ผมเรียนวิศวะครับ และแฟนผมเขาก็หมดความอดทนกับผมไปแล้ว

ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีกับการที่ต้องเรียนต้องอ่านหนังสือต้องทำงานเตรียมสอบมิดเทอม ในเวลาติดกันๆ
มันทำให้ผมไม่เวลาให้กับผู้หญิงที่ผมรัก ทั้งๆที่เราก็พยายามหาเวลาตอบให้เยอะเท่าที่จะเยอะได้แต่มันก็ยังไม่พอ
วันนึงเขาบอกว่าเขาอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เขาคิดอะไรได้หลายๆอย่างในระหว่างที่ผมนั้นกำลังเรียน กำลังทำแลป กำลังดรออิ้ง
กำลังปั่นงานส่งอาจารย์และอ่านหนังสือเตรียมสอบมิดเทอม เขาเลยโทรมาคุยกับผมและบอกให้ผมออกไปจากเขา

ชีวิตผมเปลี่ยนไป จากที่ผ่านๆมาถึงจะต้องเรียนหนักงานเยอะหรือจะมีสอบยังไงเหนื่อยยังไงเราก็ยังคิดว่าเรามีเขาเราเอาเรื่องราวเหล่านั้น
มาเล่ามาบ่น มางอแงให้เค้าฟัง บางครั้งมันก็เหนื่อยจนเราอยากจะร้องไห้ ผมก็มีเขานี้แหละครับที่คอยรับฟังผมทุกอย่าง
แต่วันนี้ ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วครับ เหนื่อยแค่ไหนยังไงก็มีแค่ตัวเองกับตัวเอง บ่อยครั้งมากที่ผมรู้สึกท้อมา ไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย
ตื่นขึ้นมาลืมตารู้สึกตัวแต่กลับไม่มีกำลังใจจะลุกไปทำอะไร ลำพังตอนมีเขาอยู่ก็เหนื่อยก็ท้อเหนื่อนใจจะขาดอยู่แล้ว

แต่ก็ยังจะพอมีเพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันที่เขาเจอเหมือนเราที่เขารู้ว่ายุ่งของเราเป็นยังไงไม่ว่างเลยจริงๆเป็นยังไม่ได้จับโทรศัพท์เลยเป็นยังไง

ผมเคยบอกเขาไว้ว่าารอหน่อยนะสอบเสร็จจะเก็บเงินไปหาไปอยู่ด้วยซักพักเพราะปกติเค้าจะเป็นคนงอแงมากผมก็อยากจะไปอยู่ไปดูแลเขาบ้าง
แต่ตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าจะไปด้วยฐานะอะไรไปให้โดนเค้าเททิ้งหรือไปทำซากอะไร เขาอยู่ของเขาโดยไม่มเราก็คงสบายดีอยู่แล้ว
และเค้าก็คงลืมผมไปจากความคิดของเขาแล้ว...