สวัสดีค่ะ มีปัญหาเกี่ยวกับชีวิตคู่อยากปรึกษาค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ ปัจจุบันอายุใกล้สามสิบ เพิ่งแต่งงานไปเมื่อกลางปี กับสามีที่คบกันมาตั้งแต่มอปลาย สิบกว่าปีนิดๆ อายุเท่ากัน ตอนเรียนมหาลัยแยกเรียนคนละจังหวัด 2-3 เดือนเจอกันที เรียนจบทำงานจังหวัดที่สามีเรียน เกือบปี กลับมาอยู่บ้านมีกิจการเล็กๆของพ่อแม่ ปัจจุบันสามีไปทำงานแถวระยอง ได้ 2 ปี กว่า พื้นฐานครอบครัวดิฉันปานกลาง สามีค่อนไปทางลำบาก เราแต่งงานไม่มีสินสอดหรืองานเลี้ยง แค่ผู้ใหญ่สู่ขอ กินข้าวสองครอบครัว จดทะเบียน ฐานะทางบ้านสามีลำบากทำให้มีหนีจากการยืมเรียน กยศ + ทุนยืมเรียน และจิปาถะ รวมแล้วหลักแสน สามีเป็นคนขยันมาก ทำงานทุกอย่างตั้งแต่ตอนเรียน ยาม เสริฟอาหาร รับจ๊อบงานก่อสร้างเล็กๆกับเพื่อน ก่อนได้งานที่ระยอง
ปัจจุบันงานที่ระยอง เป็นวิศวกร ไปได้ดีมาก ได้ทำงานทั้งบนฝั่ง และ นอกฝั่งบนแท่นขุดเจาะน้ำมัน ไปงานต่างประเทศบ้างครั้งสองครั้ง ผู้ใหญ่สนับสนุน ไม่เคยไม่รับงาน บอกให้ทำงานไรรับหมด เงินเดือนคุ้มเหนื่อย แต่ก็มีรายจ่าย และจ่ายหนี้ที่กล่าวมาทั้งรายเดือนและปี หลังแต่งงานดิฉันย้ายมาอยู่ด้วย ตัวดิฉันไม่ได้ทำงานเป็นแม่บ้นไปก่อน 1 เดือนหลังแต่งสามีถูกส่งไป ตปท 1 เดือน ดิฉันกลับบ้าน ช่วยกิจการพ่อแม่ไปได้เงินเดือนนิดหน่อย สามีกลับจาก ตปท ต่อด้วยงานนอกฝั่งอีกเกือบเดือน จากงานที่สามีไปเราตัดสินใจออกรถเพราะเหมือนได้เงินก้อนมาดาวน์รถ (หนี้ตัวใหม่) ออกรถเพราะดิฉันไม่อยากอยู่เฉยๆ ว่าจะลองขายของกินเหมือนที่บ้าน ต้องใช้รถซื้อของส่งของ และ เหมือนรางวัลชีวิตของสามี พ่อแม่สามีดีใจมาก นอกจากรถแล้วก็ต้องลงทุนซื้อของทั้งอุปกรณ์เล็กใหญ่และวัตถุดิบ ซึ่งขายของแบบนี้เป็นเงินหมุน แต่ก็มีกำไรบ้าง หลังจากสามีกลับมารับรถและดิฉันไปขายของที่นู่น(แต่ไม่ได้เปิดหน้าร้าน ขายฝากขายส่ง) สามีก็มีงานออกฝั่งอีก ดิฉันเลยกลับบ้าน เพราะจะอยู่ต่อเป็นเดือนคนเดียวก็กลัว ติดต่อกันก็ลำบาก บ้านเช่าไม่มีเน็ต ถ้าสามีออกฝั่งจะติดต่อได้เป็นบางเวลา และ ยอดขายของเริ่มชะลอ กลับมาครั้งนี้คาดว่าต้องอยู่ยาวถึงต้นปีหน้า เพราะสามีคาดว่ามีงานออกฝั่งช่วงธันวาอีก และปลายปีที่บ้านดิฉันยุ่งมากจึงไม่กลับไปจนกว่าจะต้นปีหน้า
