"มีพี่อยู่คน รู้จักกัน เขาเรียนอักษรศาสตร์จุฬา ชอบเขียนกลอน ชอบเขียนบทกวี แล้วทำงานไปทำงานมา โชคร้าย รวย มีตังค์ธุรกิจขยายไปทั่วเลย
ไม่มีเวลา แบบมานั่งเขียนบทกวี"
"แกก็มาดูผมร้องเพลง แล้วก็มอบกระดาษให้ใบนึง เขียนว่า เขียนให้นะคนเก็บฝัน ที่เธอคอยเก็บความฝันที่ฉันทำหล่นหาย
เก็บใส่กระดาษวาดด้วยดวงดาวเขียนให้"
"พอวันปีใหม่ ผมก็ไปไหว้แก ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรให้แก เพราะสมบัติแกก็มากแล้ว เลยแต่งเพลงนี้ให้ ชื่อเพลงคนเก็บฝัน"
cr. ศุ บุญเลี้ยง (ลองฟัง)
https://www.youtube.com/watch?v=frNqKknPBjs
เนื้อหา ในบทกล่าวข้างบน คือคนที่มีอายุ 40 ขึ้น คือเป็นคนที่เคยผ่านอะไรมาเยอะมาก ประสบความสำเร็จในชีวิตสุดๆ ชอบพี่จุ๊ยมาก พี่จุ๊ยใจเย็นมากๆ
พอฟังแกพูดแบบเนิบๆ แล้วเอ่อจริง แล้วเราใจเย็นไปด้วย จริงนะ พอคนเราประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว มีบ้าน มีรถ มีครบทุกอย่าง มักจะกลับไปทำตามความฝันของตัวเอง ตอนนี้ผมอายุ 29 มีบ้าน มีรถ บางสิ่งซึ่งมันเล็กๆน้อยๆ แต่มีคุณค่ามากต่อจิตใจ เช่น การได้กินลูกสมอ นั่งคุยกับคนบ้านเดียวกัน คุยเรื่องต่างๆในชีวิต การได้เขียนบทกวี แต่งกลอน แต่งเพลง วาดภาพ ถ่ายรูป ออกท่องเที่ยว การไปที่ไหนสักที่ ที่เรารู้สึกว่า เมื่อเรารู้สึกว่า เรามีครบทุกอย่างเรามักจะกลับมาที่นี่
ซึ่งในภาพคือที่ที่ผมสามารถนั่งเล่นอยู่ได้ทั้งวัน ชมภูเขาอีกฝั่ง เพราะจุดที่ยืนอยู่คือสูงมากๆ บนภูเขา แล้วจะมีความสุขมาก ถ้าได้ดูพระอาทิตยตก กลับไปบ้าน ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมก็มักจะกลับมาที่นี่ ความรู้สึกคือ เราอยู่คนเดียวบนภูเขา หมุนรอบตัวเอง 360 องศา กางแขนออก เงยหน้าขึ้น แล้วสูดอากาศเต็มปอด เหมือนสถานีเติมเอ็นโดฟินในร่างกายของผม ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ขึ้นไปที่นี่ ไม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปี ผมก็อยากให้ที่นี่ เป็นแค่นี้ ไม่ต้องพัฒนาไปกว่านี้ คือความรู้สึกว่า มันขึ้นไปยาก ยิ่งทำให้ยิ่งท้าทาย ที่จะขึ้นไปหามัน และทำให้ผมอยากขึ้นไปหามันมากยิ่งขึ้น กับทางเป็นหลุมเป็นบ่อในหน้าฝน น้ำขัง แล้วรถติดโคลนตม แต่ก่อนผมมักจะเอารถมอเตอร์ไซด์ขับขึ้นไป ไม่ก็เดินขึ้นไป แต่ถ้าผมได้เอาวีโก้ กระบะคันใหม่ของผม ขับขึ้นไป บางที ผมอาจจะเตรียมของขึ้นไปปิ๊กนิ๊ก ก่อกองไฟ และนอนท้ายกระบะ ค้างแรม ดูดาว ที่นั่นก็เป็นได้ แต่การที่ผมจะไปค้างแรมได้ ผมต้องมีใครสักคนที่อยู่เป็นเพื่อนผม นอนท้ายกระบะข้างๆผม แล้วมองที่ตาผม แล้วยิ้มให้ หืม รอยยิ้มของพะแพงลอยมาเลย ^___^
