สวัสดีค่ะ เราอายุ24แล้วเรียนจบแล้ว แต่ดูเหมือนยังไม่โตสักที ตลอดเวลาที่เราอยากทำอะไรก็จะโดนห้ามตลอด อยากมีความรู้สึกว่าเป็นอิสระแบบลูกของคนอื่นๆบ้าง อยากเรียนรู้ใช้ชีวิตแบบคนที่เค้าโตแล้ว
ตั้งแต่เด็กเราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กๆมาตลอด จะไปไหนกับเพื่อนต้องโทรบอกแม่ ไปทำอะไรที่ไหนยังไง ถ่ายรูปส่งให้ดู ไปกี่โมงกลับกี่โมงไปกี่คนก็บอก จะต้องรายงานเสมอ บางทีถ้าไม่ได้บอกโดนบ่นไปหลายวัน เราอยากตอบโต้ว่าปล่อยบ้างได้ไหม แต่ก็ต้องเฉยๆเพราะคิดว่าเดี๋ยวคงดีขึ้น จนทำให้เรากับแม่บึ้งตึงใส่กัน เราง้อใครไม่เป็น ก็เลยคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นเอง
ขึ้นม.ปลาย ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนกับเพื่อน เข้ามหาลัยไกลๆไม่ได้ ต้องใกล้บ้าน อยากเรียนที่ๆชอบแต่ก็ต้องยอมใจ
พอเข้ามหาลัยก็แบบเดิม ไม่ได้ปล่อย ไปไหนก็จะขอครั้งนึงต้องรวบรวมความกล้า จนเราคิดว่าบางคนเค้าเรียนรู้ไปถึงไหนแล้วเรายังจมอยู่กับเรื่องเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆ เหมือนกบอยู่ในกะลายังไงก็ไม่รู้ จนทำให้เราเป็นคนไม่ทันคน เราเคยโกหกว่าไปทำฟันสระบุรีแต่จริงๆแล้วไปกรุงเทพ จนแม่โทรตามก็เลยบอกความจริง โดนด่า ละแม่เราเป็นคนที่พอรู้อะไรนิดหน่อยจะอารมณ์ขึ้นและโวยวายยย เราก็ต้องเงียบตลอด เถียงไปก็เท่านั้นบานปลายอีก จนแม่ส่งข้อความเชิงน้อยใจมาเรารู้สึกผิดนะ แม่บอกจะไปไหนให้บอกความจริงอย่าโกหก แต่เวลาบอกความจริงทีไรก็ไม่ได้ไปไหนอยู่ดี เสียใจอ่ะ เห็นเพื่อนไปเที่ยว อยากไปแค่ไหนทำได้แค่มองดูคนอื่น เป็นแบบนี้ตลอดจนจบ
ตอนนี้เราจบแล้ว ยังไม่ได้ทำงาน มีเพื่อนชวนไปทำงานก็ไม่ได้ไป อยากไปทำงานที่อื่นบ้าง ต้องอยู่แต่กับในระแวกบ้าน จนเรารู้สึกเหมือนโดนกักบริเวณ ไม่โตสักที อยากให้เค้าเข้าใจเราบ้าง มันไม่ได้มีโอกาสเข้ามาหาตลอดอ่า มันต้องเดินออกไปหาบ้าง เบื่อชีวิตที่จมปลักแล้ว ต่อไปจะทำงานไกลๆได้ยังไง จะทำสิ่งที่หวังได้ยังไง ถ้ายังไม่ก้าวเดินไปเรื่อยๆ รู้สึกท้อ ..😯
อยากขอถามว่าถ้าโดนห้ามต่อไป เราจะเก็บกดไหมคะ เราจะโตแล้วเรียนรู้แบบคนอื่นได้รึป่าว อายุก็มาไกลแล้ว ยังเหมือนเด็กน้อยอยู่เลย
ปล. เราไม่ค่อยนอกลู่นอกทาง เป็นคนแทบจะเข้าสังคมยาก และไม่ค่อยร่าเริงกับใครง่ายๆ รึเรากลัวสังคมไปแล้ว