นิสัยสามีไม่มีเรื่องผู้หญิง กินดื่มบ้าง แต่น้อย ขยันทำงานเข้าขั้นบ้างาน ตามใจ และสั่งสอนเหมือนผู้ใหญ่เวลาฉันดื้อบ้าง ทำงานเลิกไม่เป็นเวลา มีดื่มหลังเลิกงานบ้างแต่อยู่ไม่นาน กลับบ้านเลย ช่วยงานบ้านเท่าที่จะมีเวลาทำ รวมแล้วสำหรับฉันเขาดีทุกอย่าง แต่ ทำงานจะไม่มีเวลาเลย เคยคุยกัน เถียงกันบ้าง เถียงหนักบ้าง เบาบ้างเรื่องเขาไม่มีเวลา เขาให้เหตุผลว่า เขาไม่อยากกลับไปจนอีก
ปัญหาคือ
1 ดิฉันอยากใช้ชีวิตแบบคู่สามีภรรยาที่ตื่นเช้ามาเห็นหน้าทุกวัน และอยากมีลูกทั้งคู่ ไม่ถึงกับรีบ แต่ด้วยงานของสามี ที่ดีและเจริญก้าวหน้า มันขัดกันเหลือเกิน ความรู้สึกฝั่งดิฉันคือ โหยหา เบื่อการรอแบบไม่รู้จุดหมาย ว่าการวนเวียนแบบนี้จะจบเมื่อไหร่ เห็นครอบครัวอื่นเขาไปเที่ยวกัน เดินห้าง หรือแค่ ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าร้านดิฉัน ดิฉันยังอิฉฉา 555 ขำตัวเอง แต่มันจริงนะคะ มันรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่สมัยเป็นแฟน ส่วนฝั่งเขา เขาก็บอกว่าอยากอยู่ด้วย รัก และคิดถึงเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่บอกแหละค่ะ ว่าเขาไม่อยากกลับไปจน ไม่อยากมาทะเลาะกันเรื่องเงินในอานาคต ที่ทำอยู่มันงานดี เงินดี
2 ครอบครัวดิฉันมีกิจการ ซึ่งวันหนึ่งในอีกไม่นานนี้ฉันต้องสานต่อ พ่อแม่แก่แล้ว หกสิบบวกกันแล้ว ถึงพ่อแม่จะสนับสนุนให้อยู่เป็นคู่และให้ลองเปิดกิจการที่ระยองเองดู แต่สุดท้ายดิฉันก็ต้องกลับมา เพราะมันเป็นของๆเรา ทั้งยังพ่อแม่สามีก็อยู่ที่นี่แค่คนละตำบลเอง แต่สามีก็บอกไม่รู้จะกลับมาทำอะไร หรือ อย่างน้อยก็ต้องใช้หนี้หมด รวมทั้งหนี้รถ มันก็อีกหลายปี เราก็รอขนาดนั้นไม่ได้หรอก นานไป พ่อแม่แก่เกินไปที่จะกลับมาช้าขนาดนั้น ที่จริงทางบ้านสามีมีที่สวน ที่นา ที่พ่อแม่สามีทำอยู่ปัจจุบัน ดิฉันว่าจะหาผลไม้มาปลูก หวังว่ากลับมาอยู่ผลไม้คงออกดอกออกผล มาขายหน้าร้านดิฉันในอนาคต พ่อแม่สามีจะได้ไม่ต้องทำสวนทำนา หนักๆ สามีไม่ขัด แต่ก็ไม่มีหัวใจเกษตรกร คือ เฉยๆ ยังคิดว่าที่บ้านไม่มีอะไรทำให้ได้เงินเยอะเหมือนงานที่ทำอยู่ ความคิดนี้มีแต่จะทำให้เขาไกลบ้านและดิฉันไปเรื่อยๆ แต่ดิฉันอยากกลับมาอยู่บ้าน ยังคิดว่ามีกิจการ ช่วยกันดูแล ทำไป สามีก็กลัวทำนองว่าเดี๋ยวเขาว่าเกาะภรรยากิน อยากยืนด้วยขาของตัวเอง สร้างครอบครัวของเราเอง
