คือเรามีเพื่อนสนิทในมัธยมอะคบกันตั้งแต่ม.2แล้วนะ สนิทกันมาก มากจนที่ว่ามีเรื่องทุกอย่างเราก็เล่าให้เค้าฟังหมด ส่วนเค้าก็เล่าให้เราฟังหมด จน ม.6 ช่วงที่กำลังจะเข้ามหาลัย กิจกรรมก็เยอะ เรียนก็เหนื่อย เราค่อนข้างที่จะหัวก็ไม่ได้แย่อะ เพื่อนเรามันก็ขี้เกียดเนี่ยแหละ เราก็ผลักดันมันตลอดนะให้มันอ่านหนังสือ เอ้อลืมบอกกก !!! แก๊งเรามี 6 คน เพื่อนที่สนิทที่สุดที่เรากำลังจะเล่าอะ ชื่อปลา ต่อๆนะ พอช่วงนั้นน่าจะปิดเทอมแล้วแหละ เริ่มสอบไปมหาลัยละ คือไปสอบที่ไหนก็ไปด้วยกันหมด ทั้งม.กรุงเทพ ม.ต่างจังหวัดไรงี้ พอช่วงปิดเทอม ก็กลายเป็นห่างกัน ปลาก็ไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าเรา เราก็นอยๆอะแต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรนะ  พอถึงเวลาเอ็นมหาลัย เราเอ็นติด แต่ปลาดันไม่ติดเว้ย เราพยายามช่วยทุกทางเลย แต่ปลาก็ประมานว่ามาว่าเราทิ้งมัน นู่นนี่นั่น เราไม่ได้คิดไปเองใช่ปะว่ามันอิจฉาเรา แต่ ณ ตอนนั้นเข้าใจว่าปลาคงเครียดเลยพูดแบบนั้นออกมา ปลาคงสำนึกผิดก็มาขอโทดเราแล้วบอกว่าเราคือเพื่อนที่ดีที่สุดในในเวลาแย่ๆมีแค่เราที่สนใจ หลังจากปลาติดมหาลัยไปละ เราก็ห่างกันอีกละจ้าาาา ห่างจนแบบว่าแทบไม่ได้เจอไม่ได้คุยเลย เราโพสอะไรไปที่เฟสปลาก็ไม่เคยตอบเรา ตอบคนอื่น เรายังไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด ทั้งที่มีเรื่องอะไรเราก็ช่วยตลอดปะ นี่เราดีเกินไปหรอหรือยังไง ตอนแรกๆเราก็เสียใจแต่ช่วงหลังๆอะเราก็เฉยๆนะ เค้าก็เหมือนแขวะเราตลอด เหอะ เพื่อนว่าเราควรเสียใจปะ คือพออยู่มหาลัยก็ทิ้งเราแบบนี้เลยหรอ