สัตว์กินเนื้อ!

อ่านกระทู้เรื่องแรกๆเมื่อเช้าพบว่ามีคำตอบเข้ามาเรื่อย ซึ่งเกี่ยวกับการรับประทานตามธรรมชาติ และการฆ่าสัตว์กินเนื้อได้ตามใจชอบ!  สังเกตอ่านตามไปเรื่อย แต่มองหานำมาแค่โดยรวมในถาม-ตอบ  ว่า ดูแล้วเหมือนสิ่งที่อธิบายมาจะให้เข้าใจว่า ทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่ลอยตัวไปสู่ทิศทางที่ถูก และยังพากลับมาสู่บทบาทหน้าที่ๆคลุมเครือเหมือนเดิม   หมายถึงว่าข้อถาม-ตอบมันจะลอยไปถึงคำถามที่เป็นตัวกลั่นแท้ๆ แต่มันก็ไม่ไป สู่ที่เป็นประโยชน์ยิ่งกว่านั้น หรือที่เป็นประโยชน์พอประมาณ  อธิบายวงจรอย่างนี้ ว่า

สัตว์กินเนื้อ - กินสัตว์กินพืช
สัตว์กินพืช - กินสัตว์กินแร่ธาตุ(พืช)
สัตว์แร่ธาตุ - กินสัตว์พลังงาน
สัตวพลังงาน - กินนิพพาน(เต๋า)

เข้าสู่ห่วงวัฏฏวน  แต่ เต๋า หรือนิพพานนั้น  เห็นจะวนมากินเนื้อได้อีก  เพราะว่านิพพานนั้นมีไปตลอด และเพราะวัฏฏสงสารเองก็มีไปตลอดเหมือนกัน  ทีนี้ข้อนี้อยากถามเพื่อนๆว่า?  ความไม่ประมาทควรอยู่ตรงไหนในระหว่างห่วงโซ่อาหาร  และบัณฑิตควรอยู่ตรงไหนในระหว่างห่วงโซ่อาหาร    และพระอรหันต์เองควรอยู่ตรงไหนระหว่างความไม่ประมาท  กับการเป็นไปด้วยกับความประพฤติแห่งบัณฑิต

พูดต่อไปถึง ความเกลียดชัง, ติเตียน, นินทา.  ในหมู่ภิกษุในธรรมวินัยย่อมจะกล่าวว่ามีอาบัติเกิดขึ้น (ด้วยข้อน่ารังเกียจ)  อยากทราบว่าทำไมภิกษุสงฆ์สาวกจึงปรับ อาบัติพระอรหันต์  เทียบเท่ากับคนบ้า  คนป่วย และ อาทิกัมมิกะ  ว่าท่านไม่ผิด  ฉะนั้นเมื่อเหตุการณ์มันเป็นไปตลอด ดูๆคนที่ไปปรับอาบัตินั่นจะผิด (ทำไมต้องปรับกันแบบนั้น?) เพราะถ้าปรับ!  ก็เหมือนหนึ่งว่าจะไปเปรียบพระอรหันต์ว่าเป็นดั่งคนบ้า เพราะหมวดการยกเว้นให้นั้นท่านอยู่ในหมวดหมู่เดียวกันคนที่สูญเสียความปรกติสมบูรณ์ แต่ว่ายังมีหน้าที่บทบาทเกี่ยวข้องกับคนทั่วๆไป