สวัสดีครับเพื่อนพี่น้องชาวพันทิปทุกคน นี่เป็นกระทู้เเรกของผมสมัครสมาชิกมาเพื่อสอบถามความคิดเห็นชาวพันทิปทุกคน เพื่อเป็นเเนวทางการตัดสินใจ
เข้าเรื่องเลยเเล้วกัน. ย้อนกลับไปตอนผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมต้องเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบเพื่อตามใจที่บ้าน. ผ่านไป 1 ปี ผมจบปี 1 ผมขอที่บ้านย้ายสาขาย้ายมหาวิทยาลัยเพื่อไปเรียนในสิ่งที่ผมชอบเเต่พี่สาวคนที่ส่งผมเรียนเขาไม่ยอมให้เหตุผลว่าเสียเวลามา 1 ปี เเล้วเขาบอกว่าถ้าจบที่นี่แล้วจะส่งผมเรียนต่อ ป โท ทันที ผมก็โอเค เพราะผมมีความฝันอยากจะเรียนในระดับที่สูงขึ้นเพื่อที่จะได้มีความรู้เเละใบเบิกทางไปสมัครเป็นอาจารย์สอนนิสิตนักศึกษามหาวิทยาลัยตามที่ผมคาดฝัน จากนั้นตลอดระยะเวลา 3 ปี หลังจากที่ผมรู้ว่าต้องเรียนสาขาเดิม ผมพยายามคิดเเละเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบันอย่างมีความสุข จนผมเรียนจบมาด้วยเกรียตินิยมอันดับ 1 แต่เเล้วฝันก็สลายเมื่อไม่มีใครพูดถึงเรื่องเรียนต่อของผมเลย ทำให้ผมต้องออกมาทำงาน จนวันนี้ผมทำงานได้ 1 ปี 8 เดือน ค่าตอบเเทนก็โอเค เเต่ผมไม่มีความสุขกับการทำงานเลยเพราะจิตใจผมอยากไปเรียนต่ออย่างเดียวและผมก็พลาดอย่างหนึ่งคือ ผมใจร้อนรีบตัดสินใจซื้อรถยนต์ด้วยเงินเก็บทีมี ทำให้ผมมีภาระเพิ่มจากส่งเงินกลับบ้านเเละผ่อนรถ ซึ่งไม่เหลือเก็บที่พอจะเป็นค่าเทอมต่อไป รายรับที่ได้มาหลักๆก้จะหมดไปกับผ่อนรถและส่งกลับบ้าน ถ้าผมเลือกที่จะเรียนต่อผมก็จะไม่ได้ส่งเงินกลับไป.สภาพจิตใจผมเริ่มเเย่ นอนไม่หลับมา 2 อาทิตย์ เพราะคิดไม่ตกไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิต ซึ่งต้องเลือกเดินตามความฝันตัวเอง หรืออยู่ที่เดิมทำงานต่อไปเพื่อครอบครัว
ถ้าผมเลือกไปเรียนต่อ ผมจะเป็นคนเห็นเเก่ไหม เรื่องที่เล่ามานี้ผมยังไม่กล้าคุยกับทางบ้านเพราะลึกๆในใจผมพอจะรู้คำตอบว่าเขาคงไม่ยอมเเน่ๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละเเสดงความคิดเห็นนะครับ ถ้ารายละเอียดยาวไปหรือผิดพลาดอะไรผมก็ขออภัยด้วยนะครับ
ทำไงดีครับ..เมื่อต้องเลือกระหว่าง"ความฝันตัวเอง" กับคำว่า "ครอบครัว"
เข้าเรื่องเลยเเล้วกัน. ย้อนกลับไปตอนผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมต้องเรียนในสิ่งที่ผมไม่ชอบเพื่อตามใจที่บ้าน. ผ่านไป 1 ปี ผมจบปี 1 ผมขอที่บ้านย้ายสาขาย้ายมหาวิทยาลัยเพื่อไปเรียนในสิ่งที่ผมชอบเเต่พี่สาวคนที่ส่งผมเรียนเขาไม่ยอมให้เหตุผลว่าเสียเวลามา 1 ปี เเล้วเขาบอกว่าถ้าจบที่นี่แล้วจะส่งผมเรียนต่อ ป โท ทันที ผมก็โอเค เพราะผมมีความฝันอยากจะเรียนในระดับที่สูงขึ้นเพื่อที่จะได้มีความรู้เเละใบเบิกทางไปสมัครเป็นอาจารย์สอนนิสิตนักศึกษามหาวิทยาลัยตามที่ผมคาดฝัน จากนั้นตลอดระยะเวลา 3 ปี หลังจากที่ผมรู้ว่าต้องเรียนสาขาเดิม ผมพยายามคิดเเละเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบันอย่างมีความสุข จนผมเรียนจบมาด้วยเกรียตินิยมอันดับ 1 แต่เเล้วฝันก็สลายเมื่อไม่มีใครพูดถึงเรื่องเรียนต่อของผมเลย ทำให้ผมต้องออกมาทำงาน จนวันนี้ผมทำงานได้ 1 ปี 8 เดือน ค่าตอบเเทนก็โอเค เเต่ผมไม่มีความสุขกับการทำงานเลยเพราะจิตใจผมอยากไปเรียนต่ออย่างเดียวและผมก็พลาดอย่างหนึ่งคือ ผมใจร้อนรีบตัดสินใจซื้อรถยนต์ด้วยเงินเก็บทีมี ทำให้ผมมีภาระเพิ่มจากส่งเงินกลับบ้านเเละผ่อนรถ ซึ่งไม่เหลือเก็บที่พอจะเป็นค่าเทอมต่อไป รายรับที่ได้มาหลักๆก้จะหมดไปกับผ่อนรถและส่งกลับบ้าน ถ้าผมเลือกที่จะเรียนต่อผมก็จะไม่ได้ส่งเงินกลับไป.สภาพจิตใจผมเริ่มเเย่ นอนไม่หลับมา 2 อาทิตย์ เพราะคิดไม่ตกไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิต ซึ่งต้องเลือกเดินตามความฝันตัวเอง หรืออยู่ที่เดิมทำงานต่อไปเพื่อครอบครัว
ถ้าผมเลือกไปเรียนต่อ ผมจะเป็นคนเห็นเเก่ไหม เรื่องที่เล่ามานี้ผมยังไม่กล้าคุยกับทางบ้านเพราะลึกๆในใจผมพอจะรู้คำตอบว่าเขาคงไม่ยอมเเน่ๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละเเสดงความคิดเห็นนะครับ ถ้ารายละเอียดยาวไปหรือผิดพลาดอะไรผมก็ขออภัยด้วยนะครับ