จริงๆเคยตั้งกระทู้ถามเกี่ยวกับผู้ชายโลกส่วนตัวสูงไปแล้ว วันนี้อยากมาเล่าเรื่องของเขากับเราแบบลึกๆเข้าไปอีกหน่อยอ่ะค่ะ และอยากรู้ว่าคนอื่นๆคิดเห็นอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้
เริ่มต้นเลยคือเรากับเขารู้จักกันในโลกออนไลน์ สมัยQQ โน่น (รู้สึกดักแก่ตัวเอง) เราคุยกันโดยไม่เคยเห็นหน้ากันเลย คุยแบบไม่มีสถานะนะคะ คุยกันได้ประมาณสองปีได้มั้ง จู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันจนเรามีแฟนแบบจริงๆจังๆ คบได้ปีนึงกะเลิก
แล้วเราก็เริ่มกลับมาติดต่อกับเขาคนนี้อีกครั้ง โดยเราเป็นฝ่ายทักทายก่อน เขาก็เริ่มพูดคุยกับเราแต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน อารมณ์แบบถามคำตอบเรา ณ ตอนนั้นเราก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขา แต่ปกติในFBเราก็มีรูปนะ ส่วนของเขาหรอ ไม่เคยมีรูปตัวเองเลย จนวันนึงเราขุดไปเจอFBเพื่อนมหาลัยเขา แล้วเจอรูปเขา เอิ่มม ไม่ใช่สเปคหรอก แต่ก็ชอบเขาไปแล้วอ่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เขาไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น เขาโลกส่วนตัวสูงเข้าหายากมาก อีกอย่างไม่เคยมีแฟน (ประมาณว่าผู้หญิงที่นางคุยด้วยก็น่าจะเราตอนเด็กๆอ่ะ) เขาบอกกับเราว่าไม่อยากมีแฟนเพราะตอนนี้ไม่รู้สึกขาดอะไร รอมาครึ่งชีวิตแล้วรออีกครึ่งชีวิตจะเป็นไรไป คำพูดนี้มันก็แทงใจเราอยู่นะ เหมือนกับว่าเขาปฏิเสธเราทางอ้อมไปแล้ว 555 เศร้า
เราตื้อเขาตั้งแต่เราอยู่ปี1เขาอยู่ปี3 (เราเรียนคนละม.แต่ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน) เราพยายามไปม.เขาบ่อยๆ แต่ไม่เจอหรอก จนเราขึ้นปี4 เขาเรียนจบ เรารู้แหละว่าเขารับปริญญากันวันไหน เลยแกล้งทักไปถามวันเวลาสถานที่รับของเขา เขาก็ตอบนะ แล้วถามกลับว่า เราจะไปหรอ ได้โอกาสก็เลยถามไปว่าเราไปได้หรอ เขาบอกได้ ทางเราเลยรีบไปหาของขวัญให้ทันทีแบบไม่รีรอ ตื่นเต้น ใจนึงก็กล้าๆกลัวๆ กลัวจะไม่เป็นที่ประทับใจในสายตาเขา พอถึงวันเราก็ไปกับเพื่อนคนนึง นั่งรอเขานานสองนาน ในใจรู้สึกหวิวๆ กลัวว่าจะแห้ว ไม่เจอเขา ผ่านไปเป็นชั่วโมง เราเงยหน้าขึ้นมาเหมือนพยายามมองหาเรา(เข้าข้างตัวเองอีก) เราหลบตาเขาเพราะยังไม่กล้า ยังอาย และไม่มั่นใจเลย แต่แลว่าจะไม่ทันแล้ว 555 เขาเดินมากับน้องชายและพ่อมั้ง ในใจเอ้อ มากันแค่นี้ค่อยยังชั่วหน่อย เลยเดินตามแล้วเข้าไปหา ปรากฎว่า OMG ทั้งบ้านเลยจ้าาาา แล้วแม่เขาก็เข้ามาทักทายชวนถ่ายรูป เรายืนห่างกันเป็นวา มาดูรูปแล้วแบบ ให้เขาถ่ายคนเดียวก็ได้นะ เรานี่เขินจนหน้าสั่น แบบหน้ากระตุกเลยอ่ะ เกิดมาไม่เคยมีอาการแบบนี้ จากนั้นเราก็ยื่นของขวัญให้ เขาขอบคุณและรั้งเราไว้ว่า แปปนะ แล้วควักหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าเขา เรานี่ลุ้น เอาไรมาให้กุหรอ ปรากฎว่า มือถือจ้าา ควักออกมาให้น้องชายถ่ายรูปให้ คือเรียกเรามาถ่ายรูปใหม่แบบยืนแนบชิดขึ้น 555 เขินเข้าไปอีก สั่นจนพูดไม่รู้เรื่องหูอื้อไปหมด แม่เขาพูดไรก็ไม่รู้เรื่อง จากนั้นเราก็ขอแยกย้ายยย หวัดดีแม่ แลญาติๆเขา นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอหน้ากัน และมีรูปคู่ หื้อๆ
หลังจากวันนั้นเราก็มานั่งคิดนอนคิดว่าเขาคิดกับเรายังไง น้องสาว เพื่อน หรือรู้สึกมากกว่านั้นเหมือนที่เราคิดมั้ย ให้ตายเถอะเดาใจคนมันช่างยากอะไรเยี่ยงนี้ ผ่านไปวันนึงเขาก็ทักแชทมาของคุณแล้วส่งรูปมาให้ (ปกติไม่ทักไม่คุยนะ) มันยิ่งทำให้เราคิดไปเอง คิดเข้าข้างตัวเองเข้าไปอีก หลังจากนั้นก็กลับสู่สภาพเดิมสภาพที่เราชวนคุยชวนถามเรื่อยเปื่อย แต่ที่ดีกว่าเดิมคือไม่ถามคำตอบคำเหมือนเมื่อก่อน คือปรึกษาได้ เพราะเรื่องเรียนเราเรียนสายใกล้เคียงกัน พอมีช่องทางให้เราเต๊าะเขาเรื่อยๆ หลายคนอ่านคงคิดว่าเอิ่มกิ๊กก๊อกว่ะ แต่ความรู้สึกเราแบบ ตอนนี้ไม่ชอบใครเลย ไม่อยากเปิดใจให้ใครเลย คือรอเขาชัดเจนอ่ะ ไม่เอาก็คือไม่เอา เราก็จะไป ประมาณนั้น
ถ้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้จะทำยังไง หยุด หรือไปต่อ
เริ่มต้นเลยคือเรากับเขารู้จักกันในโลกออนไลน์ สมัยQQ โน่น (รู้สึกดักแก่ตัวเอง) เราคุยกันโดยไม่เคยเห็นหน้ากันเลย คุยแบบไม่มีสถานะนะคะ คุยกันได้ประมาณสองปีได้มั้ง จู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันจนเรามีแฟนแบบจริงๆจังๆ คบได้ปีนึงกะเลิก
แล้วเราก็เริ่มกลับมาติดต่อกับเขาคนนี้อีกครั้ง โดยเราเป็นฝ่ายทักทายก่อน เขาก็เริ่มพูดคุยกับเราแต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน อารมณ์แบบถามคำตอบเรา ณ ตอนนั้นเราก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขา แต่ปกติในFBเราก็มีรูปนะ ส่วนของเขาหรอ ไม่เคยมีรูปตัวเองเลย จนวันนึงเราขุดไปเจอFBเพื่อนมหาลัยเขา แล้วเจอรูปเขา เอิ่มม ไม่ใช่สเปคหรอก แต่ก็ชอบเขาไปแล้วอ่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เขาไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น เขาโลกส่วนตัวสูงเข้าหายากมาก อีกอย่างไม่เคยมีแฟน (ประมาณว่าผู้หญิงที่นางคุยด้วยก็น่าจะเราตอนเด็กๆอ่ะ) เขาบอกกับเราว่าไม่อยากมีแฟนเพราะตอนนี้ไม่รู้สึกขาดอะไร รอมาครึ่งชีวิตแล้วรออีกครึ่งชีวิตจะเป็นไรไป คำพูดนี้มันก็แทงใจเราอยู่นะ เหมือนกับว่าเขาปฏิเสธเราทางอ้อมไปแล้ว 555 เศร้า
