ผิดที่เราหรือแฟนที่เห็นแก่ตัว?

สวัสดีคะ วันนี้อยากแชร์ประสบการณ์ที่เราเจอมาด้วยตัวเอง คือตอนขึ้นมหาวิทยาลัยปี1 เราเป็นเด็กต่างจังหวัด มาอยู่ใยกรุงเทพคนเดียว คือก็ไม่รู้ว่าญาติๆอยู่ไหนกันบ้าง เรารู้จักกับคนๆนึง ซึ่งเค้าก็มีอายุน้อยกว่าพ่อเราแค่4-5ปีเอง คือด้วยความที่บ้านเราบังคับ ไม่เคยปล่อยให้เที่ยวไหน เราเลยใช้ชีวิตในสังคมไม่เป็นเลย พอมาใช้ชีวิตคนเดียวเราก็เถลไถลไปนิดหน่อย เราเรียกเค้าว่า 'อาบี' ละกัน อาบีเราก็คุยแชทกับเค้ามาตั้งแต่ยังไม่จบม. 6 ก็สนิทกับเค้า มาเจอเค้าจริงๆอีกจังหวัดนึงที่เราสอบติดมหาลัยนั้น เค้าก็ไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกัน อาบีก็เป็นธุระตลอด แต่เค้าไม่ค่อยได้อยู่ในประเทศเท่าไหร่ เราเลยเจอกันน้อยลง แบบเดือนละครั้ง ด้วยความที่เราก็ไม่มีใคร เราก็เป็นแบบนี้ตลอด2ปี จนเราเจอกับผู้ชายคนนึงชื่อที เราก็เลิกคุยกับอาบีไปเลย ไม่เจอ ไม่ขอให้ช่วย แบบหายไปเลย ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก

      ทีเป็นคนเข้ามาทักทายจีบเรา เราก็ไม่ได้อะไร คืออยากคุยกับใครก็คุย คือตอนนั้นคุยเยอะมาก พอคบกับทีเราก็เลิกคุยกับทุกคน แล้วจริงจังกับทีคนเดียว ตอนแรกทีทำเหมือนว่า มีแค่เราคนเดียว มาเฝ้าเรา ไป ไปซื้อของเป็นเพื่อน ตัวติดกันตลอด เราไม่เคยให้ทีต้องออกค่าอะไรให้เราเลย เพราะเราคิดว่านั่นคือคงามรับผิดชอบของเรา เราก็เลี้ยงเค้าด้วย เพราะเค้าอุส่าลำบากไปกับเรา แต่มันไม่ใช่

เดี๋ยวมาต่อนาาา