ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เราโดนทิ้ง (ขอร้องอย่าสมน้ำหน้าเราเลยนะคะ) และต้องเสียผู้ชายคนที่เรารักที่สุด และดีที่สุดในชีวิตเราไป
เรากับแฟนคบกันมาได้ 2 ปีเต็มๆ เค้าเป็นคนดี ไม่เคยนอกใจเราเลย และเราก็ไม่เคยมองใครเช่นกัน เราคิดถึงอนาคตร่วมกับเค้า วาดฝันไปต่างๆนาๆ
ตลอดเวลาที่คบกัน จะมีปัญหาบ่อยๆครั้ง เช่นเรางอนเค้า เรื่องที่เค้าไม่ใส่ใจ ไม่สนใจเรา อย่างเวลาเราขอความช่วยเหลือ บางทีเค้าก็ช่วย บางทีก็ลืมๆไป
(เราอยู่ต่างประเทศค่ะ บางทีเรามีปัญหาเรื่องเอกสารทางราชการ เราต้องรบกวนเค้าประจำ)
ทุกครั้งเวลาที่งอน ส่วนมากจะเป็นเราที่หงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจเรื่องนั้นเรื่องนี้ พาลไม่ยอมคุยกับเค้าเป็นวันๆ แล้วก็ดีกัน แต่เราไม่เคยย้อนกลับมาคุยกันว่าทำไมถึงโกรธกัน ได้แต่เดินหน้ากันต่อไป จนกลายเป็นปัญหาสะสม
เรารู้สึกได้ประมาณ 3-4 เดือนว่าไม่มีความรู้สึกมั่นใจในความสัมพันธ์ของเราเลย มันเหมือนมีเซนส์ ไม่ได้มีเรื่องอะไรพิเศษ เพียงแต่ลักษณ์ที่เค้าทำกับเรามันต่างออกไป เช่น จับมือกันน้อยลง ไปกินข้าวกันก็ต่างคนต่างกิน
และที่สำคัญ ทุกคนจำไว้นะคะ นี่คือข้อผิดพลาดแสนสาหัสที่เราทำ เราชอบพูดบอกเลิก หรือพูดว่าอยากจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ทั้งๆที่ใจเราไม่ได้อยากทำ แต่เรามันโง่ ที่เอาคำพูดแบบนี้มาพูด หลายๆรอบ ในตอนแรกๆ เค้าก็คอยรั้งคอยยื้อเราตลอด
แต่ครั้งล่าสุดนี้เราก็เอาคำพูดโง่ๆแบบนี้มาพูดอีก จนเค้าบอกว่าตกลง อยากย้ายออกไปก็ย้ายออกไป
พอเราได้ยิน เราตัวชา มือเย็นไปหมด เพราะเรารู้ว่าแฟนเก่าเราเค้าเป็นคนจริง คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น และนี่เป็นคร้งแรกและครั้งเดียวที่เค้าให้เราไป
เราพยามอ้อนวอนขอร้องเค้าว่าเราไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่เค้าก็ไม่ยอม
แถมยังพูดอีกว่าเค้าหมดรักเราแล้ว เค้าอยากอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีความสุข
ไม่ว่าเราจะพยามแค่ไหน ก้มลงกอด กราบเท้า เค้าก็ไม่กลับมา
เรารู้สึกเสียใจมาก เสียใจแบบที่ไม่เคยเสียใจมาก่อนในชีวิตนี้ มือเท้ามันเย็นไปหมด หัวเหมือนมีอะไรมาทุบตลอดเวลา ที่อกก็เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ น้ำตาพลอยจะไหลอยู่ตลอด คิดถึงแต่ถ้อยคำที่พูดกันตอนคืนที่โดนบอกเลิก คิดถึงแต่ว่าเราเสียคนที่ดีที่สุดในชีวิตไปแล้ว
เวลานอนเราก็ฝันถึงเค้า ตื่นก็คิด ทุรนทุรายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย เราคิดแม้กระทั่งฆ่าตัวตาย แต่เราก็รักแม่และครอบครัวเรา เราจะทำอะไรแบบนั้นทำไม เหมือนมันจะเป็นบ้า
ตอนนี้เราต้องใช้ธรรมะเข้าช่วย
หรือใครมีวิธีอย่างไรให้เราปลง และปล่อยวางได้บ้าง รบกวนช่วยแนะนำเราทีนะคะ
เราอยากบอกทุกคนว่าถ้าคิดว่าตัวเองมีสิ่งที่มีค่าอยู่ในมือ ให้พยามรักษาเอาไว้ อย่าคิดว่าเค้ารักตัวเองมากจนทำอะไรตามใจตัวเอง ซักวันเค้าจะต้องหมดความอดทน
ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่เราเสียผู้ชายที่รักที่สุดในชีวิตไป
เรากับแฟนคบกันมาได้ 2 ปีเต็มๆ เค้าเป็นคนดี ไม่เคยนอกใจเราเลย และเราก็ไม่เคยมองใครเช่นกัน เราคิดถึงอนาคตร่วมกับเค้า วาดฝันไปต่างๆนาๆ
ตลอดเวลาที่คบกัน จะมีปัญหาบ่อยๆครั้ง เช่นเรางอนเค้า เรื่องที่เค้าไม่ใส่ใจ ไม่สนใจเรา อย่างเวลาเราขอความช่วยเหลือ บางทีเค้าก็ช่วย บางทีก็ลืมๆไป
(เราอยู่ต่างประเทศค่ะ บางทีเรามีปัญหาเรื่องเอกสารทางราชการ เราต้องรบกวนเค้าประจำ)
ทุกครั้งเวลาที่งอน ส่วนมากจะเป็นเราที่หงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจเรื่องนั้นเรื่องนี้ พาลไม่ยอมคุยกับเค้าเป็นวันๆ แล้วก็ดีกัน แต่เราไม่เคยย้อนกลับมาคุยกันว่าทำไมถึงโกรธกัน ได้แต่เดินหน้ากันต่อไป จนกลายเป็นปัญหาสะสม
เรารู้สึกได้ประมาณ 3-4 เดือนว่าไม่มีความรู้สึกมั่นใจในความสัมพันธ์ของเราเลย มันเหมือนมีเซนส์ ไม่ได้มีเรื่องอะไรพิเศษ เพียงแต่ลักษณ์ที่เค้าทำกับเรามันต่างออกไป เช่น จับมือกันน้อยลง ไปกินข้าวกันก็ต่างคนต่างกิน
และที่สำคัญ ทุกคนจำไว้นะคะ นี่คือข้อผิดพลาดแสนสาหัสที่เราทำ เราชอบพูดบอกเลิก หรือพูดว่าอยากจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ทั้งๆที่ใจเราไม่ได้อยากทำ แต่เรามันโง่ ที่เอาคำพูดแบบนี้มาพูด หลายๆรอบ ในตอนแรกๆ เค้าก็คอยรั้งคอยยื้อเราตลอด
แต่ครั้งล่าสุดนี้เราก็เอาคำพูดโง่ๆแบบนี้มาพูดอีก จนเค้าบอกว่าตกลง อยากย้ายออกไปก็ย้ายออกไป
พอเราได้ยิน เราตัวชา มือเย็นไปหมด เพราะเรารู้ว่าแฟนเก่าเราเค้าเป็นคนจริง คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น และนี่เป็นคร้งแรกและครั้งเดียวที่เค้าให้เราไป
เราพยามอ้อนวอนขอร้องเค้าว่าเราไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่เค้าก็ไม่ยอม
แถมยังพูดอีกว่าเค้าหมดรักเราแล้ว เค้าอยากอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีความสุข
ไม่ว่าเราจะพยามแค่ไหน ก้มลงกอด กราบเท้า เค้าก็ไม่กลับมา
เรารู้สึกเสียใจมาก เสียใจแบบที่ไม่เคยเสียใจมาก่อนในชีวิตนี้ มือเท้ามันเย็นไปหมด หัวเหมือนมีอะไรมาทุบตลอดเวลา ที่อกก็เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ น้ำตาพลอยจะไหลอยู่ตลอด คิดถึงแต่ถ้อยคำที่พูดกันตอนคืนที่โดนบอกเลิก คิดถึงแต่ว่าเราเสียคนที่ดีที่สุดในชีวิตไปแล้ว
เวลานอนเราก็ฝันถึงเค้า ตื่นก็คิด ทุรนทุรายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย เราคิดแม้กระทั่งฆ่าตัวตาย แต่เราก็รักแม่และครอบครัวเรา เราจะทำอะไรแบบนั้นทำไม เหมือนมันจะเป็นบ้า
ตอนนี้เราต้องใช้ธรรมะเข้าช่วย
หรือใครมีวิธีอย่างไรให้เราปลง และปล่อยวางได้บ้าง รบกวนช่วยแนะนำเราทีนะคะ
เราอยากบอกทุกคนว่าถ้าคิดว่าตัวเองมีสิ่งที่มีค่าอยู่ในมือ ให้พยามรักษาเอาไว้ อย่าคิดว่าเค้ารักตัวเองมากจนทำอะไรตามใจตัวเอง ซักวันเค้าจะต้องหมดความอดทน