เราตื้อเขาตั้งแต่เราอยู่ปี1เขาอยู่ปี3 (เราเรียนคนละม.แต่ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน) เราพยายามไปม.เขาบ่อยๆ แต่ไม่เจอหรอก จนเราขึ้นปี4 เขาเรียนจบ เรารู้แหละว่าเขารับปริญญากันวันไหน เลยแกล้งทักไปถามวันเวลาสถานที่รับของเขา เขาก็ตอบนะ แล้วถามกลับว่า เราจะไปหรอ ได้โอกาสก็เลยถามไปว่าเราไปได้หรอ เขาบอกได้ ทางเราเลยรีบไปหาของขวัญให้ทันทีแบบไม่รีรอ ตื่นเต้น ใจนึงก็กล้าๆกลัวๆ กลัวจะไม่เป็นที่ประทับใจในสายตาเขา พอถึงวันเราก็ไปกับเพื่อนคนนึง นั่งรอเขานานสองนาน ในใจรู้สึกหวิวๆ กลัวว่าจะแห้ว ไม่เจอเขา ผ่านไปเป็นชั่วโมง เราเงยหน้าขึ้นมาเหมือนพยายามมองหาเรา(เข้าข้างตัวเองอีก) เราหลบตาเขาเพราะยังไม่กล้า ยังอาย และไม่มั่นใจเลย แต่แลว่าจะไม่ทันแล้ว 555 เขาเดินมากับน้องชายและพ่อมั้ง ในใจเอ้อ มากันแค่นี้ค่อยยังชั่วหน่อย เลยเดินตามแล้วเข้าไปหา ปรากฎว่า OMG ทั้งบ้านเลยจ้าาาา แล้วแม่เขาก็เข้ามาทักทายชวนถ่ายรูป เรายืนห่างกันเป็นวา มาดูรูปแล้วแบบ ให้เขาถ่ายคนเดียวก็ได้นะ เรานี่เขินจนหน้าสั่น แบบหน้ากระตุกเลยอ่ะ เกิดมาไม่เคยมีอาการแบบนี้ จากนั้นเราก็ยื่นของขวัญให้ เขาขอบคุณและรั้งเราไว้ว่า แปปนะ แล้วควักหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าเขา เรานี่ลุ้น เอาไรมาให้กุหรอ ปรากฎว่า มือถือจ้าา ควักออกมาให้น้องชายถ่ายรูปให้ คือเรียกเรามาถ่ายรูปใหม่แบบยืนแนบชิดขึ้น 555 เขินเข้าไปอีก สั่นจนพูดไม่รู้เรื่องหูอื้อไปหมด แม่เขาพูดไรก็ไม่รู้เรื่อง จากนั้นเราก็ขอแยกย้ายยย หวัดดีแม่ แลญาติๆเขา นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเจอหน้ากัน และมีรูปคู่ หื้อๆ
หลังจากวันนั้นเราก็มานั่งคิดนอนคิดว่าเขาคิดกับเรายังไง น้องสาว เพื่อน หรือรู้สึกมากกว่านั้นเหมือนที่เราคิดมั้ย ให้ตายเถอะเดาใจคนมันช่างยากอะไรเยี่ยงนี้ ผ่านไปวันนึงเขาก็ทักแชทมาของคุณแล้วส่งรูปมาให้ (ปกติไม่ทักไม่คุยนะ) มันยิ่งทำให้เราคิดไปเอง คิดเข้าข้างตัวเองเข้าไปอีก หลังจากนั้นก็กลับสู่สภาพเดิมสภาพที่เราชวนคุยชวนถามเรื่อยเปื่อย แต่ที่ดีกว่าเดิมคือไม่ถามคำตอบคำเหมือนเมื่อก่อน คือปรึกษาได้ เพราะเรื่องเรียนเราเรียนสายใกล้เคียงกัน พอมีช่องทางให้เราเต๊าะเขาเรื่อยๆ หลายคนอ่านคงคิดว่าเอิ่มกิ๊กก๊อกว่ะ แต่ความรู้สึกเราแบบ ตอนนี้ไม่ชอบใครเลย ไม่อยากเปิดใจให้ใครเลย คือรอเขาชัดเจนอ่ะ ไม่เอาก็คือไม่เอา เราก็จะไป ประมาณนั้น