สวัสดีค่ะทุกคน นี่คื่อกระทู้แรกของเรา
เราชื่อหมูค่ะ (นามสมมุติ)
.....เรื่องราวของเราเกิดขึ้นขึ้นเพราะรูปร่างของเรานี่แหละค่ะ เราเป็นผู้หญิงตัวใหญ่ๆ สูงๆ ผิวดำๆ คนนึง แต่เพื่อนในกลุมของเราทุกคนตัวเล็กขาวๆ เราเป็นคนตลกๆค่ะเล่นได้ทุกอย่าง บางครั้งก็เล่นจนเพื่อนผู้ชายกลัว เพื่อนในกลุ่มทุกคนของเรามีแฟนกันหมดแล้ว เหลือแค่เราคนเดียวที่อยู่เป็นไม้กันหมาให้เพื่อนๆ เวลามีใครมาแกล้ง แต่เชื่อมั้ยค่ะ ผู้หญิงตัวใหญ่ๆอ้วนๆ ดำๆ ก็มีความรู้สึกค่ะ ฉายาขของเราที่เพื่อนๆเรียก อียักษ์ อีรถถัง เดอะฮักส์ ผีเสื้อสมุทร แบบบางทีก็คิดในใจว่าทำไมกูชื่อเยอะยัง แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหรอกค่ะ
****ประเด็นหลักๆมันอยู่ตรงที่ว่างเรามีความรัก เราแอบชอบเพื่อนสนิทคนนึงตอน ม.4 เทอมสอง เราชอบเขามากเพราะเขาเป็นเพื่อน ผู้ชายคนเดียวที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษ เขาให้อะไรเราหลายๆอย่าง ให้ในสิ่งที่เราไม่เคยได้จากผู้ชายคนอื่นๆยกเว้นพ่อ เขาซื้อนาฬิกาเรือนเป็นพันให้เราค่ะ ให้เราคนเดียว เพื่อนๆในกลุ่มเลยถามว่าซื่อให้อีหมูหรอ คำตอบคือใช่ และซื้อให้เฉยๆ เรื่องนี้ทำให้เรามั่นใจว่าเขาอาจจะชอบเรา แต่ป่าวเลยไม่ใช่ ตลอดเวลาที่ขึ้น ม.5 เรากับเขาไม่คุยกันเลยค่ะ แต่เรานั่งโต้ะใกล้ๆกัน ทำงานกลุ่ม กลุ่มเดียวกัน เรามักจะเห็นเขาบ่อยๆ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราสนใจเขาก็ได้
****จนวันนึงเป็นช่วงที่มีการแข่งฟุตบอลโลกค่ะ เขาทักเรามา ทำให้เราได้คุยกันอีกครั้งนึงแต่เราได้แค่คุยกันผ่าน Facebook พออยู่ในห้องต่างคนก็ต่างเงียบเหมือนเดิม เป็นแบบนี้มาสักระยะ เรารู้ว่าเพื่อนในกลุ่มของเราแอบชอบเขาเหมือนกัน และโอกาสที่เขาจะชอบเพื่อนเรามัรต้องสูงกว่าเราแน่ๆ เพราะเพื่อนเราสวย ขาวสูง หุ่นดี เราเลยเลือกที่จะเลิกคุยกับเขา แต่เขาเหมือนจะสนใจเรา เขายังคงทักมาคุยค่ะ เพื่อนในห้องก็ยังล้อเรื่องของเรากับเขา ทุกคนทำเหมือนเราจิ้นกัน แม้กระทั้งครูที่ปรึกษาก็นึกว่าเป็นแฟนกัน รวมถึงป้าร้านข้าว แต่คนที่โดนแซวไม่ใช่เรา เขาไม่รู้หรอกค่ะ
****มีวันนึงหลังจากที่เรากับเขาเลือกที่จะไม่คุยกันอีกครั้ง มีเพื่อนเราชื่อพี โยนเสื้อผ้าใส่ในเป้เราน่าห้องสมุด เราเองก็งงว่าโยนอะไรมา เลยโยนกลับ แต่มันก็โยนมาอีก แล้วบอกให้เราเปิดดู สิ่งที่เราเห็นคือชุดฟุตบอลทีมที่เราชอบ แต่ขนาดเสื้อมันตัวเล็กมาก เราเลยคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของเรา แต่พอย้อนคิดดู เราก็คิดได้ว่าเราเคยพนันบอลกับเพื่อนที่เราแอบชอบไว้ว่าถ้าใครชนะ จะได้ของอย่างนึง ตอนนั้นเราจะไปถามเขาเราก็ไม่กล้า พอพักหลังๆคือเราเองที่หลบหน้าเขา แต่ก็ดีที่ว่าเขาเรียน นศท. เวลาอยู่ในห้องเราเลยทำตัวปกติๆได้ แล้วช่วงที่เขาไป นศท. นี่แหละค่ะ การบ้านเขาก็ไม่เสร็จ งานนู่นนี่ก็ไม่ได้ทำ เราเลยตัดสินใจเขียนให้เขาทุกงานที่สามารถช่วยได้ ยิ่งวิชาคณิตไม่ต้องพูดถึง 80กว่าหน้าเราก็ไหว (ก็เพราะชอบไงเลยทำ) ทั้งทำให้ส่งให้
แต่เชื่อมั้ยค่ะว่าโคตรพีค พอทำเสร็จส่งเสร็จปุ้บ ตอนที่เขามาก็มีเพื่อนอีกคนวิ่งไปบอกว่า คนที่ทำงานให้เขาคือ ผู้หญิงอีกคน ส่วนเรานั่งงกับทุกอย่างที่ได้ยิน แต่ก็ชั่งมันเหอะ ยังไงเขาก็ไม่ได้สนใจเราอยู่แล้ว มาพักหลังเรารู้สึกชินกับการเป็นแบบนี้เลยลองไม่สนใจเขาดู เราว่ามันก็โอเคน่ะ สบายใจดี ทำตัวห่างๆ ขี้เกียดวิ่งตาม เราเงียบแบบนี้มาเรื่อยๆจนใกล้จบ ม.6 เรามาเจอน้องคนนึงที่ขับบิ้กไบร์ทแต่ต่างโรงเรียน (เราลืมบอกค่ะว่าเราก็ขับบิ้กไบร์ทเหมือนกัน) น้องเขาเรียนเอกชน ส่วนเราเรียนโรงเรียนตรงข้าม น้องเขาน่ารักมากค่ะ ดูขี้อ้อน เลยทำให้เราลืมเพื่อนสนิทที่เราแอบชอบ แล้วมาชอบน้องคนนี้แทน แต่เรื่องมันเป็นเพราะ ต่อให้เราเป็นคนนิสัยดี น่ารัก ใจเย็น หรือจะดีแค่ไหนก็แล้วแต่ ถ้าเราไม่สวยเขาก็ปิดโอกาสค่ะ
สรุปคือ ไม่สวยผิดเสมอ 555555555+ แต่แล้ววันนึงเราก็มาผู้ชายที่เป็นได้ทั้งพี่ ทั้งเพื่อนค่ะ เขาเหมือนคนเข้าใจโลก เป็นที่ปรึกษาที่ดี ช่วยทำการบ้านทุกอย่าง ช่วยเขียน ช่วยสอน ช่วยหลายๆเรื่อง จนสุดท้ายเราได้คบกันก่อนจบ ม.6 ประมาน 2 เดือน แต่ใครจะคิดละค่ะว่าเราจะมาเรียนไกลจากอีกฟากมาอีกฟาก เพราะด้วยความไม่สวยนี่แหละค่ะ จึงเป็นสาเหตุที่เขาเลิกและเพราะไกลกัน พอเลิกได้ 2 วัน สิ่งที่เรารู้คือ พี่เขามีแฟนใหม่ที่น่าตาดีกว่าเรามากกกก หุ่นนี่อย่างแซ่บ ผิวก็ขาว ****สรุปทั้งหมดที่เล่าคือ ถ้าหนูไม่สวยหนูจะไม่ีโอกาสที่จะได้รับอะไรดีๆบ้างเลยหรอค่ะ ??? หนูเคยคิดว่ามันต้องมีสักคนที่รับเราได้ในทุกอย่างที่เราเป็น เอาจริงๆตอนแรกหนูก็คิดน่ะอาจเป็นเพราะหนูนิสัยแย่มั้ง แต่จริงๆแล้ว เป็นคนอะไรก็ได้ ชิวๆๆ ตลก ไม่เรื่องมาก ไปไหนก็ได้ลุยๆ สามารถทำอะไรหลายๆอย่างได้ โดยที่ผู้หญิงคนอื่นทำไม่ได้ ไม่ชอบเที่ยวห้าง ไม่กินอาหารแพงๆ แต่มาวันนี้เราเข้าใจแล้ว ว่าสุดท้ายใครๆก็มักจะมองกันที่รูปลักษณ์ภายนอก นี่แหละคือสิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นมีแต่เราไม่มี