เราจะเป็นคนเก็บกดไหมคะ โดนแม่ห้ามตลอด ไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำ
ตั้งแต่เด็กเราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กๆมาตลอด จะไปไหนกับเพื่อนต้องโทรบอกแม่ ไปทำอะไรที่ไหนยังไง ถ่ายรูปส่งให้ดู ไปกี่โมงกลับกี่โมงไปกี่คนก็บอก จะต้องรายงานเสมอ บางทีถ้าไม่ได้บอกโดนบ่นไปหลายวัน เราอยากตอบโต้ว่าปล่อยบ้างได้ไหม แต่ก็ต้องเฉยๆเพราะคิดว่าเดี๋ยวคงดีขึ้น จนทำให้เรากับแม่บึ้งตึงใส่กัน เราง้อใครไม่เป็น ก็เลยคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นเอง
ขึ้นม.ปลาย ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนกับเพื่อน เข้ามหาลัยไกลๆไม่ได้ ต้องใกล้บ้าน อยากเรียนที่ๆชอบแต่ก็ต้องยอมใจ
พอเข้ามหาลัยก็แบบเดิม ไม่ได้ปล่อย ไปไหนก็จะขอครั้งนึงต้องรวบรวมความกล้า จนเราคิดว่าบางคนเค้าเรียนรู้ไปถึงไหนแล้วเรายังจมอยู่กับเรื่องเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆ เหมือนกบอยู่ในกะลายังไงก็ไม่รู้ จนทำให้เราเป็นคนไม่ทันคน เราเคยโกหกว่าไปทำฟันสระบุรีแต่จริงๆแล้วไปกรุงเทพ จนแม่โทรตามก็เลยบอกความจริง โดนด่า ละแม่เราเป็นคนที่พอรู้อะไรนิดหน่อยจะอารมณ์ขึ้นและโวยวายยย เราก็ต้องเงียบตลอด เถียงไปก็เท่านั้นบานปลายอีก จนแม่ส่งข้อความเชิงน้อยใจมาเรารู้สึกผิดนะ แม่บอกจะไปไหนให้บอกความจริงอย่าโกหก แต่เวลาบอกความจริงทีไรก็ไม่ได้ไปไหนอยู่ดี เสียใจอ่ะ เห็นเพื่อนไปเที่ยว อยากไปแค่ไหนทำได้แค่มองดูคนอื่น เป็นแบบนี้ตลอดจนจบ
ตอนนี้เราจบแล้ว ยังไม่ได้ทำงาน มีเพื่อนชวนไปทำงานก็ไม่ได้ไป อยากไปทำงานที่อื่นบ้าง ต้องอยู่แต่กับในระแวกบ้าน จนเรารู้สึกเหมือนโดนกักบริเวณ ไม่โตสักที อยากให้เค้าเข้าใจเราบ้าง มันไม่ได้มีโอกาสเข้ามาหาตลอดอ่า มันต้องเดินออกไปหาบ้าง เบื่อชีวิตที่จมปลักแล้ว ต่อไปจะทำงานไกลๆได้ยังไง จะทำสิ่งที่หวังได้ยังไง ถ้ายังไม่ก้าวเดินไปเรื่อยๆ รู้สึกท้อ ..😯
อยากขอถามว่าถ้าโดนห้ามต่อไป เราจะเก็บกดไหมคะ เราจะโตแล้วเรียนรู้แบบคนอื่นได้รึป่าว อายุก็มาไกลแล้ว ยังเหมือนเด็กน้อยอยู่เลย
ปล. เราไม่ค่อยนอกลู่นอกทาง เป็นคนแทบจะเข้าสังคมยาก และไม่ค่อยร่าเริงกับใครง่ายๆ รึเรากลัวสังคมไปแล้ว