เราชอบฝันฝันไปเรื่อยฝันนู้นนี้แต่ไม่เคยรู้สึกว่า ฝันครั้งนี้เราจำได้ดีกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา..
เรา : หมวก
ผช : .. (ไม่มีชื่อ)
มีเราและผู้คนเยอะแยะ คนหรือว่ามด
อ้อ นี่มันตลาดตลาดสักที่ที่เราไม่รู้จัก
ที่เราไม่เคยไปที่ๆเราไม่เคยสัมพัส ตลกจัง
เราไม่รู้ว่าที่ไหน แต่ที่นี้สวยมากจริงๆนะ
เราเดินไปเรื่อยๆเดินดูของชิ้นเล็กชิ้นน้อย
อยากจะซื้อไปฝากคนที่บ้านจัง แต่เหมือนเงิน
เงิน เงิน ในความฝันมันจะมีเงินจริงๆได้ไงละเนอะ
อ้ะ! สายไหมในฝันเรายังหิวเลย หิวหรือตะกระคล้ายๆกัน
เรารีบเดินไปต่อแถว อ้าวเราไม่มีเงินนะ แต่ในฝันเราซื้อได้
เราได้สายไหมมาแล้วแล้วยังไงนะหรอเราเดินไปชนอะไรไม่รู้
เข้าจังๆ โอ้ย! ไม่ใช่เสียงเรานะ เป็นเสียงของใครก็ไม่รู้ที่อยู่ตรงหน้าเรา
"ขอโทษคะ" แหมในฝันเราพูดเพราะจังเลย
".." ไม่มีการตอบรับใดๆจากคนตรงหน้า
คิดในใจแหมยังอีกยังไม่พูดอะไรอีก เดี๋ยวนะปากคอเราะร้ายนี่ขนาดฝันนะ
"เอ่อ..ไม่เปื้อนใช่ไหมคะ สายไหมไม่สวยแล้วเลยฮ่าๆ"
"...." อ้อแล้วก็จะยังเงียบต่อไปคือไม่มีบทพูดใช่ไหมเธอ
"ถ้าไม่เปื้อนงั้นขอโทษอีกทีนะคะ" มารยาทดีจังเลยเราเนี้ย ฮ่าๆ
และเราก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้แต่บ่นในใจทำไมไม่พูดเราน่ากลัวหรอ?
อึก! เราโดนดึงแขน (ตัวเราเล็กมาก)
"โอ้ย!!" เราร้องแต่เหมือนคนแถวนั้นที่เดินผ่านไปมาไม่ได้ยิน หื้ม?
"เอ่อขอโทษนะครับ เมื่อกี้ที่ไม่ได้ตอบอะไรเลย"
"..." เ-ยยยไรเนี้ยย
"คือ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหม?"
"เอ่อ คือไม่เคย" เห้ยเดี๋ยวความสุภาพไปไหนแล้ว อ้อเจ็บอยู่นะเห้ย
"แน่ใจหรอลองคิดดูดีๆนะว่าเราไม่เคยเจอกันจริงๆหรอ"
"ไม่คะ" หล่อแต่ไม่น่าไว้วางใจเลยอะ ต้มตุ๋นปะวะ ต้องรีบออกจากตรงนี้
ละก็นะเราก็รีบเดินออกจากตรงนั้นเลยปนๆกับความกลัวด้วยละมั้งแต่ก็นั่นแหละ
ดูหนังมากไปหรอจ้ะเธอ คนนั้นก็เดินตามเรามาอีกดีดี หนังช่อง7ชัดๆ
"ขอโทษนะ หมวกใช่ไหมอะ "
"หื้ม" ชะงักดิ ใครฟวะ ใครเนี้ยยโอ้ย
"เรา...จำไม่ได้หรอ" อืมดีขอโทษนะความฝัน เราจำชื่อเค้าไม่ได้จริงๆ
เหมือนตอนนั้นเราจะพลิกตัวเป็นการเดานะแหะๆ แต่เราไม่ได้ยินชื่อเค้า
"ไม่ได้คะ ขอโทษนะคะพอดีเรารีบ" แมนๆคุยกันอะคะ รีบไปไหนอะฮ่าๆ
"เอ้ยหมวก เราไงจำไม่ได้จริงดิ แต่ถ้ารีบก็ไม่เป็นไรนะ เราเปิดร้านเค้กอยู่ตรงหัวมุม"