เกิดมาอ้วนดำ ผิดตรงไหน ทำไมถึงไม่ถูกเลือก
เราชื่อหมูค่ะ (นามสมมุติ)
.....เรื่องราวของเราเกิดขึ้นขึ้นเพราะรูปร่างของเรานี่แหละค่ะ เราเป็นผู้หญิงตัวใหญ่ๆ สูงๆ ผิวดำๆ คนนึง แต่เพื่อนในกลุมของเราทุกคนตัวเล็กขาวๆ เราเป็นคนตลกๆค่ะเล่นได้ทุกอย่าง บางครั้งก็เล่นจนเพื่อนผู้ชายกลัว เพื่อนในกลุ่มทุกคนของเรามีแฟนกันหมดแล้ว เหลือแค่เราคนเดียวที่อยู่เป็นไม้กันหมาให้เพื่อนๆ เวลามีใครมาแกล้ง แต่เชื่อมั้ยค่ะ ผู้หญิงตัวใหญ่ๆอ้วนๆ ดำๆ ก็มีความรู้สึกค่ะ ฉายาขของเราที่เพื่อนๆเรียก อียักษ์ อีรถถัง เดอะฮักส์ ผีเสื้อสมุทร แบบบางทีก็คิดในใจว่าทำไมกูชื่อเยอะยัง แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหรอกค่ะ
****ประเด็นหลักๆมันอยู่ตรงที่ว่างเรามีความรัก เราแอบชอบเพื่อนสนิทคนนึงตอน ม.4 เทอมสอง เราชอบเขามากเพราะเขาเป็นเพื่อน ผู้ชายคนเดียวที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษ เขาให้อะไรเราหลายๆอย่าง ให้ในสิ่งที่เราไม่เคยได้จากผู้ชายคนอื่นๆยกเว้นพ่อ เขาซื้อนาฬิกาเรือนเป็นพันให้เราค่ะ ให้เราคนเดียว เพื่อนๆในกลุ่มเลยถามว่าซื่อให้อีหมูหรอ คำตอบคือใช่ และซื้อให้เฉยๆ เรื่องนี้ทำให้เรามั่นใจว่าเขาอาจจะชอบเรา แต่ป่าวเลยไม่ใช่ ตลอดเวลาที่ขึ้น ม.5 เรากับเขาไม่คุยกันเลยค่ะ แต่เรานั่งโต้ะใกล้ๆกัน ทำงานกลุ่ม กลุ่มเดียวกัน เรามักจะเห็นเขาบ่อยๆ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราสนใจเขาก็ได้
****จนวันนึงเป็นช่วงที่มีการแข่งฟุตบอลโลกค่ะ เขาทักเรามา ทำให้เราได้คุยกันอีกครั้งนึงแต่เราได้แค่คุยกันผ่าน Facebook พออยู่ในห้องต่างคนก็ต่างเงียบเหมือนเดิม เป็นแบบนี้มาสักระยะ เรารู้ว่าเพื่อนในกลุ่มของเราแอบชอบเขาเหมือนกัน และโอกาสที่เขาจะชอบเพื่อนเรามัรต้องสูงกว่าเราแน่ๆ เพราะเพื่อนเราสวย ขาวสูง หุ่นดี เราเลยเลือกที่จะเลิกคุยกับเขา แต่เขาเหมือนจะสนใจเรา เขายังคงทักมาคุยค่ะ เพื่อนในห้องก็ยังล้อเรื่องของเรากับเขา ทุกคนทำเหมือนเราจิ้นกัน แม้กระทั้งครูที่ปรึกษาก็นึกว่าเป็นแฟนกัน รวมถึงป้าร้านข้าว แต่คนที่โดนแซวไม่ใช่เรา เขาไม่รู้หรอกค่ะ
****มีวันนึงหลังจากที่เรากับเขาเลือกที่จะไม่คุยกันอีกครั้ง มีเพื่อนเราชื่อพี โยนเสื้อผ้าใส่ในเป้เราน่าห้องสมุด เราเองก็งงว่าโยนอะไรมา เลยโยนกลับ แต่มันก็โยนมาอีก แล้วบอกให้เราเปิดดู สิ่งที่เราเห็นคือชุดฟุตบอลทีมที่เราชอบ แต่ขนาดเสื้อมันตัวเล็กมาก เราเลยคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของเรา แต่พอย้อนคิดดู เราก็คิดได้ว่าเราเคยพนันบอลกับเพื่อนที่เราแอบชอบไว้ว่าถ้าใครชนะ จะได้ของอย่างนึง ตอนนั้นเราจะไปถามเขาเราก็ไม่กล้า พอพักหลังๆคือเราเองที่หลบหน้าเขา แต่ก็ดีที่ว่าเขาเรียน นศท. เวลาอยู่ในห้องเราเลยทำตัวปกติๆได้ แล้วช่วงที่เขาไป นศท. นี่แหละค่ะ การบ้านเขาก็ไม่เสร็จ งานนู่นนี่ก็ไม่ได้ทำ เราเลยตัดสินใจเขียนให้เขาทุกงานที่สามารถช่วยได้ ยิ่งวิชาคณิตไม่ต้องพูดถึง 80กว่าหน้าเราก็ไหว (ก็เพราะชอบไงเลยทำ) ทั้งทำให้ส่งให้
แต่เชื่อมั้ยค่ะว่าโคตรพีค พอทำเสร็จส่งเสร็จปุ้บ ตอนที่เขามาก็มีเพื่อนอีกคนวิ่งไปบอกว่า คนที่ทำงานให้เขาคือ ผู้หญิงอีกคน ส่วนเรานั่งงกับทุกอย่างที่ได้ยิน แต่ก็ชั่งมันเหอะ ยังไงเขาก็ไม่ได้สนใจเราอยู่แล้ว มาพักหลังเรารู้สึกชินกับการเป็นแบบนี้เลยลองไม่สนใจเขาดู เราว่ามันก็โอเคน่ะ สบายใจดี ทำตัวห่างๆ ขี้เกียดวิ่งตาม เราเงียบแบบนี้มาเรื่อยๆจนใกล้จบ ม.6 เรามาเจอน้องคนนึงที่ขับบิ้กไบร์ทแต่ต่างโรงเรียน (เราลืมบอกค่ะว่าเราก็ขับบิ้กไบร์ทเหมือนกัน) น้องเขาเรียนเอกชน ส่วนเราเรียนโรงเรียนตรงข้าม น้องเขาน่ารักมากค่ะ ดูขี้อ้อน เลยทำให้เราลืมเพื่อนสนิทที่เราแอบชอบ แล้วมาชอบน้องคนนี้แทน แต่เรื่องมันเป็นเพราะ ต่อให้เราเป็นคนนิสัยดี น่ารัก ใจเย็น หรือจะดีแค่ไหนก็แล้วแต่ ถ้าเราไม่สวยเขาก็ปิดโอกาสค่ะ
สรุปคือ ไม่สวยผิดเสมอ 555555555+ แต่แล้ววันนึงเราก็มาผู้ชายที่เป็นได้ทั้งพี่ ทั้งเพื่อนค่ะ เขาเหมือนคนเข้าใจโลก เป็นที่ปรึกษาที่ดี ช่วยทำการบ้านทุกอย่าง ช่วยเขียน ช่วยสอน ช่วยหลายๆเรื่อง จนสุดท้ายเราได้คบกันก่อนจบ ม.6 ประมาน 2 เดือน แต่ใครจะคิดละค่ะว่าเราจะมาเรียนไกลจากอีกฟากมาอีกฟาก เพราะด้วยความไม่สวยนี่แหละค่ะ จึงเป็นสาเหตุที่เขาเลิกและเพราะไกลกัน พอเลิกได้ 2 วัน สิ่งที่เรารู้คือ พี่เขามีแฟนใหม่ที่น่าตาดีกว่าเรามากกกก หุ่นนี่อย่างแซ่บ ผิวก็ขาว ****สรุปทั้งหมดที่เล่าคือ ถ้าหนูไม่สวยหนูจะไม่ีโอกาสที่จะได้รับอะไรดีๆบ้างเลยหรอค่ะ ??? หนูเคยคิดว่ามันต้องมีสักคนที่รับเราได้ในทุกอย่างที่เราเป็น เอาจริงๆตอนแรกหนูก็คิดน่ะอาจเป็นเพราะหนูนิสัยแย่มั้ง แต่จริงๆแล้ว เป็นคนอะไรก็ได้ ชิวๆๆ ตลก ไม่เรื่องมาก ไปไหนก็ได้ลุยๆ สามารถทำอะไรหลายๆอย่างได้ โดยที่ผู้หญิงคนอื่นทำไม่ได้ ไม่ชอบเที่ยวห้าง ไม่กินอาหารแพงๆ แต่มาวันนี้เราเข้าใจแล้ว ว่าสุดท้ายใครๆก็มักจะมองกันที่รูปลักษณ์ภายนอก นี่แหละคือสิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นมีแต่เราไม่มี