มีอยุ่ 3 อย่างที่เราคิดว่าเข้าค่าย อันนี้เราอยากถามเพื่อความสบายใจให้กับตัวเอง ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้างับ
1 คิดว่าเป็น โฟเบีย คือเรากลัวหมา แต่ไม่ช่แบบกลัวมันทุกตัวนะ แต่ถ้ามันหมามันหน้าดุๆ(หมาพันธุ์ไทยตัวดีเลย) แล้วทำท่าน่ากลัวๆจะเห่าใส่เรา จะไล่เรา หรือแบบ เป้าหมายมันจ้องมาที่เราทำนองเนี้ย เราจะกลัวมากๆ ถ้าอยู่ไกลๆก็ทำนองเสียสั่นๆ แต่ถ้าเล่นมาไล่ขวิดใกล้ระยะเผาขน คือกรี้ดเลย ไม่กล้าขยับตัว น้ำตานี้ปริ่มเลย ได้แต่ร้องขอให้คนอื่นช่วย ขนาดมีคนมาช่วยกันเรายังสั่น แทบไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย ถ้าอยู่กันเป็นฝูงไม่เห่าใส่แต่ทำท่าจะกัดกันเองเราก็กลัว(กลัวโดดลูกหลงไม่ใช่ไร) ถ้าเป็นอย่างนั้น ต่อให้อ้อม 3 ตึกก็ยอมเดินอ้อม แต่ถ้าแบบ หมาเออ มันอยู่เฉยๆ มันเห่าอย่างอื่น(อาจมีสะดุ้งบ้างแต่ไม่กลัวมากมาย) หมาเดินผ่านปกติ อันนี้จะเฉยๆ ไม่ออกอาการกลัว
2 คิดว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ แต่คิดว่าอาการไม่หนัก แค่ระดับเบาๆ (หรือกลางๆไม่รู้ TwT) คือตอนเด็กเนี้ยเล่นบ่อยเลยจนติดมาจนโต ตอนเล่นเด็กๆเวลามีแสงส่องมาในบ้านเราจะเห็นฝุ่นลอยๆอยู่ในอากาศใช่ไหม เราจะไม่ยอมสูดอากาศตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย ต่อให้สูดก็จะสูดทางจมูก(เหตุผลคือจมูกกรองฝุ่นได้ดีกว่าปาก TT คิดได้นะเรา จำครูสอนวิทย์ตอนประถมมาอ่ะอันเนี้ย 55) ซึ่งปัจจุบันเวลาไปที่มีควันรถพวกนี้ก็จะเป็นแบบนั้นแหละ แต่ประเด็นหลักไม่ใช่ตรงนี้ ประเด็นคือ เราเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ การล้างมือ แต่ไม่ได้ล้างขนาดเลือดตกยางออก แต่แบบล้างจานเสร็จอย่างเนี้ย ล้างมือ สิ่งที่คิดได้คือล้างมือ ไปจับฝุ่นมาหน่อยล้างมือ ถ้าจับอะไรที่คิดว่ามันเปื้อนเราล้างตลอด แต่ล้างแค่รอบเดียวไม่ได้ล้างซ้ำๆหรือไม่ก็สองสามรอบ แต่คิดว่ามันน่าจะมากกว่าคนปกติ(รึเปล่า?) แต่คือล้างบ่อยกว่าปกติแต่ไม่ได้มาก บอกไงดี 55 เอาเป็นว่าประมารนั้นแหละ
3 อันนี้ไม่รู้ว่ามันใช่รึเปล่าเลยจะมาถาม ขอพูดตรงๆเลยนะว่าเรา แบบขยะแขยง พวกมูลของทั้งคนทั้งสัตว์เป็นเอามากๆ แบบหนักๆเลยด้วย ที่หนักสุดคือ มูลจิ้งจก คือ ไม่รู้นะว่ากระแดะเองรึเปล่า แต่คือเราไม่ได้รักสะอาด แต่คือมันขยะแขยง คือแบบถ้าสมมติมันอยู่ตรงพื้นอย่างเนี้ย เราจะเดินข้าม ทำเป็นมองไม่เห็น ถ้าเห็นจังๆจะรู้สึกอยากอ้วก ถ้าเผลอแตะโดนเหมือนจะอ้วก อยากจะล้างมือ อยากจะร้องไห้ ไม่รู้แต่รู้สึกมันร้องไห้ มันร้องออกมาไม่เข้าใจเหมือนกัน แล้วต่อให้มันหายไปแล้ว เราจะจำเอาไว้ เราจะไม่เดินเหยียบกระเบื้องแผ่นนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม จะไม่มีวันเหยียบที่ตรงนั้น นอกซะจากมันเยอะเกินกว่าจะจำได้ว่าตรงนั้นเคยมี ถึงเหยียบได้อย่างโล่งใจ ทุกวันนี้เดินในบ้านคือระแวงตลอด แล้วเวลาโดนใช้ถูบ้านจะไม่เคยถูมุมบ้านหรือขอบบ้าน แถมยังไม่ถูไม่กวาดตรงส่วนที่มีมูลอยู่ด้วย ถ้าเกิดโดนบังคับ จะรู้สึกอยากร้องไห้ น้ำตาปริ่มๆมาก่อนเลย ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ใครคิดว่าไงกันบ้างงะ ข้อ 3 นี้จะบอกเรากระแดะก็อาจจะก็ได้โดนแม่ด่าอยู่ทุกวันอยู่เหมือนกันว่าแกมันกระแดะ จนเริ่มคิดว่าตัวเองกระแดะจริงๆแหละมั้ง?
