ก็ขอสวัสดี กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมที่ผมเขียนขึ้นมา ผมอยากให้ชาว Pantip และผู้ที่หลงกดเข้ามาอ่านกระทู้ผม ได้ฟังประสบการณ์ของผมและแชร์ด้วยนะครับ
เรามาเริ่มเล่าเรื่องกันเลย
บอกไว้เลยนะครับ ผมทะเลาะกับเธอเกือบทุกวัน เรื่องเล็กน้อยอะไรก็เก็บมาทะเลาะกัน555 แต่ก็กลับมารักกันเหมือนเดิม จนเริ่งเกิด คือผมมีแฟนครับ แฟนผมอยู่ ม.4 ส่วนตัวผม อยู่ ม.6 เราคบกันทางเฟสบุ๊คครับ ช่วงๆนั้นผมเศร้ากับการโดนหักอกมา เลยคิดในใจว่า ชีวิตนี้ผมจะไม่ขอมีใครจนกว่าจะเรียนจบ ม.6 แต่เรื่องก็มาเริ่มที่ว่า เพื่อนของแฟนผมได้ทักมาให้ผมนั้นไปจีบเธอ จากนั้น ด้วยความที่ว่า เธอนั้นก็ชอบผมเหมือนกัน ชอบผมมาตั้งแต่ที่ผมอยู่ ม.4 จนปัจจุบันผมอยู่ ม.6 แล้ว เธอก็ยังชอบผมอยู่ ผมเราทั้งสองได้คบกัน ในช่วงวันเกิดของเธอ ตอนนั้นผมไม่มีอะไรจะให้เป็นของขวัญเธอ ผมเลยคิดว่าจะขอเธอคบในวันเกิดของเธอ จากนั้นต่อมา ด้วยความที่เธอเป็นคนขี้อาย และไม่เคยผ่านผู้ชายไหนมาก่อน(ผมคือคนแรกของเธอ)เป็นเหตุทำให้เธอเขิญอายผมไม่กล้ามาสู้หน้าผมเท่าไหร่ เจอผมก็ได้แต่หลบหน้าหนีผม ทั้งๆที่เราคบกัน หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ ผมได้พยายามหาวิธีเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆเธอ ผมได้มีโอกาสพาเธอเดินไปส่งที่รถประจำทาง ทางก็แค่ระยะสั้นๆ ได้เจอแค่แปบเดียว แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมได้เดินไปส่งเธออย่างนี้แทบทุกวัน แต่มีอยู่วันนึง เธออยู่ดีๆก็ไม่อยากเจอผม ผมเคยคิดว่าเธออายที่เดินกับผม ด้วยความที่ผมเป็นคนหน้าตาออกดี คนรู้จักเยอะภายในโรงเรียน ผมเลยคิดแบบนั้น จากนั้นผมน้อยใจนิดๆที่เธอไม่อยากเดินกับผม ผมเลยทำเป็นงอลเธอไม่คุยกับเธอ จากนั้นเธอก็มาง้อผมและร้องไห้ให้ผมเพราะเรื่องนี้ ผมก็งงมาก ผมไม่เคยมาเธอผู้หญิงที่ตามง้อผมและร้องไห้ให้ผมเลยขนาดนี้(คือโทรคุยและร้องไห้ผ่านโทรศัพท์อะครับ)จากนั้นผมก็ไม่รีรอที่จะยกโทษให้เธอ แล้วเราก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม พอหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นมา 2อาทิตย์ ช่วงนั้นเป็นวันงานวิทยาศาสตร์ ผมได้ไปหาเธอเพราะวันนั้นไม่ได้เรียนทั้งวัน