เด็กชอบอยู่คนเดียว

เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเรา ที่อยากจะเอามาแชร์สิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ และให้กำลังใจกับตัวเอง ก่อนอื่นขอไม่เอ่ยชื่อนะค้ะ แต่เราเป็นเด็กคนนึงที่กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปลาย ชีวิตช่วงแรกก็สบายๆนะค้ะ วันๆไปเรียน พักเที่ยงก็เล่นก็คุยกับเพื่อน เย็นมาก็กลับมาที่พัก (เราไม่ได้อยู่กับครอบครัวเพราะมาเรียนต่างจังหวัด) ชีวิตก็เป็นแบบนี้มาหลายปีพอสมควร แต่พอมาช่วงนี้ สำหรับเราถือว่าเป็นจุดพีคของชีวิตเลยก็ว่าได้ มันเป็นช่วงที่เจอแต่เรื่องแย่ๆคะ แต่สำหรับวัยเรา เราถือว่าเราก็โชคดีที่ไม่มีปัญหาเรื่องเรียน ส่วนใหญ่จะมีปัญหากับเพื่อนมากกว่า เพราะปกติเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าหาใครเท่าไหร่ ไลน์กลุ่มเพื่อน ก็ไม่ค่อยตอบ ไม่ใช่เพราะไม่ว่างหรอกนะค้ะ เเต่พักหลังเราคิดว่า เราไม่ค่อยสนิทใจกับเพื่อนในกลุ่ม เหมือนกับว่าเวลาเราอยู่กับเพื่อน เราพยายามเข้าหา แต่มันก็ยิ่งทำให้เราเหนื่อย บางทีก็คิดว่าเพื่อนเขาไม่ชอบเรารึป่าว แต่เราก็อยู่ร่วมกับเพื่อนคนอื่นได้นะค้ะ แต่เเค่ในกลุ่มนี้เราจะไม่สนิทใจ เพราะเราคิดว่าเขาเหมือนไม่รู้จักเราเลย เหมือนคบเพราะเพื่อให้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีก1คน ละเพื่อนอีกคนที่เราคิดว่าเรากับเขาสนิทกัน พอมาตอนนี้เรามีปัญหากับเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนคนนี้กลับไม่ยื่นมือมาช่วยเราเลย ทั้งๆที่เวลาเขามีปัญหาอะไร ถึงเราจะไม่ใช่คนแรกที่ยื่นมือไปช่วยเขา แต่เราก็ไม่เคยเมินเฉยล้ะปล่อยให้เขาไม่สบายใจได้เลยสักครั้ง จนตอนนี้เราได้อยู่คนเดียวจริงๆ เเรกๆมันก็แย่นะ แบบวัยเรามันเป็นวัยที่เซ้นซิทีฟกับเรื่องเพื่อนมาก เราแย่มากช่วงสองสามวันแรก แต่พอมาตอนนี้ เราก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น เหมือนว่าอยู่คนเดียวล้ะมันทำให้มองเห็นตัวเองมากขึ้น รู้จักตัวเองมากขึ้น เราก็ยังดีที่ยังมีเพื่อนคนอื่นคอยทักมาถามบ้างว่าเป็นไง ให้กำลังใจบ้าง ชวนไปเที่ยวบ้าง แต่เราก็ยังไม่ค่อยชินหรอก เพราะเพื่อนกลุ่มนั้นเราคบมานาน แต่ก็นั่นแหล่ะ เราเลือกจะเดินออกมาเพราะรู้ว่าตัวเองไม่เหาะกับการอยู๋กับคนที่เราต้องใช้ความเยอะเกินไปในการเอาใจเขา เพื่อให้เขามีความสุขแต่เรารู้สึกอึดอัดหรอก