สงสัยว่าตัวเองเป็นโรคทางจิตรึเปล่า?
1 คิดว่าเป็น โฟเบีย คือเรากลัวหมา แต่ไม่ช่แบบกลัวมันทุกตัวนะ แต่ถ้ามันหมามันหน้าดุๆ(หมาพันธุ์ไทยตัวดีเลย) แล้วทำท่าน่ากลัวๆจะเห่าใส่เรา จะไล่เรา หรือแบบ เป้าหมายมันจ้องมาที่เราทำนองเนี้ย เราจะกลัวมากๆ ถ้าอยู่ไกลๆก็ทำนองเสียสั่นๆ แต่ถ้าเล่นมาไล่ขวิดใกล้ระยะเผาขน คือกรี้ดเลย ไม่กล้าขยับตัว น้ำตานี้ปริ่มเลย ได้แต่ร้องขอให้คนอื่นช่วย ขนาดมีคนมาช่วยกันเรายังสั่น แทบไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย ถ้าอยู่กันเป็นฝูงไม่เห่าใส่แต่ทำท่าจะกัดกันเองเราก็กลัว(กลัวโดดลูกหลงไม่ใช่ไร) ถ้าเป็นอย่างนั้น ต่อให้อ้อม 3 ตึกก็ยอมเดินอ้อม แต่ถ้าแบบ หมาเออ มันอยู่เฉยๆ มันเห่าอย่างอื่น(อาจมีสะดุ้งบ้างแต่ไม่กลัวมากมาย) หมาเดินผ่านปกติ อันนี้จะเฉยๆ ไม่ออกอาการกลัว
2 คิดว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ แต่คิดว่าอาการไม่หนัก แค่ระดับเบาๆ (หรือกลางๆไม่รู้ TwT) คือตอนเด็กเนี้ยเล่นบ่อยเลยจนติดมาจนโต ตอนเล่นเด็กๆเวลามีแสงส่องมาในบ้านเราจะเห็นฝุ่นลอยๆอยู่ในอากาศใช่ไหม เราจะไม่ยอมสูดอากาศตรงนั้นเลยแม้แต่น้อย ต่อให้สูดก็จะสูดทางจมูก(เหตุผลคือจมูกกรองฝุ่นได้ดีกว่าปาก TT คิดได้นะเรา จำครูสอนวิทย์ตอนประถมมาอ่ะอันเนี้ย 55) ซึ่งปัจจุบันเวลาไปที่มีควันรถพวกนี้ก็จะเป็นแบบนั้นแหละ แต่ประเด็นหลักไม่ใช่ตรงนี้ ประเด็นคือ เราเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ การล้างมือ แต่ไม่ได้ล้างขนาดเลือดตกยางออก แต่แบบล้างจานเสร็จอย่างเนี้ย ล้างมือ สิ่งที่คิดได้คือล้างมือ ไปจับฝุ่นมาหน่อยล้างมือ ถ้าจับอะไรที่คิดว่ามันเปื้อนเราล้างตลอด แต่ล้างแค่รอบเดียวไม่ได้ล้างซ้ำๆหรือไม่ก็สองสามรอบ แต่คิดว่ามันน่าจะมากกว่าคนปกติ(รึเปล่า?) แต่คือล้างบ่อยกว่าปกติแต่ไม่ได้มาก บอกไงดี 55 เอาเป็นว่าประมารนั้นแหละ
3 อันนี้ไม่รู้ว่ามันใช่รึเปล่าเลยจะมาถาม ขอพูดตรงๆเลยนะว่าเรา แบบขยะแขยง พวกมูลของทั้งคนทั้งสัตว์เป็นเอามากๆ แบบหนักๆเลยด้วย ที่หนักสุดคือ มูลจิ้งจก คือ ไม่รู้นะว่ากระแดะเองรึเปล่า แต่คือเราไม่ได้รักสะอาด แต่คือมันขยะแขยง คือแบบถ้าสมมติมันอยู่ตรงพื้นอย่างเนี้ย เราจะเดินข้าม ทำเป็นมองไม่เห็น ถ้าเห็นจังๆจะรู้สึกอยากอ้วก ถ้าเผลอแตะโดนเหมือนจะอ้วก อยากจะล้างมือ อยากจะร้องไห้ ไม่รู้แต่รู้สึกมันร้องไห้ มันร้องออกมาไม่เข้าใจเหมือนกัน แล้วต่อให้มันหายไปแล้ว เราจะจำเอาไว้ เราจะไม่เดินเหยียบกระเบื้องแผ่นนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม จะไม่มีวันเหยียบที่ตรงนั้น นอกซะจากมันเยอะเกินกว่าจะจำได้ว่าตรงนั้นเคยมี ถึงเหยียบได้อย่างโล่งใจ ทุกวันนี้เดินในบ้านคือระแวงตลอด แล้วเวลาโดนใช้ถูบ้านจะไม่เคยถูมุมบ้านหรือขอบบ้าน แถมยังไม่ถูไม่กวาดตรงส่วนที่มีมูลอยู่ด้วย ถ้าเกิดโดนบังคับ จะรู้สึกอยากร้องไห้ น้ำตาปริ่มๆมาก่อนเลย ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ใครคิดว่าไงกันบ้างงะ ข้อ 3 นี้จะบอกเรากระแดะก็อาจจะก็ได้โดนแม่ด่าอยู่ทุกวันอยู่เหมือนกันว่าแกมันกระแดะ จนเริ่มคิดว่าตัวเองกระแดะจริงๆแหละมั้ง?