วันที่234
เสียงหึ่งๆ ของคอมที่ดังตลอดเวลา แบงค์ นีตหนุ่ม อายุ24ปี เพิ่งเรียนจบมาได้9เดือน ไม่เคยมีแฟน ไม่มีเพื่อน เรียนในคณะที่ใครๆก็จบมากัน แบงค์ไม่มีงาน และคิดอยู่ตลอดว่าการทำงานคือความโหดร้ายและ เป็นการเอารัดเอาเปรียบในระบบทุนนิยม ความคิดนี้อยู่ในหัวเขาตลอดและเป็นสิ่งที่ทำให้เขากลายเป็นนีตอย่างทุกวันนี้
จอภาพแสดงเว็ปไซค์สังคมโซเชียลอันหนึ่ง บนหน้าจอมีแต่โชว์สกอเกม ประวัติเสืออากาศเยอรมัน แก็กล้องี่เง่าเกี่ยวกับสงครามโลก "นี้มันกลุ่มเกม war lightning หรือกลุ่มชมรมคนรักสงครามโลกกันแน่ฟระ" แบงค์พูดคนเดียวแล้วสลับไปในเว็ปบอร์ดยอดนิยม ซึ่งก็มีแต่กระทู้ไร้สาระเต็มไปหมด หนูมองตาแฟนแล้วจะท้องไหมค่ะ "สมัยนี้มันสอนเพศศึกษากันหวะปล่าวนี้" แบงค์คิดในใจ
แบงค์ใช้เวลาส่วนใหญ่ทั้งวันไปกับการสลับเว็ปไปมาไม่กี่เว็ป วนเล่นเกมอยู่ไม่กี่เกม เกมสมัยนี้หายากขึ้นเพราะระบบการป้องกันการละเมิดลิขสิทธทำให้เกมเถื่อนหายาก ยิ่งทำให้เกมที่แบงค์เล่นมีน้อยลงกว่าเดิม รวมถึงเกมออนไลย์ที่เสื่อมความนิยมลงทำให้ยิ่งหาเกมเล่นยากมากๆ จึงทำได้แค่สลับหน้าจอไปมาอ่านโน้นนั้นนี้ไปวันๆแค่นั้น และเขาเองก็เริ่มเบื่อชีวิตหน้าจอแล้วด้วย เขาต้องใช้ชีวิตเดิมๆซ้ำๆมานานตั้งแต่เขาเรียนจบ วันเวลาแห่งความฝัน วัยฝันวัยมหาลัยกลายเป็นอดีตไปแล้วสำหรับเขา การไปมหาลัยแม้จะไปแค่ฟังอาจารย์นั่งบ่น เกี่ยวกับทฤษฎีอะไรซักอย่างที่ไม่รู้จะหาโอกาศไปใช้ชีวิตจริงๆได้อย่างไร แต่มันก็ทำให้เขารู้ว่า เขายังมีชีวิตที่ให้ก้าวต่อไป
แต่นี้ไม่ใช่ เขาไม่มีความฝันความหวังอะไรเหลืออยู่เลย นับตั้งแต่เรียนจบ เนื่องด้วยเขาเรียนจบในคณะดาดๆที่ใครๆก็เรียนกัน ทำให้งานหายากและเป็นงานที่ไม่ชอบ และค่าตอบแทนก็น้อยต่ำ ทั้งๆที่เหมือนก่อนเขามีความฝันอันยิ่งใหญ่มากมาย แต่ปัจจุบันมันไม่ใช่เขามีชีวิตเหมือนอะไรก็ตามที่ไร้ค่าไร้ความหมายไร้อนาคต มะรืนนี้เขามีนัดกับจิตแพทย์ จิตแพทย์คนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
และแล้วนาฬิกาก็บอกเวลา3ทุ่ม เขาเองก็แปลกใจ เขาเคยนอนดึกมากๆตอนมหาลัย แต่ตอนนี้เขานอนเร็วยังกะเด็กประถม คงเพราะในชีวิตเขาไม่มีอะที่ดึงดูดเขาให้อยู่หน้าคอมจนดึกอีกแล้ว
คืนที่ 234
"แห นายนะเมื่อวานไปครูสั่งการบ้านทำการบ้านมาหรือยัง" เบื่องหน้าของแบงค์คือ ปลาเธอเป็นสาวแว่น เรียนดี นิศัยเรียบร้อย หน้าตาน่ารัก เป็นหัวหน้าห้องและประธานนักเรียน แสงแดดยามบ่ายส่องแสงอันอบอุ่น ห้องเรียนที่คุ้นเคย บรรยากาศที่คุณเคย เสียงเจี้ยวจ้าวของห้องเรียนมัธยมที่คุณเคย
"อืม ทำมาแล้วหละ" แบงค์ตอบไปอย่างเรียบๆ ไหนขอดูหน่อย ปลาเข้ามานั่งใกล้ และเบียดเข้ามา แบงค์เขินอายเล็กน้อย แต่แล้วเสียงออดก็ดังขึ้น
ในโรงอาหารที่อาหารแสนจะไม่อร่อยแต่ด้วย โรงเรียนบังคับให้จ่ายค่าอาการกลางวันทำให้ต้องทนกิน "แฮ เมื่อวานนายเล่นเกม war lightningหรือเปล่า" ต้นเพื่อนสนิทของแบงค์ทักขึ้นมา แบงค์ตอบไปว่า"ไม่ได้เล่นเลยแฮะ พอดีง่วงเลยนอนไปก่อน" "เมื่อวานเรายิงได้ตั้ง5ลำในตาเดียวเลย"ต้นพูดต่อ แต่แบงค์ไม่ได้สนใจ เขาเหลือบไปเห็นฟ้า ผู้หญิงที่สวยน่ารัก และเป็นผู้หญิงที่ แบงค์แอบชอบ ฟ้าหันกลับมามองและยิ้มให้
