นิยายเรื่องนี้ เป็นแนว fantasy ผสม ความรักโรแมนติก ชื่อเรื่องก็ Lift of GoD
เมื่อ7000ปีก่อน เกิดเหตุการณ์ครั้งใหญ่ระหว่างสงครามมนุษหมาป่ากับแวมไพร เนื่องจากการแบ่งพื้นที่ ที่ไม่เท่าเทียมกัน ระหว่างที่2เผ่าพันธุ์สู้กันอยู่นั้นเกิดมีแสงประหลาด และแล้วทุกอย่างในบริเวณ พื้นที่ ที่ไม่ทราบชื่อได้หายไป..... พร้อมทั้งเผ่าพันธุ์ทั้ง2 ที่หายไปจากโลก
"สวัสดีครับ ผมชื่อปอน อายุ17ปีครับ ผมชอบมีเรื่องชกต่อยการเรียนไม่เอาไหนแต่ดีนะ ที่ผมเป็นเด็กเส้น55555 เลยรอดมาได้ ผมแอบชอบผู้หญิงที่ชื่อมีนา รุ่นน้องม.4 เธอน่ารักมาก เห็นอย่างจะฉุดลากไปข่มขืน ถุ๊ยยยยย เอาใหม่ๆๆๆๆ ผมชอบน้องเขามาก แต่ติดที่ว่าน้องเขาเข้าหายากมาก น้องเขาไม่มีเพื่อนสักคน ผมก้อเลยใช้โอกาสพิชิตใจ
เลย" เสียงระฆังดัง หลังเลิกเรียน เป็นสัญญาณที่ รร อณุญาติให้เด็กๆกลับบ้านได้ "เฮ้ย ไอปอน ไปหาไร-ดีกว่าไป ไปป่ะ หมูทะ พิซซ่า ฯลฯ " เพื่อนสนิทของปอนชื่อนิค เอ่ยปากให้ไปหาไรกินกัน "โหยเชี่ย ไอนิค นี่-ข้าวกลางวัน3จานยังไม่อิ่มอีกหรอ กุไม่เอาด้วยหรอกก" ปอนบ่นด้วยความรำคาน
จากนั้นทั้ง2ก้อแยกย้ายกลับบ้าน เสียงนาฬิกา ตึก ๆ ๆ ๆ "เมื่อไหร่จะจบบทนี้สักทีเนี่ยยย อ่านไม่ไหวแล้ว ง่วงก้อง่วง ฮ้าววว" มีนาเอ่ยปากบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยความน่าเบื่อ "ได้เวลาเข้านอนแล้วสินะ งั้นนอนดีกว่าาาาา" แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียง ระเบิด เหมือนมีอุกกาบาตตกลงมายังโลก ทำให้ผู้คนตกใจกันทั่วบ้านทั่วเมือง ทุกคนตื่นตระหนกใจ ในขณะที่ ปอนกับมีนาหลับสบาย โดยไม่ได้ยินเสียง เสียงนั้น
เช้าวันต่อมา "เอาล่ะ นักเรียนใหม่ ทักทายเพื่อนในชั้นซิ" คุนครูประจำชั้นของมีนาพูดแนะนำตัวเด็กใหม่ "สะ สะสสส สะส สวัสดะดีคะคะครับ!!!ผะผะผมชะชื่อนะนนนะนนท์ครับบ ยินที่ทะทะที่ได้รู้จักครับ" เสียงหัวเราะของเพื่อนในชั้นเสียงดังสนั่น เมื่อเด็กใหม่ที่ชื่อว่านนท์ ไม่มีความมั่นใจ ในการแนะนำตัว
"เงียบ !!! อย่าหัวเราะเพื่อนสิ เอาล่ะ นนท์ไปนั่งที่ได้จ่ะลูก นั่งข้างๆ มีนาเขานะ สนิทกันไว้ล่ะ " คุนครูผู้ใจดีพูดกับนนท์อย่างถนุถนอม
"ไหงมานั่งข้างตูว่ะเนี่ยยย" มีนาพูดในใจ