ผมได้ชวนเธอไปนั่งเล่นคุยกับผมสองต่อสอง ตอนนั้นผมสังเกตุว่า เธอไม่มองหน้าผมเลย และเดินหางจากผมมาก(คือไม่สนใจประมาณว่าเหมือนเธอเดินคนเดียว)ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไร จนเราไปนั่งเล่นกันสองคน เธอก็ไม่มองหน้าผมสักนิด ผมพยายามหยอกเล่นกับเธอ ชวนเล่นชวนคุย ด้วยความเขิณอายของเธอมั้งครับ เธอไม่มองหรือจะคุยหรือถามอะไรผมเลย สักพักนึงเพื่อนกลุ่มผมก็เดินผ่านมาและแซวผม ตอนนั้นเธอคงเขิณและบอกให้ผมเปลี่ยนที่นั่ง และไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนของเธอ ด้วยความเขิณและทำอะไรไม่ถูกของเธอ เธอก็ได้แต่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จาผมเลย ผมพยายามชวนเล่นชวนคุยแล้วก็ ไม่ได้ผล จากนั้นผมก็ลองทำเป็นเคียดให้เธอ บทสรุปง่ายๆครับ เธอทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ได้แต่ก้มหน้าแล้วถามว่าเป็นอะไร ผมไม่ตอบครับ จากนั้นเธอก็ร้องไห้แล้วเดินหนีผมไปเลย ตอนนั้นผมก็ร้องไห้ตาม เสียใจที่ทำอะไรลงไป พอเย็นวันนั้นผมได้ไปง้อเธอ(โทรง้ออะครับ)เราก็คืนดีกัน เหมือนเดิม ผมหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย จนคบรอบ 1เดือน คือตลอดที่ผ่านมาผมจะเป็นคนทักหาเธอก่อน มาจนวันนึงผมไม่ได้ทักไปเลย เธอก็ไม่ทักผมมา แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นอย่างที่ขาด ต่างคนต่างหาย กลายเป็นเลิกกันโดยไม่กล่าวอะไรสักคบ ตอนนั้นผมรู้สึกเฉยๆ ผมเผื่อใจไว้แล้ว เพราะก่อนที่จะมาเจอเธอ ผมเจ็บมาทุกรูปแบบ ผมเลยเผื่อใจที่จะเจ็บไว้(ปกติผมจะรักใครแล้วจะไม่เผื่อใจ รักเต็มร้อย เจ็บเต็มร้อย) จนวันนึงผ่านมาได้สักประมาณ1อาทิตย์เศษๆ ผมได้ลองไปทักเธอว่า เป็นอะไรทำไมไม่ทักมา เธอก็ตอบด้วยความเย็นชา ผมเลยยอมที่จะขอโทด ยอมรับผิด จากนั้นเราก็กลับมาคบกันต่อ จากนั้นมาถึงคบรอบ 2เดือน(ที่ไม่ได้เจอกันเลย) ช่วงนั้นเป็นผมอีกที่พยายามเข้าหาเธออยากเจอเธอ เธอก็ได้แต่บอกว่า รอก่อนยังไม่พร้อมเจอ ทั้งๆที่เราก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน บ้านก็ใกล้กัน แต่เธอไม่ให้ผมไปหาเลย ผมเลยทนไม่ไหวกับคำเย็นชาของเธอ ผมท้อและอ่อนแอ ผมไม่สู้แล้วผมยอมแพ้ ผมเลยห่างเจอเธอ(โดยไม่บอกเลิก คือหายไปเฉยๆ) เธอก็เฉยๆด้วยกับผม