ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง อาจจะดราม่าไปนิด แต่ผมไม่รู้ควรทำไงดี

ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งก็เป็นเพื่อนผมแหละครับ แต่ความสัมพันธ์ของเราสองคนเหมือนไม่ใช่เพื่อนกัน เราได้รู้จักกันตอนที่ผมเพิ่งเข้างานได้ใหม่ๆ เป็นงานเกี่ยวกับ Sale ขายเครื่องดื่ม บริษัทใหญ่แห่งนึง เมื่อผมเพิ่งเข้างานได้ใหม่ๆ เธอคนนี้ก็ได้มีโอกาสมาสอนงานผม โดยมีSuperviser แนะนำเธอให้มาสอนงานผมอีกทีซึ่งผมเห็นครั้งแรกก็น่ารักดีนะ แต่ไม่ได้คิดอะไรตอนนั้น ก็ขอเบอร์แลกใลน์กันปกติตามประสาเพื่อนร่วมงาน แต่ผมก็หยอดๆไปบ้าง จนตอนแรกๆแค่คุยใลน์กัน เอ้อลืมบอกไป เธอทักมาหาผมก่อนประมาณว่า เป็นไงพี่ ขายดีมั้ย ก็คุยตามประสางานที่ทำกัน ผมก็ขอเบอร์ เธอก็ให้ ทุกอย่างเป็นไปปกติ น้ำเสียงเธอจะออกน่ารัก เป็นคนที่เข้าหาคนง่าย คนรอบๆตัวก็ชอบนิสัยที่น่ารักของเธอ ตอนนั้นผมขึ้นสายงานครั้งแรก อยู่ที่ กทม. ซึ่งเธอก็ทำงานในพื้นที่ กทม เหมือนกัน ซึ่งตลอดที่ผ่านมา เราก็ได้มีคุยใลน์ โทรใลน์กันบ้าง โทรคุยกันบ้าง    จนผมทำได้เดือนเดียว ผมบอก Superviser ว่าผมอยาก ออก ตจว. เพราะได้เบี้ยเลี้ยงเยอะ ช่วงปิดทริปก็จะมีการตัดสต๊อคสินค้า ผมไม่เป็นงาน เธอก็มาช่วยสอน   ผมก็รู้สึกดี และผมก็คิดว่าเธอก็รู้สึกดีกับผมเช่นกัน จนเดือนถัดไป ผมได้ออก ตจว  เธอก็บอกผม ว่าผมหนีเธอไป ตจว  ด้วยน้ำเสียงที่ขี้อ้อนคนและเข้าหาคนง่ายอยู่แล้ว ผมก็ไม่คิดอะไร ก็กะจะให้เป็นเพื่อนคุยกันไป แต่ในใจลึกๆก็ชอบ  ผมขึ้นสาย กทม. เดือนแรก ได้เจอเธอตอนเดือน กพ. 59  ขึ้นสาย ตจว. มีค.59 แต่แล้ว ผมกับเธอก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน นานๆทีผมจะเป็นฝ่ายทักไป แต่เธอก็ไม่ค่อยว่าง บางทีเธอก็โทรมาคุยเล่นมาปรึกษา แต่นานๆที จนผมหายไปสักระยะใหญ่ๆ  ตอนนั้นน่าจะประมาณเดือน พฤษก เธอก็โทรมาหาผมว่า เธอจะชึ้นสาย ตจว. เหมือนผม ผมก็บอก ดีสิ จะได้ตามๆกันมา เบี้ยเลี้ยงเยอะด้วย ตอนนั้นคุยทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว ลงท้ายคือผมก็เล่านิทานให้เธอฟังด้วย ความรู้สึกผมเหมือนเราได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง จากนั้นมา ก็เริ่มคุยสนิทกันขึ้น ผมแอบคิดนะ ว่าที่เธอหายจากผมไป เธออาจจะมีคนที่เธอคบอยู่แต่กำลังจะเลิก(อันนี้มะโน 555) จากโทรคุยใลน์ ก็ขยับมาเป็น video call คุยกัน เห็นหน้ากัน เธอให้เวลาในการคุยกับผมมากขึ้น เวลาปิดทริป เราจะต้องกลับมา กทม. เพรพาะบริษัทอยู่ กทม. เพื่อที่จะทำเอกสาร คชจ. ตัดบัญชี ทุกปลายเดือน เธอก็จะชวนผมไปนู่น ไปนี่ ผมก็พาเธอไปหมด จนผมรู้สึกว่า เวลาเธอหายไป ผมจะเครียด งี่เง่า แบบ อารมผ็หญิงเลย แต่เธอเป็นคนที่เดาไรได้ยากอะ เวลาที่ผมคิดมากเรื่องเธอ ผมจะหาไรทำ เล่นเกม กินเบียร์ ซึ่งก็เป็นกิจกรรมที่เธอไม่ชอบ ชายในฝันเธอ จะต้อง ไม่กินเหล้า ติดเกม สูบบุหรี่ ซึ่งผมมีครบในสิ่งที่เธอไม่ชอบ ในความรู้สึกผมที่มีให้เธอ มีทั้งสุข และทุกข์(ที่ผมอาจจะสร้างขึ้นเอง) เราคุยกันแบบนี้มานานมาก และทุกปิดทริป ผมจะพาเธอไปเลี้ยงโออิชิ ซิสเลอร์ ตามประสาคนใจอ่อน แต่ผมก็ชอบไปสัญญากับเธอมั่วๆ เช่น เธอไม่กินเบียร์ ผมให้เธอกินหมด6แก้วได้จะเลี้ยงนู่นเลี้ยงนี่ และผมก็ทำตามสัญญาทุกครั้ง ผมรู้สึกรักไปแล้ว แต่เธอก็รู้สึกขาดผมไม่ได้ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็บอกชอบเธอไป แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมา มันไม่ใช่เรื่องที่ผมบอกชอบเธอเลย เธอต้องการเปลี่ยนเรื่องคุย และผมก็ใจอ่อน ทำลืมไป เป็นแบบนี้มา3รอบ ผมบอกชอบเธอไป3รอบ เธอเปลี่ยนเรื่องคุย3รอบ เธอจะพยายามไม่ให้ใครรู้ว่าเราคุยกัน แอดเฟซบุ๊คไป เธอไม่เคยรับแอดเลย พอผมถอนแอด เธอก็บอกถอนทำไม กะลังจะรับพอดี แล้วผมก็แอดไปอีกที เธอก็ไม่รับ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างอื่น จนผมต้องปล่อยทำลืมไป ทั้งๆในใจผมก็ทำไรไม่ได้ เราต้องไม่ลืม ว่าเราเพื่อนกัน จนปัจจุบัน คุยเล่นกันตลอด รู้สึกดีกันตลอด เปิดกล้องคุยกันตลอด คุยเสียงไม่เป็น ต้องเห็นหน้ากัน ผมก็คุยเห็นหน้าตลอดเพราะเราไม่ได้เจอกัน25วัน/1เดือน  ปิดทริปวันที่25 ถึง กทม 26 ผมมีเวลาเจอเธอแค่ไม่กี่วัน จนผมรู้สึกเครียดมาตลอด ซึ่งก็เป็นมาตลอด ว่าทำไมผมต้องทนกับเธออีก ทุกครั้งที่คุย ก็ใจอ่อนทุกที ผมไปปรึกษาพี่ๆ พวกพี่ๆผมก็บอกว่า เลิกคุย ถอยห่างมาเถอะ ใครๆก็ต้องการความชัดเจน ขนาดเฟซบุ๊คยังไม่รับแอดเลย นี่ยุคGen Y แล้วนะ เค้าให้ได้แค่นี้ ก็ไม่ได้อะไรเพิ่มจากเค้าอีกแล้ว    เธอมีแพลนกับผมว่า เราจะออกจากงานนี้กันก่อนเมษาปีหน้า เธอจะชวนผมไปขายสเต๊ก เธอทำเป็น  ลองคิดดูสิครับ เธอชวนผมไปร่วมทำธุรกิจด้วยกัน ในใจผมก็คิดว่า ถ้าเราทนคุยกับเธอไปเรื่อยๆ จนได้ทำธุรกิจร่วมกัน บางที ความสัมพันธ์ของเธอกับผมอาจจะก้าวข้ามคำว่าเพื่อนสักวัน ขอแก้ไขนิดนึง* ตลอดที่ผ่านมาที่เราคุยกัน ไม่ใฃ้คำนำหน้าว่า เค้า ตะเอง นะครับ จะเป็นการเรียกชื่อกัน และเปิดกล้องคุยกันตลอด เพื่อนเล่นหน้าค่าตาใส่กัน ดูมีความสุขมาก  จนปัจจุบันนี้ วันที่19 ตค. เวลา 5ทุ่ม ผมได้ตัดสินใจบล็อคใลน์ บล็อคเบอร์เธอ เฟซไม่ได้บล๊อค เพราะเธอไม่รับแอด คุณคิดว่าผมทำถูกมั้ย ที่ผมหักดิบเลย ทั้งๆเมื่อวานก็คุยกันปกติ แต่ผมรู้สึกทุกข์มากกว่าสุข เพราะผมเป็นคนขี้น้อยใจ คิดมาก เพียงแค่เธอหายไปเพราะเธอเหนื่อยกับงาน เลยไม่อยากคุย ซึ่งผมก็ทนแบบนี้มาตลอด แต่รอบนี้ ผมทนไม่ไหว ผมไปไม่ถึงฝั่งที่เราจะขายสเต๊กร่วมกัน  ผมว่าเธอเป็นคนที่แปลก เหมือนชอบผมแต่ก็ไม่เคยตกลงคบกับผมสักที  ผมก็แปลกที่ยังดันทุรังคุยต่อไป เพราะคิดว่าสักวัน เราจะได้จับมือกัน ขอขอบคุณท่านที่มาอ่านกระทู้ผมนะครับ ผมควรทำไงดี อยากฟังหลายความเห็นครับ ขอบคุณครับ