ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยลืมว่า รักแรกของผมเกิดขึ้นเมื่อไร เกิดขึ้นได้อย่างไร ผมได้ลองคิดเล่นๆว่า ถ้ารักแรกกลับมาหาผมอีกครั้ง ผมจะทำอย่างไร
รักแรกของผมเกิดขึ้น ตอนม.ต้น เธอไม่ได้เป็นคนที่เด่นหรือมีคนชอบอะไรมากมาย แต่เธอมีจุดเด่นคือเธอเรียนเก่ง เป็นคนจริงใจถึงไหนถึงกัน เป็นคนจิตใจดีและที่สำคัญเป็นคนเข้มแข็ง นั่นแหละคงทำให้ผมเริ่มชอบและรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วผมก็ได้คุยกับเธอแล้วก็ได้คบกัน ผู้ใหญ่หลายคนชอบคิดว่าตอนเรียนห้ามมีแฟนเพราะจะทำให้เรียนไม่จบ แต่ผมกลับไม่คิดแบบนั้น เธอเป็นแรงใจทำให้อยากไปเรียนทุกวัน คอยถามกันว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง มันทำให้รู้สึกดีที่มีคนคอยเป็นห่วงแล้วเราก็มีคนให้ได้คอยดูแลเช่นกัน
จากนั้นไม่นานทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันไปหมด ผมกับเธอก็ได้เลิกคบกัน อาจจะเพราะตอนนั้นเด็กด้วยกันทั้งคู่ วุฒิภาวะยังไม่มีมากพอ แต่ก็จากกันด้วยดีต่างคนต่างไป
พอได้เข้ามหาลัยผมได้มีโอกาสเจอเธอหลังจากที่ไม่ได้เจอนานหลายปี ผมรู้ความรู้สึกผมว่ายังรักเธออยู่ แต่ก็กลั้นใจไม่บอกออกไป และผมก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะรู้สึกเช่นเดียวกับผมไหม สิ่งที่เธอทำกับผมมันทำให้สับสนว่าเธอจะอย่างไร แต่ท้ายสุดก็เป็นผมที่คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็จบที่ต่างคนต่างไป
ผ่านมาจะ 9-10 ปีจากที่เคยคบกัน ต่างไปมีชีวิตของตัวเอง ผมก็รู้ข่าวเธอบ้างเล็กๆน้อยๆ ดีใจที่เห็นเธอมีความสุข มีชีวิตดีๆเจอคนดีๆหน้าที่การงานดี แค่นี้ผมก็สุขใจแล้ว ดีใจที่รักแรกของผมเป็นเธอนี่คงเป็นเรื่องที่ดีมากที่สุดในชีวิตเรื่องหนึ่ง และผมก็เป็นรักแรกของเธอเช่นกันอันนี้ผมจะไม่ลืมเลย
ตอนนี้ผมเขียนไปยิ้มไป แต่ถ้าถามผมถ้าเจอรักแรกอีกครั้ง? ผมคงจะบอกว่า ยังคงรู้สึกเหมือนวันแรกๆ แต่ก็ไม่ได้รอนะ และคงบอกอีกต่อไปว่า "ถ้าเราต่างอายุ 40 แล้วไม่มีใคร ให้เราดูแลเธอนะ"
ถ้าถึงตอนนั้น ผมคงจะกลับมาเขียนต่อใหม่แต่อาจจะนานสักหน่อย
ถ้าเป็นคุณละครับ คุณจะทำอย่างไร มาแชร์ประสบการณ์กันครับ
หากโลกได้เหวี่ยงรักแรกกลับมาเจออีกครั้ง คุณจะทำอย่างไร
รักแรกของผมเกิดขึ้น ตอนม.ต้น เธอไม่ได้เป็นคนที่เด่นหรือมีคนชอบอะไรมากมาย แต่เธอมีจุดเด่นคือเธอเรียนเก่ง เป็นคนจริงใจถึงไหนถึงกัน เป็นคนจิตใจดีและที่สำคัญเป็นคนเข้มแข็ง นั่นแหละคงทำให้ผมเริ่มชอบและรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วผมก็ได้คุยกับเธอแล้วก็ได้คบกัน ผู้ใหญ่หลายคนชอบคิดว่าตอนเรียนห้ามมีแฟนเพราะจะทำให้เรียนไม่จบ แต่ผมกลับไม่คิดแบบนั้น เธอเป็นแรงใจทำให้อยากไปเรียนทุกวัน คอยถามกันว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง มันทำให้รู้สึกดีที่มีคนคอยเป็นห่วงแล้วเราก็มีคนให้ได้คอยดูแลเช่นกัน
จากนั้นไม่นานทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันไปหมด ผมกับเธอก็ได้เลิกคบกัน อาจจะเพราะตอนนั้นเด็กด้วยกันทั้งคู่ วุฒิภาวะยังไม่มีมากพอ แต่ก็จากกันด้วยดีต่างคนต่างไป
พอได้เข้ามหาลัยผมได้มีโอกาสเจอเธอหลังจากที่ไม่ได้เจอนานหลายปี ผมรู้ความรู้สึกผมว่ายังรักเธออยู่ แต่ก็กลั้นใจไม่บอกออกไป และผมก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะรู้สึกเช่นเดียวกับผมไหม สิ่งที่เธอทำกับผมมันทำให้สับสนว่าเธอจะอย่างไร แต่ท้ายสุดก็เป็นผมที่คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็จบที่ต่างคนต่างไป
ผ่านมาจะ 9-10 ปีจากที่เคยคบกัน ต่างไปมีชีวิตของตัวเอง ผมก็รู้ข่าวเธอบ้างเล็กๆน้อยๆ ดีใจที่เห็นเธอมีความสุข มีชีวิตดีๆเจอคนดีๆหน้าที่การงานดี แค่นี้ผมก็สุขใจแล้ว ดีใจที่รักแรกของผมเป็นเธอนี่คงเป็นเรื่องที่ดีมากที่สุดในชีวิตเรื่องหนึ่ง และผมก็เป็นรักแรกของเธอเช่นกันอันนี้ผมจะไม่ลืมเลย
ตอนนี้ผมเขียนไปยิ้มไป แต่ถ้าถามผมถ้าเจอรักแรกอีกครั้ง? ผมคงจะบอกว่า ยังคงรู้สึกเหมือนวันแรกๆ แต่ก็ไม่ได้รอนะ และคงบอกอีกต่อไปว่า "ถ้าเราต่างอายุ 40 แล้วไม่มีใคร ให้เราดูแลเธอนะ"
ถ้าถึงตอนนั้น ผมคงจะกลับมาเขียนต่อใหม่แต่อาจจะนานสักหน่อย
ถ้าเป็นคุณละครับ คุณจะทำอย่างไร มาแชร์ประสบการณ์กันครับ