ใครมีวิธีที่ช่วยพูดให้พ่อแม่เข้าใจบ้างคะ วัยทำงานแล้วแต่ยังรู้สึกเหมือนนกในกรง

เกริ่นก่อนว่าที่ผ่านมาเราเป็นคนไม่ดื้อ และค่อนข้างเชื่อฟังพ่อแม่
พ่อบอกให้เรียนอะไรก็เรียน แม่บอกให้ทำอะไรก็ทำ
ตอนเรียนมหาลัยก็เลือกคณะตามที่พ่อแม่บอกให้ลง ด้วยความคิดที่ว่าพ่อแม่หวังดีกับเรา
ท่านต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้อยู่แล้ว

เรื่องมันเกิดเมื่อวันนึงแม่เห็นประกาศรับสมัครงานของหน่วยงานนึงในกรมตำรวจ
ซึ่งตรงกับสายงานที่เราเรียนมา ท่านเลยโทรบอกให้เราไปสมัคร
(ณ จุดนี้เรากำลังทำงาน เงินเดือนอยู่ที่ 25,000++฿ )
เราอ่านรายละเอียดงานนี้ คือจะได้บรรจุเป็นข้าราชการ ยศร้อยตรี ฐานเงินเดือนประมาณ 15,000฿
แต่ก่อนหน้านั้นต้องไปฝึกอบรมก่อน 2-3 เดือน ระหว่างการฝึกจะได้ยศในชั้นประทวนก่อน เงินเดือนไม่เกิน 5,000฿

เราก็บอกว่าเราไม่สนใจนะแม่ สำหรับเรา เราคิดว่าเราสามารถหาเงินได้มากกว่านั้นในแต่ละเดือน
แล้วระหว่างที่ฝึกอีก เราจะเอาอะไรกิน?
แม่ก็บอกว่าลองไปสมัครดูก่อน เอาไม่เอาค่อยว่ากัน เราเลยต้องจำใจลางานไปสมัคร
(ซึ่งมันเหนื่อยมากเลยนะ เพราะวันนั้นเราเพิ่งเข้าเวรดึกมา ตอนเช้าว่าจะพักผ่อนก็ไม่ได้พัก แถมต้องเข้าเวรตอนบ่ายแบบลากยาวเพื่อชดเชยที่เราลาไป)
เรารู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลย เราจะเสียเวลาไปทำไม ในเมื่อใจเราไม่คิดจะเอาตั้งแต่แรก เราไม่อยากไปสอบสัมภาษณ์อีก
แม่ก็ฟังเหมือนจะเข้าใจแล้วนะ

แต่เมื่อกี้โทรมาอีก บอกว่าปรึกษากับลุงๆป้าๆแล้ว สรุปว่าเสียดายงานนี้ ให้ไปสัมภาษณ์ถ้าได้ก็เอาไว้ก่อน
(บ้านเราเป็นข้าราชการทั้งหมด เป็นทหารครึ่งนึง)
เราอึ้งมากเลย พูดไม่ออก อยากถามว่าเสียดายอะไรกับงานนี้ แล้วงานที่เราทำอยู่นี่ไม่เสียดายเลยเหรอ
เราโค-ตรจะเสียดายเลย กว่าจะหาที่ๆงานไม่หนักมาก เพื่อนร่วมงานโอเค นี่มันยากมากเลยนะ
ตบท้ายด้วยคำว่ามีอะไรก็ลองปรึกษาป้าๆลุงๆก่อนนะแม่จะไปเที่ยวต่างประเทศ 2-3 วัน

เพื่อนๆว่าเราควรพูดกับพ่อแม่ยังไงให้ท่านเข้าใจ ที่ผ่านมาเราไม่เคยเถียง ไม่เคยพูดอะไรแรงๆใส่ท่านสักครั้ง
แต่ตอนนี้เราเหนื่อย เราอึดอัด ที่เราทำงานตอนนี้มันก็ไม่ใช่สายงานที่เราชอบด้วยซ้ำ เราก็ทนทำไป
แค่เรื่องที่ทำงาน เราไม่มีสิทธิ์เลือกเองบ้างเลยเหรอ หรือเพื่อนๆคิดว่าพ่อแม่เราคิดถูกแล้ว งานนี้ดี โอกาสมาแล้ว เราควรจะมุ่งมั่นคว้าเอาให้ได้
แนะนำเราทีค่ะ