หลังโรงเรียนที่เป็นโถงว่าง แบงค์นั่งอยู่ตัวคนเดียว กำลังเขียนเรียงความส่งครู แล้วจากนั้นก็มี เด็ก3คน เดินมาหา อาร์ม เต้ ไผ่ 3เด็กเก ประจำห้องนั้นเอง 3เด็กเกคนนี้ แบงค์ก็ม่เข้าใจทำไมสาวๆถึงติดไอ้พวกนี้จัง เรียนก็แย่ ปากก็หมา หรืออย่างที่เขาว่าผู้หญิงชอบผู้ชายเลวๆจริงๆ แฮ ไงไอ้ "แบงค์เด็กปัญญาอ่อน" แบงค์เงียบไม่ตอบโตอะไร "โหะ เขียนรายงานอยู่หรอ ไหนขออ่านหน่อยสิ" แล้วอาร์มหัวหน้าเด็กเก ก็กระชากไปอ่านหน้าตาเฉย "โหเขียนดีนี้หวา" อาร์มพูด "เอาคืนมานะ" แบงค์ขอคืน "ไม่ให้จะทำอะไร" อาร์มพูดแหย่แบงค์ "โอะ แย่ละทำขาดซะและ" และอาร์มก็ฉีกเรียงความนั้น "ฮาฮาฮา" 3เด็กเกนั้นก็หัวเราะเยาะใส่
แสงแดดแยงตายามเช้า แบงค์ตื่นมา ข้างๆมีหมอนข้างหลายอนิเมะเก่าๆ2อันที่แม้แต่คนดูอนิเมะแล้วอาจจะไม่รู้จักตัวละครนั้นด้วยซ้ำ ฝันอีกแล้วสินะ.....
วันที่235
หลังจากตื่นเช้ามาทำธุระส่วนตัว เสร็จ สิ่งแรกที่เขาทำจนเป็นกิจวัฒประจำวันก็คือเปิดคอมและเริ่มท่องเว็ปเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง ในเว็ปบอร์ดชื่อดังก็คงมีแต่กระทู้ไร้สาระ เช่น "เงินเดือน200000 น้อยไปไหมคับสำหรับคนอายุ25" หรือ คอมI7 6700 การ์จอGTX 1080TI เล่นMine Sweepไหวไหม" สรุปไอ้มันก็แค่อยากอวดคอมแรงกับเงินเดือนเยอะ เท่านั้นแหละหวา
"หิวข้าวและ หาข้าวกินดีกว่า"แบงค์จึงออกมา หาของกินข้าว แบงค์ทำอาหารไม่เป็น จึงทำได้แค่ขนมปังทาแยมง่ายๆซึ่งแบงค์ต้องกินทุกวันเพราะไม่รู้จะกินอะไร แล้วยายแบงค์ก็มาเรียก"แม่แกฝากจดหมายไว้ให้แหนะ"
จดหมายนั้นก็มีแต่การตัดพ้อ ว่าเมื่อไหร่จะทำงาน หางานซะที แบงค์หยิบอ่านและวางบนโต๊ะและยายก็พูด "เมื่อไรแกจะเลิกเล่นเกมแล้วหางานทำเหมือนชาวบ้านชาวช่องซะที" แบงค์เงียบแล้วก็พูด"ว่า ผมนะไม่ใช่ว่าจะอยากเป็นแบบนี้หรอกนะ " แล้วแบงค์ก็เดินเข้าห้องไป
แบงค์ก็เหมือนคนอื่น อยากมีเพื่อนอยากมีแฟน อยากมีความฝันให้ไล่ตาม แต่โลกนี้มันโหดร้าย งานในฝันไม่มีจริง ทุกคนแม้ตอนเด็กฝันจะเป็นโน้นเป็นนี้ แต่สุดท้ายชีวิตก็ต้องจบอยู่กับงานออฟฟิตไม่กี่อย่าง อยู่แต่กับกองเอกสารไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน มีเงินใช้แบบเดือนชนเดือน ต้องตื่นเช้าเพื่อไปทำงานให้ทันและกลับค่ำ จนเกือบดึกทุกวัน ต้องเผชิญกับความเครียดจากที่ทำงาน เพื่อนร่วมงานแย่ๆ เจ้านายโหดๆ และความไม่มันคงจากการทำงาน
และสิ่งที่อยากที่สุดคือการปรับตัวจากวัยเรียนสู่วัยทำงาน แบงค์เอง ไม่มีเพื่อนและเข้าสังคมไม่เก่งแน่นอนเขายิ่งกลัวที่จะทำงาน ในสมองของแบงค์เต็มไปด้วยความคิดที่อิงจากสัจธรรม ในชีวิตที่เขาไม่ได้เตรียมตัว และไม่อาจหนีพ้นไปได้ และทุกครั้งที่เขาเอาเรื่องของเขาไประบายในโลกสังคมออนไลย์ เขาก็โดนตอบกลับด้วยข้อความน่ารังเกียจและโดนไล่ให้ไปตายซะ ไม่ก็ให้ไปหางานทำ ในโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจเขาเลย
