เคยมั้ย? น้อยใจ แต่ เก็บอาการ

แหม... คงคิดว่าผมเบียวกันสินะครับ เอาเถอะ จะคิดงั้นก็ได้ แต่จะคิดว่า Roleplay ก็ได้นะครับ งั้นก็... สวัสดีครับ ผมคือ “โซล” เจ้าของร้านสารพัดของโลกหลังความตายครับ ถึงจะบอกว่าสารพัด แต่ก็

เคยไหม๋ที่เราต้องทนเก็บความรู้สึก :)ที่ที่อยู่ในใจ ระหว่างเรา กับเพื่อนของเรา ต้องทนอยู่ด้วยกัน:)ทุกวัน กินข้าวด้วยกันก็เกือบทุกมื้อ ความรู้สึกในใจ มันจะระเบิดออกมาอยู่ทุกวัน แต่ก็ต้องกลบเกลื่อน เพรา

ป่วยทีไร รู้สึกหมดกำลังใจ หมดแรงจะสู้ต่อ ทั้งๆที่ยังมีแรง

อารมณ์ผมตอนนี้รู้สึกหดหู่ เข้ากับสังคมได้ยาก ต้องฝืนยิ้มเมื่ออยู่กับสังคมหรือที่ทำงานแต่ในความรู้สึกข้างในจริงๆตอนนั้นคืออึดอัดเต็มไปหมดลึกๆมีแต่ความเศร้า บ้านเป็นที่เดียวที่ผมสามารถจะระบายความทุกข์ออ

เราโดนบังคับจากครอบครัว​ให้ทำนู้นทำนี่ตลอดเวลา เราตัดสินใจอะไรก็ไม่มีใครยอมรับในตัวเรา เราไม่อยากทำอะไรก็ฝืนให้เราทำ ถ้าเราไม่ทำก็โดนด่า เราร้องไห้ทุกวันน้อยใจตัวเองทุกวันว่าทำไมครอบครัวเราไม่เหมือนคน

กรณีผู้หญิงที่ป่วยเป็น โรคซึมเศร้า โดนทำร้ายร่ากายโดยผู้หญิงสามคน(3รุม1)ไม่มี อาวุธในห้องน้ำโรงงาน ซึ่งทำให้ต่องออกจากงาน เสียขวัญ ทำไห้หางานไม่ได้ ไม่สามารถทำงานหนักได้ เป็นลูกคนเดียวที่ทำงานหาเลี้ยง

เรารุ้สึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรืออะไรสักอย่าง แต่ปรึกษาใคไม่ได้เลย พอบอกครอบครัวเค้าบอกว่าไม่ไรหรอกคิดไปเอง อาการที่เราเป็นคือกลัวการทำอะไรสักอย่าง กลัวพราด กลัวทุกอย่าง ไม่กล้าเริ่มทำอะไร คิดมาก อยู

คิดมาหลายสัปดาห์ว่าจะโทรหาจิตแพทย์ แล้วก็แพ้ความคิดในหัวคิดว่าตัวเองเหมือนคนปกติทั่วไปหรือเราไม่ได้มีปัญหาอะไรพิมอาการไว้ในโทรศัพท์ก็ลบตลอดเลยไม่ได้โทรสักที ผมไม่ค่อยพูดกับใครเป็นปัญหาสำหรับผมมากในสัง

มันจะมีตัวดี กับตัวร้าย ในสมอง พูดคุยกันตลอดเวลา ระหว่างเรากำลังตัดสินเรื่องราวอะไรต่างๆในชีวิต กึ่งๆ คนบ้า นิดๆ 555 มีวิธีจัดการความคิดยังไงคะ? ป.ล. คือ เราเคยป่วยทางจิตมาก่อนนะ แต่ตอนนี้เราไม่ได้

เราเป็นอยู่ค่ะไม่รู้เลยว่าอะไรพาเราไปบ้านหลังนั้นที่เราเคยอยู่รู้ตัวอีกทียืนหน้าบ้านหลังนั้น เราใช้ข้ออ้างว่าแวะหาลูกสาวค่ะ อดีตสามีไม่ได้มาคุยนะคะมีแค่คนในบ้านเค้ามาคุยด้วย เราอ้างหลายอย่างเพื่อให้ได