เหมือนว่าเธอไม่สนใจผม จากนั้นผมก็ได้ทั้งโพสทั้งแชร์ความรู้สึกเสียใจลงในเฟสบุ๊ค จนผมทนไม่ไหว กลับไปขอคืนดีและคุยกับเธอเหมือนเดิม จากนั้นมาคบรอบ 3เดือน เธอก็ทำตัวเหมือนเดิม เย็นชาไม่สนใจอะไรผมเลย ผมจะเป็นคนง้อ และถามแคร์ความรู้สึกและเอาใจใส่เธออย่างเดียวเลย ซึ่งผมไม่เคยได้รับความรู้สึกนั้นจากเธอเลย จนผมทนไม่ไหว ผมเลยบอกเธอว่าจะไป(แต่ไม่บอกเลิกนะครับ) หลังจากนั้นได้ไม่นาน ด้วยความที่เราคุยกันทุกคืนทุกวัน หัวเราะกันในโทรศัพท์กันทุกวัน เธอก็ได้เป็นคนมาขอคืนดีกับผม เหตุผมเธอลลืมผมไม่ได้ ตอนนั้นผมก็ดีใจ(ผมก็ลืมเธอไม่ได้เช่นกัน) จนเราคบรอบ 4เดือน เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยยอมผมทุกอย่าง กลายเป็นเย็นชาใส่ผมทุกอย่าง จากที่เธอตามง้อผม กลายเป็นถ้าผมไม่ง้อเธอ เธอก็จะหายไปเลยเย็นชาใส่ผมมากมายมากๆ ผมจึงต้องคุมอารมณ์ให้อยู่ ไม่ร้อนตามเธอต้องใจเย็น (ถ้าร้อนทั้งคู่ คุณก็รู้อะไรจะเกิด5555) ผมยอมเธอทุกอย่างยอมขอโทษทั้งๆที่ผมไม่ผิดอะไรเลย ผมก็งงผมผิดอะไร(คือผมจะไม่ค่อยยอมขอโทษทั้งๆที่ผมไม่ผิดจริงๆ) เราทั้งคู่ทะเลาะกันทุกวัน ที่แย่ที่สุดก็คือ เธอไปหวั่นไหว่ให้กับเพื่อนผม เพื่อนผมคนนี้นิสัยไม่ดีครับ ชอบ-ของเพื่อน เธอคุยกับมันดีกว่าผมมาก ผมลองคำนวณเวลาที่ ผมคุยกับเธอ เธอคุยกับมัน เธอจะใส่ใจมันมากกว่าผม หลังจากนั้นผมทนไม่ไหว เลยเอาเรื่องนี้ขึ้นมาคุย เธอได้แต่เงียบ ไม่บอกผมที่เธอเย็นชาใส่ผม แต่ไปคุยกับคนอื่นนั้นหมายถึงอะไร(คือเรื่องนี้เธอผิดเต็มๆครับที่ไปคุยกับคนอื่น) แต่ผมงงมาก ตอนนั้นผมเอาขอเสียที่ผมทำผิดมาพูด เอาเรื่องแย่ๆของผมมาพูดขอโทษใส่เธอเพื่อให้เธอไม่ไป(ผมไม่ผิดอะไรเลยแต่ผมยอมผิดแทนเธอ) จากนั้นเธอก็บอกเหตุผลว่าเธอหวั่นไหว่ให้ผมเพื่อนผม ตอนั้นผมก็เข้าใจ เธอยอมรับขอโทษ ผมให้อภัย ทุกอย่างจบ เธอไม่ไปคุยกับมันอีกเลย จากนั้นเธอก็สัญญากับผมว่า จะไม่เย็นชา จะไม่ทำให้ผมเสียใจ หรืออะไรทั้งหลายแหล่ ที่คนรักกันไม่ควรทำใส่กัน จนมาถึงวันที่ผมไป เรียนรู้นอกของเรียน(ทัศนศึกษา) ตอนนั้นเธอเย็นชาใส่ผมมาก เวลาเราทะเลาะกัน ผมจะเป็นคนง้อ ผมจะพิมพ์เหตุผลอย่างละเอียด ยาวเป็น20-30บรรทัด แต่เธอกลับตอนผมแค่ บรรทัดเดียว ตอนนั้นผมไปเที่ยวไม่มีความสุขเลยครับ เรื่องที่ทะเลาะเหตุเพราะ ผมบอกเธอว่าไม่ชอบคำว่า "จ้า" ที่เธอชอบพิมพ์ให้ผมแล้วก็หายไปด้วยคำๆนี้สั้นๆ (คือเธอไม่ค่อยชวนผมคุยอะครับ) ตอนนั้นเธอไม่พอใจที่ผมไปยุ่งวุ้นวายกับชีวิตเธอ พอเงียบใส่ผม เย็นชามาก ผมร้องไห้ครับ ไม่มีความสุขเลย ปีสุดท้ายไปทัศนศึกษา ไม่มีความสุขอะไรเลย ผมพิมพ์ขอโทษเธอตอนทาง ยาวมาก เยอะมาก ได้แต่ข้อความสั้นๆ "อืม จ้า ค่ะ" และก็อ่านไม่ตอบ ผมกลับบ้านไม่ถูกครับ ไม่กล้ากลับบ้าน มือสั่น ไม่กล้าขับรถ ตอนนั้นเป็นเวลา 4ทุ้มกว่าๆ ผมได้แต่นอนผมสนามหญ้า คุยกับเธอง้อเธอ เธอไม่สนใจผมเลยครับ ผมเลยบอกเธอว่า ผมอยู่โรงเรียน ยังไม่กลับบ้าน กลับไม่ได้ เสียใจร้องไห้ ไม่กล้ากลับบ้าน ตอนนั้นเธอก็ตอบแบบเย็นชา บอกให้ผมกลับบ้านก่อนค่อยคุย ด้วยความที่ผมเป็นคนตรงๆชอบอะไรชัดเจน ชอบให้เรื่องมันจบเร็วๆ ไม่ชอบค้างคาใจ ผมเลยถามจะเอาไง จะดีกันไหม ตอนนั้นเธอก็ อืมดี และเราก็กลับมาคบกันต่อ จากวันนั้น ถึงวันนี้ เราไม่ได้เจอกันอีกเลย พอผมจะขอเธอพบเจอ เธอก็บอกแต่ว่าไม่พร้อม ผมได้แต่ไม่เข้าใจ อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้ เจอกันมันเสียตังหรอ เธอบอกให้ผมรอครับ ผมก็รอเธอต่อไป โดนมีหวังว่า สักวัน เราจะได้พบกันอีก "มีสิทธิ์รัก แต่ไม่มีสิทธิ์พบ"
ก็จนปัจจุบันนี้ครับ ณ ตอนนี้ เธอก็เย็นชาใส่ผมอยู่ ผมทำทุกวิถีทางแล้วเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่มันไม่มีผลเลย แต่เธอก็บอกให้รอ รอ และก็รอ ผมมีบ้างอย่างจะบอกเธอครับ
"เค้าอยู่กับเตงได้แค่เทอมเดียวนะ เทอมหน้าเค้าไปเรียนใกล้ เรียนจบก็ทำงานต่างประเทศเลย มีเวลากลับบ้านก็แค่ 1เดือนต่อปี ถ้าเราไม่ได้เจอกันตอนนี้ใช้เวลา ณ ตอนที่เรายังอยู่ใกล้กันน้อยเกินไป เค้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก เค้ารักเตงนะ เค้าไม่อยากเลิกเลย เจ็บาเยอะแล้ว ขอสบายสักทีไม่เคยมีเลย เค้าอยากเจอเตงมาก เตงได้แต่หนีปิดกลั้นจากเค้า ไม่เชื่อใจกัน เค้าไม่อยากพูดมากแล้ว เดียวเตงก็เบื่อเค้าเพราะเรื่องที่เค้าอยากเจอมากไปหน่อยรักมากไปหน่อยนะ ไปละนะ"
ปล.ผมไม่อยากพิมพ์มาก ขนาดพิมพ์ยังร้องไห้ไปเลยครับ เศร้าใจมาก
สำหรับกระทู้นี้ เป็นกระทู้แรกของผม ถ้าผิดพลาดประการณ์ใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ -/\-