เขาจึงกลายเป็นนีต
สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก
วันนี้ชีวิตเขาก็ยังดำเนินต่อไป เขาก็ยังคงเปิดเกมเล่นเหมือนแม้ว่าเขาจะเล่นซ้ำเป็นรอบที่1000แล้วมั่ง เขายังคงเปิดเว็ปสังคมออนไลย์ และก็ยังเจอ พวกเล่นมุขไร้สาระเกี่ยวกับสงครามโลกแบบเดิม ยังคงเปิดเว็ปบอร์ด ดูกระทู้ไร้สาระเหมือนเดิม
เหมือนทุกวันและทุกวัน
และแล้วก็3ทุ่มเป็นเวลานอนเหมือนเดิม
คืนที่235
"อีกแล้วฝันถึงโรงเรียน อีกแล้ว ฝันเห็นคนที่เคยแอบชอบอีกแล้ว ฝันเห็นคนที่ควรจะเป็นเพื่อนเราอีกแล้ว ฝันว่าโดนแกล้งอีกแล้ว"
มันก็ตลกดีนะ ว่าเราฝันตรงข้ามกับความเป็นจริงทั้งหมดเลย สมัยที่เขายังเรียนอยู่ฟ้าและปลาไม่เคยคิดจะมองเราด้วยซ้ำแถมยังรู้สึกรังเกียจมาก ครั้งหนึ่งปลา ยังเคยมาบอกกับแบงค์โดยตรงว่า"อย่ามายุ่งกับปลานะ"
ต้นคนที่ควรจะเป็นเพื่อนกับแบงค์ก็ไม่ได้เคยยุ่งหรือข้องเกี่ยวอะไรกับแบงค์เลย แม้แต่งานกลุ่มก็ไม่เคยให้แบงค์เข้ากลุ่มด้วยซ้ำ
แต่ความจริงอันโหดร้ายคือกลุ่มเด็กเก3คนนั้น เคยแกล้งแบงค์จริงและ ทุกวันนี้ทุกค่ำคืนก็ยังคงกลับมาหลอกหลอนแบงค์ทุกครั้ง
ในโรงเรียนนั้น โรงเรียนประหลาดที่เหมือนมิติทับซ้อนมากกว่าโรงเรียน โรงเรียนที่เหมือนโรงเรียนของแบงค์ตอนประธมและมัธยมต้นผสมกัน โรงเรียนประหลาดที่แบงค์จะต้องกลับไปเรียนทุกคืนที่แบงค์เข้านอน
แต่ก็แปลกแม้จะต้องถูกกลับไปแกล้ง แม้ความเป็นจริงกับความฝันจะต่างกันลิบลับ แต่แบงค์ก็ยังชอบที่จะกลับไปที่โรงเรียนนั้น เพราะเขาได้กลับไปทำสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขา ได้กลับไปใกล้ชิดกับปลา ได้กลับเจอฟ้า ได้เป็นเพื่อนกับต้น ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะหลังเรียนจบมัธยมทุกแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตัวเอง ปลากับฟ้าอาจจะแต่งงานมีลูกไปแล้วก็ได้ หรืออาจจะเกิดอุบัตติเหตุเสียชีวิตไปแล้วก็ได้ ที่แน่ๆคือวันเวลาสมัยมัธยม ของแบงค์ไม่อาจกลับคืนมาในโลกความเป็นจริงได้เลย
วันที่256
วันนี้แบงค์ออกจากบ้านครั้งแรกในรอบ1เดือน เพราะจิตแพทย์นัดให้ไปหา รอบนี้แบงค์ได้ไปในโรงพยาบาลใหม่ ก่อนหน้านี้แบงค์ไปหามาแล้วหลายโรงพยาบาลทั้งรัฐและเอกชน จ่ายค่ารักษาไปจำนวนมาก กินยาหลายชนิด เพื่อรักษาโรคซึมเศร้าที่เป็นผลพวงจากการเป็นนีต แต่ก็ยังไม่มีตัวไหนที่แบงค์รับกับยาไหวเลย เพราะผลข้างเคียงหนักมากจนแบงค์รับไม่ไหว
รอบนี้เป็นโรงพยาบาลรัฐที่มีชื่อเสียงในกรุงเทพ เนื่องจากแบงค์มาครั้งแรกจึงต้องไปเช้าหน่อยเพื่อไปทำ เรื่องๆต่างๆจึงต้องไปแต่เช้ามืด ทั้งๆที่ตอนรักษาเอกชนแทบไม่ต้องทำอะไรเลยแท้ๆ แต่กลับโรงพยาบาลรัฐบาลก็ทำเรื่องต่างๆต้องใช้เวลานานมาก และคิวต่างๆก็นานๆสุดๆ โรงพยาบาลก็เต็มไปด้วยคนไข้จนเหมือนงานเทศกาลอะไรซักอย่าง ทั้งๆที่เป็นวันธรรมดาแท้ๆ
จนเวลาใกล้จะเที่ยงแบงค์ถึงได้เข้าตรวจ
