ผมรู้จักกับเธอมา 12 ปี โดยการแนะนำของเพือน ในวันแรกที่เรารู้จักกัน เธอไม่ใช่คนสวย ตัวเล็ก ผิวไม่ขาว หน้าเป็นกะนิดๆ แต่ผมกับชอบเธอมากๆ ทั้งๆที่ผมบ้าๆบอๆ ไม่สนใจในความรัก แต่ผมจำได้ทุกรายละเอียด พบกันที่ไหน วันนั้นเธอใส่เสื้อสีอะไร รูปภาพบนเสื้อ เป็นรูปอะไร เธอพูดอะไรกับผมบ้าง ท่าทางเธอเป็นแบบไหน แม้จะเป็นช่วงเวลาแค่ไม่นาน ที่ได้ทำความรู้จักกัน ไม่ถึง 2 ชม. ด้วยซ้ำ แต่ผมกับจดจำได้ทุกอย่าง
ผมเริ่มคบเธออย่างจริงจัง... เราอยู่ด้วยกัน จนมีลูก 2 คน .. หลังๆความรักเริ่มสั่นคลอน ผมกับเธอเราทะเลาะกันบ่อยขึ้น มีปัญหาเรื่องการเงิน เวลาส่วนตัวน้อยลง และมือที่ 3 บางครั้งผมต้องแกล้งไม่รู้เรื่อง เพื่อให้รักคงอยู่ ยอมเจ็บเพื่อแลกกับความสุขเล็กๆ หลายคนถามผมว่า "ทนไปทำไม?" ผมว่าเค้าคงไม่เข้าใจ ว่าการรักใครหมดทั้งใจมันไม่ง่ายเลยที่จะเลิกกัน ถึงมันจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่ผมรู้ตัวว่าผมทำอะไร ผมทุกข์ระทมมาเกือบ 3 ปี กับการที่เธอไม่เคยพอกับคำว่ารัก... ผมเฝ้าถามตัวเอง เธอคนที่ผมรู้จักเมื่อ 5 ปีก่อน ที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขด้วยกัน หายไปไหน..? ทำไมเธอถึงเธอเปลี่ยนไป ถึงที่ผมยังเหมือนเดิม..
จนในที่สุดเธอตัดสินใจไปทำงานที่ต่างประเทศ ผมรู้ทันทีเลยว่า เรื่องของเราเดินมาถึงฉากสุดท้ายแล้ว ก่อนที่สายใยระหว่างเราจะขาดลง ผมกอดเธอ และบอกให้เธออย่าทิ้งความทรงจำของเรา ผมอยากให้เธอเก็บมันไว้ ... เธอบอกจะไปทำงานเก็บเงิน 1 ปี ให้อยู่รอเธอ...เพราะเราคือครอบครัว
นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เธอพูดกับผม นี่ก็ผ่านมา 2 ปี แล้ว เธอก็ยังไม่กลับมา ... ไม่แม้กะทั่งติดต่อ พ่อ-แม่ ของเธอเอง ..
ผมกลัวเธอจะถูกหลอกไปขาย ผมได้แต่ภาวนา ให้เธอเจอคนดีๆ ทำงานที่ดีๆ แต่อีกใจก็แช่งให้เจอเรื่องร้ายๆ ไม่สมหวัง ให้คิดได้... และกลับมาหาผมกับลูก
ในบางครั้งกลับมาห้อง มองดูรูป ดูเตียงที่เธอเคยนอน เก้าอี้ที่เคยนั่ง มันมีเรื่องราวหมด ... มองแล้วคิดตามก็มีแต่น้ำตา การงานผมก็แย่ โดนให้ออก เงินเก็บนำไปลงทุนขายของก็ไปไม่รอด หนี้สินก็เยอะ ... ผมเคยคิดฆ่าตัวตายอยู่ครั้งนึง ช่วงที่ผมไม่เหลืออะไร ผมนั่งในห้อง ในหัวก็คิดเรื่องต่างๆ ซ้ำไปซ้ำมา นั่งตั้งแต่ตอนเย็น จนถึงเกือบเช้า ในมือถือปืน บนโต๊ะมีซอง ใส่เงินหลักหมื่น ช่วงที่ผมกำลังจะเหนี่ยวไกปืน ลูกเคาะหน้าห้องผมพอดี บอก ขอเงินผม 40 บาท ติดตัวไปเรียน ผมได้สติ ผมเดินไปมองหน้าลูก ผมทิ้งตัวร้องไห้ทันที เกือบจะทำสิ่งที่ผิดพลาดไป
ทุกวันนี้ชีวิตผมดีขึ้น ทั้งงาน และ เงิน ผมเริ่มที่จะลืมๆเรื่องของเธอไปได้มั้งแล้ว เสือผ้าของเธอที่ตกค้างในตู้ รูป ... ของใช้ ... ผมเก็บลงกล่องหมด... นานๆผมจะเจอเธอในฝัน ผมดีใจจนบางทีร้องไห้เลย ถึงจะเป็นแค่ฝัน แต่ก็ดีใจที่เธอยังอยู่
....ช่วงเวลา 12 ปี ที่ผมคบกับเธอ เราผ่านเหตุกาณ์ ทั้งดี และ ร้าย .... หัวเราะ ... ร้องไห้ แต่ผมกับลืมเรื่องของเธอหมดทุกเรื่อง ว่าเราไปทำอะไร เคยกินอะไร เคยไปเที่ยวที่ไหน
มีแค่ครั้งเดียว...เท่านั้นที่ผมไม่เคยลืม ...คือครั้งแรกที่เราเจอกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด สำหรับผม ..... มันฝั่งรากลึกลงไปในหัวใจ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้น มันตราตรึงใจ... ไม่มีวันที่จะลบเลื่อนออกไป จากหัวใจผมได้จริงๆ ...
