เจ้าที่แรง

ครั้งแรกกับการเขียนเรื่องนี้ครับ คำพูดภาษาพิมม์ตกหล่นตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงชีวิตมหาลัยก็คือช่วงของการอยู่หอพักครับ
ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะครับ ผมเองตอนนั้นศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ย่านคลองประปา ซึ่ง หอพักจะเยอะมากๆครับ แต่หอพักที่ผมจะพูดถึงนี้ อยู่ในส่วนด้านหลังของมหาวิทยาลัย เป็นหอพักสร้างไหม่ในขณะนั้น ผมตัดสินใจเข้าไปอยู่ เพราะเห็นว่า เป็นหอพักที่ไหม่ สะอาด ยังไม่ค่อยมีคนอยู่ มีเพียง 2-3 ห้อง เท่านั้น ผมขออธิบายลักษณะห้องนะครับ มีทั้งหมด 4 ชั้น ผมเลือกอยู่ห้อง มุมสุดชั้น 4 ห้องผมหมายเลข401ครับ ส่วนไหญ่ ห้องมุมชั้น 2-3 จะมีคนเข้ามาอยู่แล้ว เป็นห้องกว้างติดริมถนน เพราะผมเห็นว่าบรรยากาศดี ลมผ่านได้ดี เย็นสบาย หลังห้องเป็นระเบียง เหมาะกับการนั่งเล่นมากๆครับ หน้าห้องเป็นระเบียงยาว สามารถเดินไปห้องอื่นๆได้ครับ คืนแรกผมก็นอนไม่ค่อยหลับครับ อาจเป็นเพราะแปลกที่ ช่วงประมานตี 4 ขณะที่ผมนอนหลับๆตื่นๆ ผมรู้สึกว่ามีคนเอาเท้ามาทีบ ที่หลังผม แต่ไม่แรงมากครับ ก็รู้สึกตัว ตอนนั้นยังไม่คิดอะไรครับ งงๆมึนๆอยู่ นอนก็ไม่ค่อยหลับ ซักแป็ป ระเบียงหน้าห้อง ผมรู้สึกว่ามี คนกำลังกวาดพื้นดังแกร็กๆ มีเสียงคุยกัน ผมคิดในใจ อ่อ คงเป็น พ่อบ้านแม่บ้าน ตื่นมาทำความสะอาด ผมก็ไม่คิดอะไรจนเผลอหลับ จนเช้า ถึงเวลาไปเรียน เพื่อนๆที่มหาลัย ถามผมว่า เห้ย เมื่อคืนเป็นไงอยู่หอไหม่ ปาร์ตี้ฉลองหรอเมื่อคืน ผมก็เอะใจ ก้อยิ้มๆ เพื่อนบอกว่า เมื่อคืนขับรถผ่านจะแวะหาอยู่แล้วเชียว แต่เกรงใจเห็นมีเพื่อนอยู่ แล้วทำไมปีนไปนั่งบนระเบียงหลังห้องกันล่ะ ไม่กลัวตกหรือไง ผมเองก็อึ้งๆครับได้แต่ยิ้ม พอเลิกเรียนรีบกลับมาหอ เก็บผ้าเพื่อที่จะกลับบ้านที่ ต่างจังหวัดครับ ทุกๆวันศุกร์ครับ ผมเดินมาบอกพี่ยามว่า ฝากดูห้องด้วยนะครับ กับบ้าน วันอาทิตเย็น ถึงขึ้นมาครับ พี่ยามก็ยิ้ม พอถึงวันอาทิตผมกลับมาผมกำลังจะเดินขึ้นห้อง พี่ยามแกบอกว่ามีอะไรจะเล่าไห้ฟัง พี่ยามเล่าว่า เมื่อคืนวันเสาร์ประมาณ ตี2 ห้องมุมชั้น3 ก็คือห้องที่อยู่ด้านล่างผม วิ่งลงมาแจ้งยามว่า ช่วยรบกวนไห้พี่ยามขึ้นไปดูน้องที่อยู่ชั้น4หน่อยว่าทำอะไรกันดึกๆไม่ยอมนอนวิ่งเล่นอะไรกันหนักหนา เสียงดังโวยวาย พี่ยามแกก็บอกว่า คุณครับ น้องที่อยู่ชั้น4 เขาเดินทางกลับบ้านครับ วันอาทิตเขาถึงกลับขึ้นมา พี่ที่อยู่ชั้น3 ก็ทำท่าไม่พอใจแบบ งงๆครับ หลังจากที่พี่ยามเล่าไห้ผมฟังเสร็จผมก็ได้แต่พูดว่าครับๆแล้วก็ยิ้ม ผมก็พยายามไม่คิดอะไร ช่วงนั้น เวลาก็ประมาณ ทุ่มกว่าๆแล้วครับ ผมรู้สึกว่าผมเป็นไข้ ตัวร้อนๆ สมองมึนๆ ผมก็เลยรีบกินข้าวกินยานอน ตั้งนาฬิกาปลุก ไว้ช่วงประมาณตี4 จะลุกมากินยาอีกรอบ พอนาฬิกาปลุกดังปุ๊บผมลืมตา แต่ก็ยังเบลอๆอยู่ ซักแป็ป ฟ้าบนเพดาน มีเสียงเหมือนตัวอะไรวิ่ง พร้อมเสียงลั่นดังเปี๊ยะ ผมสะดุ้งตื่น ขึ้นมาแต่ตัวผมไม่กล้าขยับ ในห้องผมมีกระจกบานเก็ตมองไประเบียงหน้าห้องได้ แต่ผมไม่ได้ติดผ้าม่านนะครับ ผมมองไปผมเห็นชายร่างท้วมไหญ่ ถือไม้กวาด กวาดพื้นอยู่ ผมก็อุ่นใจล่ะยังมีพ่อบ้านมาทำความมสะอาดแล้ว ผมถึงกล้าเปิดไฟ และผมรีบเปิดประตูหน้าห้องเพื่อจะจะบอกพ่อบ้านว่าบนฟ้ามี นก ติดอยู่หรือเปล่าเสียงดังมากครับทันใดที่ผมเปิดประตูออกไป ผมไม่เห็นไครเลยครับ และ ทั้งแถบที่ผมอยู่ชั้น4 มีคนมาอยู่เพียงห้องเดียวคือห้อง 404 ครับปิดไฟเงียบสนิท ผมคิดในใจอย่างเดียวคือ งานเข้าแน่ๆครับผมจึงรีบวิ่งลงไปชั้นล่างสุดจะมี ม้าหิน นั่งเล่นหน้าหอพักผมเจอพี่ผู้หญิงอยู่คนนึง ผมถามว่าพี่ ยังไม่นอนอีกหรอครับ พี่เค้าชื่อพี่มด พี่เค้าบอกว่าพี่นอนไม่ได้เลย พี่เพิ่งเข้ามาอยู่ได้2-3 วันเอง ช่วงดึกๆมันชอบมีเสียงอะไรไม่รู้ดังมาจากบนเพดาน พี่ไห้ พี่ยามเค้าไปเปิดดูว่ามีตัวอะไรอยู่หรือเปล่า เค้าบอกว่าไม่มีนะ ปกติ พี่เค้าบอกอีกว่า อย่างล่าสุด้มื่อตะกี่นี้ได้ยินเสียงเหมือนคนตำครก ดัง ป็อกๆ ป็อก ตลอดเลยอยู่หลังระเบียงห้องพี่เลย มานั่งหน้าหอนี่แหละ พี่รู้สึกไม่ดี ผมนั่งคุยเล่าทุกอย่างที่ผมเจอไห้พี่มดฟัง เรานั่งคุยจนเช้า เจ้าของหอพักออกมาพอดีผมเลยถามว่า คุณลุงครับ หอพักมีศาลพระภูมิไหมครับ พอดีว่าผมจะซื้อพวงมาลัยมาไหว้เจ้าที่ครับ คุณลุงเจ้าของหอ บอกว่า ไม่มีหรอกศาลพระภูมิ จะมีไปทำไม ผมกับพี่มดก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดไห้แกฟังครับ คุณลุงบอกว่า ผีน่ะ ไม่มีหรอก อย่าไปเชื่อมากมาย แกก็อ้างเรื่องวิทยาศาสตร์หลายอย่าง จนผม ก็บอกว่าไม่เป็นไรครับ ผมก็เลยขึ้นไปหลับต่อด้วยความที่ไม่ได้นอนเลย ช่วงประมาณ 19:00 น. ผมตื่นขึ้นมา อาการไข้ขึ้นผมเป็นหนักกว่าเดิม อยู่ดีๆผมอยากกินมาม่าใส่ไข่ ผมเดินไปร้านขายชองชำ ซื้อมาม่าซื้อไข่ อยู่ดีๆผมนึกมาได้ยังไงไม่รู้ ผมอยากกินเหล้าขาวมากผมเลยซื้อขวดเล็กมา ปกติผมไม่ดื่มเหล้าขาวครับ ผมเดินมาเกือบจะถึงห้อง ผมก็เดินทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ผมมองไปที่ห้องผมชั้น4ผมเห็นผ้ชายร่างไหญ่นั่งห้อยขามองผมอยู่ที่ระเบียง เห็นแค่แว็บเดียวครับ มันเร็วมาก ผมคิดว่าตาฝาด พอถึงห้อง จัดแจงทำมาม่า ไม่รู้ว่าอยากกินอะไรเยอะขนาดนั้น มาม่าครับ5ห่อไข่7ฟอง ผมกินเลียบครับ พร้อมกินเหล้าขาวไปด้วยครับ ผมรุ้สึกว่ามันไม่เป็นตัวของตัวเองเลยครับ พอกินเสร็จ นั่งซักแป็ป ผมก็อาเจียนออกมาครับ ผมหมดแรงเลยเข้านอน เสียงมันมาอีกแล้วครับเสียงบนฟ้า เสียงคนกวาดพื้นระเบียง ผมเริ่มชักเอือมระอาเริ่มไม่สนใจแล้วครับเพราะมันง่วง เสียงมันดังขึ้นเรื่อยๆครับ ช่วงนั้นผมรู้สึกหลับๆตื่นๆครับ นอนตะแครงกอดหมอนข้างเสียงก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆผมพยายามลืมตา แต่ลืมไม่ขึ้นครับ ผมเห็นเงา สูงไหญ่ครับ มันเดินเข้ามาหาผมแล้วมันก็กะโดดทับตัวผมครับ ผมเริ่มขยับไม่ได้ ผมสวดมนต์นึกบทสวดก็นึกไม่ค่อยออก ผมท่องอิติปิโส ไปได้นิดนึง มันเหมือนมันยิ่งกดหน้าอกผมครับ มันบอกกับผมว่า จะสวดมนต์ไปทำไม สวดก็ผิด มันบอกว่ามันไม่กลัว ผมดิ้นก็ดิ้นไม่หลุดครับ ยิ่งดิ้นยิ่งหายใจไม่ออก ขณะนั้นเวลาประมานตี4 ครับเพราะผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้เพื่อกินยา ผมว่าผมไม่ได้ฝันครับ หูผมได้ยินเสียง นาฬิกาปลุกอยู่เลยครับ ตอนนั้นผมทรมานมากครับ สวดมนต์ก็มั่ว มีอยู่1บทที่ผมนึกได้เฮือกสุดท้ายครับผมไม่รู้เกี่ยวกันไหมครับ ผมท่องขึ้นว่า นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ผมท่องได้เท่านี้ครับ ผมหลุดออกมาจากผวัง ครับ ผมหลุดออกมา ขยับตัวได้ครับ ผมรีบไปล้างหน้าวิ่งลงจากหอพัก พร้อมตอนเช้าขอย้ายเปลี่ยนห้องทันทีครับ ผมเลยถามพี่ยามเล่นๆว่าพี่ยามครับ มีใช่ไหมครับที่นี่ พี่แกบอกกับผมว่าก่อนจะสร้างหอพักนี้ ตรงนี้เป็นต้นไม้ไหญ่เป็นต้นโพธ ิ์่อาจจะเป็นเจ้าที่ของพื้นที่แห่งนี้ครับ อย่าว่าแต่น้องเจอเลย กลางคืนพี่เองก็เจอครับ มันจะมาเอาพี่ไปอยู่ด้วยหลายรอบ แล้วพี่ยามก็ยิ้มแล้วก็เดินไป ใจจริงผมก็อยากจะเปลี่ยนหอไหม่นะครับ แต่ผมอยากได้เงินประกันกับที่จ่ายล่วงหน้าคืน คือไม่มีเงินไปเช่าไหม่ด้วยครับ ต้องจำใจอยู่ที่เดิมไปก่อน สัญญา 6 เดือน อยู่หอเดิมแต่เปลี่ยนห้องครับ ขณะย้ายของเปลี่ยนห้องก็มีเหตุการณ์บ้างที่รู้สึกได้ว่าที่หอนี่แมร่ง ของจริง จากที่ไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้ ผมจึงไปทำบุญที่วัดที่บ้านต่างจังหวัดพระท่านบอกว่าเออเอ็งชะตายังไม่ขาดเนาะ หลวงตาก็ไห้พระผมติดตัวมาคล้องคอครับ แล้วหลวงตาบอกว่าเค้าไปแล้วล่ะ เอ็งรู้มั้ยว่าเค้าตามเอ็งมา จะมาเอาเอ็งไปอยู่ด้วย ตอนนี้เอ็งทำใจไห้สบาย อย่าไปคิดมากนะตั้งใจเรียนหมั่นสวดมนต์ไหว้พระนะ เอาเป็นว่าผมขอเล่าเท่านี้ครับ และเรื่องนี้ขอรับรองได้ว่าเป็นเรื่องจริง ส่วนท่านใดไม่เชื่อก็ขอไห้อ่านเป็นแค่เรื่องบันเทิงครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณ สำหรับพื้นที่เล็กๆตรงนี้ด้วยครับ