หะว่าไงนะ ร้านเค้กกก!!!! นี่สาบานนะว่าฝันทำไมไม่เป็นจริงเราอยากกินจริงๆเลย
"ค่ะ?" นี่ไงหล่อก็ยังสู้เรื่องกินไม่ได้
"คือเราจะบอกว่าเราเปิดร้านเค้กนะเลยจะชวนไปนั่งในร้าน" ยิ้มมันยิ้มอะไรวะ
"อ่อ งั้นก็ได้" เรื่องกินขอให้บอกกกกกกก ฮ่าๆ
"นั่งก่อนนะเดี๋ยวไปเอาเมนูมาให้ดู"
"คะ" มีคนเยอะอยู่ดีดีทำดีแล้วแต่เราก็ไม่มีเงินอยู่ดีอะโอ้ะ ฮ่าๆ
"อะนี่ร้านเรามีหลายอย่างเลยลองดูก่อนนะ เดี๋ยวเราขึ้นไปเอาของบนห้องก่อน"
"..." พยักหน้าและสนใจแต่เมนู มือก็จดหยิกๆลงบนกระดาษสีขาวแผ่นเล็กที่ไม่รู้
ว่าเรานั้นจดอะไร ยอมเลยขนาดนั้นเลยหรอ หิวหรอหื้ม
"อ้ะสั่งไปยัง"
"เรียบร้อยแล้ว ว่าแต่รู้จักเราได้ไงหรอ"
"หมวกเรา... จำไม่ได้จริงๆหรอ"
"อืมไม่ได้จริงๆขอโทษนะ แต่ที่นี่ที่ไหนหรอ"
"หะ คือหมวก? "
"คือเราไม่รู้อะว่าที่นี่ที่ไหนเราไม่คุ้นเราไม่รู้ว่าเรามาที่นี่ได้ไง"
"ที่นี่ เชียงใหม่ ที่ที่เราอยู่คือ ตลาดนัดคนเดิน"
อ้าวววเหยยย นี่มันคือที่ๆเราอยากไปและฝันว่าจะไปหลังมิดเทอมนี่อะ
คือไร คือเราได้ไปแล้วหรอ หะงง งงหนักกว่าเดิมอีก
จบไว้แค่นี้ก่อนนะคะ แล้วจะมาต่อ
เพราะ แค่ความฝันมันไม่มีทางเป็นจริง..
เรา : หมวก
ผช : .. (ไม่มีชื่อ)
มีเราและผู้คนเยอะแยะ คนหรือว่ามด
อ้อ นี่มันตลาดตลาดสักที่ที่เราไม่รู้จัก
ที่เราไม่เคยไปที่ๆเราไม่เคยสัมพัส ตลกจัง
เราไม่รู้ว่าที่ไหน แต่ที่นี้สวยมากจริงๆนะ
เราเดินไปเรื่อยๆเดินดูของชิ้นเล็กชิ้นน้อย
อยากจะซื้อไปฝากคนที่บ้านจัง แต่เหมือนเงิน
เงิน เงิน ในความฝันมันจะมีเงินจริงๆได้ไงละเนอะ
อ้ะ! สายไหมในฝันเรายังหิวเลย หิวหรือตะกระคล้ายๆกัน
เรารีบเดินไปต่อแถว อ้าวเราไม่มีเงินนะ แต่ในฝันเราซื้อได้
เราได้สายไหมมาแล้วแล้วยังไงนะหรอเราเดินไปชนอะไรไม่รู้
เข้าจังๆ โอ้ย! ไม่ใช่เสียงเรานะ เป็นเสียงของใครก็ไม่รู้ที่อยู่ตรงหน้าเรา
"ขอโทษคะ" แหมในฝันเราพูดเพราะจังเลย
".." ไม่มีการตอบรับใดๆจากคนตรงหน้า
คิดในใจแหมยังอีกยังไม่พูดอะไรอีก เดี๋ยวนะปากคอเราะร้ายนี่ขนาดฝันนะ
"เอ่อ..ไม่เปื้อนใช่ไหมคะ สายไหมไม่สวยแล้วเลยฮ่าๆ"
"...." อ้อแล้วก็จะยังเงียบต่อไปคือไม่มีบทพูดใช่ไหมเธอ
"ถ้าไม่เปื้อนงั้นขอโทษอีกทีนะคะ" มารยาทดีจังเลยเราเนี้ย ฮ่าๆ
และเราก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้แต่บ่นในใจทำไมไม่พูดเราน่ากลัวหรอ?