"วันนี้จะมาหาหมอ เรื่องอะไรค่ะ" หมอถามด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายสุดๆ "โรคซึมเศร้าคับ"แบงค์ตอบ "ตอนนี้จากนั้นก็ซักโน้นซักนี้ว่าเคยรักษายาอะไรบ้าง แต่พอถึงคำถามหนึ่งว่าทำงานอะไรอยู่หรอ" หมอถามต่อ "ผมเป็นนีตอะคับ" แล้วจากนั้นหมอก็เริ่มมองด้วยสายตาเหยียดๆ สายตาที่แบงค์เจอทุกครั้งที่แบงค์บอกว่า"ผมเป็นนีต" ไม่ว่าจะหมอโรงพยาบาลรัฐหรือเอกชนมักเจอสายตาแบบนี้เสมอ "คือนอกจากโรคซึมเศร้าผมอยากให้หมอช่วยผมเรื่องนีตด้วยอะคับ"
"หมอบอกตรงนะค่ะเคสนี้ยากค่ะ หมอคงช่วยอะไรไม่ได้นะค่ะ แนะนำคุณกลับไปหางานทำเหอะค่ะ" นี้คือคำตอบจากจิตแพทย์ คนที่แบงค์อยากให้เขาช่วยมากที่สุด แน่นอนแบงค์เข้าใจดี นีต ไม่ได้บำบัดได้ด้วยยา หรือการไปนั่งพูดคุยกับนักจิตวิทยา การบำบัดนีต เท่าที่แบงค์เคยศึกษามา ซับซ้อนกว่ามาก ต้องทำกิจกรรมบำบัด ต้องทำร่วมกับคนอื่นถ้าเป็นโรงพยาบาลเอกชนเขาอาจเหมือนช่วยแนะนำอะไรไดบ้างแต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่ช่วยอะไร และแน่นอนถึงจุดๆหนึ่งก็จะโดนไล่ให้กลับไปทำงานอยู่ดี แต่โรงพยาบาลรัฐนี้จะใช้วิธีตัดรำคานเลย เพราะมันเสียเวลาที่จะต้องมายุ่งกับพวกนีตอย่างแบงค์
และสุดท้ายก็กลับมาพร้อมกับ ยากลุ่มSSRLที่แบงค์กินกี่ตัวก็เจอผลข้างเคียงหนักเหมือนเดิม
คืนที่256
เนื่องจากมันเป็นยาคนละตัวกับที่เคยกินมา แบงค์จึงลองไปครึ่งเม็ดตามที่เอกสารการใช้ยาบอก วันนั้นแบงค์ใจสั่น หัวใจเต้นแรง และนอนไม่หลับ แบงค์ไม่แปลกใจกับอาการแบบนี้เลยเพราะกี่ตัวมันก็เป็นแบบนี้หมด แบงค์ได้แต่ใจลอยคิดไปต่างๆ คิดถึงอนาคต คิดถึงชีวิตวัยมัธยม คำพูดต่างๆ วนเวียนอยู่ในหัว "ไม่แม่แล้วจะอยู่ยังไง" "อนาคตเอ็งจะทำอะไรกิน" "พวกนี้มันก็แค่พวกขี้เกียจสันหลังยาว" คำพูด108 โพล่มาเต็มหัว จากอาจารย์ที่มหาลัย จากแม่ จากเว็ปบอร์ดต่างๆ แบงค์รู้สึกว่าในโลกนี้ไม่เหลือใครเลย แบงค์อยู่ตัวคนเดียว กับหมอนข้างลายอนิเมะเก่าๆที่ทุกคนลืมชื่อ2อันเป็นเพื่อน2คนสุดท้ายบนโลก และสุดท้ายยาแก้โรคซึมเศร้าก็ทำพิษซะแล้ว แทนที่จะแก้โรคซึมเศร้ามันทำให้แบงค์สมองว่างและ พิจารนาอย่างถ่องแท้ว่าสิ่งที่ตัวเองเพชิญนั้น คือสัจธรรมความเป็นจริง
แบงค์จึงหยิบยาเก่าๆมาอ่านและไปเจอตัวหนึ่ง ห้ามกินกับแอลกอฮอเด็จขาด เพราะมีความเสี่ยงที่จะหยุดหายใจได้ แบงค์แทยาหมดหมดถุงนั้น ยัดเข้าปาก แล้วไปหยิบเอาไวร์ แดงในตู้เย็นที่แม่เอาไว้ใช้สำหรับทำอาหารมา แล้วเทลงแก้วและดื่มจนหมดแก้ว
ไวร์ ทำให้มึนง่วงและหลับไป
แบงค์ไม่ตาย ไม่รู้ว่าปริมาณยามันน้อยเกินไป หรือ ไวร์มันดีกรีต่ำไป
ในนรกมันมีขุมนรกอยู่ขุมหนึ่งที่ ไม่มีการทรมาณ อะไรเลยเป็นขุมนรกที่ลึกที่สุด สำหรับผู้ที่ทำผิดรายแรงที่สุด ขุมนรกนั้นเป็นที่แค่ให้เรานั่งย้อนดูอดีตของตัวเองไปวันๆ โหยหากับสิ่งที่ไม่เคยได้ในอดีต หรือโดนตอกย้ำความเจ็บปวดจากอดีต ไปจนชั่วกาลปวศาล
บาปนั้นก็คือการไม่ยอมรับกระแสสังคม ไม่ยอมรับกฎของและการเอารัดเอาเปรียบลัทธิทุนนิยม ไม่ยอมรับการเป็
นทาสของเงิน ไม่ยอมเป็นฟั่นเฟืองหรืออุปกรณ์ผลิตเงินสดให้นายทุน
ถ้าคุณตั้งคำถามกับระบบคุณก็อยู่ในระบบไม่ได้ คุณอยู่ในระบบไม่ได้คุณก็ไร้ค่า และคุณก็จะกลายเป็นคนบาป