นี่คือความฝันอีกอย่างของผม
ใครเคยฟังเพลงนี้ของพี่จุ้ย วง เฉลียง
ไม่มีเวลา แบบมานั่งเขียนบทกวี"
"แกก็มาดูผมร้องเพลง แล้วก็มอบกระดาษให้ใบนึง เขียนว่า เขียนให้นะคนเก็บฝัน ที่เธอคอยเก็บความฝันที่ฉันทำหล่นหาย
เก็บใส่กระดาษวาดด้วยดวงดาวเขียนให้"
"พอวันปีใหม่ ผมก็ไปไหว้แก ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรให้แก เพราะสมบัติแกก็มากแล้ว เลยแต่งเพลงนี้ให้ ชื่อเพลงคนเก็บฝัน"
cr. ศุ บุญเลี้ยง (ลองฟัง) https://www.youtube.com/watch?v=frNqKknPBjs
เนื้อหา ในบทกล่าวข้างบน คือคนที่มีอายุ 40 ขึ้น คือเป็นคนที่เคยผ่านอะไรมาเยอะมาก ประสบความสำเร็จในชีวิตสุดๆ ชอบพี่จุ๊ยมาก พี่จุ๊ยใจเย็นมากๆ
พอฟังแกพูดแบบเนิบๆ แล้วเอ่อจริง แล้วเราใจเย็นไปด้วย จริงนะ พอคนเราประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว มีบ้าน มีรถ มีครบทุกอย่าง มักจะกลับไปทำตามความฝันของตัวเอง ตอนนี้ผมอายุ 29 มีบ้าน มีรถ บางสิ่งซึ่งมันเล็กๆน้อยๆ แต่มีคุณค่ามากต่อจิตใจ เช่น การได้กินลูกสมอ นั่งคุยกับคนบ้านเดียวกัน คุยเรื่องต่างๆในชีวิต การได้เขียนบทกวี แต่งกลอน แต่งเพลง วาดภาพ ถ่ายรูป ออกท่องเที่ยว การไปที่ไหนสักที่ ที่เรารู้สึกว่า เมื่อเรารู้สึกว่า เรามีครบทุกอย่างเรามักจะกลับมาที่นี่
ซึ่งในภาพคือที่ที่ผมสามารถนั่งเล่นอยู่ได้ทั้งวัน ชมภูเขาอีกฝั่ง เพราะจุดที่ยืนอยู่คือสูงมากๆ บนภูเขา แล้วจะมีความสุขมาก ถ้าได้ดูพระอาทิตยตก กลับไปบ้าน ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมก็มักจะกลับมาที่นี่ ความรู้สึกคือ เราอยู่คนเดียวบนภูเขา หมุนรอบตัวเอง 360 องศา กางแขนออก เงยหน้าขึ้น แล้วสูดอากาศเต็มปอด เหมือนสถานีเติมเอ็นโดฟินในร่างกายของผม ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ขึ้นไปที่นี่ ไม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปี ผมก็อยากให้ที่นี่ เป็นแค่นี้ ไม่ต้องพัฒนาไปกว่านี้ คือความรู้สึกว่า มันขึ้นไปยาก ยิ่งทำให้ยิ่งท้าทาย ที่จะขึ้นไปหามัน และทำให้ผมอยากขึ้นไปหามันมากยิ่งขึ้น กับทางเป็นหลุมเป็นบ่อในหน้าฝน น้ำขัง แล้วรถติดโคลนตม แต่ก่อนผมมักจะเอารถมอเตอร์ไซด์ขับขึ้นไป ไม่ก็เดินขึ้นไป แต่ถ้าผมได้เอาวีโก้ กระบะคันใหม่ของผม ขับขึ้นไป บางที ผมอาจจะเตรียมของขึ้นไปปิ๊กนิ๊ก ก่อกองไฟ และนอนท้ายกระบะ ค้างแรม ดูดาว ที่นั่นก็เป็นได้ แต่การที่ผมจะไปค้างแรมได้ ผมต้องมีใครสักคนที่อยู่เป็นเพื่อนผม นอนท้ายกระบะข้างๆผม แล้วมองที่ตาผม แล้วยิ้มให้ หืม รอยยิ้มของพะแพงลอยมาเลย ^___^
นี่คือความฝันอีกอย่างของผม