ฺ ฺ ฺ ฺ ฺ ฺ ฺ เพฮา ป้ายู โอซังกุง มเหสีฮวางโบ ฺ ฺ ฺ ฺ ฺ ฺ ฺ

นักแสดงสี่คนนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ
ไม่ใช่พระเอก พระรอง แต่รังสี  และ ราศีการแสดงของทั้งสี่ดึงดูดสายตาคนดูสุดๆ

โดยเฉพาะเพฮา ความเป็นฝ่าบาท สมแล้วที่เป็นฝ่าบาท
สายตา สีหน้า น้ำเสียง ท่าทาง บุคลิก ทำให้เราเชื่อจริงๆว่า
พระเจ้าแทโจ คงเหนือชั้นและลึกซึ้ง ใคร่ครวญ
ห่างเหิน เย็นชา  สูงส่งแต่เปี่ยมด้วยความรัก
ไม่รู้ว่าถ่ายทอดออกมาได้ยังไง
แต่ละครั้งที่เพฮาโผล่ อดมองสีหน้าไม่ได้
ต้องคอยจับจ้องว่า  เพฮาคิดอะไรในใจ คำพูดหมายความว่าอะไร
เพฮาเล่นบทคนใกล้ตายเหมือนมาก  เหมือนเกินไปจริงๆ

มเหสียูเช่นกัน รังสีอำมหิตร้ายกาจ ส่งผ่านทุกท่าทาง ทุกปรายตาที่มอง
มองออกนะว่า นักแสดงโบท็อกซ์  หน้าผาก
ขนาดนั้นเวลาเค้าทำหน้าร้าย ยังรู้สึกได้ถึงความแรงกระด้างดุดัน
แต่ฉากที่หลายๆคนคงสะเทือนใจ คือ ฉากที่เพฮาสิ้นใจแล้วมเหสียูรับไม่ได้
ความรักความแค้น ความเกลียด ปะปนกัน จนน่าสงสารเวทนาเป็นที่สุด
ไม่รู้ว่า มเหสียูจะไปทางไหน ระหว่างแค้นจนบ้า หรือ ปลงและมองเห็นสัจจธรรม
แต่ผู้แสดงคงถ่ายทอดออกมาได้ดีเช่นเดิม
รอดูกัน

โอซังกุง  กระเดื่องเลื่องลือในคืนเดียวกับ ฉากเสียสละของโอซํงกุง
เราทุกคนเห็นชัดถึงความงาม ที่วันเวลาทำอะไรไม่ได้
สวยจับตาจับใจ
การแสดงของเธอไม่ต้องพูด  น้ำตาท่วมฟ้าปลากินดาว กับฉากลาตาย
ตาของนักแสดง นอกจากสวย แล้วยังพูดแทนใจได้ด้วย

มเหสีฮวางโบ  เมียรองผู้เจียมตน
ถึงบทของมเหสีรอง จะไม่เด่น  แต่เธอไม่เคยหายไปในฝูงชน
เทียบกับบรรดาบทน้อยทั้งหลาย  เช่น ชายเก้า แชรยอง
เรารู้สึกได้ถึงแคแร็กเตอร์มเหสีรอง  รู้ที่ที่ควรอยู่  แต่ไม่โง่ ไม่หงอ
ความโกรธของลูกที่แม่คุกเข่าให้ป้ายู  ทำให้เรารู้ว่าปกติแล้วมเหสีรองมีศักดิ์ศรี
หน้าของนักแสดง บอกถึงความเป็นแม่ใจดี มั่นคงทางอารมณ์
น่าสนใจว่า  ความดีของแม่ทำไมไม่สามารถป้องกัน ยาพิษในใจให้สองพี่น้อง

ลาเวทีไปแล้วสอง เหลืออีกสองนางสิงห์
เราคงต้องมาดูกันต่อไป