วันและคืน ฝันและความจริง
เสียงหึ่งๆ ของคอมที่ดังตลอดเวลา แบงค์ นีตหนุ่ม อายุ24ปี เพิ่งเรียนจบมาได้9เดือน ไม่เคยมีแฟน ไม่มีเพื่อน เรียนในคณะที่ใครๆก็จบมากัน แบงค์ไม่มีงาน และคิดอยู่ตลอดว่าการทำงานคือความโหดร้ายและ เป็นการเอารัดเอาเปรียบในระบบทุนนิยม ความคิดนี้อยู่ในหัวเขาตลอดและเป็นสิ่งที่ทำให้เขากลายเป็นนีตอย่างทุกวันนี้
จอภาพแสดงเว็ปไซค์สังคมโซเชียลอันหนึ่ง บนหน้าจอมีแต่โชว์สกอเกม ประวัติเสืออากาศเยอรมัน แก็กล้องี่เง่าเกี่ยวกับสงครามโลก "นี้มันกลุ่มเกม war lightning หรือกลุ่มชมรมคนรักสงครามโลกกันแน่ฟระ" แบงค์พูดคนเดียวแล้วสลับไปในเว็ปบอร์ดยอดนิยม ซึ่งก็มีแต่กระทู้ไร้สาระเต็มไปหมด หนูมองตาแฟนแล้วจะท้องไหมค่ะ "สมัยนี้มันสอนเพศศึกษากันหวะปล่าวนี้" แบงค์คิดในใจ
แบงค์ใช้เวลาส่วนใหญ่ทั้งวันไปกับการสลับเว็ปไปมาไม่กี่เว็ป วนเล่นเกมอยู่ไม่กี่เกม เกมสมัยนี้หายากขึ้นเพราะระบบการป้องกันการละเมิดลิขสิทธทำให้เกมเถื่อนหายาก ยิ่งทำให้เกมที่แบงค์เล่นมีน้อยลงกว่าเดิม รวมถึงเกมออนไลย์ที่เสื่อมความนิยมลงทำให้ยิ่งหาเกมเล่นยากมากๆ จึงทำได้แค่สลับหน้าจอไปมาอ่านโน้นนั้นนี้ไปวันๆแค่นั้น และเขาเองก็เริ่มเบื่อชีวิตหน้าจอแล้วด้วย เขาต้องใช้ชีวิตเดิมๆซ้ำๆมานานตั้งแต่เขาเรียนจบ วันเวลาแห่งความฝัน วัยฝันวัยมหาลัยกลายเป็นอดีตไปแล้วสำหรับเขา การไปมหาลัยแม้จะไปแค่ฟังอาจารย์นั่งบ่น เกี่ยวกับทฤษฎีอะไรซักอย่างที่ไม่รู้จะหาโอกาศไปใช้ชีวิตจริงๆได้อย่างไร แต่มันก็ทำให้เขารู้ว่า เขายังมีชีวิตที่ให้ก้าวต่อไป
แต่นี้ไม่ใช่ เขาไม่มีความฝันความหวังอะไรเหลืออยู่เลย นับตั้งแต่เรียนจบ เนื่องด้วยเขาเรียนจบในคณะดาดๆที่ใครๆก็เรียนกัน ทำให้งานหายากและเป็นงานที่ไม่ชอบ และค่าตอบแทนก็น้อยต่ำ ทั้งๆที่เหมือนก่อนเขามีความฝันอันยิ่งใหญ่มากมาย แต่ปัจจุบันมันไม่ใช่เขามีชีวิตเหมือนอะไรก็ตามที่ไร้ค่าไร้ความหมายไร้อนาคต มะรืนนี้เขามีนัดกับจิตแพทย์ จิตแพทย์คนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
และแล้วนาฬิกาก็บอกเวลา3ทุ่ม เขาเองก็แปลกใจ เขาเคยนอนดึกมากๆตอนมหาลัย แต่ตอนนี้เขานอนเร็วยังกะเด็กประถม คงเพราะในชีวิตเขาไม่มีอะที่ดึงดูดเขาให้อยู่หน้าคอมจนดึกอีกแล้ว
คืนที่ 234
"แห นายนะเมื่อวานไปครูสั่งการบ้านทำการบ้านมาหรือยัง" เบื่องหน้าของแบงค์คือ ปลาเธอเป็นสาวแว่น เรียนดี นิศัยเรียบร้อย หน้าตาน่ารัก เป็นหัวหน้าห้องและประธานนักเรียน แสงแดดยามบ่ายส่องแสงอันอบอุ่น ห้องเรียนที่คุ้นเคย บรรยากาศที่คุณเคย เสียงเจี้ยวจ้าวของห้องเรียนมัธยมที่คุณเคย
"อืม ทำมาแล้วหละ" แบงค์ตอบไปอย่างเรียบๆ ไหนขอดูหน่อย ปลาเข้ามานั่งใกล้ และเบียดเข้ามา แบงค์เขินอายเล็กน้อย แต่แล้วเสียงออดก็ดังขึ้น
ในโรงอาหารที่อาหารแสนจะไม่อร่อยแต่ด้วย โรงเรียนบังคับให้จ่ายค่าอาการกลางวันทำให้ต้องทนกิน "แฮ เมื่อวานนายเล่นเกม war lightningหรือเปล่า" ต้นเพื่อนสนิทของแบงค์ทักขึ้นมา แบงค์ตอบไปว่า"ไม่ได้เล่นเลยแฮะ พอดีง่วงเลยนอนไปก่อน" "เมื่อวานเรายิงได้ตั้ง5ลำในตาเดียวเลย"ต้นพูดต่อ แต่แบงค์ไม่ได้สนใจ เขาเหลือบไปเห็นฟ้า ผู้หญิงที่สวยน่ารัก และเป็นผู้หญิงที่ แบงค์แอบชอบ ฟ้าหันกลับมามองและยิ้มให้