3 อยากมีลูกแล้วค่ะ เทคโนโลยีตอนนี้ยังไงก็ไม่พัฒนาถึงขั้นปฏิสนธิผ่านจอมือถือได้ เวลาก็ไม่มี เจอกันก็น้อย คุยกันก็น้อยอีก อายุก็มากขึ้นทุกวัน อยากมีลูกอย่างน้อยจะได้ไม่เหงา คนแก่ก็อยากอุ้มหลาน แต่มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเหลือเกิน ทุกอย่างช่างสวนทางกัน ทุกอย่างที่เล่ามาคุยกับสามีแล้วทั้งสิ้น แต่มันเหมือนวงกลมไม่มีที่สิ้นสุดค่ะ หาคำตอบไม่เจอ ควรปรับตัวในการใช้ชีวิตคู่ห่างๆแบบนี้อย่างไรดีคะ บางครั้งก็รู้สึกเครียด เบื่อ ท้อแท้กับชีวิตคู่อันโดดเดี่ยว เวลามีปัญหา อยากปรึกษา อยากคุย ต้องการความรัก กำลังใจ หรือกอด สิ่งที่ทำให้เกิดกำลังใจเหล่านี้มันยากมากค่ะ ตอนที่ต้องแยกกันอยู่
ไม่ว่าจะมีคนมาตอบหรือไม่ ก็ขอบคุณพื้นที่นี้ให้ได้ระบายค่ะ
ควรปรับตัวอย่างไรกับชีวิตคู่อันโดดเดี่ยว ชี้แนะด้วยค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ ปัจจุบันอายุใกล้สามสิบ เพิ่งแต่งงานไปเมื่อกลางปี กับสามีที่คบกันมาตั้งแต่มอปลาย สิบกว่าปีนิดๆ อายุเท่ากัน ตอนเรียนมหาลัยแยกเรียนคนละจังหวัด 2-3 เดือนเจอกันที เรียนจบทำงานจังหวัดที่สามีเรียน เกือบปี กลับมาอยู่บ้านมีกิจการเล็กๆของพ่อแม่ ปัจจุบันสามีไปทำงานแถวระยอง ได้ 2 ปี กว่า พื้นฐานครอบครัวดิฉันปานกลาง สามีค่อนไปทางลำบาก เราแต่งงานไม่มีสินสอดหรืองานเลี้ยง แค่ผู้ใหญ่สู่ขอ กินข้าวสองครอบครัว จดทะเบียน ฐานะทางบ้านสามีลำบากทำให้มีหนีจากการยืมเรียน กยศ + ทุนยืมเรียน และจิปาถะ รวมแล้วหลักแสน สามีเป็นคนขยันมาก ทำงานทุกอย่างตั้งแต่ตอนเรียน ยาม เสริฟอาหาร รับจ๊อบงานก่อสร้างเล็กๆกับเพื่อน ก่อนได้งานที่ระยอง