มีสิทธิ์รัก แต่ไม่มีสิทธิ์พบ คบกันมา5เดือน บ้านใกล้กัน อยู่ รร.เดียวกัน แต่แทบไม่เคยเจอกัน
เรามาเริ่มเล่าเรื่องกันเลย
บอกไว้เลยนะครับ ผมทะเลาะกับเธอเกือบทุกวัน เรื่องเล็กน้อยอะไรก็เก็บมาทะเลาะกัน555 แต่ก็กลับมารักกันเหมือนเดิม จนเริ่งเกิด คือผมมีแฟนครับ แฟนผมอยู่ ม.4 ส่วนตัวผม อยู่ ม.6 เราคบกันทางเฟสบุ๊คครับ ช่วงๆนั้นผมเศร้ากับการโดนหักอกมา เลยคิดในใจว่า ชีวิตนี้ผมจะไม่ขอมีใครจนกว่าจะเรียนจบ ม.6 แต่เรื่องก็มาเริ่มที่ว่า เพื่อนของแฟนผมได้ทักมาให้ผมนั้นไปจีบเธอ จากนั้น ด้วยความที่ว่า เธอนั้นก็ชอบผมเหมือนกัน ชอบผมมาตั้งแต่ที่ผมอยู่ ม.4 จนปัจจุบันผมอยู่ ม.6 แล้ว เธอก็ยังชอบผมอยู่ ผมเราทั้งสองได้คบกัน ในช่วงวันเกิดของเธอ ตอนนั้นผมไม่มีอะไรจะให้เป็นของขวัญเธอ ผมเลยคิดว่าจะขอเธอคบในวันเกิดของเธอ จากนั้นต่อมา ด้วยความที่เธอเป็นคนขี้อาย และไม่เคยผ่านผู้ชายไหนมาก่อน(ผมคือคนแรกของเธอ)เป็นเหตุทำให้เธอเขิญอายผมไม่กล้ามาสู้หน้าผมเท่าไหร่ เจอผมก็ได้แต่หลบหน้าหนีผม ทั้งๆที่เราคบกัน หลังจากนั้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ ผมได้พยายามหาวิธีเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆเธอ ผมได้มีโอกาสพาเธอเดินไปส่งที่รถประจำทาง ทางก็แค่ระยะสั้นๆ ได้เจอแค่แปบเดียว แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมได้เดินไปส่งเธออย่างนี้แทบทุกวัน แต่มีอยู่วันนึง เธออยู่ดีๆก็ไม่อยากเจอผม ผมเคยคิดว่าเธออายที่เดินกับผม ด้วยความที่ผมเป็นคนหน้าตาออกดี คนรู้จักเยอะภายในโรงเรียน ผมเลยคิดแบบนั้น จากนั้นผมน้อยใจนิดๆที่เธอไม่อยากเดินกับผม ผมเลยทำเป็นงอลเธอไม่คุยกับเธอ จากนั้นเธอก็มาง้อผมและร้องไห้ให้ผมเพราะเรื่องนี้ ผมก็งงมาก ผมไม่เคยมาเธอผู้หญิงที่ตามง้อผมและร้องไห้ให้ผมเลยขนาดนี้(คือโทรคุยและร้องไห้ผ่านโทรศัพท์อะครับ)จากนั้นผมก็ไม่รีรอที่จะยกโทษให้เธอ แล้วเราก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม พอหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นมา 2อาทิตย์ ช่วงนั้นเป็นวันงานวิทยาศาสตร์ ผมได้ไปหาเธอเพราะวันนั้นไม่ได้เรียนทั้งวัน ผมได้ชวนเธอไปนั่งเล่นคุยกับผมสองต่อสอง