รักแฟนมากกว่านี้ไม่ได้ซักที

เราคบแฟนคนแรกมาได้ปีนึงค่ะ
เรารู้สึกว่าเรามีปัญหากับความรู้สึกที่มีต่อแฟน
คือ มีปัญหากับความรู้สึกตัวเอง ไม่ได้มีปัญหากับแฟนนะ ตั้งแต่คบมาทะเลาะน้อยมาก ไม่เกินสองสามครั้งเล็กๆเองมั้ง ความสัมพันธ์ของเรามัน healthy มากๆ ไม่มีงี่เง่า ไม่มีหึงหวง คอยซัพพอร์ตกัน เตือนกัน ชวนกันอ่านหนังสือ คือชิวสุดๆ เรารู้สึกว่าทั้งคู่เปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้น โตขึ้นมาก คือความสัมพันธ์นี้ส่งผลดีต่อเราทั้งคู่มากจนถ้าเสียไปคงเสียดายมากอะ

แต่เรารู้สึกว่า เรารักเค้ามากกว่านี้ไม่ได้ซักที

คือเราเป็นเด็กผู้หญิงกากๆคนนึงในคณะวิศวฯ มีชีวิตรอดแต่ละเทอมมาด้วยความช่วยเหลือของคนรอบตัวเยอะมาก ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องการใช้ชีวิตทั่วไป คือเราอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ดีกับเรามากๆ ดูแลเราทุกอย่าง เรียกว่าไข่ในหินเลย จนเราชิน แล้วก็เข้าใจไปแล้วว่า อื้ม เนี่ยแหละคือวิธีการปฏิบัติต่อผู้หญิงของผู้ชายทั้งโลก

แล้วปัญหาคือ วันนึงเรามีแฟน และแฟนเราดันไม่ได้เป็นแบบนั้นไง เค้าดีกับเรานะ แต่ธรรมชาติเค้าไม่ได้เป็นคนวุ่นวายเทคแคร์คนเป็นนิสัย เป็นลูกคนเดียวด้วย เหมือนไม่ค่อยรู้งานอะว่าผู้หญิงคนนึงมีข้อจำกัดอะไรที่ผู้ชายคอยดูแลได้บ้าง แรกๆเค้าทำเป็นแค่สิ่งที่เห็นชัดๆแบบต่อหน้าจริงๆอะ เช่นเปิดประตูให้ เงี้ย
แล้วดันมาเจอเรา ที่เคยชินกับการล้อมรอบด้วยคนที่ดูแลเราดีมากๆมาตลอด

เค้าก็ดูพยายามทำอะไรให้เรานะ แต่มันดูเป็นการเอาใจใส่ในคนละความหมายกับที่เราเคยชินและเชื่ออะ เลยกลายเป็นเหมือนแฟนเราไม่เคยสู้เพื่อนกับพี่เราได้ซักที หลายๆทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมทุกคนมันดูแลเราดีกว่าแฟนเราฟะ เช่น เค้าแต่งเพลงให้เรา เงี้ย คือเราก็ปลื้มมากนะ แต่มันซึ้งไม่เท่าเวลาอ่านหนังสือดึกๆแล้วเพื่อนโทรมาถามว่ามุงอยู่ไหนกลับยังไงนี่ดึกแล้วนะ แล้วก็เดินไปส่งเราอะ

คือแฟนเราไม่ได้แย่นะคะ ก็น่าจะเป็นมาตรฐานแฟนทั่วไปนั่นแหละมั้ง และเราว่าเค้าก็พยายามแล้ว แล้วก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะคบเราเนี่ยแหละ ค่อยๆหัดเทคแคร์คนรอบข้างมากขึ้นเรื่อยๆ แค่เราเคยชินกับคนที่ใจดีเกินมาตรฐานไปหน่อยเท่านั้นเอง

แต่มันทำให้เรา ที่ปกติรักใครก็เพราะคนนั้นทำดีด้วย รักเค้าได้แบบตื้นมากๆ แต่ผูกพันในระดับลึกกว่านี้ไม่ได้ซักที เหมือนมีก็ดี ดีมากๆ แต่ไม่มีก็ไม่ได้แย่ ไม่ได้ขาดอะไร

เวลาเจอแฟนเราก็มีความสุขมาก แต่เป็นความสุขแบบเหมือนฮอร์โมนมันขึ้นหรืออะไรซักอย่าง ยิ้มได้ หัวเราะได้ตลอด ตัวเบา หัวโล่ง (แฟนหรือกัญชา 55)(จริงๆตอนเราตกลงคบ ก็เพราะเค้าเป็นคนแรกที่ทำให้เรารู้สึกงี้แหละ)
แต่พอแยกกันกลับบ้านก็จบแค่นั้น จะเรียกว่าฉาบฉวย... ก็อาจจะใช่ สงสัยอยู่เหมือนกัน

ในขณะที่ กับคนหลายๆคน แค่เห็นหน้าก็อุ่นไปทั้งใจแล้วอะ

มันดูไม่ควรจะเปรียบเทียบใช่ปะ แต่เราอดติดไม่ได้จริงๆว่า ถ้าเรามีแฟน ควรเป็นคนที่เรารักได้เท่า หรือมากกว่าคนอื่นสิ (ไม่ได้คิดว่าจะเลิกเพื่อย้ายไปคบคนอื่นนะคะ แค่รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องที่แฟนเราไม่ใช่คนสำคัญเบอร์ต้นๆในชีวิตเราด้วยซ้ำ เค้าเป็นแฟนเราเค้าควรได้อะไรที่ดีกว่านี้ดิ)

เราเคยพูดกับเค้าแล้วนะ ว่าตอนนี้เรารู้สึกกับเธอได้ตื้นแค่นี้เองนะเธอโอเคมั้ยเนี่ย แต่ตอนนั้น ได้ข้อสรุปประมาณว่า โอเค ไม่เป็นไร ก็มาค่อยๆหาทางพัฒนาความรู้สึกไปพร้อมๆกันก็ได้ เหมือนจะสวย แต่ก็ค่าเท่ากับไม่ได้สรุปปะวะ

คือเราเคยคาดหวังว่า คบนานๆไป เราจะรักเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่นี่ก็ปีนึงแล้ว ก็ยังรู้สึกด้วยแบบฉาบฉวยอยู่ แล้วเรารู้สึกว่าเค้ารักและจริงจังกับเรามากขึ้นเรื่อยๆ เราเกรงใจเค้าอะค่ะ  ถ้าความรู้สึกสองฝั่งมันมีให้ได้ไม่เท่ากัน กลัวจะเสียเวลา

ถ้าแฟนมาเห็นต้องเสียใจชัวร์ แต่เรารู้สึกว่า ถ้าคบไปนานกว่านี้ แล้วเราค้นพบทีหลังว่าจริงๆเราไม่ได้รักเค้าเลย มันจะแย่กว่าอ่ะ