อึก! เราโดนดึงแขน (ตัวเราเล็กมาก)
"โอ้ย!!" เราร้องแต่เหมือนคนแถวนั้นที่เดินผ่านไปมาไม่ได้ยิน หื้ม?
"เอ่อขอโทษนะครับ เมื่อกี้ที่ไม่ได้ตอบอะไรเลย"
"..." เ-ยยยไรเนี้ยย
"คือ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหม?"
"เอ่อ คือไม่เคย" เห้ยเดี๋ยวความสุภาพไปไหนแล้ว อ้อเจ็บอยู่นะเห้ย
"แน่ใจหรอลองคิดดูดีๆนะว่าเราไม่เคยเจอกันจริงๆหรอ"
"ไม่คะ" หล่อแต่ไม่น่าไว้วางใจเลยอะ ต้มตุ๋นปะวะ ต้องรีบออกจากตรงนี้
ละก็นะเราก็รีบเดินออกจากตรงนั้นเลยปนๆกับความกลัวด้วยละมั้งแต่ก็นั่นแหละ
ดูหนังมากไปหรอจ้ะเธอ คนนั้นก็เดินตามเรามาอีกดีดี หนังช่อง7ชัดๆ
"ขอโทษนะ หมวกใช่ไหมอะ "
"หื้ม" ชะงักดิ ใครฟวะ ใครเนี้ยยโอ้ย
"เรา...จำไม่ได้หรอ" อืมดีขอโทษนะความฝัน เราจำชื่อเค้าไม่ได้จริงๆ
เหมือนตอนนั้นเราจะพลิกตัวเป็นการเดานะแหะๆ แต่เราไม่ได้ยินชื่อเค้า
"ไม่ได้คะ ขอโทษนะคะพอดีเรารีบ" แมนๆคุยกันอะคะ รีบไปไหนอะฮ่าๆ
"เอ้ยหมวก เราไงจำไม่ได้จริงดิ แต่ถ้ารีบก็ไม่เป็นไรนะ เราเปิดร้านเค้กอยู่ตรงหัวมุม"
หะว่าไงนะ ร้านเค้กกก!!!! นี่สาบานนะว่าฝันทำไมไม่เป็นจริงเราอยากกินจริงๆเลย
"ค่ะ?" นี่ไงหล่อก็ยังสู้เรื่องกินไม่ได้
"คือเราจะบอกว่าเราเปิดร้านเค้กนะเลยจะชวนไปนั่งในร้าน" ยิ้มมันยิ้มอะไรวะ
"อ่อ งั้นก็ได้" เรื่องกินขอให้บอกกกกกกก ฮ่าๆ
"นั่งก่อนนะเดี๋ยวไปเอาเมนูมาให้ดู"
"คะ" มีคนเยอะอยู่ดีดีทำดีแล้วแต่เราก็ไม่มีเงินอยู่ดีอะโอ้ะ ฮ่าๆ
"อะนี่ร้านเรามีหลายอย่างเลยลองดูก่อนนะ เดี๋ยวเราขึ้นไปเอาของบนห้องก่อน"
"..." พยักหน้าและสนใจแต่เมนู มือก็จดหยิกๆลงบนกระดาษสีขาวแผ่นเล็กที่ไม่รู้
ว่าเรานั้นจดอะไร ยอมเลยขนาดนั้นเลยหรอ หิวหรอหื้ม
"อ้ะสั่งไปยัง"
"เรียบร้อยแล้ว ว่าแต่รู้จักเราได้ไงหรอ"
"หมวกเรา... จำไม่ได้จริงๆหรอ"
"อืมไม่ได้จริงๆขอโทษนะ แต่ที่นี่ที่ไหนหรอ"
"หะ คือหมวก? "
"คือเราไม่รู้อะว่าที่นี่ที่ไหนเราไม่คุ้นเราไม่รู้ว่าเรามาที่นี่ได้ไง"
"ที่นี่ เชียงใหม่ ที่ที่เราอยู่คือ ตลาดนัดคนเดิน"
อ้าวววเหยยย นี่มันคือที่ๆเราอยากไปและฝันว่าจะไปหลังมิดเทอมนี่อะ
คือไร คือเราได้ไปแล้วหรอ หะงง งงหนักกว่าเดิมอีก
จบไว้แค่นี้ก่อนนะคะ แล้วจะมาต่อ