มาเเชร์ประสบการณ์การโดนเทเเบบเจ็บๆจี๊ดๆกันค่ะ

ชอบผู้หญิงอยู่ 1 คนอยู่ อ.ปากช่องจังหวัดนครราชสีมา ตอนนั้นผมอยุได้ 16 ปี เธอ 14 ปี เขาชื่อว่า ปรียานุช ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมผมไปพักผ่อนต่างจังหวัดที่บ้านของยายผมผมอยู่ กทม. วันเเรกที่ผมเจอเธอเธอนั้นเป็นเด็กสาวคนนึงที่ผมมองเเล้วคิดว่าใช่เลยสำหรับผมเธอน่ารัก รอยยิ้มที่สดใจจริงใจเนื่องจากเราทั่งสองคนนั้นพ่อเเม่มีอาชีพขายของที่ตลาด กังวาฬ อ.ปากช่อง จึงได้เจอกันผมนั่งอยู่เเผงตรงข้ามเธอผมขาย ผลไม้ส่ง ส่วนเธอนั้นขายอาหารตามสั่ง ทุกเที่ยงของวันผมมีโอกาศได้เจอเธอ 10 นาทีตอนเดินไปสั่งข้าว เเล้วตอนเธอเดินมาส่งข้าว เราทั้งสองนั้นมองตาก็รู้ใจซึ่งกันเเละกัน โรเเมนติก สัสๆ เลยในตอนนั้นผมได้ทำการขอเบอร์เธอเเบบระยะไกลคือการใบ้คำกันระหว่างเเผง มองหน้ากันไปกันมาเเล้วทำนิ้วเป็นตัวเลขจนได้เบอร์เธอมาผมโทรคุยกับเธอในเช้าวันต่อมาเเล้วผมก็บอกว่าผมชอบเขาเเล้วในวัยเด็กนั้นผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่สดใสงดงามจนเธอได้บอกกลับมาว่า เย็นนี้มีตลาดนัดตอนเย็นไปเที่ยวกันไหมผมจึงตอบตกลงเธออย่างไม่ลังเล
อะไรเลยผมขับมอไชค์ไปรับเขาหน้าบ้านเพราะบ้านของเธอเเหละผมนั้นอยู่ห่างกันเเค่ประมาณ 800 เมตร พ่อเเม่เรารู้จักกัน ผมซื้อน้ำปั่นทานกับเธอที่ข้างถนนมิตรภาพคืนนั้นพระจันทร์สวยสดงดงามเต็มดวง ผมจึงบอกเธอว่า {ถ้าวันไหนเรากลับไปเรียนที่กรุงเทพเเล้ว ถ้าคิดถึงเราให้มองไปที่พระจันทร์นะเพราะเราก็มองอยู่พระจันทร์จะสะท้อนภาพของเราทั้งสองคน}  เเล้วหลังจากนั้นผมก็ขับมอไชค์ไปส่งเธอที่บ้าน  โทรคุยกับเธอถึงเรื่องในคืนนั้นผมมีความสุข
จนผมเปิดเทอมผมได้มาเรียนต่อที่กทม. โทรคุยกับเธอทุกวัน จนเวลาผ่านไป 4 เดือนเธอมีรุ่นพี่มาจีบเธอ ใช่ครับ เธอหวั่นไหวเธอเงียบหายไปโทรไปไม่รับทักเฟสบ็คไปไม่ตอบจนวันนึงเธอรับโทรศัพท์ของผมเเล้วพูดในน้ำเสียงที่เบาจนผมคิดว่าเหมือนเสียงน้ำหล่นช้าๆในป่าลึก  เธอบอกกับผม {เรารอเธอไม่ไหวเเล้วเวลา ต้อง 3 ปี ไม่ได้เจอหน้ากันมีเเฟนใหม่ไปเถอะเเล้วลืมเรา}  ใช่ครับผมกับมาเรียนที่ กทม. ผมบอกเธอให้รอ 3 ปีเรียนจบเเล้วจะไปต่อมหาลัยที่นั้น เเต่เธอไม่รอผมเเล้ว ผมถูกเทจริงๆ ทุกวันนี้ผมก็เเค่ไอผชขี้เมาคนนึงที่ฝันลมๆเเร้งๆ คิดไปเรื่อยเปื่อยจะรักใครสักคนก็ไม่มีใครมาสนใจ สุราเท่านั้นเเหละครับที่อยู่กับผม ตอนนี้ผมยังคิดถึงเขาอยู่เขาเรียนมหาลัยเเล้ว อยู่ที่จังหวัด นครนายกเธอเข้าไปสู่อนาคตที่ดีสดใส ต่างจากผมที่ยังไม่ลืมเธอคนั้นไม่มีเลยที่จะคิดลืม

เรื่องจริงทุกประการ ขอบคุณครับที่เปิดกระทู้มาให้เเชร์
{ต่อ เเดน 8}