รู้สึกไร้ค่า เหงา คิดไปเอง อะไรก็ตามที่ทำให้ผมสมัครพันทิปเเละเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา เมื่อ 2 ชั่วโมงผมยังดีใจที่สอบปลายภาคเสร็จอยู่เลย ผมชื่อหมี อยู่ม.5หน้าตาไม่ดี กีฬาไม่เก่ง เรื่องเรียนก็กลางๆ ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าตอนอยู่ม.ต้น ตอนนั้นผมเป็นคนเงียบ มีเพื่อนน้อย อาจเรียกว่าเพื่อนไม่คบก็ได้ซึ่งนั่นทำให้ผมโดนคนเเกล้งอยู่เสมอ เเต่ผมก็ยังมีเพื่อนเธอชื่อเบีย น่ารัก เรียนเก่ง หน้าตากลางๆ ผมจำไม่ได้ว่าผมไปทำดีกับเธอตอนไหม เเต่เธอดีกับผมมาก เป็นเหมือนคนที่คอยปกป้องและช่วยเหลือผม เเต่นั่นทำให้ผมรู้สึก "อ่อนเเอ" ที่ทำไม่ได้เเม้เเต่เข้าสังคมกับเพื่อน
ตอนจบม.ต้นผมเรียนโรงเรียนเดิมเพราะสอบที่อื่นไม่ติด เเต่กลุ่มเพื่อนที่เเกล้งผมนั้นก็เเยกย้ายกัน มีบางคนที่สอบห้องเข้มข้นโรงเรียนเดิมได้ เเละเบียก็เป็นหนึ่งในนั้น ความจริงผมสัญญากับเบียว่า ถ้าสอบที่ไหนไม่ติดก็เจอกันที่ห้องเข้มข้น เเต่ผมกลับไม่สมัครสอบเพราะกลัวที่จะต้องไปเจอกับคนที่เคยเเกล้งผม ผมจึงติดห้องธรรมดา มันไม่ใช่ทางเลือกที่ผิดเเต่ผมคิดว่าตอนนั้นผม "ขี้ขลาด" มาก ผมเลือกจะสร้างตัวตนใหม่ เปลี่ยนตัวเองเป็นคนเฮฮา เข้าไปทักทายคนอื๋นๆเสมอ เเต่นั่นทำใหัผมรู้ว่าตอนม.ต้นผม "ไร้ตัวตน" ไม่ต่างกับม.4 นั้นเด็กใหม่ที่พึ่งเข้าเรียน เเต่การที่ไม่มีใครรู้จักผมอาจทำเป็นผมในตอนนี้ก็ได้ ผมเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาเพราะอยากเข้าสังคม มีเพื่อน เเละลบอตีดตอนม.ต้นได้ ผมมีเพื่อน รู้จักคนมากขึ้น เเต่คนที่ผมสนิทที่สุดตอนม.4ก็คือ เบีย เหมือนเดิม เราสนิทกันมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ เเละเพราะอยู่ต่างห้องเราเลยมีเรื่องมายมายให้คุยกันสำหรับผมเธอคีอคนที่บอกความลับได้ ปรึกษาปัญหาได้ หรือเเม้กระทั่งเธอให้ผมส่งรูปข้อสอบก็ทำมาเเล้ว
เเต่พอขึ้น ม.5 ผมรู้สึกว่าทุกอย่างเปลื่ยน ผมเริ่มเตรียมตัวกับการสอบเข้าเพราะผมเริ่มอ่านหนังสือเพราะอยากเเก้ตัวที่สอบเข้าม.4 ไม่ติด ทำให้ผมไม่ค่อยได้ทักไปคุยกับเบีย เเละเบียก็ไม่ค่อยทักผมมาเช่นกัน ผมใช้ชีวิตไปเรื่อยๆอ่านหนังสือไปเรื่ยนๆ จนผมเริ่มรู้สึกว่าจะกลับไปเป็น"หมีไม่มีเพื่อนเ"เหมือนเเต่ก่อน ผมเริ่มทำตัวเฮฮา เริ่มใช้จิตวิทยา