คือเราอาจจะขอพื้นที่ระบายสักหน่อยค่ะ
ถ้าเล่าแล้วไม่เข้าใจไม่ต่อเนื่องยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ
เนื่องจากว่าเราเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน จริงๆจะเรียกว่าเราเป็นทอมก็ได้เพราะเรามีความรู้สึกว่าเราอยากจะเป็นผู้ชายมากกว่า
แต่ด้วยสถานภาพบังคับของที่บ้านที่ทำให้เราทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้เราจึงเป็นกึ่งๆแบบบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร
ที่บ้านเราแอนตี้เพศทางเลือกมากค่ะ คือเวลาพูดถึงอะไรพวกนี้เขาจะชอบเรียกด้วยคำพูดจิกกัดเสมอ
มีครั้งนึงที่เราแอบไปเที่ยวกับแฟนผู้หญิงที่แอบคบกันลับๆ เราก็แต่งตัวตามแบบทอมทั่วไปคือรัดหน้าอก ใส่เชิ้ตใส่ยีนส์
พอดีวันนั้นเขาไม่อยู่และบอกเราไว้ว่าจะกลับเย็น แต่เขาดันเสร็จธุระเร็วกลับมาถึงก่อน เจอเรากลับมาสภาพนั้นบ้านแทบแตกค่ะ
คือเรากลัวมากนะ มือไม้สั่นไปหมดไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้ จนต้องโกหกไปว่าแตกคอสเพลย์กับเพื่อนขำๆ(โชคดีที่เราเคยแต่งอยู่บ้าง)
อีกเรื่องที่เราเจอแล้วทำให้เราท้อกับสิ่งที่เราเป็นคือเรารับสอนพิเศษเด็กช่วงป.5-ม.3 โดยปกติแล้วเราจะติดต่อกับผู้เรียนทางอินเตอร์เน็ต จนเจอผู้ปกครองของน้อวผู้ชาย(ม.2)ท่านนึง เขาเจอเราแล้วเขาถามเราเลยว่าเป็นแบบนี้แล้วจะสอนเด็กได้เหรอ? คือหน้าชามากค่ะเพราะช่วงนั้นอยู่หอเลยกล้าแต่งตัวทำผมเต็มที่
ตอนนั้นก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วตอบคุณแม่เขาว่าถ้าไม่สบายใจจะให้สอนก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ในใจนี่เจ็บน้ำตาแทบเล็ด
มาคิดๆดูแล้วมันก็มีอีกหลายเรื่องนะคะโดยเฉพาะที่บ้านนี่เยอะมากๆเรื่องจากการแต่งตัวการทำผมเรา
คือเราก็พยายามทำให้ดูซอฟที่สุดแล้วนะ(เราซอยรากไทรสั้นยาวประบ่าตลอด ไม่เคยแต่งชายให้เขาเห็นถ้าไม่นับพลาดหนนั้น)
จนมันแอบคิดไม่ได้จริงๆว่า ประเทศไทยเราเปิดกว้างสำหรับคนอย่างเราแล้วจริงๆเหรอ? ทำไมแต่ละอย่างที่เราเจอมัน...
เราเคยพยายามคุยกับผู้ชายด้วยเผื่อเปลี่ยนแนวรสนิยมเราด้วย เพราะจริงๆเราก็กลัวท่านเสียใจนะที่สุดท้ายเราจะไม่มีหลานให้
แต่สุดท้ายเราก็ยังรู้สึกว่าเราชอบผู้หญิงมากกว่าอยู่ดี เราก็ยังชอบแต่งตัวแบบบอยมากกว่าสาวอยู่ดี
เราพยายามถามตัวเองบ่อยๆว่าทำไมเราเป็นแบบคนปกติไม่ได้? ทำไมเราถึงต้องกลายเป็นสิ่งผิดในสายตาของใครบางคน?
แล้วทำไมการที่เราเป็นแบบนี้เราจะสอนให้ความรู้เด็กไม่ได้?
มันค้างคาใจเราจริงๆจนบางครั้งเราก็แอบคิดไม่ได้ว่าหรือที่เราเป็นแบบนี้มันผิดจริงๆ แล้วเราจะเปลี่ยนมันยังไง?
