สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 22 ปี ชีวิตเราตอนนี้ถือว่าแย่มากๆเท่าที่เคยผ่านมา เราไม่สามารถหาคำตอบให้กับชีวิตได้ ทุกวันนี้มีแต่คนดูถูกเรา เรากลายเป็นคนที่ไม่มีจุดหมายปลายทางในชีวิต เหมือนไฟหมดไปแล้ว เหมือนชีวิตไร้ค่า ไม่สามารถทำอะไรๆได้อีกแล้ว
ตอนเราเรียนจบชั้นม.6 เราสอบตรงติดมหาวิทยาลัยรัฐบาลมีชื่อ แต่เรียนไม่ถึงเดือน เราก็ซิ่วออกมา เพราะ เรามีปัญหาเป็นโรคกลัวสังคม (โรคนี้เราเพิ่งรู้ตัวไม่นานตอนนั้นยังไม่รู้ตัว) ตอนที่ซิ่ว เราคิดว่าเราเรียนไม่ได้ เราไม่ถนัดด้านนี้ เราเข้ากลับเพื่อนๆไม่ได้ เราเลยอยากออกมาจากตรงนั้น เราพยายามทำทุกทางจนครอบครัวยอมให้เราย้ายมาเรียนเอกชน พอมาเรียนเอกชน เราก็พบปัญหาเดิม คือ เรื่องสังคม เราไม่สามารถเข้าสังคมได้ เราจึงออกจากที่นั่นอีกครั้ง เราออกมาอยู่บ้านเฉยๆตั้งแต่ตอนนั้น ตั้งใจทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ เรากลัว เรากังวล เราไม่มีความสุขเลย เพื่อนๆทุกคนมีความสุข มีชีวิต มีอนาคตที่ดี แต่เราชีวิตกลับหยุดนิ่งไม่ไปไหน เพิ่งผ่านวันเกิดมาไม่นาน เราอายุ 22 ปี แต่ชีวิตที่ผ่านมาเราไม่มีอะไรเลย ทำให้พ่อแม่ผิดหวังไปวันๆ สงสารครอบครัวที่ลูกๆคนอื่นได้ดี แต่เรากลับไม่มีอะไรเลย เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่เราไม่สามารถทำใจให้เข้าร่วมกับสังคมได้ เราอยากเริ่มต้นใหม่ แต่เรายังคิดมากเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา เหมือนจมอยู่กับความผิดพลาดของตัวเอง ไม่กล้าเริ่มต้นใหม่
รู้สึกว่าช่วงชีวิตหนึ่งหายไป
ตอนเราเรียนจบชั้นม.6 เราสอบตรงติดมหาวิทยาลัยรัฐบาลมีชื่อ แต่เรียนไม่ถึงเดือน เราก็ซิ่วออกมา เพราะ เรามีปัญหาเป็นโรคกลัวสังคม (โรคนี้เราเพิ่งรู้ตัวไม่นานตอนนั้นยังไม่รู้ตัว) ตอนที่ซิ่ว เราคิดว่าเราเรียนไม่ได้ เราไม่ถนัดด้านนี้ เราเข้ากลับเพื่อนๆไม่ได้ เราเลยอยากออกมาจากตรงนั้น เราพยายามทำทุกทางจนครอบครัวยอมให้เราย้ายมาเรียนเอกชน พอมาเรียนเอกชน เราก็พบปัญหาเดิม คือ เรื่องสังคม เราไม่สามารถเข้าสังคมได้ เราจึงออกจากที่นั่นอีกครั้ง เราออกมาอยู่บ้านเฉยๆตั้งแต่ตอนนั้น ตั้งใจทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ เรากลัว เรากังวล เราไม่มีความสุขเลย เพื่อนๆทุกคนมีความสุข มีชีวิต มีอนาคตที่ดี แต่เราชีวิตกลับหยุดนิ่งไม่ไปไหน เพิ่งผ่านวันเกิดมาไม่นาน เราอายุ 22 ปี แต่ชีวิตที่ผ่านมาเราไม่มีอะไรเลย ทำให้พ่อแม่ผิดหวังไปวันๆ สงสารครอบครัวที่ลูกๆคนอื่นได้ดี แต่เรากลับไม่มีอะไรเลย เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่เราไม่สามารถทำใจให้เข้าร่วมกับสังคมได้ เราอยากเริ่มต้นใหม่ แต่เรายังคิดมากเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา เหมือนจมอยู่กับความผิดพลาดของตัวเอง ไม่กล้าเริ่มต้นใหม่