ตอนนั้นผมสังเกตุว่า เธอไม่มองหน้าผมเลย และเดินหางจากผมมาก(คือไม่สนใจประมาณว่าเหมือนเธอเดินคนเดียว)ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไร จนเราไปนั่งเล่นกันสองคน เธอก็ไม่มองหน้าผมสักนิด ผมพยายามหยอกเล่นกับเธอ ชวนเล่นชวนคุย ด้วยความเขิณอายของเธอมั้งครับ เธอไม่มองหรือจะคุยหรือถามอะไรผมเลย สักพักนึงเพื่อนกลุ่มผมก็เดินผ่านมาและแซวผม ตอนนั้นเธอคงเขิณและบอกให้ผมเปลี่ยนที่นั่ง และไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนของเธอ ด้วยความเขิณและทำอะไรไม่ถูกของเธอ เธอก็ได้แต่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จาผมเลย ผมพยายามชวนเล่นชวนคุยแล้วก็ ไม่ได้ผล จากนั้นผมก็ลองทำเป็นเคียดให้เธอ บทสรุปง่ายๆครับ เธอทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ได้แต่ก้มหน้าแล้วถามว่าเป็นอะไร ผมไม่ตอบครับ จากนั้นเธอก็ร้องไห้แล้วเดินหนีผมไปเลย ตอนนั้นผมก็ร้องไห้ตาม เสียใจที่ทำอะไรลงไป พอเย็นวันนั้นผมได้ไปง้อเธอ(โทรง้ออะครับ)เราก็คืนดีกัน เหมือนเดิม ผมหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย จนคบรอบ 1เดือน คือตลอดที่ผ่านมาผมจะเป็นคนทักหาเธอก่อน มาจนวันนึงผมไม่ได้ทักไปเลย เธอก็ไม่ทักผมมา แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นอย่างที่ขาด ต่างคนต่างหาย กลายเป็นเลิกกันโดยไม่กล่าวอะไรสักคบ ตอนนั้นผมรู้สึกเฉยๆ ผมเผื่อใจไว้แล้ว เพราะก่อนที่จะมาเจอเธอ ผมเจ็บมาทุกรูปแบบ ผมเลยเผื่อใจที่จะเจ็บไว้(ปกติผมจะรักใครแล้วจะไม่เผื่อใจ รักเต็มร้อย เจ็บเต็มร้อย) จนวันนึงผ่านมาได้สักประมาณ1อาทิตย์เศษๆ ผมได้ลองไปทักเธอว่า เป็นอะไรทำไมไม่ทักมา เธอก็ตอบด้วยความเย็นชา ผมเลยยอมที่จะขอโทด ยอมรับผิด จากนั้นเราก็กลับมาคบกันต่อ จากนั้นมาถึงคบรอบ 2เดือน(ที่ไม่ได้เจอกันเลย) ช่วงนั้นเป็นผมอีกที่พยายามเข้าหาเธออยากเจอเธอ เธอก็ได้แต่บอกว่า รอก่อนยังไม่พร้อมเจอ ทั้งๆที่เราก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน บ้านก็ใกล้กัน แต่เธอไม่ให้ผมไปหาเลย ผมเลยทนไม่ไหวกับคำเย็นชาของเธอ ผมท้อและอ่อนแอ ผมไม่สู้แล้วผมยอมแพ้ ผมเลยห่างเจอเธอ(โดยไม่บอกเลิก คือหายไปเฉยๆ) เธอก็เฉยๆด้วยกับผม เหมือนว่าเธอไม่สนใจผม