... นึกถึงตอนมัธยม
เป็นช่วงชีวิตที่ดีมาก มีเพื่อนรายล้อม ทุกคนนิสัยดี ก็มีทะเลาะกันบ้าง
แต่รวมๆแล้วพวกเราก็ไม่คิดจะทิ้งกันไปไหน
มาวันนี้เรียนมหาลัย เข้าปีที่ 4 แล้ว
ทำไมเหงาจัง ไม่เห็นจะรู้สึกว่าเพื่อนคนไหนไว้ใจได้
เรามีเพื่อนนะคะ มีกลุ่มเพื่อน แต่เรารู้สึกไม่มีใครที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ
หลายครั้งเลยที่เราไม่พอใจเพื่อนซักคนเลยค่ะ ทั้งที่กลุ่มเราก็ใหญ่เบ้อเร่อ
เรารู้สึกตลอดเลยว่า
ทำไมเพื่อนทำนิสัยแบบนี้ ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมถึงได้แย่แบบนี้ ทำไมไม่เคารถความเห็นเราบ้าง
บางคนก็ไม่ทำงาน โยนทุกย่าง
หรือว่ามันจะเป็นที่เราเองที่เข้าสังคมไม่ได้ นี่ก็แอบเครียดนะ
ทุกวันนี้ไปเรียนอย่างเดยีวจริงๆ
จากที่สมัยโน้น ไปเรียนมีความสุขมาก เจอเพื่อน เล่นด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน
พูดแล้วก็เศร้าจังเลย...
ขอกลับไปเป็นเด็กได้มั้ยนะ
ทำไมยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าเพื่อนดีๆยิ่งน้อยลงทุกที
เป็นช่วงชีวิตที่ดีมาก มีเพื่อนรายล้อม ทุกคนนิสัยดี ก็มีทะเลาะกันบ้าง
แต่รวมๆแล้วพวกเราก็ไม่คิดจะทิ้งกันไปไหน
มาวันนี้เรียนมหาลัย เข้าปีที่ 4 แล้ว
ทำไมเหงาจัง ไม่เห็นจะรู้สึกว่าเพื่อนคนไหนไว้ใจได้
เรามีเพื่อนนะคะ มีกลุ่มเพื่อน แต่เรารู้สึกไม่มีใครที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ
หลายครั้งเลยที่เราไม่พอใจเพื่อนซักคนเลยค่ะ ทั้งที่กลุ่มเราก็ใหญ่เบ้อเร่อ
เรารู้สึกตลอดเลยว่า
ทำไมเพื่อนทำนิสัยแบบนี้ ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมถึงได้แย่แบบนี้ ทำไมไม่เคารถความเห็นเราบ้าง
บางคนก็ไม่ทำงาน โยนทุกย่าง
หรือว่ามันจะเป็นที่เราเองที่เข้าสังคมไม่ได้ นี่ก็แอบเครียดนะ
ทุกวันนี้ไปเรียนอย่างเดยีวจริงๆ
จากที่สมัยโน้น ไปเรียนมีความสุขมาก เจอเพื่อน เล่นด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน
พูดแล้วก็เศร้าจังเลย...
ขอกลับไปเป็นเด็กได้มั้ยนะ