เสียงกริ่งดังเป็นสัญญาณที่นักเรียนทุกคนพักได้ "มะมะมีนาเธอนั่งคนเดียวหระๆหรออ" นนท์เอ่ยถาม "อื้ม" มีนาตอบด้วยน้ำเสัยงที่เบื่อโลก
"ระๆๆเรานะๆนั่งเป็นเพื่อนนะ" นนท์รวบรวมความกล้าขอนั่งข้างๆมีนา "อื้ม ได้สิ" มีนาตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อโลกเช่นเคย
"นี่ๆ พวกเรา ดูสิ มีนามันมีผัวใหม่แล้วว่ะ เพื่อนเพิ่งเข้ามาได้ไม่นานเอง5555" โต๊ะข้างๆ อดีตเพื่อนของมีนา นินทาดังๆเพื่อให้มีนาได้ยิน
"นะๆๆๆนี่ พวกเธอ วะๆๆว่าใคร มะๆๆมีนาไปทะๆทำอะไรให้พวกเธอ ทำไมตะๆๆต้องนินทาเธอดะๆๆด้วย" นนท์โต้กลับด้วยความโมโห
"แล้วใงยะ เงียบไปเลยไอ้เด็กติดอ่าง " อดีตเพื่อนของมีนาโต้กลับมาเช่นกัน "พี่เอก !!! จัดการไอแว่นนั่นซิ มันจะปากดีเกินไปละ ฉันให้500 "เดียตะโกนเรียกอันธพาลที่อยู่ภายใต้อำนาจเธอ มาจัดการนนท์ "ได้เลย 500ใช่ม้ะ เดะจัดให้" เอกอันธพาลที่ใครๆก้อกลัวพูดกับเดียเพื่อเป็นการตกลง
"ไอแว่น กุก้อไม่อยากรังแกเมิงหรอก แต่โดนใช้ เจ็บหน่อยนะไอ่น้อง" ผัวะ !!!! นนท์ร้องด้วยความตกใจพร้อมกับกระเด็นพลัดเก้าอี้ไป
แต่ว่า หมัดที่ต่อยไปนั้น กลับไม่ได้โดนนนท์แม้แต่น้อย
"พูดได้ดีนี่ เจ้าแว่น เดะชั้นจัดการเอง" ปอนเอ่ยด้วยความที่คิดว่าตัวเองเท่ ต่อหน้ามีนา พร้อมกับอุ้งมือที่รับหมัดของพี่เอกที่กล้ามเป็นมัดๆได้สบายๆ
พร้อมกับกับพูดว่า "ไอ้เอก นี่หน้าเงินจังเลยนะ เพื่อเงินถึงขั้นรังแกคนอ่อนแอเลยหรอวะ" ปอนพูดด้วยน้ำเสัยงเข้ม
ไม่ทันไร หมัดอีกหมัดนึง ฮุกมา เฉี่ยวหน้าปอน ปอนหลบได้อย่างหวุดหวิด แล้ว รีบพานนท์ วิ่ง เพราะถ้าอยู่ไปก็เจ็บทั้งคู่
"ขะๆๆขอบคุนคะๆๆครับ พี่ ผมก้อนึกว่าพี่จะสู้เจ้าอะนธพาลนั่นได้ แหม่ พะๆๆพาผมหนีเฉยเลย" นนท์พูดขอบคุน ปอนแบบเหมือนจะสนิทกันมานาน แต่ทั้ง2เพืงเคยเจอกัน "ไม่ต้องขอบคุน กุเองก้อเกือบตาย หมัดนั้นจู่ๆกุก้อรับได้ หลบได้เฉย กุเองยังงงอยู่เลย" ปอนพูดพร้อมกับเสียงที่หอบหืดเพราะกำลังวิ่งหนีสุดชีวิต "แต่พี่ผลักผม ลงเก้าอี้ได้เจ็บมากเลยนะ 5555" นนท์ แขวะปอน พร้อมกับยิ้มขำขำ
เสียงระฆังหลังเลิกเรียนดังขึ้นอีกแล้ว นักเรัยนทุกคนกลับบ้านอย่างสบายใจ ยกเว้นปอนกับนนท์ ที่กำลังอยู่ต่อหน้าพี่เอก พร้อมกับพรรคพวกพร้อมที่จะรุมกระทืบ หลังจากนี้จะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม
(ขอตัดไว้เท่านี้ก่อน เดะมาพิมใหม่) อัพเดตวัน พฤหัสหน้าน้ะจ้ะ เพิ่งคิดเนื้อเรื่องได้ไม่ไกลเท่าไหร่
หัดทำนิยายครับ
เมื่อ7000ปีก่อน เกิดเหตุการณ์ครั้งใหญ่ระหว่างสงครามมนุษหมาป่ากับแวมไพร เนื่องจากการแบ่งพื้นที่ ที่ไม่เท่าเทียมกัน ระหว่างที่2เผ่าพันธุ์สู้กันอยู่นั้นเกิดมีแสงประหลาด และแล้วทุกอย่างในบริเวณ พื้นที่ ที่ไม่ทราบชื่อได้หายไป..... พร้อมทั้งเผ่าพันธุ์ทั้ง2 ที่หายไปจากโลก
"สวัสดีครับ ผมชื่อปอน อายุ17ปีครับ ผมชอบมีเรื่องชกต่อยการเรียนไม่เอาไหนแต่ดีนะ ที่ผมเป็นเด็กเส้น55555 เลยรอดมาได้ ผมแอบชอบผู้หญิงที่ชื่อมีนา รุ่นน้องม.4 เธอน่ารักมาก เห็นอย่างจะฉุดลากไปข่มขืน ถุ๊ยยยยย เอาใหม่ๆๆๆๆ ผมชอบน้องเขามาก แต่ติดที่ว่าน้องเขาเข้าหายากมาก น้องเขาไม่มีเพื่อนสักคน ผมก้อเลยใช้โอกาสพิชิตใจ
จากนั้นทั้ง2ก้อแยกย้ายกลับบ้าน เสียงนาฬิกา ตึก ๆ ๆ ๆ "เมื่อไหร่จะจบบทนี้สักทีเนี่ยยย อ่านไม่ไหวแล้ว ง่วงก้อง่วง ฮ้าววว" มีนาเอ่ยปากบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยความน่าเบื่อ "ได้เวลาเข้านอนแล้วสินะ งั้นนอนดีกว่าาาาา" แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียง ระเบิด เหมือนมีอุกกาบาตตกลงมายังโลก ทำให้ผู้คนตกใจกันทั่วบ้านทั่วเมือง ทุกคนตื่นตระหนกใจ ในขณะที่ ปอนกับมีนาหลับสบาย โดยไม่ได้ยินเสียง เสียงนั้น
เช้าวันต่อมา "เอาล่ะ นักเรียนใหม่ ทักทายเพื่อนในชั้นซิ" คุนครูประจำชั้นของมีนาพูดแนะนำตัวเด็กใหม่ "สะ สะสสส สะส สวัสดะดีคะคะครับ!!!ผะผะผมชะชื่อนะนนนะนนท์ครับบ ยินที่ทะทะที่ได้รู้จักครับ" เสียงหัวเราะของเพื่อนในชั้นเสียงดังสนั่น เมื่อเด็กใหม่ที่ชื่อว่านนท์ ไม่มีความมั่นใจ ในการแนะนำตัว
"เงียบ !!! อย่าหัวเราะเพื่อนสิ เอาล่ะ นนท์ไปนั่งที่ได้จ่ะลูก นั่งข้างๆ มีนาเขานะ สนิทกันไว้ล่ะ " คุนครูผู้ใจดีพูดกับนนท์อย่างถนุถนอม
"ไหงมานั่งข้างตูว่ะเนี่ยยย" มีนาพูดในใจ
เสียงกริ่งดังเป็นสัญญาณที่นักเรียนทุกคนพักได้ "มะมะมีนาเธอนั่งคนเดียวหระๆหรออ" นนท์เอ่ยถาม "อื้ม" มีนาตอบด้วยน้ำเสัยงที่เบื่อโลก
