สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องราวของตัวเองที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เอง
เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมาสักประมาณ 4-5 เดือนแล้ว จะมีช่วงเวลาที่ดีและไม่ดีเสมอ แต่ตัวเรารู้สึกว่าเรื่องที่ไม่ดีจะเยอะกว่า ช่วงแรกที่คบกันมันดีทุกอย่าง ประมาณ 1 เดือนแรก วันนี้ที่เราเจอกัน คือมารับเราไปกินข้าว เรารู้สึกว่า เห้ย ผช คนนี้ทำไมมันขี้เก๊กจัง แต่เราก้คุยต่อ จนเจอวันที่สองเราไปดูหลังกัน หลังจากที่ดูหนังเสร็จ เราก็ถามเขาว่า มีไปไหนต่อหรือป่าว เขาตอบว่ามีกินข้าวกับแม่ เขาเลยชวนเราไปกินข้าวกับแม่ด้วยกัน ณ ตอนนั้นความรู้สึกในใจ (เห้ย ไปเจอแม่แล้วกินข้าวเลยหรอ คงเกร็งน่าดูเลย ทำไงดี) เราเลยถามเขาไปว่าแล้วอยากให้ไปไหม เขาตอบมาว่า "อยากสิ" เราเลยตัดสินใจ ไปก็ไปวะ 555 การกินข้าววันนั้น โคตรเกร็งเลย จริงๆ ปัจจุบันก็ยังเกร็งทุกครั้งที่ไปกินข้าวบ้านแฟน หลังจากวันนั้นเราก็คุยๆ กันมาเรื่อยๆ จนมันกลายเป็นแฟนโดยที่เราสองคนไม่ต้องบอกคบกัน เราก็คบกับเขาสักประมาณ 2 เดือน เรามีอะไร ไปไหน เราก็บอกตลอด เขาก้จะบอกเราตลอด เราไม่ตาม ไม่จิก ไม่เอาแต่ใจ อยากทำอะไรทำ แต่ไปไหนขอให้บอก แค่นั้น เราไม่กล้าตามเขา ไม่กล้าจิกเขา เพราะกลัวจะเป็นแบบเดิมที่เรา เคยเจอมาก่อน จนเรารู้สึกว่าเราเสียความเป็นตัวเองไปหมด แต่เราก็ยังทำจนปัจจุบัน เรามีแผนที่จะทำธุรกิจกินกับเพื่อน เราก็เล่าให้เขาฟังมาเป็นแบบนี้ๆ นะ แต่ยังไม่ชัวร์ ว่าจะทำตอนไหน จนเราตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมาทำสิ่งนี้ แต่ก็ยังไม่ได้ ณ ปัจจุบัน ก่อนหน้าที่เราจะลาออกจากงาน เราก็ตัดสินใจอยู่นาน ว่าจะลาออกไหม เราไม่ได้ปรึกษาแฟนเรื่องลาออกนะ เพราะเรารู้สึกว่าเขาให้คำปรึกษาเราไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เราเล่าหรือปรึกษาอะไรเขาก็จะตอบว่า "อืม ดีนะ ดีแล้ว ทำสิ" แค่นี้จนเรารู้สึกว่า เขาช่วยอะไรเราไม่ได้ พอเราลาออกจากงานแล้วเราค่อยบอกเขา ปรากฎว่าเราทะเลาะกัน เราเลยเผลอพูดหลุดไปว่า "ก็เธอให้คำปรึกษาไม่ได้อะ" หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสนิท เราเลยตัดบทว่า งั้นเราไปนอนกันเถอะ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกับหลังจากนั้น เจอกันน้อยลง จากอาทิตย์นึงสองสามวัน จนกลายเป็นอาทิตย์หนึ่งหนึ่งวัน บางอาทิตย์ไม่ได้เจอ แต่เราสองคนก็ยังคุยกับเหมือนเดิมทุกวันๆ เราบอกคิดถึงเขาเสมอ พอเราถามเขา เขาบอกว่า "ก็มีคิดถึงบ้างบางครั้ง" เราเลยตอบว่า "อ้ออืม" พักหลังๆที่เราเจอเขาเรารู้สึกว่า มันไม่เหมือนเดิม เขาเปลี่ยนไปเยอะ ไม่โทรเหมือนแต่ก่อน ไม่ทักไลน์ เหมือนแต่ก่อน จนอาทิตย์ล่าสุดไม่ได้เจอกัน เมื่อคืนเราคุยกัน เราเลยถามว่า "คิดถึงไหม" เขาก็ตอบว่า "คิดถึงนะ" แต่กว่าจะตอบเหมือนคนคิดสักพัก เรารู้สึกอึดอัดหลายอย่างกับความรู้สึกของเราที่มีให้เขา เรารักและคิดถึงเขามาก