เริ่มเข้าหาคนอื่นๆอีกครั้ง เเต่ผมกลับลืม"เบีย"เพื่อนสนิทของผม จนวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเบียทักผมมาเรื่องสอบปลายภาค เราติวกัน คุยกันนิดหน่อย เเต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน เพราะตอนจบ เธอเรียกชื่อจริงผม ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรเพราะอยากทำเกรดดีๆในเทอมนี้ จนวันนี้ผมสอบเสร็จผมนัดกับเพื่อนว่าจะไปดูหนังกันเเต่เพื่อนผมกับกลับบอกว่า"ไม่ไปลาเพื่อนหรอ" ผมรู้สึกโง่มากที่ไม่รู้อะไรเลย เบียกำลังจะไปเรียนต่อที่ออสเตเรีย ผมรีบโทรหาเบีย ผมสงบสติเเละถามเบียว่าอะไรเป็นอะไร เธอตอบผมว่าเธอตั้งจะไปเรียนต่อตั้งตอนเริ่มขึ้นเเต่ม.5 เเล้วเเต่ไม่อยากบอกผมเพราะเห็นว่าผมพยายามตั้งใจเรียนเเละเธอก็เห็นว่าผมมีกลุ่มเพื่อนเเล้ว เเละสุดท้ายเธอก็บอกว่า"ดีใจนะที่เห็นเปลี่ยน ตอนนี้เข้มเเข็งมากวะ"
ผมทำได้เเค่ฟังที่เธอพูดเเละพยายามกลั้นน้ำตา
10 นาทีที่เเล้วผมถึงบ้าน ผมส่องเฟสเธอพยามนึกเรื่องต่างๆที่ผ่านมา "ไร้ค่า" นั่นคือ คำเเรกที่เข้ามา ในหัวผม คนอ่อนเเอ คนไม่ตัวตน คนขี้ขลาด ทุกสิ่งที่ผมเคนคิดว่าทิ้งไปเเล้วกลับยังงอยู่ในตัวผม เเถมตอนนี้ผมยังเพิ่มตัวตนไร้ค่าเข้าไปอีก คนอ่อนแอ คนไม่มีตัวตน คนขี้ขลาด ก็ยังมีค่า เเต่คนที่ทิ้งสิ่งที่มีค่ามากที่สุด นั่นเเหละ นั่นเเหละ ไร้ค่า เบีย สิ่งที่เคยมีค่ามากสำหรับผม "เพื่อนสนิท"ของผม ตอนนี้กำลังจะหายไปเเล้ว ทำไมผมจึงไม่ไปบอกลาเธอ ทั้งที่มีเวลาเหลือถึงพรุ่งนี้ตอน 6 โมง ทำไมไม่ไปขอโทษเธอที่ลืมเธอ ทำไมยังมานั่งเขียนกระทู้โง่ๆนี่อีก ผมยอมรับเลยว่า ผมโง่ที่พยายามเปลี่ยนเเปลงเป็นคนอื่นทั้งๆที่มีคนที่เข้าใจอยู่เเล้ว เเถมผมยังเป็นเหมือนเดิม ขี้ขลาด-ไม่กล้าเเค่ไปหา คุย บอกลา บอกว่า โชคดีนะเหงาเมื่อไหร่ก็ทักมา อ่อนแอ-ไม่กล้าไปขอโทษไปปรับความเข้าใจทั้งๆที่อาจเป็นวันสุดท้ายที่เจอกัน ไม่มีตัวตน-ไม่มีค่าพอจะให้เค้าจดจำว่าเคยมีเพื่อนคนนี้อยู่ โครตไร้ค่า
ที่ผมเขียนกระทู้นี้ไม่ได้อยากให้เขาอ่านหรือเห็น ขอให้มันไร้ค่าเหมือนกับผม เพราะไม่ต้องการให้ความไร้ค่าของผมไปทำให้ใครเสียใจ
ผมเพียงเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพียงเพราะอยากเก็บความจำเกี่ยวกับเบีย เเละ ความไร้ค่าของผมไว้
ผมเหมือนคนคนที่วิ่งเป็นวงกลมไปไกลเเค่ไหนสุกท้ายก็ไร้ค่าเหมือนเดิม