หลังโรงเรียนที่เป็นโถงว่าง แบงค์นั่งอยู่ตัวคนเดียว กำลังเขียนเรียงความส่งครู แล้วจากนั้นก็มี เด็ก3คน เดินมาหา อาร์ม เต้ ไผ่ 3เด็กเก ประจำห้องนั้นเอง 3เด็กเกคนนี้ แบงค์ก็ม่เข้าใจทำไมสาวๆถึงติดไอ้พวกนี้จัง เรียนก็แย่ ปากก็หมา หรืออย่างที่เขาว่าผู้หญิงชอบผู้ชายเลวๆจริงๆ แฮ ไงไอ้ "แบงค์เด็กปัญญาอ่อน" แบงค์เงียบไม่ตอบโตอะไร "โหะ เขียนรายงานอยู่หรอ ไหนขออ่านหน่อยสิ" แล้วอาร์มหัวหน้าเด็กเก ก็กระชากไปอ่านหน้าตาเฉย "โหเขียนดีนี้หวา" อาร์มพูด "เอาคืนมานะ" แบงค์ขอคืน "ไม่ให้จะทำอะไร" อาร์มพูดแหย่แบงค์ "โอะ แย่ละทำขาดซะและ" และอาร์มก็ฉีกเรียงความนั้น "ฮาฮาฮา" 3เด็กเกนั้นก็หัวเราะเยาะใส่
แสงแดดแยงตายามเช้า แบงค์ตื่นมา ข้างๆมีหมอนข้างหลายอนิเมะเก่าๆ2อันที่แม้แต่คนดูอนิเมะแล้วอาจจะไม่รู้จักตัวละครนั้นด้วยซ้ำ ฝันอีกแล้วสินะ.....
วันที่235
หลังจากตื่นเช้ามาทำธุระส่วนตัว เสร็จ สิ่งแรกที่เขาทำจนเป็นกิจวัฒประจำวันก็คือเปิดคอมและเริ่มท่องเว็ปเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง ในเว็ปบอร์ดชื่อดังก็คงมีแต่กระทู้ไร้สาระ เช่น "เงินเดือน200000 น้อยไปไหมคับสำหรับคนอายุ25" หรือ คอมI7 6700 การ์จอGTX 1080TI เล่นMine Sweepไหวไหม" สรุปไอ้มันก็แค่อยากอวดคอมแรงกับเงินเดือนเยอะ เท่านั้นแหละหวา
"หิวข้าวและ หาข้าวกินดีกว่า"แบงค์จึงออกมา หาของกินข้าว แบงค์ทำอาหารไม่เป็น จึงทำได้แค่ขนมปังทาแยมง่ายๆซึ่งแบงค์ต้องกินทุกวันเพราะไม่รู้จะกินอะไร แล้วยายแบงค์ก็มาเรียก"แม่แกฝากจดหมายไว้ให้แหนะ"
จดหมายนั้นก็มีแต่การตัดพ้อ ว่าเมื่อไหร่จะทำงาน หางานซะที แบงค์หยิบอ่านและวางบนโต๊ะและยายก็พูด "เมื่อไรแกจะเลิกเล่นเกมแล้วหางานทำเหมือนชาวบ้านชาวช่องซะที" แบงค์เงียบแล้วก็พูด"ว่า ผมนะไม่ใช่ว่าจะอยากเป็นแบบนี้หรอกนะ " แล้วแบงค์ก็เดินเข้าห้องไป
แบงค์ก็เหมือนคนอื่น อยากมีเพื่อนอยากมีแฟน อยากมีความฝันให้ไล่ตาม แต่โลกนี้มันโหดร้าย งานในฝันไม่มีจริง ทุกคนแม้ตอนเด็กฝันจะเป็นโน้นเป็นนี้ แต่สุดท้ายชีวิตก็ต้องจบอยู่กับงานออฟฟิตไม่กี่อย่าง อยู่แต่กับกองเอกสารไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน มีเงินใช้แบบเดือนชนเดือน ต้องตื่นเช้าเพื่อไปทำงานให้ทันและกลับค่ำ จนเกือบดึกทุกวัน ต้องเผชิญกับความเครียดจากที่ทำงาน เพื่อนร่วมงานแย่ๆ เจ้านายโหดๆ และความไม่มันคงจากการทำงาน
และสิ่งที่อยากที่สุดคือการปรับตัวจากวัยเรียนสู่วัยทำงาน แบงค์เอง ไม่มีเพื่อนและเข้าสังคมไม่เก่งแน่นอนเขายิ่งกลัวที่จะทำงาน ในสมองของแบงค์เต็มไปด้วยความคิดที่อิงจากสัจธรรม ในชีวิตที่เขาไม่ได้เตรียมตัว และไม่อาจหนีพ้นไปได้ และทุกครั้งที่เขาเอาเรื่องของเขาไประบายในโลกสังคมออนไลย์ เขาก็โดนตอบกลับด้วยข้อความน่ารังเกียจและโดนไล่ให้ไปตายซะ ไม่ก็ให้ไปหางานทำ ในโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจเขาเลย
เขาจึงกลายเป็นนีต
สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก
วันนี้ชีวิตเขาก็ยังดำเนินต่อไป เขาก็ยังคงเปิดเกมเล่นเหมือนแม้ว่าเขาจะเล่นซ้ำเป็นรอบที่1000แล้วมั่ง เขายังคงเปิดเว็ปสังคมออนไลย์ และก็ยังเจอ พวกเล่นมุขไร้สาระเกี่ยวกับสงครามโลกแบบเดิม ยังคงเปิดเว็ปบอร์ด ดูกระทู้ไร้สาระเหมือนเดิม
เหมือนทุกวันและทุกวัน
และแล้วก็3ทุ่มเป็นเวลานอนเหมือนเดิม
คืนที่235
"อีกแล้วฝันถึงโรงเรียน อีกแล้ว ฝันเห็นคนที่เคยแอบชอบอีกแล้ว ฝันเห็นคนที่ควรจะเป็นเพื่อนเราอีกแล้ว ฝันว่าโดนแกล้งอีกแล้ว"
มันก็ตลกดีนะ ว่าเราฝันตรงข้ามกับความเป็นจริงทั้งหมดเลย สมัยที่เขายังเรียนอยู่ฟ้าและปลาไม่เคยคิดจะมองเราด้วยซ้ำแถมยังรู้สึกรังเกียจมาก ครั้งหนึ่งปลา ยังเคยมาบอกกับแบงค์โดยตรงว่า"อย่ามายุ่งกับปลานะ"
ต้นคนที่ควรจะเป็นเพื่อนกับแบงค์ก็ไม่ได้เคยยุ่งหรือข้องเกี่ยวอะไรกับแบงค์เลย แม้แต่งานกลุ่มก็ไม่เคยให้แบงค์เข้ากลุ่มด้วยซ้ำ
แต่ความจริงอันโหดร้ายคือกลุ่มเด็กเก3คนนั้น เคยแกล้งแบงค์จริงและ ทุกวันนี้ทุกค่ำคืนก็ยังคงกลับมาหลอกหลอนแบงค์ทุกครั้ง
ในโรงเรียนนั้น โรงเรียนประหลาดที่เหมือนมิติทับซ้อนมากกว่าโรงเรียน โรงเรียนที่เหมือนโรงเรียนของแบงค์ตอนประธมและมัธยมต้นผสมกัน โรงเรียนประหลาดที่แบงค์จะต้องกลับไปเรียนทุกคืนที่แบงค์เข้านอน
แต่ก็แปลกแม้จะต้องถูกกลับไปแกล้ง แม้ความเป็นจริงกับความฝันจะต่างกันลิบลับ แต่แบงค์ก็ยังชอบที่จะกลับไปที่โรงเรียนนั้น เพราะเขาได้กลับไปทำสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขา ได้กลับไปใกล้ชิดกับปลา ได้กลับเจอฟ้า ได้เป็นเพื่อนกับต้น ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะหลังเรียนจบมัธยมทุกแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตัวเอง ปลากับฟ้าอาจจะแต่งงานมีลูกไปแล้วก็ได้ หรืออาจจะเกิดอุบัตติเหตุเสียชีวิตไปแล้วก็ได้ ที่แน่ๆคือวันเวลาสมัยมัธยม ของแบงค์ไม่อาจกลับคืนมาในโลกความเป็นจริงได้เลย
วันที่256
วันนี้แบงค์ออกจากบ้านครั้งแรกในรอบ1เดือน เพราะจิตแพทย์นัดให้ไปหา รอบนี้แบงค์ได้ไปในโรงพยาบาลใหม่ ก่อนหน้านี้แบงค์ไปหามาแล้วหลายโรงพยาบาลทั้งรัฐและเอกชน จ่ายค่ารักษาไปจำนวนมาก กินยาหลายชนิด เพื่อรักษาโรคซึมเศร้าที่เป็นผลพวงจากการเป็นนีต แต่ก็ยังไม่มีตัวไหนที่แบงค์รับกับยาไหวเลย เพราะผลข้างเคียงหนักมากจนแบงค์รับไม่ไหว
รอบนี้เป็นโรงพยาบาลรัฐที่มีชื่อเสียงในกรุงเทพ เนื่องจากแบงค์มาครั้งแรกจึงต้องไปเช้าหน่อยเพื่อไปทำ เรื่องๆต่างๆจึงต้องไปแต่เช้ามืด ทั้งๆที่ตอนรักษาเอกชนแทบไม่ต้องทำอะไรเลยแท้ๆ แต่กลับโรงพยาบาลรัฐบาลก็ทำเรื่องต่างๆต้องใช้เวลานานมาก และคิวต่างๆก็นานๆสุดๆ โรงพยาบาลก็เต็มไปด้วยคนไข้จนเหมือนงานเทศกาลอะไรซักอย่าง ทั้งๆที่เป็นวันธรรมดาแท้ๆ
จนเวลาใกล้จะเที่ยงแบงค์ถึงได้เข้าตรวจ
