แค่อยากได้คนรับฟังมันหายากขนาดนั้นเลยหรอ

หลายๆเรื่องพูดไปก็ไม่มีใครรับฟัง เราเปิดใจรับฟังทุกคน
เราไม่อยากให้เครียดทำตัวตลก เฮฮา
แต่พอเราอยากมีคนมาฟังปัญหาถึงไม่มีใครยอมรับฟังเราเลยละ

มันหายากขนาดนั้นเลยใช่ไหม ทุกครั้งต้องเก็บไว้คนเดียว
นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว จะพูดกับใคร เขาก็ไม่อยากฟัง

ทุกวันนี้เลยแยกตัวออกมา กินข้าวคนเดียว ไม่ยุ่งไม่คุยกะใคร
ครอบครัวพูดให้ฟัง เขาก็ไม่อยากฟัง บอกว่าไม่ต้องมาเล่าให้ฟังได้ไหม
แค่นี้ก็มาพูดอยู่ได้ มันจะทำให้เขาเครียดไปด้วย

คือเราผิดหรอ เรารับฟัง เราปลอบ เราช่วยทุกคน
แต่ทำไมพอเราแค่อยากเล่าให้ฟัง ขอแค่รับฟัง
ไม่ต้องมาให้กำลังใจก็ได้ ขอแค่ฟัง มันไม่มีเลยหรอ

ทุกวันนี้เครียด อยากจะร้องก็ร้องไม่ได้ต้องเก็บๆไว้ตลอด
พอสะสมมากๆ ก็ระเบิดร้องคนเดียวเป็นชั่วโมงๆ

เรามันแย่หรอ ทำอะไรก็พลาดไปหมด ทำคนอื่นเดือดร้อน
ชอบมองเราแค่ด้านเดียวแต่กลับไม่มีใครรู้นิสัยจริงๆเราเลยสักคน