แต่เหมือนเราได้กลับมาไม่เต็ม เราเลยถามเขาว่า "เรายังรู้สึกเหมือนเดิมใช่ไหม" เขาตอบว่า "ไม่รู้เหมือนกัน" เราเลยถามต่อ "รักเราบ้างไหม" เพราะเรารู้สึกมาตลอดว่าเขาไม่ได้รักเราเลย ตั้งแต่ที่คบกันว่า เขาตอบว่า "ไม่ได้รัก แต่รู้สึกผูกพัน เป็นห่วง เป็นใย" เราอึ้งนะที่ได้ยินคำตอบ เลยตอบว่า "อืม" เราเลยบอกเขาต่อว่า "ถ้าอยากจะไปบอกนะ อย่าหายไป ไม่ชอบ เพราะเราคบใครสักคนก็อยากจริงจัง อายุมันไม่ได้ลดลง แต่มันเพิ่มขึ้น" เขาตอบว่า "ครับ" เราคิดในใจอยากจะบอกว่า ถ้าเราเจอคนที่ดีกว่าเราขอไปนะ แต่ไม่กล้า เพราะกลัว คำตอบว่าได้ เราเลยถามว่าที่คบกับเราเพราะอะไร เขาบอกว่า "เพราะเราเป็นคนดีมาก แต่มีข้อเสียแค่ตรงคำพูด ที่ไม่ยอมทำให้สำเร็จ" ที่เขาไม่ชอบ เราเลยตอบว่า "ค่ะ พยายามอยู่" เราเลยคุยกันอีกแปปแล้วก็บอกเข้านอนกันเถอะ แฟนเราก็มีข้อดีอยู่บ้าง แต่เราแค่คิดว่าข้อเสียมีเยอะกว่า คือไม่ใส่ใจเรา
* เราควรทำอย่างไรดี คบกันไปเรื่อยๆ แต่ก็รู้ว่าสักวันก็ต้องเลิกกัน กับเดินออกมาตอนนี้เลยดีไหม (เราแค่เข้มแข็งไม่พอกล้าเดินออมา)
* เราก็เปิดใจคุยกับคนอื่นนะ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เราหยุดคิดเรื่องเขาเลย
ปล. เราอาจจะเล่าเรื่องน่าเบื่อนิดนึงนะ แต่เราอยากเล่า และฟังความคิดเห็นของคนอื่นนะ มีใครเคยเจอแบบนี้ไหม เพื่อนเราบอกให้เลิกเกือบทุกคน แต่บางคนก็บอกว่าทำให้เต็มที่เอาให้สุด เดี๋ยวก็เดินออกมาได้ แล้ววันนั้นจะไม่เสียใจเลย เราอยากทำนะ แต่ทำไม่ได้ อยากพูดบอกเลิก แต่ไม่กล้าพอ
ถ้าผู้ชายบอกไม่ได้รักแล้ว ควรทำอย่างไร
เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมาสักประมาณ 4-5 เดือนแล้ว จะมีช่วงเวลาที่ดีและไม่ดีเสมอ แต่ตัวเรารู้สึกว่าเรื่องที่ไม่ดีจะเยอะกว่า ช่วงแรกที่คบกันมันดีทุกอย่าง ประมาณ 1 เดือนแรก วันนี้ที่เราเจอกัน คือมารับเราไปกินข้าว เรารู้สึกว่า เห้ย ผช คนนี้ทำไมมันขี้เก๊กจัง แต่เราก้คุยต่อ จนเจอวันที่สองเราไปดูหลังกัน หลังจากที่ดูหนังเสร็จ เราก็ถามเขาว่า มีไปไหนต่อหรือป่าว เขาตอบว่ามีกินข้าวกับแม่ เขาเลยชวนเราไปกินข้าวกับแม่ด้วยกัน ณ ตอนนั้นความรู้สึกในใจ (เห้ย ไปเจอแม่แล้วกินข้าวเลยหรอ คงเกร็งน่าดูเลย ทำไงดี) เราเลยถามเขาไปว่าแล้วอยากให้ไปไหม เขาตอบมาว่า "อยากสิ" เราเลยตัดสินใจ ไปก็ไปวะ 555 การกินข้าววันนั้น โคตรเกร็งเลย จริงๆ ปัจจุบันก็ยังเกร็งทุกครั้งที่ไปกินข้าวบ้านแฟน หลังจากวันนั้นเราก็คุยๆ กันมาเรื่อยๆ จนมันกลายเป็นแฟนโดยที่เราสองคนไม่ต้องบอกคบกัน เราก็คบกับเขาสักประมาณ 2 เดือน เรามีอะไร ไปไหน เราก็บอกตลอด เขาก้จะบอกเราตลอด เราไม่ตาม ไม่จิก ไม่เอาแต่ใจ อยากทำอะไรทำ แต่ไปไหนขอให้บอก แค่นั้น เราไม่กล้าตามเขา ไม่กล้าจิกเขา เพราะกลัวจะเป็นแบบเดิมที่เรา เคยเจอมาก่อน จนเรารู้สึกว่าเราเสียความเป็นตัวเองไปหมด แต่เราก็ยังทำจนปัจจุบัน เรามีแผนที่จะทำธุรกิจกินกับเพื่อน เราก็เล่าให้เขาฟังมาเป็นแบบนี้ๆ นะ แต่ยังไม่ชัวร์ ว่าจะทำตอนไหน จนเราตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมาทำสิ่งนี้ แต่ก็ยังไม่ได้ ณ ปัจจุบัน ก่อนหน้าที่เราจะลาออกจากงาน เราก็ตัดสินใจอยู่นาน ว่าจะลาออกไหม เราไม่ได้ปรึกษาแฟนเรื่องลาออกนะ เพราะเรารู้สึกว่าเขาให้คำปรึกษาเราไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เราเล่าหรือปรึกษาอะไรเขาก็จะตอบว่า "อืม ดีนะ ดีแล้ว ทำสิ" แค่นี้จนเรารู้สึกว่า เขาช่วยอะไรเราไม่ได้ พอเราลาออกจากงานแล้วเราค่อยบอกเขา ปรากฎว่าเราทะเลาะกัน เราเลยเผลอพูดหลุดไปว่า "ก็เธอให้คำปรึกษาไม่ได้อะ" หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสนิท เราเลยตัดบทว่า งั้นเราไปนอนกันเถอะ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกับหลังจากนั้น เจอกันน้อยลง จากอาทิตย์นึงสองสามวัน จนกลายเป็นอาทิตย์หนึ่งหนึ่งวัน บางอาทิตย์ไม่ได้เจอ แต่เราสองคนก็ยังคุยกับเหมือนเดิมทุกวันๆ เราบอกคิดถึงเขาเสมอ พอเราถามเขา เขาบอกว่า "ก็มีคิดถึงบ้างบางครั้ง" เราเลยตอบว่า "อ้ออืม" พักหลังๆที่เราเจอเขาเรารู้สึกว่า มันไม่เหมือนเดิม เขาเปลี่ยนไปเยอะ ไม่โทรเหมือนแต่ก่อน ไม่ทักไลน์ เหมือนแต่ก่อน จนอาทิตย์ล่าสุดไม่ได้เจอกัน เมื่อคืนเราคุยกัน เราเลยถามว่า "คิดถึงไหม" เขาก็ตอบว่า "คิดถึงนะ" แต่กว่าจะตอบเหมือนคนคิดสักพัก เรารู้สึกอึดอัดหลายอย่างกับความรู้สึกของเราที่มีให้เขา เรารักและคิดถึงเขามาก แต่เหมือนเราได้กลับมาไม่เต็ม เราเลยถามเขาว่า "เรายังรู้สึกเหมือนเดิมใช่ไหม" เขาตอบว่า "ไม่รู้เหมือนกัน" เราเลยถามต่อ "รักเราบ้างไหม" เพราะเรารู้สึกมาตลอดว่าเขาไม่ได้รักเราเลย ตั้งแต่ที่คบกันว่า เขาตอบว่า "ไม่ได้รัก แต่รู้สึกผูกพัน เป็นห่วง เป็นใย" เราอึ้งนะที่ได้ยินคำตอบ เลยตอบว่า "อืม" เราเลยบอกเขาต่อว่า "ถ้าอยากจะไปบอกนะ อย่าหายไป ไม่ชอบ เพราะเราคบใครสักคนก็อยากจริงจัง อายุมันไม่ได้ลดลง แต่มันเพิ่มขึ้น" เขาตอบว่า "ครับ" เราคิดในใจอยากจะบอกว่า ถ้าเราเจอคนที่ดีกว่าเราขอไปนะ แต่ไม่กล้า เพราะกลัว คำตอบว่าได้ เราเลยถามว่าที่คบกับเราเพราะอะไร เขาบอกว่า "เพราะเราเป็นคนดีมาก แต่มีข้อเสียแค่ตรงคำพูด ที่ไม่ยอมทำให้สำเร็จ" ที่เขาไม่ชอบ เราเลยตอบว่า "ค่ะ พยายามอยู่" เราเลยคุยกันอีกแปปแล้วก็บอกเข้านอนกันเถอะ แฟนเราก็มีข้อดีอยู่บ้าง แต่เราแค่คิดว่าข้อเสียมีเยอะกว่า คือไม่ใส่ใจเรา
* เราควรทำอย่างไรดี คบกันไปเรื่อยๆ แต่ก็รู้ว่าสักวันก็ต้องเลิกกัน กับเดินออกมาตอนนี้เลยดีไหม (เราแค่เข้มแข็งไม่พอกล้าเดินออมา)
* เราก็เปิดใจคุยกับคนอื่นนะ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เราหยุดคิดเรื่องเขาเลย
ปล. เราอาจจะเล่าเรื่องน่าเบื่อนิดนึงนะ แต่เราอยากเล่า และฟังความคิดเห็นของคนอื่นนะ มีใครเคยเจอแบบนี้ไหม เพื่อนเราบอกให้เลิกเกือบทุกคน แต่บางคนก็บอกว่าทำให้เต็มที่เอาให้สุด เดี๋ยวก็เดินออกมาได้ แล้ววันนั้นจะไม่เสียใจเลย เราอยากทำนะ แต่ทำไม่ได้ อยากพูดบอกเลิก แต่ไม่กล้าพอ