เมื่อเราบอกชอบพี่คนหนึ่งออกไป

สวัสดีค่ะทุกคน เราจะมาเล่าประสบการณ์ที่เราไปบอกชอบพี่คนหนึ่งค่ะ คือเราแอบชอบพี่คนหนึ่งตอนที่เราทำงาน Part-time อยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งแถวรัชดา เราทำแผนกจัดเลี้ยงค่ะ เรามาทำงานที่นี่เพราะเพื่อนเราทำอยู่ก่อน แล้วอีกอย่างตอนนั้นเรากำลังหางานทำช่วงปิดเทอม เลยตกลงไปทำงานกับเพื่อน เราเริ่มทำงานวันแรกวันที่ 18 พฤษภาคม 59 แล้วเราก็ได้เจอหน้าพี่คนนึง ขอแทนชื่อเค้าว่าพี่บาสนะคะ พี่บาสเป็นผู้ชายที่ตลก ขี้เล่น แล้วก็เฟรนลี่มากๆ ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร มองพี่เค้าเป็นแค่ผู้ชายคนนึง ไม่เคยคิดจะชอบพี่เค้าเลย แต่แล้วเราก็หวั่นไหวค่ะ หวั่นไหวเพราะพี่เค้ามาแซวเรา ไม่ได้แซวหยอดอะไรเลยนะคะ แซวแบบตลกๆ มาพูดจากวนๆใส่เรา ตีแขนเรา คือเราไม่เคยเจอใครมาทำแบบนี้กับเรามาก่อน เพราะเราเรียนหญิงล้วน แล้วเราก็ไม่มีเพื่อนผู้ชาย ไม่เคยมีแฟน พอเจออะไรแบบนี้เราเลยหวั่นไหวค่ะ แล้วก็รู้สึกดีมากๆด้วย เราจะมองหาพี่เค้าตลอด เจอหน้าพี่เค้าเราก็จะสวัสดี ถามอะไรพี่เค้าบ้างตามประสาเรา ถ้าวันไหนที่ไม่ได้เห็นหน้าพี่เค้าเราจะรู้สึกเฟลๆ ไม่มีกำลังใจทำงาน บางวันพี่เค้าก็ไม่คุยกับเราเลย เจอหน้าก็ไม่ทัก ไม่ยิ้มให้ เรารู้สึกแย่มาก ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่เค้าโกรธ วันนั้นเราซึมทั้งวัน ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ บ้ามากๆ แต่วันต่อมาพี่เค้าก็เป็นปกติ คุยเล่นกับเราเหมือนเดิม เรานี่ยิ้มแก้มแทบแตก วันไหนที่เราได้เจอหน้าพี่เค้า เราจะมีความสุขมาก อยากมาทำงานเพราะอยากมาเจอหน้า พี่เค้าเป็นกำลังใจในการทำงานของเราเลยค่ะ บ้านเราไกลจากที่ทำงานพอสมควร ต้องตื่นเช้าทุกวัน แต่เราก็ไปทำค่ะ เหนื่อยแค่ไหนก็ไป ขอแค่ได้เจอหน้าแค่นี้ก็ชื่นใจแล้ว เราจะเขียนบันทึกในโทรศัพท์ทุกวันค่ะ ว่าวันนี้เราคุยอะไรกันบ้าง พี่เค้าพูดอะไรตลกๆเราก็จะบันทึกไว้แล้วก็มานั่งอ่าน อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยค่ะ