ปัจจุบันงานที่ระยอง เป็นวิศวกร ไปได้ดีมาก ได้ทำงานทั้งบนฝั่ง และ นอกฝั่งบนแท่นขุดเจาะน้ำมัน ไปงานต่างประเทศบ้างครั้งสองครั้ง ผู้ใหญ่สนับสนุน ไม่เคยไม่รับงาน บอกให้ทำงานไรรับหมด เงินเดือนคุ้มเหนื่อย แต่ก็มีรายจ่าย และจ่ายหนี้ที่กล่าวมาทั้งรายเดือนและปี หลังแต่งงานดิฉันย้ายมาอยู่ด้วย ตัวดิฉันไม่ได้ทำงานเป็นแม่บ้นไปก่อน 1 เดือนหลังแต่งสามีถูกส่งไป ตปท 1 เดือน ดิฉันกลับบ้าน ช่วยกิจการพ่อแม่ไปได้เงินเดือนนิดหน่อย สามีกลับจาก ตปท ต่อด้วยงานนอกฝั่งอีกเกือบเดือน จากงานที่สามีไปเราตัดสินใจออกรถเพราะเหมือนได้เงินก้อนมาดาวน์รถ (หนี้ตัวใหม่) ออกรถเพราะดิฉันไม่อยากอยู่เฉยๆ ว่าจะลองขายของกินเหมือนที่บ้าน ต้องใช้รถซื้อของส่งของ และ เหมือนรางวัลชีวิตของสามี พ่อแม่สามีดีใจมาก นอกจากรถแล้วก็ต้องลงทุนซื้อของทั้งอุปกรณ์เล็กใหญ่และวัตถุดิบ ซึ่งขายของแบบนี้เป็นเงินหมุน แต่ก็มีกำไรบ้าง หลังจากสามีกลับมารับรถและดิฉันไปขายของที่นู่น(แต่ไม่ได้เปิดหน้าร้าน ขายฝากขายส่ง) สามีก็มีงานออกฝั่งอีก ดิฉันเลยกลับบ้าน เพราะจะอยู่ต่อเป็นเดือนคนเดียวก็กลัว ติดต่อกันก็ลำบาก บ้านเช่าไม่มีเน็ต ถ้าสามีออกฝั่งจะติดต่อได้เป็นบางเวลา และ ยอดขายของเริ่มชะลอ กลับมาครั้งนี้คาดว่าต้องอยู่ยาวถึงต้นปีหน้า เพราะสามีคาดว่ามีงานออกฝั่งช่วงธันวาอีก และปลายปีที่บ้านดิฉันยุ่งมากจึงไม่กลับไปจนกว่าจะต้นปีหน้า
นิสัยสามีไม่มีเรื่องผู้หญิง กินดื่มบ้าง แต่น้อย ขยันทำงานเข้าขั้นบ้างาน ตามใจ และสั่งสอนเหมือนผู้ใหญ่เวลาฉันดื้อบ้าง ทำงานเลิกไม่เป็นเวลา มีดื่มหลังเลิกงานบ้างแต่อยู่ไม่นาน กลับบ้านเลย ช่วยงานบ้านเท่าที่จะมีเวลาทำ รวมแล้วสำหรับฉันเขาดีทุกอย่าง แต่ ทำงานจะไม่มีเวลาเลย เคยคุยกัน เถียงกันบ้าง เถียงหนักบ้าง เบาบ้างเรื่องเขาไม่มีเวลา เขาให้เหตุผลว่า เขาไม่อยากกลับไปจนอีก
ปัญหาคือ
1 ดิฉันอยากใช้ชีวิตแบบคู่สามีภรรยาที่ตื่นเช้ามาเห็นหน้าทุกวัน และอยากมีลูกทั้งคู่ ไม่ถึงกับรีบ แต่ด้วยงานของสามี ที่ดีและเจริญก้าวหน้า มันขัดกันเหลือเกิน ความรู้สึกฝั่งดิฉันคือ โหยหา เบื่อการรอแบบไม่รู้จุดหมาย ว่าการวนเวียนแบบนี้จะจบเมื่อไหร่ เห็นครอบครัวอื่นเขาไปเที่ยวกัน เดินห้าง หรือแค่ ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าร้านดิฉัน ดิฉันยังอิฉฉา 555 ขำตัวเอง แต่มันจริงนะคะ มันรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่สมัยเป็นแฟน ส่วนฝั่งเขา เขาก็บอกว่าอยากอยู่ด้วย รัก และคิดถึงเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่บอกแหละค่ะ ว่าเขาไม่อยากกลับไปจน ไม่อยากมาทะเลาะกันเรื่องเงินในอานาคต ที่ทำอยู่มันงานดี เงินดี
