคนเขียนให้ผม โดยทุกครั้งที่มีคนมาเขี่ยก้นหรือเอาหน้ามาอยู่ใกล้ๆก้น ผมจะทำการเบ่งสุดแรงเพื่อให้ได้ธาตุลมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดผมเน้นเสียงส่วนกลิ่นเป็นของแถม ไม่ต้องคิดว่าผมทำตัวทุเรศ เพราะผมทำอย่างนี้กับคนแค่คนที่ชอบโบ้ยความ ผิดมาให้ผมเท่านั้น แต่เมื่อผมทำสิ่งนี้ไปนานๆ มันยิ่งทำให้คนเลิกยุ่งกับผมยิ่งกว่าเดิมเพราะคนที่โดนไปเป่าหูให้ทุกคนเลิกใส่ใจผมและไม่ให้ผมเข้ากลุ่มเมื่อมีงานกลุ่มต้องทำ ทุกคนั้งที่ต้องจับกลุ่มผมจะเหลือคนเดียวทุกครั้ง เพราะเนื่องจากมีนักเรียน50 คน และให้แบ่งกลุ่มละ5คน ครูจะเป็นคนใส่ชื่อผมลงในกลุ่มผู้โชคดีเสมอ ถึงเวลาก็ดีอย่างที่ผมไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะเพื่อนร่วมกลุ่มไม่ต้องการความเห็นของผมสักเท่าไหร่ สบายเลย เป็นแบบนี้ทุกวันจนจบป.6
จุดเริ่มต้นไอห่วย
ผมก็เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ไม่รวยและก็ไม่จน แต่เนื่องจากในระแวกที่อยู่เป็นชนบท ทำให้บ้านของผมถือว่าเป็นบ้านคนรวย ชีวิตผมเริ่มด้วยการไปเรียนโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมต่ำมากๆ มีแต่คนญานะเงินน้อยจะมาเรียน ซึ่งทุกวันในการไปเรียน เพื่อนๆก็ชอบขอของต่างๆ ไม่ก็ขโมยไปเลย แถมชอบอวดของที่ตนมีพอผมอวดบ้างก็หาว่ารวยแล้วขี้อวด ตอนประถม คุณครูชอบเรียกให้นักเรียนลุกขึ้นทั้งห้องแล้วตอบคำถามตามโจทย์ที่ท่านให้มา โดยคนที่ตอบถูกหรือตอบได้จะสามารถนั่งได้ ทุกคนในห้องก็ตอบคำถามได้อย่างง่ายดายเหลือแต่เพียงผมที่ไม่สามารถตอบคำถามของครูได้เลย ไม่ใช่ไม่ฉลาด เพียงแต่ไม่กล้าออกความเห็นและไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ผมเลยต้องยืนจนจบคาบเรียนเสมือนเป็นหุ่นไล่กาประจำห้อง เหตุการณ์นี้ทำให้เพื่อนร่วมห้องเห็นผมเป็นตัวประหลาดและไม่มีคนยอมคุยด้วยเลย ทำให้ชีวิตวัยเด็กไม่มีเพื่อนเลยสักคน ผมจึงคิดว่างั้นอยู่คนเดียวก็ได้ เล่นคนเดียวคุยคนเดียวหัวเราะคนเดียว แทนที่สิ่งดีๆที่ทำคนเดียวจะทำให้ผมมีความสุขมันกลับทำให้ผมมีความทุกข์แทน เนื่องจากคนอื่นๆเริ่มมาหาว่าผมบ้า และล้อเช่นนี้ทุกวันเป็นเวลา1ปีเต็ม ทำให้ผมเริ่มคิดอีกได้ว่า งั้นเราก็แค่เงียบไปต้องคุยไรกับใครหรือทำไรให้คนอื่นเห็นมันก็น่าจะช่วยได้ ผมจึงทำตามที่ตัวเองคิด แล้วมันก็ได้ผล การล้อไม่มีอีกต่อไป แล้วผมก็ผ่านช่วงประถมต้นมาได้อย่างสบายด้วยเกรดเฉลี่ย1.00 พ้น0มาได้ แต่อย่างที่บอกว่าผมไม่ใช่ไม่ฉลาด ทำให้ผมผ่านข้อสอบเพราะทำคะแนนดีในการสอบ แต่ที่คะแนนแค่ผ่านเกณฑ์เพราะว่า ผมไมทำการบ้านเลยสักนิดเดียวเพรยงเพราะไม่ชอบที่เพื่อนมาขอลอกตลอด ตอนตัดสิ้นใจเลิกให้เพื่อนลอก ผมได้ตัดสินใจเลิกทำเองแล้วรอลอกดีกว่า แต่กลายเป็นว่าไม่มีคนให้ผมลอกเช่นกัน เลยทำให้คะแนนส่งการบ้านเป็นศูนย์
ชีวิตประถม4-6 ผมต้องย้ายที่เรียนเนื่องจากกำลังจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนเดิมเนื่องจากคะแนนห่วยแตก อ่าา โรงเรียนใหม่ก็ต้องมีเพื่อนใหม่ด้วยซินะ แถมยังไม่ต้องถูกล้ออีก แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย เนื่องจากผมเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่ ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเหมือนเดิมและที่แย่ไปกว่านั้นคือ ชอบมีคนมาตดใกล้ๆ แล้วโยนความผิดมาให้ผม เนื่องจากผมเป็นคนที่ชอบอยู่เงียบๆพร้อมไม่เถียงกับใครเรื่องอะไรเลย จากนั้นทำให้ทุกครั้งที่มีคนตด มันก็จะต้องเป็นความผิดผมเสมอ ผมเลยคิดว่าทุกวันนี้โดนล้อ ว่าเป็นไอบ้าบ้าง ไอตดบ้าง งั้นก็ทำอย่างที่เค้าว่ามาเลยละกัน ผมก็เริ่มบทปิศาจที่ทุกคนเขียนให้ผม โดยทุกครั้งที่มีคนมาเขี่ยก้นหรือเอาหน้ามาอยู่ใกล้ๆก้น ผมจะทำการเบ่งสุดแรงเพื่อให้ได้ธาตุลมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดผมเน้นเสียงส่วนกลิ่นเป็นของแถม ไม่ต้องคิดว่าผมทำตัวทุเรศ เพราะผมทำอย่างนี้กับคนแค่คนที่ชอบโบ้ยความ ผิดมาให้ผมเท่านั้น แต่เมื่อผมทำสิ่งนี้ไปนานๆ มันยิ่งทำให้คนเลิกยุ่งกับผมยิ่งกว่าเดิมเพราะคนที่โดนไปเป่าหูให้ทุกคนเลิกใส่ใจผมและไม่ให้ผมเข้ากลุ่มเมื่อมีงานกลุ่มต้องทำ ทุกคนั้งที่ต้องจับกลุ่มผมจะเหลือคนเดียวทุกครั้ง เพราะเนื่องจากมีนักเรียน50 คน และให้แบ่งกลุ่มละ5คน ครูจะเป็นคนใส่ชื่อผมลงในกลุ่มผู้โชคดีเสมอ ถึงเวลาก็ดีอย่างที่ผมไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะเพื่อนร่วมกลุ่มไม่ต้องการความเห็นของผมสักเท่าไหร่ สบายเลย เป็นแบบนี้ทุกวันจนจบป.6