ตอนนี้ ผมนึกถึงประโยคที่เคยได้ยินมา
ขอโทษ ต่อให้บอกเร็วเเค่ไหน ก็สายเสมอ
ลาก่อน ต่อให้บอกด้วยอารมณ์ยังไง ก็เจ็บเสอ
ส่วนไร้ค่า คำนี้ผม คิดเอง
คนที่คิดว่าเรามีค่า ต่อให้เราไร้ค่า เขาก็จะทำให้รู้สึกว่าเรามีค่า
คนที่ไม่เคยสนใจคิดว่าเรามีค่า นั้นเเหละ คือคนไร้ค่า จริงๆ
เคยรู้สึกไร้ค่าไหม
ตอนจบม.ต้นผมเรียนโรงเรียนเดิมเพราะสอบที่อื่นไม่ติด เเต่กลุ่มเพื่อนที่เเกล้งผมนั้นก็เเยกย้ายกัน มีบางคนที่สอบห้องเข้มข้นโรงเรียนเดิมได้ เเละเบียก็เป็นหนึ่งในนั้น ความจริงผมสัญญากับเบียว่า ถ้าสอบที่ไหนไม่ติดก็เจอกันที่ห้องเข้มข้น เเต่ผมกลับไม่สมัครสอบเพราะกลัวที่จะต้องไปเจอกับคนที่เคยเเกล้งผม ผมจึงติดห้องธรรมดา มันไม่ใช่ทางเลือกที่ผิดเเต่ผมคิดว่าตอนนั้นผม "ขี้ขลาด" มาก ผมเลือกจะสร้างตัวตนใหม่ เปลี่ยนตัวเองเป็นคนเฮฮา เข้าไปทักทายคนอื๋นๆเสมอ เเต่นั่นทำใหัผมรู้ว่าตอนม.ต้นผม "ไร้ตัวตน" ไม่ต่างกับม.4 นั้นเด็กใหม่ที่พึ่งเข้าเรียน เเต่การที่ไม่มีใครรู้จักผมอาจทำเป็นผมในตอนนี้ก็ได้ ผมเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาเพราะอยากเข้าสังคม มีเพื่อน เเละลบอตีดตอนม.ต้นได้ ผมมีเพื่อน รู้จักคนมากขึ้น เเต่คนที่ผมสนิทที่สุดตอนม.4ก็คือ เบีย เหมือนเดิม เราสนิทกันมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ เเละเพราะอยู่ต่างห้องเราเลยมีเรื่องมายมายให้คุยกันสำหรับผมเธอคีอคนที่บอกความลับได้ ปรึกษาปัญหาได้ หรือเเม้กระทั่งเธอให้ผมส่งรูปข้อสอบก็ทำมาเเล้ว
เเต่พอขึ้น ม.5 ผมรู้สึกว่าทุกอย่างเปลื่ยน ผมเริ่มเตรียมตัวกับการสอบเข้าเพราะผมเริ่มอ่านหนังสือเพราะอยากเเก้ตัวที่สอบเข้าม.4 ไม่ติด ทำให้ผมไม่ค่อยได้ทักไปคุยกับเบีย เเละเบียก็ไม่ค่อยทักผมมาเช่นกัน ผมใช้ชีวิตไปเรื่อยๆอ่านหนังสือไปเรื่ยนๆ จนผมเริ่มรู้สึกว่าจะกลับไปเป็น"หมีไม่มีเพื่อนเ"เหมือนเเต่ก่อน ผมเริ่มทำตัวเฮฮา เริ่มใช้จิตวิทยา เริ่มเข้าหาคนอื่นๆอีกครั้ง เเต่ผมกลับลืม"เบีย"เพื่อนสนิทของผม จนวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเบียทักผมมาเรื่องสอบปลายภาค เราติวกัน คุยกันนิดหน่อย เเต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน เพราะตอนจบ เธอเรียกชื่อจริงผม ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรเพราะอยากทำเกรดดีๆในเทอมนี้ จนวันนี้ผมสอบเสร็จผมนัดกับเพื่อนว่าจะไปดูหนังกันเเต่เพื่อนผมกับกลับบอกว่า"ไม่ไปลาเพื่อนหรอ" ผมรู้สึกโง่มากที่ไม่รู้อะไรเลย เบียกำลังจะไปเรียนต่อที่ออสเตเรีย ผมรีบโทรหาเบีย ผมสงบสติเเละถามเบียว่าอะไรเป็นอะไร เธอตอบผมว่าเธอตั้งจะไปเรียนต่อตั้งตอนเริ่มขึ้นเเต่ม.5 เเล้วเเต่ไม่อยากบอกผมเพราะเห็นว่าผมพยายามตั้งใจเรียนเเละเธอก็เห็นว่าผมมีกลุ่มเพื่อนเเล้ว เเละสุดท้ายเธอก็บอกว่า"ดีใจนะที่เห็นเปลี่ยน ตอนนี้เข้มเเข็งมากวะ"
ผมทำได้เเค่ฟังที่เธอพูดเเละพยายามกลั้นน้ำตา
10 นาทีที่เเล้วผมถึงบ้าน ผมส่องเฟสเธอพยามนึกเรื่องต่างๆที่ผ่านมา "ไร้ค่า" นั่นคือ คำเเรกที่เข้ามา ในหัวผม คนอ่อนเเอ คนไม่ตัวตน คนขี้ขลาด ทุกสิ่งที่ผมเคนคิดว่าทิ้งไปเเล้วกลับยังงอยู่ในตัวผม เเถมตอนนี้ผมยังเพิ่มตัวตนไร้ค่าเข้าไปอีก คนอ่อนแอ คนไม่มีตัวตน คนขี้ขลาด ก็ยังมีค่า เเต่คนที่ทิ้งสิ่งที่มีค่ามากที่สุด นั่นเเหละ นั่นเเหละ ไร้ค่า เบีย สิ่งที่เคยมีค่ามากสำหรับผม "เพื่อนสนิท"ของผม ตอนนี้กำลังจะหายไปเเล้ว ทำไมผมจึงไม่ไปบอกลาเธอ ทั้งที่มีเวลาเหลือถึงพรุ่งนี้ตอน 6 โมง ทำไมไม่ไปขอโทษเธอที่ลืมเธอ ทำไมยังมานั่งเขียนกระทู้โง่ๆนี่อีก ผมยอมรับเลยว่า ผมโง่ที่พยายามเปลี่ยนเเปลงเป็นคนอื่นทั้งๆที่มีคนที่เข้าใจอยู่เเล้ว เเถมผมยังเป็นเหมือนเดิม ขี้ขลาด-ไม่กล้าเเค่ไปหา คุย บอกลา บอกว่า โชคดีนะเหงาเมื่อไหร่ก็ทักมา อ่อนแอ-ไม่กล้าไปขอโทษไปปรับความเข้าใจทั้งๆที่อาจเป็นวันสุดท้ายที่เจอกัน ไม่มีตัวตน-ไม่มีค่าพอจะให้เค้าจดจำว่าเคยมีเพื่อนคนนี้อยู่ โครตไร้ค่า
ที่ผมเขียนกระทู้นี้ไม่ได้อยากให้เขาอ่านหรือเห็น ขอให้มันไร้ค่าเหมือนกับผม เพราะไม่ต้องการให้ความไร้ค่าของผมไปทำให้ใครเสียใจ
ผมเพียงเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพียงเพราะอยากเก็บความจำเกี่ยวกับเบีย เเละ ความไร้ค่าของผมไว้
ผมเหมือนคนคนที่วิ่งเป็นวงกลมไปไกลเเค่ไหนสุกท้ายก็ไร้ค่าเหมือนเดิม
ตอนนี้ ผมนึกถึงประโยคที่เคยได้ยินมา
ขอโทษ ต่อให้บอกเร็วเเค่ไหน ก็สายเสมอ
ลาก่อน ต่อให้บอกด้วยอารมณ์ยังไง ก็เจ็บเสอ
ส่วนไร้ค่า คำนี้ผม คิดเอง
คนที่คิดว่าเรามีค่า ต่อให้เราไร้ค่า เขาก็จะทำให้รู้สึกว่าเรามีค่า
คนที่ไม่เคยสนใจคิดว่าเรามีค่า นั้นเเหละ คือคนไร้ค่า จริงๆ