"วันนี้จะมาหาหมอ เรื่องอะไรค่ะ" หมอถามด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายสุดๆ "โรคซึมเศร้าคับ"แบงค์ตอบ "ตอนนี้จากนั้นก็ซักโน้นซักนี้ว่าเคยรักษายาอะไรบ้าง แต่พอถึงคำถามหนึ่งว่าทำงานอะไรอยู่หรอ" หมอถามต่อ "ผมเป็นนีตอะคับ" แล้วจากนั้นหมอก็เริ่มมองด้วยสายตาเหยียดๆ สายตาที่แบงค์เจอทุกครั้งที่แบงค์บอกว่า"ผมเป็นนีต" ไม่ว่าจะหมอโรงพยาบาลรัฐหรือเอกชนมักเจอสายตาแบบนี้เสมอ "คือนอกจากโรคซึมเศร้าผมอยากให้หมอช่วยผมเรื่องนีตด้วยอะคับ"
"หมอบอกตรงนะค่ะเคสนี้ยากค่ะ หมอคงช่วยอะไรไม่ได้นะค่ะ แนะนำคุณกลับไปหางานทำเหอะค่ะ" นี้คือคำตอบจากจิตแพทย์ คนที่แบงค์อยากให้เขาช่วยมากที่สุด แน่นอนแบงค์เข้าใจดี นีต ไม่ได้บำบัดได้ด้วยยา หรือการไปนั่งพูดคุยกับนักจิตวิทยา การบำบัดนีต เท่าที่แบงค์เคยศึกษามา ซับซ้อนกว่ามาก ต้องทำกิจกรรมบำบัด ต้องทำร่วมกับคนอื่นถ้าเป็นโรงพยาบาลเอกชนเขาอาจเหมือนช่วยแนะนำอะไรไดบ้างแต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่ช่วยอะไร และแน่นอนถึงจุดๆหนึ่งก็จะโดนไล่ให้กลับไปทำงานอยู่ดี แต่โรงพยาบาลรัฐนี้จะใช้วิธีตัดรำคานเลย เพราะมันเสียเวลาที่จะต้องมายุ่งกับพวกนีตอย่างแบงค์
และสุดท้ายก็กลับมาพร้อมกับ ยากลุ่มSSRLที่แบงค์กินกี่ตัวก็เจอผลข้างเคียงหนักเหมือนเดิม
คืนที่256
เนื่องจากมันเป็นยาคนละตัวกับที่เคยกินมา แบงค์จึงลองไปครึ่งเม็ดตามที่เอกสารการใช้ยาบอก วันนั้นแบงค์ใจสั่น หัวใจเต้นแรง และนอนไม่หลับ แบงค์ไม่แปลกใจกับอาการแบบนี้เลยเพราะกี่ตัวมันก็เป็นแบบนี้หมด แบงค์ได้แต่ใจลอยคิดไปต่างๆ คิดถึงอนาคต คิดถึงชีวิตวัยมัธยม คำพูดต่างๆ วนเวียนอยู่ในหัว "ไม่แม่แล้วจะอยู่ยังไง" "อนาคตเอ็งจะทำอะไรกิน" "พวกนี้มันก็แค่พวกขี้เกียจสันหลังยาว" คำพูด108 โพล่มาเต็มหัว จากอาจารย์ที่มหาลัย จากแม่ จากเว็ปบอร์ดต่างๆ แบงค์รู้สึกว่าในโลกนี้ไม่เหลือใครเลย แบงค์อยู่ตัวคนเดียว กับหมอนข้างลายอนิเมะเก่าๆที่ทุกคนลืมชื่อ2อันเป็นเพื่อน2คนสุดท้ายบนโลก และสุดท้ายยาแก้โรคซึมเศร้าก็ทำพิษซะแล้ว แทนที่จะแก้โรคซึมเศร้ามันทำให้แบงค์สมองว่างและ พิจารนาอย่างถ่องแท้ว่าสิ่งที่ตัวเองเพชิญนั้น คือสัจธรรมความเป็นจริง
แบงค์จึงหยิบยาเก่าๆมาอ่านและไปเจอตัวหนึ่ง ห้ามกินกับแอลกอฮอเด็จขาด เพราะมีความเสี่ยงที่จะหยุดหายใจได้ แบงค์แทยาหมดหมดถุงนั้น ยัดเข้าปาก แล้วไปหยิบเอาไวร์ แดงในตู้เย็นที่แม่เอาไว้ใช้สำหรับทำอาหารมา แล้วเทลงแก้วและดื่มจนหมดแก้ว
ไวร์ ทำให้มึนง่วงและหลับไป
แบงค์ไม่ตาย ไม่รู้ว่าปริมาณยามันน้อยเกินไป หรือ ไวร์มันดีกรีต่ำไป
ในนรกมันมีขุมนรกอยู่ขุมหนึ่งที่ ไม่มีการทรมาณ อะไรเลยเป็นขุมนรกที่ลึกที่สุด สำหรับผู้ที่ทำผิดรายแรงที่สุด ขุมนรกนั้นเป็นที่แค่ให้เรานั่งย้อนดูอดีตของตัวเองไปวันๆ โหยหากับสิ่งที่ไม่เคยได้ในอดีต หรือโดนตอกย้ำความเจ็บปวดจากอดีต ไปจนชั่วกาลปวศาล
บาปนั้นก็คือการไม่ยอมรับกระแสสังคม ไม่ยอมรับกฎของและการเอารัดเอาเปรียบลัทธิทุนนิยม ไม่ยอมรับการเป็
นทาสของเงิน ไม่ยอมเป็นฟั่นเฟืองหรืออุปกรณ์ผลิตเงินสดให้นายทุน
ถ้าคุณตั้งคำถามกับระบบคุณก็อยู่ในระบบไม่ได้ คุณอยู่ในระบบไม่ได้คุณก็ไร้ค่า และคุณก็จะกลายเป็นคนบาป