เคยเป็นกันไหมครับ เป็นฝ่ายเดินออกมาเอง แต่ก็ไปไหนไม่รอด

เคยเป็นกันไหมครับ เป็นฝ่ายเดิยออกมาจากชีวิตเขาเอง แต่ก็ต้องกลับไป
เคยเป็นกันไหมครับ บล๊อคเฟส บล๊อคไลน์ เปลี่ยนเบอร์ แต่สุดท้ายก็ยืมของเพื่อนเข้าไปส่อง
เคยเป็นกันไหมครับ ย้ายบ้าย ย้ายที่เรียน ย้ายที่ทำงาน ไม่ได้ไปในสถานที่เดิมๆ แต่ก็ต้องแอบกลับไปดูให้รู้ว่าเขาสบายดี

เคยเป็นกันไหมครับ ความสัมพันธ์แบบคิดไปเองฝ่ายเดียว คิดว่าเราสำคัญ คิดว่าเป็นคนพิเศษ
แต่สุดท้ายก็เป็นเราที่คิดไปเองฝ่ายเดียว ในขณะที่เขามีตัวจริงของเขาอยู่แล้ว
ในเมื่อความรักมันเป็นเรื่องของคน 2 คน และเขาได้เลือกแล้ว
สิ่งที่คนที่คิดไปเองอย่างผมควรจะทำ
คือยอมเดินออก แล้วปล่อยให้คนทั้ง 2 คนที่ผมรักได้มีความสุขอยู่ในโลกของเขา

แต่ .... สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทำไม่ได้
เคยเป็นฝ่ายเดินออกมาเองจากชีวิตเขา สุดท้ายก็อยู่คนเดียวไม่ไหว ยังคงคิดถึงและเป็นห่วงเขาตลอด
จะเป็นยังไงบ้างนะ มีจะมีความสุขหรือเปล่า จะมีเรื่องไม่สบายใจให้เราช่วยแบบเดิมไหม จะกินข้าวหรือยัง จะยังสบายดีไหม
จนสุดท้ายทนคำถามพวกนี้ที่อยู่ในใจไม่ไหว จนต้องพาตัวเองกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง

พอกลับเข้าไปในชีวิตเขา .... ผมเห็นเขามีความสุขกับคนที่เขารัก ความจริงผมควรจะมีความสุขกับเขานะ
แต่ไม่เลย เหมือนมันเป็นความสุขที่ปนมากับความทุกข์ ใจหนึ่งผมก็ดีใจที่ได้เห็นเขามีความสุขแบบนั้น
แต่อีกใจผมก็เจ็บ ที่ผมไม่ได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในความสุขของเขา
จนบางครั้ง แต่เห็นเขาอัพสเตตัส อัพรูปในเฟสบุ๊ดคู้กัน บางทีน้ำตาก็ไหลมาแบบไม่ได้ตั้งใจ
โดยที่ผมเองยังไม่รู้เลยว่ะ มันไหลเพราะผมเสียใจ หรือไหลเพราะดีใจ

ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างครับ แล้วเลือกที่จะเจ็บครั้งเดียวแล้วหายไปจากชีวิตเขา หรือเลือกที่จะอยู่ต่อให้เจ็บบ่อยๆแล้วชินไปเอง