"สำหรับคนอ่อนไหว แค่รอยยิ้มที่ไม่ได้ตั้งใจ ก็แปลได้มากกว่ารัก"

เมื่อเธอต้อง หมองหม่น จากคนนั้น อยากให้รู้ ว่าฉัน นั้นเจ็บกว่า แม้ยังไร้ ความหมาย ในสายตา ในอุรา ของฉัน นั้นห่วงใย ​ขอเป็นผ้า ที่วาง อยู่ข้างเธอ พร้อมเสมอ เมื่อตอน เธออ่อนไหว จะไม่ถาม น้ำตา มาจากใค

“เราไม่ได้มารวมตัวกันแบบนี้นานแล้วนะ ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้มีโอกาสมาเจอพวกเธออีก” ราตรีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม พลางมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังนั่งล้อมวงทานอาหารกันในห้องอาหารของโรงแรมหรู บรรยากาศรอบโต๊ะ

ความรู้สึกดีดีเคยมีให้ ต้องมากลายสลับกลับเหหัน เพราะเหตุใด?ใจเธอเผลอแบ่งปัน หรือ..มีใครผูกพันลืมสัญญา คำว่ารักที่บอกกลายหลอกหลอน เหมือนละครชีวิตริษยา เหลือทิ้งไว้เอ่ออาบคราบน้ำตา ทั้งสองนัยนาไหลบ่านอ

เรียงร้อยคำคอยขวัญด้วยหวั่นไหว คราวห่างไกลใจน้องร่ำร้องหา กลัวมีใครไหนอื่นดาษดื่นตา ทอดสะพานพี่ยาแอบคว้าครอง แว่วเรไรกรีดเสียงจำเรียงถ้อย ใจคนคอยสุดเหงาเศร้าหม่นหมอง ชลนาหลั่งแต้มสองแก้มนอง คอยร่ำร้