"ระๆๆเรานะๆนั่งเป็นเพื่อนนะ" นนท์รวบรวมความกล้าขอนั่งข้างๆมีนา "อื้ม ได้สิ" มีนาตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อโลกเช่นเคย
"นี่ๆ พวกเรา ดูสิ มีนามันมีผัวใหม่แล้วว่ะ เพื่อนเพิ่งเข้ามาได้ไม่นานเอง5555" โต๊ะข้างๆ อดีตเพื่อนของมีนา นินทาดังๆเพื่อให้มีนาได้ยิน
"นะๆๆๆนี่ พวกเธอ วะๆๆว่าใคร มะๆๆมีนาไปทะๆทำอะไรให้พวกเธอ ทำไมตะๆๆต้องนินทาเธอดะๆๆด้วย" นนท์โต้กลับด้วยความโมโห
"แล้วใงยะ เงียบไปเลยไอ้เด็กติดอ่าง " อดีตเพื่อนของมีนาโต้กลับมาเช่นกัน "พี่เอก !!! จัดการไอแว่นนั่นซิ มันจะปากดีเกินไปละ ฉันให้500 "เดียตะโกนเรียกอันธพาลที่อยู่ภายใต้อำนาจเธอ มาจัดการนนท์ "ได้เลย 500ใช่ม้ะ เดะจัดให้" เอกอันธพาลที่ใครๆก้อกลัวพูดกับเดียเพื่อเป็นการตกลง
"ไอแว่น กุก้อไม่อยากรังแกเมิงหรอก แต่โดนใช้ เจ็บหน่อยนะไอ่น้อง" ผัวะ !!!! นนท์ร้องด้วยความตกใจพร้อมกับกระเด็นพลัดเก้าอี้ไป
แต่ว่า หมัดที่ต่อยไปนั้น กลับไม่ได้โดนนนท์แม้แต่น้อย
"พูดได้ดีนี่ เจ้าแว่น เดะชั้นจัดการเอง" ปอนเอ่ยด้วยความที่คิดว่าตัวเองเท่ ต่อหน้ามีนา พร้อมกับอุ้งมือที่รับหมัดของพี่เอกที่กล้ามเป็นมัดๆได้สบายๆ
พร้อมกับกับพูดว่า "ไอ้เอก นี่หน้าเงินจังเลยนะ เพื่อเงินถึงขั้นรังแกคนอ่อนแอเลยหรอวะ" ปอนพูดด้วยน้ำเสัยงเข้ม
ไม่ทันไร หมัดอีกหมัดนึง ฮุกมา เฉี่ยวหน้าปอน ปอนหลบได้อย่างหวุดหวิด แล้ว รีบพานนท์ วิ่ง เพราะถ้าอยู่ไปก็เจ็บทั้งคู่
"ขะๆๆขอบคุนคะๆๆครับ พี่ ผมก้อนึกว่าพี่จะสู้เจ้าอะนธพาลนั่นได้ แหม่ พะๆๆพาผมหนีเฉยเลย" นนท์พูดขอบคุน ปอนแบบเหมือนจะสนิทกันมานาน แต่ทั้ง2เพืงเคยเจอกัน "ไม่ต้องขอบคุน กุเองก้อเกือบตาย หมัดนั้นจู่ๆกุก้อรับได้ หลบได้เฉย กุเองยังงงอยู่เลย" ปอนพูดพร้อมกับเสียงที่หอบหืดเพราะกำลังวิ่งหนีสุดชีวิต "แต่พี่ผลักผม ลงเก้าอี้ได้เจ็บมากเลยนะ 5555" นนท์ แขวะปอน พร้อมกับยิ้มขำขำ
เสียงระฆังหลังเลิกเรียนดังขึ้นอีกแล้ว นักเรัยนทุกคนกลับบ้านอย่างสบายใจ ยกเว้นปอนกับนนท์ ที่กำลังอยู่ต่อหน้าพี่เอก พร้อมกับพรรคพวกพร้อมที่จะรุมกระทืบ หลังจากนี้จะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม
(ขอตัดไว้เท่านี้ก่อน เดะมาพิมใหม่) อัพเดตวัน พฤหัสหน้าน้ะจ้ะ เพิ่งคิดเนื้อเรื่องได้ไม่ไกลเท่าไหร่