เลือดสมิง ตอนที่ 1 บทนำ

ท่ามกลางป่าดิบชื้นทางเหนือของอุทธยานแห่งชาติแม่ปิง อุดมไปด้วยพืชพรรณ นานา และเทือกเขาสลับซับซ้อนเป็นยิ่งนัก บริเวณริมน้ำแม่ปิงแห่งนั้น มีเนินเตี้ยๆ ลูกหนึ่ง เนินซึ่งนำไปสู่ภูผาอันสูงตระหง่าน ตรงภูผานั้น ปรากฏมีร่างๆ หนึ่ง จะคล้ายเป็นมนุษย์ก็มิปาน จะเป็นศพก็มิปาน  ร่างนั้นแต่งกายชุดสีลายพรางของทหาร เป็นชุดของทหารไทย!!! ในมือของเขาโอบปืนเล็กยาวอาวุธประจำตัวไว้แน่น แต่ทว่า ไม่มีกระสุนเหลือในรังเพลิงอีกแล้ว บริเวณหัวไหล่ขวาของเขามีแผลที่เกิดจากการยิง เป็นแผลฉกรรจน์ เหวอะหวะน่ากลัว เริ่มส่งกลิ่นเหม็นจากการเน่าของบาดแผล  ขาด้านขวาของเขาขาดเสมอเข่า ถึงแม้ว่า เขาจะพันแผลเอาไว้อย่างดี แต่มันก็ไม่ต่างจากแผลที่ไหล่เท่าใหร่ เนื่องจากผ้าพันแผลสกปรก และแผลเริ่มเปื่อยมากแล้ว  ด้านข้างตัวเขามีเป้ และ มีปลากระป๋องที่เปิดรับประทานแล้ว ตกอยู่ 5 – 6 กระป๋อง เขาดำรงชีพตลอดสัปดาห์นี้ด้วยปลากระป๋องนี่เอง แววตาของเขาหวาดกลัว เขาไม่สามารถไปใหนได้อีก เขาหมดแรงที่จะหลบหนีเอาชีวิตรอด ในปัจจุบันที่เขารอดมาได้ เนื่องจากความหนาของเถาวัลย์ที่ขึ้นอยู่ที่ปากถ้ำ ปกปิดถ้ำไว้ไม่ให้ใครเห็น อาศัยอาหารแห้งซึ่งนำติดตัวมาเพียงน้อยนิด ซึ่งในปัจจุบันอาหารแห้งก็หมดมาหลายวันแล้ว เขาประทังชีวิตด้วยการกินน้ำเปล่าที่ไหลผ่านออกมาจากถ้ำ บางมื้อเขาต้องกินจิ้งจก หรือแมลงสาบที่เดินผ่านตัวเขาไป กระทั่งหนอนที่ตอมแผลของเขาก็ไม่เว้น  
        ในใจของเขาสับสน ว้าวุ่น เต็มไปด้วยและเสียใจ เขาพาเพื่อนๆ ร่วมรบของเขามาตายโดยแท้ เขาผู้นี้คือ ร้อยเอกนรเทพ หาญสวัสดิ์ชัย ผู้บังคับกองร้อยลาดตระเวนพิเศษ ของกองทัพภาคที่ ๓ ที่รับผิดชอบในการลาดตระเวนตรวจหาผู้ลักลอบขนยาเสพติดข้ามแดนในแถบอุทยานแห่งชาติแห่งนี้ ความจริงแล้ว วันที่เกิดเหตุ เขากำลังจะกลับจากการลาดตระเวน และพาลูกน้องในชุดของเขากลับไปรายงานตัวเพื่อเปลี่ยนชุดลาดตระเวนชุดใหม่เข้ามา แต่เขาต้องมาปะทะกับกลุ่มโจรขนยาเสพติดบริเวณท่าข้าม ตรงริมแม่น้ำปิง เสียก่อน ในความคิดของเขาในตอนแรก คิดว่าเป็นการปะทะโดยบังเอิญ แบบไม่ทันตั้ง แต่ต่อมาภายหลังเขาค่อยรู้ตัวว่า กลุ่มโจรที่มาปะทะกับเขานั้นมีการวางแผนไว้ก่อนเป็นอย่างดี เนื่องจาก มีไส้ศึก!!!! อยู่ภายในชุดลาดตระเวนของเขา
  " กรอด !!! ไอ้ชาวิณ ถ้ากูรอด กูจะต้องล้างแค้น และพวกค้ายาพวกนี้ให้ได้" นรเทพ สบถกับตัวเอง
              แต่เขารู้ดีว่า ยากเหลือเกินที่เขาจะมีชีวิตรอดจากป่าแห่งนี้ได้ เพราะนอกจากขาที่ขาดเป็นอุปสรรคต่อการเดินทางแล้ว จากการที่อดอาหารมาหลายวัน เขาไม่มีกระทั่งแรงที่จะพยุงตนเองลุกขึ้นยืน เขาคิดถึงลูกสาว " นรกานต์ " ลูกที่ตนเองเลี้ยงมาด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่เด็ก เพราะ "นวลจันทร์" ภรรยาของเขาเสียชีวิตไปตั้งแต่คลอด "นรกานต์" เขาจึงรักและทะนุถนอมลูกคนนี้มา ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นที่ต้องมาปฏิบัติราชการพิเศษแล้ว เขาแทบจะไม่อยากจากบ้านมาเลย
" กานต์ ลูกพ่อ พ่อรู้ตัวดีว่าดูแลเจ้าไม่ดีพอ ตอนนี้พ่อไม่ไหวแล้ว ขอให้ลุกพ่อดูแลรักษาตัวเองให้ดี"
" พ่อคิดถึงลุกเหลือเกิน"
" นวล พี่จะไปหาเจ้าแล้ว นวล นวล นว ล ล ล"
สติเขาเริ่มพร่ามัว และทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลงในบัดดล  
...........