ถามเหล่าเพศทางเลือกหน่อยค่ะ เคยคิดว่าอยากจะกลับเป็นเพศตรงบ้างไหมคะ?
ถ้าเล่าแล้วไม่เข้าใจไม่ต่อเนื่องยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ
เนื่องจากว่าเราเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน จริงๆจะเรียกว่าเราเป็นทอมก็ได้เพราะเรามีความรู้สึกว่าเราอยากจะเป็นผู้ชายมากกว่า
แต่ด้วยสถานภาพบังคับของที่บ้านที่ทำให้เราทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้เราจึงเป็นกึ่งๆแบบบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร
ที่บ้านเราแอนตี้เพศทางเลือกมากค่ะ คือเวลาพูดถึงอะไรพวกนี้เขาจะชอบเรียกด้วยคำพูดจิกกัดเสมอ
มีครั้งนึงที่เราแอบไปเที่ยวกับแฟนผู้หญิงที่แอบคบกันลับๆ เราก็แต่งตัวตามแบบทอมทั่วไปคือรัดหน้าอก ใส่เชิ้ตใส่ยีนส์
พอดีวันนั้นเขาไม่อยู่และบอกเราไว้ว่าจะกลับเย็น แต่เขาดันเสร็จธุระเร็วกลับมาถึงก่อน เจอเรากลับมาสภาพนั้นบ้านแทบแตกค่ะ
คือเรากลัวมากนะ มือไม้สั่นไปหมดไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้ จนต้องโกหกไปว่าแตกคอสเพลย์กับเพื่อนขำๆ(โชคดีที่เราเคยแต่งอยู่บ้าง)
อีกเรื่องที่เราเจอแล้วทำให้เราท้อกับสิ่งที่เราเป็นคือเรารับสอนพิเศษเด็กช่วงป.5-ม.3 โดยปกติแล้วเราจะติดต่อกับผู้เรียนทางอินเตอร์เน็ต จนเจอผู้ปกครองของน้อวผู้ชาย(ม.2)ท่านนึง เขาเจอเราแล้วเขาถามเราเลยว่าเป็นแบบนี้แล้วจะสอนเด็กได้เหรอ? คือหน้าชามากค่ะเพราะช่วงนั้นอยู่หอเลยกล้าแต่งตัวทำผมเต็มที่
ตอนนั้นก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วตอบคุณแม่เขาว่าถ้าไม่สบายใจจะให้สอนก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ในใจนี่เจ็บน้ำตาแทบเล็ด
มาคิดๆดูแล้วมันก็มีอีกหลายเรื่องนะคะโดยเฉพาะที่บ้านนี่เยอะมากๆเรื่องจากการแต่งตัวการทำผมเรา
คือเราก็พยายามทำให้ดูซอฟที่สุดแล้วนะ(เราซอยรากไทรสั้นยาวประบ่าตลอด ไม่เคยแต่งชายให้เขาเห็นถ้าไม่นับพลาดหนนั้น)
จนมันแอบคิดไม่ได้จริงๆว่า ประเทศไทยเราเปิดกว้างสำหรับคนอย่างเราแล้วจริงๆเหรอ? ทำไมแต่ละอย่างที่เราเจอมัน...
เราเคยพยายามคุยกับผู้ชายด้วยเผื่อเปลี่ยนแนวรสนิยมเราด้วย เพราะจริงๆเราก็กลัวท่านเสียใจนะที่สุดท้ายเราจะไม่มีหลานให้
แต่สุดท้ายเราก็ยังรู้สึกว่าเราชอบผู้หญิงมากกว่าอยู่ดี เราก็ยังชอบแต่งตัวแบบบอยมากกว่าสาวอยู่ดี
เราพยายามถามตัวเองบ่อยๆว่าทำไมเราเป็นแบบคนปกติไม่ได้? ทำไมเราถึงต้องกลายเป็นสิ่งผิดในสายตาของใครบางคน?
แล้วทำไมการที่เราเป็นแบบนี้เราจะสอนให้ความรู้เด็กไม่ได้?
มันค้างคาใจเราจริงๆจนบางครั้งเราก็แอบคิดไม่ได้ว่าหรือที่เราเป็นแบบนี้มันผิดจริงๆ แล้วเราจะเปลี่ยนมันยังไง?