2 ครอบครัวดิฉันมีกิจการ ซึ่งวันหนึ่งในอีกไม่นานนี้ฉันต้องสานต่อ พ่อแม่แก่แล้ว หกสิบบวกกันแล้ว ถึงพ่อแม่จะสนับสนุนให้อยู่เป็นคู่และให้ลองเปิดกิจการที่ระยองเองดู แต่สุดท้ายดิฉันก็ต้องกลับมา เพราะมันเป็นของๆเรา ทั้งยังพ่อแม่สามีก็อยู่ที่นี่แค่คนละตำบลเอง แต่สามีก็บอกไม่รู้จะกลับมาทำอะไร หรือ อย่างน้อยก็ต้องใช้หนี้หมด รวมทั้งหนี้รถ มันก็อีกหลายปี เราก็รอขนาดนั้นไม่ได้หรอก นานไป พ่อแม่แก่เกินไปที่จะกลับมาช้าขนาดนั้น ที่จริงทางบ้านสามีมีที่สวน ที่นา ที่พ่อแม่สามีทำอยู่ปัจจุบัน ดิฉันว่าจะหาผลไม้มาปลูก หวังว่ากลับมาอยู่ผลไม้คงออกดอกออกผล มาขายหน้าร้านดิฉันในอนาคต พ่อแม่สามีจะได้ไม่ต้องทำสวนทำนา หนักๆ สามีไม่ขัด แต่ก็ไม่มีหัวใจเกษตรกร คือ เฉยๆ ยังคิดว่าที่บ้านไม่มีอะไรทำให้ได้เงินเยอะเหมือนงานที่ทำอยู่ ความคิดนี้มีแต่จะทำให้เขาไกลบ้านและดิฉันไปเรื่อยๆ แต่ดิฉันอยากกลับมาอยู่บ้าน ยังคิดว่ามีกิจการ ช่วยกันดูแล ทำไป สามีก็กลัวทำนองว่าเดี๋ยวเขาว่าเกาะภรรยากิน อยากยืนด้วยขาของตัวเอง สร้างครอบครัวของเราเอง
3 อยากมีลูกแล้วค่ะ เทคโนโลยีตอนนี้ยังไงก็ไม่พัฒนาถึงขั้นปฏิสนธิผ่านจอมือถือได้ เวลาก็ไม่มี เจอกันก็น้อย คุยกันก็น้อยอีก อายุก็มากขึ้นทุกวัน อยากมีลูกอย่างน้อยจะได้ไม่เหงา คนแก่ก็อยากอุ้มหลาน แต่มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเหลือเกิน ทุกอย่างช่างสวนทางกัน ทุกอย่างที่เล่ามาคุยกับสามีแล้วทั้งสิ้น แต่มันเหมือนวงกลมไม่มีที่สิ้นสุดค่ะ หาคำตอบไม่เจอ ควรปรับตัวในการใช้ชีวิตคู่ห่างๆแบบนี้อย่างไรดีคะ บางครั้งก็รู้สึกเครียด เบื่อ ท้อแท้กับชีวิตคู่อันโดดเดี่ยว เวลามีปัญหา อยากปรึกษา อยากคุย ต้องการความรัก กำลังใจ หรือกอด สิ่งที่ทำให้เกิดกำลังใจเหล่านี้มันยากมากค่ะ ตอนที่ต้องแยกกันอยู่
ไม่ว่าจะมีคนมาตอบหรือไม่ ก็ขอบคุณพื้นที่นี้ให้ได้ระบายค่ะ