อย่างแรกก่อนเลย. เราอยู่มหาลัยแล้วอยู่ปี1แต่ว่ารู้สึกว่าอะไรๆก็ดูรกหูรกตาไปหมด รู้สึกว่าเราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร(ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายแต่อย่างใด. แค่คิดว่าถ้าตายเร็วๆได้ก็ดี)
เราไม่ได้มีปัญหาหนักหนาอะไรหรอก เหมือนว่าจะไม่ได้มีปัญหาเลยก็ว่าได้ แต่พอเราเจอเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจหรือรำคาญใจเราก็รู้สึกว่าเราอยากหนีไปให้ไกลๆซะ. บางวันเห็นหน้าเพื่อนที่คณะก็รู้สึกรำคาญ. เกลียดเสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวเกลียดเสียงหัวเราะสนุกสนานของพวกนั้น. พยายามไม่สนใจแล้วแต่ก็หยุดไม่ได้เลยอยากให้หายๆไปให้หมดซะ ยิ่งคนเยอะเท่าไรก็ยิ่งทำให้เราปวดหัวมากเท่านั้น พอได้เห็นหน้าพ่อแม่ก็รู้สึกเศร้าที่ตัวเองเป็นแบบนี้ คิดว่าถ้าท่านตายเราก็คงไม่เสียใจกลับยินดีกับพวกท่านแทนที่ได้หลุดพ้นจากโลกนี้ซะที
และถ้าพวกท่านตายเราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องการเลี้ยงดูพวกท่าน เราไม่ได้อยากเข้ามหาลัยไม่ได้อยากเรียนสูงๆก็แค่อยากจะเขียนนิยาย. อยากจะทำสิ่งที่ตัวเองชอบที่บ้านต่างจังหวัดก็เท่านั้นเอง ถึงจะลำบากหน่อยที่ไม่ได้รวย แต่เราก็รู้ดีว่าเงินมันไม่ทำให้เรามีความสุขได้หรอก เราก็แค่อยากอยู่เงียบๆไม่ต้องร่วมงานกับใครไม่ต้องทะเลาะกับใคร.
ที่เราคิดทั้งหมดนี้มันแย่มากรึเปล่า?
ชีวิตจะอยู่อย่างสงบไม่ได้เลยรึไง(ระบายความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่)
เราไม่ได้มีปัญหาหนักหนาอะไรหรอก เหมือนว่าจะไม่ได้มีปัญหาเลยก็ว่าได้ แต่พอเราเจอเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจหรือรำคาญใจเราก็รู้สึกว่าเราอยากหนีไปให้ไกลๆซะ. บางวันเห็นหน้าเพื่อนที่คณะก็รู้สึกรำคาญ. เกลียดเสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวเกลียดเสียงหัวเราะสนุกสนานของพวกนั้น. พยายามไม่สนใจแล้วแต่ก็หยุดไม่ได้เลยอยากให้หายๆไปให้หมดซะ ยิ่งคนเยอะเท่าไรก็ยิ่งทำให้เราปวดหัวมากเท่านั้น พอได้เห็นหน้าพ่อแม่ก็รู้สึกเศร้าที่ตัวเองเป็นแบบนี้ คิดว่าถ้าท่านตายเราก็คงไม่เสียใจกลับยินดีกับพวกท่านแทนที่ได้หลุดพ้นจากโลกนี้ซะที
และถ้าพวกท่านตายเราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องการเลี้ยงดูพวกท่าน เราไม่ได้อยากเข้ามหาลัยไม่ได้อยากเรียนสูงๆก็แค่อยากจะเขียนนิยาย. อยากจะทำสิ่งที่ตัวเองชอบที่บ้านต่างจังหวัดก็เท่านั้นเอง ถึงจะลำบากหน่อยที่ไม่ได้รวย แต่เราก็รู้ดีว่าเงินมันไม่ทำให้เรามีความสุขได้หรอก เราก็แค่อยากอยู่เงียบๆไม่ต้องร่วมงานกับใครไม่ต้องทะเลาะกับใคร.
ที่เราคิดทั้งหมดนี้มันแย่มากรึเปล่า?