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
ผมเริ่มคบเธออย่างจริงจัง... เราอยู่ด้วยกัน จนมีลูก 2 คน .. หลังๆความรักเริ่มสั่นคลอน ผมกับเธอเราทะเลาะกันบ่อยขึ้น มีปัญหาเรื่องการเงิน เวลาส่วนตัวน้อยลง และมือที่ 3 บางครั้งผมต้องแกล้งไม่รู้เรื่อง เพื่อให้รักคงอยู่ ยอมเจ็บเพื่อแลกกับความสุขเล็กๆ หลายคนถามผมว่า "ทนไปทำไม?" ผมว่าเค้าคงไม่เข้าใจ ว่าการรักใครหมดทั้งใจมันไม่ง่ายเลยที่จะเลิกกัน ถึงมันจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่ผมรู้ตัวว่าผมทำอะไร ผมทุกข์ระทมมาเกือบ 3 ปี กับการที่เธอไม่เคยพอกับคำว่ารัก... ผมเฝ้าถามตัวเอง เธอคนที่ผมรู้จักเมื่อ 5 ปีก่อน ที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขด้วยกัน หายไปไหน..? ทำไมเธอถึงเธอเปลี่ยนไป ถึงที่ผมยังเหมือนเดิม..
จนในที่สุดเธอตัดสินใจไปทำงานที่ต่างประเทศ ผมรู้ทันทีเลยว่า เรื่องของเราเดินมาถึงฉากสุดท้ายแล้ว ก่อนที่สายใยระหว่างเราจะขาดลง ผมกอดเธอ และบอกให้เธออย่าทิ้งความทรงจำของเรา ผมอยากให้เธอเก็บมันไว้ ... เธอบอกจะไปทำงานเก็บเงิน 1 ปี ให้อยู่รอเธอ...เพราะเราคือครอบครัว
นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เธอพูดกับผม นี่ก็ผ่านมา 2 ปี แล้ว เธอก็ยังไม่กลับมา ... ไม่แม้กะทั่งติดต่อ พ่อ-แม่ ของเธอเอง ..
ผมกลัวเธอจะถูกหลอกไปขาย ผมได้แต่ภาวนา ให้เธอเจอคนดีๆ ทำงานที่ดีๆ แต่อีกใจก็แช่งให้เจอเรื่องร้ายๆ ไม่สมหวัง ให้คิดได้... และกลับมาหาผมกับลูก
ในบางครั้งกลับมาห้อง มองดูรูป ดูเตียงที่เธอเคยนอน เก้าอี้ที่เคยนั่ง มันมีเรื่องราวหมด ... มองแล้วคิดตามก็มีแต่น้ำตา การงานผมก็แย่ โดนให้ออก เงินเก็บนำไปลงทุนขายของก็ไปไม่รอด หนี้สินก็เยอะ ... ผมเคยคิดฆ่าตัวตายอยู่ครั้งนึง ช่วงที่ผมไม่เหลืออะไร ผมนั่งในห้อง ในหัวก็คิดเรื่องต่างๆ ซ้ำไปซ้ำมา นั่งตั้งแต่ตอนเย็น จนถึงเกือบเช้า ในมือถือปืน บนโต๊ะมีซอง ใส่เงินหลักหมื่น ช่วงที่ผมกำลังจะเหนี่ยวไกปืน ลูกเคาะหน้าห้องผมพอดี บอก ขอเงินผม 40 บาท ติดตัวไปเรียน ผมได้สติ ผมเดินไปมองหน้าลูก ผมทิ้งตัวร้องไห้ทันที เกือบจะทำสิ่งที่ผิดพลาดไป
ทุกวันนี้ชีวิตผมดีขึ้น ทั้งงาน และ เงิน ผมเริ่มที่จะลืมๆเรื่องของเธอไปได้มั้งแล้ว เสือผ้าของเธอที่ตกค้างในตู้ รูป ... ของใช้ ... ผมเก็บลงกล่องหมด... นานๆผมจะเจอเธอในฝัน ผมดีใจจนบางทีร้องไห้เลย ถึงจะเป็นแค่ฝัน แต่ก็ดีใจที่เธอยังอยู่
....ช่วงเวลา 12 ปี ที่ผมคบกับเธอ เราผ่านเหตุกาณ์ ทั้งดี และ ร้าย .... หัวเราะ ... ร้องไห้ แต่ผมกับลืมเรื่องของเธอหมดทุกเรื่อง ว่าเราไปทำอะไร เคยกินอะไร เคยไปเที่ยวที่ไหน
มีแค่ครั้งเดียว...เท่านั้นที่ผมไม่เคยลืม ...คือครั้งแรกที่เราเจอกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด สำหรับผม ..... มันฝั่งรากลึกลงไปในหัวใจ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้น มันตราตรึงใจ... ไม่มีวันที่จะลบเลื่อนออกไป จากหัวใจผมได้จริงๆ ...