จนวันนึงเราแอดเฟสพี่เค้าไป ทำใจอยู่นานมาก กลัวก็กลัว กลัวพี่เค้าจะรู้ว่าเราชอบ สุดท้ายเราก็แอด แต่พี่เค้าไม่รับค่ะ เราก็โอเคตามนั้น ไม่รับก็ไม่รับ จนวันสุดท้ายของการทำงาน  วันที่ 26 กรกฎาคม  เรามาทำงานปกติ เราพยายามจะคุยกับพี่เค้าให้ได้มากที่สุด แต่งานยุ่งมากค่ะ เราไม่ได้คุยกับพี่เค้าเลย จนเลิกงานกำลังจะกลับบ้าน แต่เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างค่ะ เราได้เจอพี่เค้าตอนเราอยู่บนสะพานลอย พี่เค้าเรียกชื่อเรา เรานี่หันขวับเลยค่ะ ดีใจมาก แล้วเราก็เลยเดินคุยกับพี่เค้าจนมาถึงป้ายรถเมล์ แล้วเราก็ได้บอกพี่เค้าค่ะว่าวันนี้เราทำงานวันสุดท้ายแล้ว เราขึ้นรถกลับบ้านคันเดียวกับพี่เค้าแล้วก็นั่งข้างกัน คุยกันนิดๆหน่อยๆ เราเองก็รับรู้ได้ว่าพี่เค้าอึดอัด เพราะพี่เค้าไม่คุยตลกเหมือนตอนทำงานแล้ว ทำให้เรารู้สึกแปลกๆ สักพักพี่เค้าก็หลับ ตอนที่พี่เค้าหลับเราหันไปมองหน้าพี่เค้าบ่อยมาก แบบว่าอยากจะมองให้ได้นานที่สุด เราอยากจะบอกชอบพี่เค้าตรงนั้นเลยค่ะ แต่เราก็ไม่กล้า จนพี่เค้าจะลง เค้าบอกเราว่า "พี่ลงแล้วนะ" พอพี่เค้าเดินลงจากรถไป เราร้องไห้เลยค่ะ ปล่อยโฮตรงนั้นเลย คนข้างๆก็มองเรา แต่ตอนนั้นเราไม่สนอะไรแล้วค่ะ มันเสียใจมาก อยากจะพูดอะไรให้มันมากกว่านี้ แต่เราก็ไม่มีโอกาสแล้ว พี่เค้าไม่อยู่ตรงนี้แล้ว
    วันที่ 27 กรกฎาคม เราตัดสินใจบอกชอบพี่เค้าค่ะ บอกไปในแชท คือเรากับพี่เค้าไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสนะคะ เราบอกความรู้สึกทั้งหมดของเราออกไป เขียนไปเยอะมาก คือตอนนั้นเราไม่อยากเก็บความรู้สึกต่อไปแล้วค่ะ ผลจะออกมาเป็นยังไงเราก็พร้อมจะยอมรับ เราส่งข้อความไปตอน 21.28 แล้วเราก็ปิดเครื่องค่ะ ลุ้นว่าพี่เค้าจะตอบไหม แต่แล้วทุกอย่างก็จบค่ะ พี่เค้าอ่านแต่พี่เค้าไม่ตอบ ไม่ตอบอะไรกลับมาสักคำ เรารู้สึกแย่มาก ไม่น่าบอกออกไปเลย แต่เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วค่ะ เราเลือกที่จะบอกไปแล้ว เราทำได้แค่ยอมรับ เราไม่โกรธพี่เค้าเลยค่ะที่เค้าไม่ตอบเรา ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม เรายังเคารพพี่เค้าเสมอ ตอนนี้เราติดตามพี่เค้าผ่านเพื่อนเราค่ะ ว่าพี่เค้าโพสอะไรบ้าง แชร์อะไรบ้าง เพราะเพื่อนเราเป็นเพื่อนกับพี่เค้าในเฟส สุดท้ายนี้เราอยากจะบอกพี่เค้าว่าเรายังเคารพพี่เค้าเหมือนเดิม ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเจอหน้าพี่อีกสักครั้งนะคะ
     เรื่องของเราก็จบแค่นี้แหละค่ะ ที่เราต้องตั้งเป็นกระทู้คำถามเพราะเรายังไม่ได้ยืนยันตัวตนค่ะ ถ้าเราเขียนงงหรือผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