จากนั้นผมก็ได้ทั้งโพสทั้งแชร์ความรู้สึกเสียใจลงในเฟสบุ๊ค จนผมทนไม่ไหว กลับไปขอคืนดีและคุยกับเธอเหมือนเดิม จากนั้นมาคบรอบ 3เดือน เธอก็ทำตัวเหมือนเดิม เย็นชาไม่สนใจอะไรผมเลย ผมจะเป็นคนง้อ และถามแคร์ความรู้สึกและเอาใจใส่เธออย่างเดียวเลย ซึ่งผมไม่เคยได้รับความรู้สึกนั้นจากเธอเลย จนผมทนไม่ไหว ผมเลยบอกเธอว่าจะไป(แต่ไม่บอกเลิกนะครับ) หลังจากนั้นได้ไม่นาน ด้วยความที่เราคุยกันทุกคืนทุกวัน หัวเราะกันในโทรศัพท์กันทุกวัน เธอก็ได้เป็นคนมาขอคืนดีกับผม เหตุผมเธอลลืมผมไม่ได้ ตอนนั้นผมก็ดีใจ(ผมก็ลืมเธอไม่ได้เช่นกัน) จนเราคบรอบ 4เดือน เธอก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยยอมผมทุกอย่าง กลายเป็นเย็นชาใส่ผมทุกอย่าง จากที่เธอตามง้อผม กลายเป็นถ้าผมไม่ง้อเธอ เธอก็จะหายไปเลยเย็นชาใส่ผมมากมายมากๆ ผมจึงต้องคุมอารมณ์ให้อยู่ ไม่ร้อนตามเธอต้องใจเย็น (ถ้าร้อนทั้งคู่ คุณก็รู้อะไรจะเกิด5555) ผมยอมเธอทุกอย่างยอมขอโทษทั้งๆที่ผมไม่ผิดอะไรเลย ผมก็งงผมผิดอะไร(คือผมจะไม่ค่อยยอมขอโทษทั้งๆที่ผมไม่ผิดจริงๆ) เราทั้งคู่ทะเลาะกันทุกวัน ที่แย่ที่สุดก็คือ เธอไปหวั่นไหว่ให้กับเพื่อนผม เพื่อนผมคนนี้นิสัยไม่ดีครับ ชอบ-ของเพื่อน เธอคุยกับมันดีกว่าผมมาก ผมลองคำนวณเวลาที่ ผมคุยกับเธอ เธอคุยกับมัน เธอจะใส่ใจมันมากกว่าผม หลังจากนั้นผมทนไม่ไหว เลยเอาเรื่องนี้ขึ้นมาคุย เธอได้แต่เงียบ ไม่บอกผมที่เธอเย็นชาใส่ผม แต่ไปคุยกับคนอื่นนั้นหมายถึงอะไร(คือเรื่องนี้เธอผิดเต็มๆครับที่ไปคุยกับคนอื่น) แต่ผมงงมาก ตอนนั้นผมเอาขอเสียที่ผมทำผิดมาพูด เอาเรื่องแย่ๆของผมมาพูดขอโทษใส่เธอเพื่อให้เธอไม่ไป(ผมไม่ผิดอะไรเลยแต่ผมยอมผิดแทนเธอ) จากนั้นเธอก็บอกเหตุผลว่าเธอหวั่นไหว่ให้ผมเพื่อนผม ตอนั้นผมก็เข้าใจ เธอยอมรับขอโทษ ผมให้อภัย ทุกอย่างจบ เธอไม่ไปคุยกับมันอีกเลย จากนั้นเธอก็สัญญากับผมว่า จะไม่เย็นชา จะไม่ทำให้ผมเสียใจ หรืออะไรทั้งหลายแหล่ ที่คนรักกันไม่ควรทำใส่กัน จนมาถึงวันที่ผมไป เรียนรู้นอกของเรียน(ทัศนศึกษา) ตอนนั้นเธอเย็นชาใส่ผมมาก เวลาเราทะเลาะกัน ผมจะเป็นคนง้อ ผมจะพิมพ์เหตุผลอย่างละเอียด ยาวเป็น20-30บรรทัด แต่เธอกลับตอนผมแค่ บรรทัดเดียว ตอนนั้นผมไปเที่ยวไม่มีความสุขเลยครับ เรื่องที่ทะเลาะเหตุเพราะ ผมบอกเธอว่าไม่ชอบคำว่า "จ้า" ที่เธอชอบพิมพ์ให้ผมแล้วก็หายไปด้วยคำๆนี้สั้นๆ (คือเธอไม่ค่อยชวนผมคุยอะครับ) ตอนนั้นเธอไม่พอใจที่ผมไปยุ่งวุ้นวายกับชีวิตเธอ พอเงียบใส่ผม เย็นชามาก ผมร้องไห้ครับ ไม่มีความสุขเลย ปีสุดท้ายไปทัศนศึกษา ไม่มีความสุขอะไรเลย ผมพิมพ์ขอโทษเธอตอนทาง ยาวมาก เยอะมาก ได้แต่ข้อความสั้นๆ "อืม จ้า ค่ะ" และก็อ่านไม่ตอบ ผมกลับบ้านไม่ถูกครับ ไม่กล้ากลับบ้าน มือสั่น ไม่กล้าขับรถ ตอนนั้นเป็นเวลา 4ทุ้มกว่าๆ ผมได้แต่นอนผมสนามหญ้า คุยกับเธอง้อเธอ เธอไม่สนใจผมเลยครับ ผมเลยบอกเธอว่า ผมอยู่โรงเรียน ยังไม่กลับบ้าน กลับไม่ได้ เสียใจร้องไห้ ไม่กล้ากลับบ้าน ตอนนั้นเธอก็ตอบแบบเย็นชา บอกให้ผมกลับบ้านก่อนค่อยคุย ด้วยความที่ผมเป็นคนตรงๆชอบอะไรชัดเจน ชอบให้เรื่องมันจบเร็วๆ ไม่ชอบค้างคาใจ ผมเลยถามจะเอาไง จะดีกันไหม ตอนนั้นเธอก็ อืมดี และเราก็กลับมาคบกันต่อ จากวันนั้น ถึงวันนี้ เราไม่ได้เจอกันอีกเลย พอผมจะขอเธอพบเจอ เธอก็บอกแต่ว่าไม่พร้อม ผมได้แต่ไม่เข้าใจ อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้ เจอกันมันเสียตังหรอ เธอบอกให้ผมรอครับ ผมก็รอเธอต่อไป โดนมีหวังว่า สักวัน เราจะได้พบกันอีก "มีสิทธิ์รัก แต่ไม่มีสิทธิ์พบ"
ก็จนปัจจุบันนี้ครับ ณ ตอนนี้ เธอก็เย็นชาใส่ผมอยู่ ผมทำทุกวิถีทางแล้วเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่มันไม่มีผลเลย แต่เธอก็บอกให้รอ รอ และก็รอ ผมมีบ้างอย่างจะบอกเธอครับ
"เค้าอยู่กับเตงได้แค่เทอมเดียวนะ เทอมหน้าเค้าไปเรียนใกล้ เรียนจบก็ทำงานต่างประเทศเลย มีเวลากลับบ้านก็แค่ 1เดือนต่อปี ถ้าเราไม่ได้เจอกันตอนนี้ใช้เวลา ณ ตอนที่เรายังอยู่ใกล้กันน้อยเกินไป เค้ากลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก เค้ารักเตงนะ เค้าไม่อยากเลิกเลย เจ็บาเยอะแล้ว ขอสบายสักทีไม่เคยมีเลย เค้าอยากเจอเตงมาก เตงได้แต่หนีปิดกลั้นจากเค้า ไม่เชื่อใจกัน เค้าไม่อยากพูดมากแล้ว เดียวเตงก็เบื่อเค้าเพราะเรื่องที่เค้าอยากเจอมากไปหน่อยรักมากไปหน่อยนะ ไปละนะ"
ปล.ผมไม่อยากพิมพ์มาก ขนาดพิมพ์ยังร้องไห้ไปเลยครับ เศร้าใจมาก
สำหรับกระทู้นี้ เป็นกระทู้แรกของผม ถ้าผิดพลาดประการณ์ใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ -/\-