ผมขอฝากเรื่องนี้ครับ
เรื่องการที่ต้องเบียดปะทะและการชิงเหลี่ยมบอลที่เห็นชัดเจนก็ที่เราโดนญี่ปุ่นเบียดเข้าไปยิงลูกที่ 2 เมื่อวาน ไม่ใช่ธนบูรณ์ ไม่เก่งนะครับลูกนั้นทางบอลของธนบูรณ์ถือว่าทำได้ดีมากแล้วที่เดาทางอาซาโนะถูกด้วยแต่ด้วยข้อจำกัดความแข็งแกร่งของร่างกายที่ขาดมัดกล้ามเนื้อทั้งๆที่ความสูงของธนบูรณ์ก็ไม่ได้เป็นรองเลยทำให้การเบียดบังเพื่อทำลายจังหวะการยิงประตูของอาซาโนะไม่เป็นผล(ลองดูภาพช้าดูได้ครับ)ตอนแข่งกับ U- 23 ของญี่ปุ่นเราก็โดนลักษณะเดียวกันนี้เป๊ะๆครับแต่ตอนนั้นเป็นอดิสรณ์ที่โดนลูกครึ่งผิวสี นั่นก็เพราะว่านักเตะเขามีความแข็งแกร่งของมัดกล้ามเนื้อทำให้เวลาโดนเบียดปะทะไม่เสียหลักล้มง่ายซึ่งมันส่งผลมากในการจัดระเบียบร่างกายในการจบด้วยการยิงประตู
เรื่องนี้จริงๆแล้วฝ่ายพัฒนาเทคนิคต้องมองเห็นความสำคัญตรงจุดนี้ได้แล้วและต้องให้แต่ละสโมสรไปล้างความเชื่อเก่าๆที่บอกว่าการมีกล้ามเนื้อจะทำให้การเคลื่อนที่ช้าลงนั้นหมดไปจากความคิดก่อนเพราะจริงๆการสร้างกล้ามเนื้อเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของนักฟุตบอลมันสำคัญมากซึ่งมันแตกต่างจากการสร้างกล้ามเนื้อของพวกนักเพาะกายครับ(อันนั้นการเคลื่อนที่ช้าแน่นอน) ในระยะสั้นสมาคมควรจะตื่นตัวและเร่งทำเป็นวาระในเรื่องของสรีระ+ความแข็งแกร่งของร่างกายโดยใช้วิทยาศาสตร์การกีฬาเข้าไปลงในรายละเอียดของนักเตะที่ติดทีมชาติเป็นรายคนเลยครับ
ส่วนในระยะยาวมันยังมีองค์ประกอบอีกเยอะทั้งเรื่องการยืนตำแหน่ง การเข้าใจในเกมส์ ทักษะการเลี้ยงบอลให้ติดเท้าที่เราเรียกว่าการไปกับบอลหรือเลี้ยงกินตัวได้นั่นแหล่ะ ซึ่งมันสำคัญมากๆเพราะถ้านักฟุตบอลทีมชาติเราที่มีทักษะตรงนี้สูงการเพรสชิ่งของนักเตะญี่ปุ่นที่จะเล่นงานเราก็จะไม่เป็นผลเพราะนักเตะจะสามารถเอาตัวรอดไปได้สังเกตุดูได้เวลาญี่ปุ่นเจอบราซิล โคลัมเบีย หรือทีมจากอเมริกาใต้ ทำไมถึงเพรสชิ่งเค้าไม่ตาย เข้าใจครับว่าสิ่งเหล่านี้มันต้องใช้ระยะเวลาในการปลูกฝังและฝึกฝนอย่างเป็นระบบ และต้องใช้ระยะเวลาซึ่งผมคาดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อย 10-15 ปีต่อจากนี้ภายใต้อัตราการเติบโตของฟุตบอลลีกบ้านเรารวมไปถึงการบริหารจัดการของสมาคมชุดนี้ด้วยครับขอฝากแค่นี้ครับ
ปล.ขอเป็นกำลังใจให้นักเตะและทีมงานทุกท่านรวมถึงสมาคมด้วยครับ
แพ้ก็ไม่เป็นไรครับแต่อยากจะฝากถึงท่านประธานเทคนิคและสมาคมด้วยครับ
เรื่องการที่ต้องเบียดปะทะและการชิงเหลี่ยมบอลที่เห็นชัดเจนก็ที่เราโดนญี่ปุ่นเบียดเข้าไปยิงลูกที่ 2 เมื่อวาน ไม่ใช่ธนบูรณ์ ไม่เก่งนะครับลูกนั้นทางบอลของธนบูรณ์ถือว่าทำได้ดีมากแล้วที่เดาทางอาซาโนะถูกด้วยแต่ด้วยข้อจำกัดความแข็งแกร่งของร่างกายที่ขาดมัดกล้ามเนื้อทั้งๆที่ความสูงของธนบูรณ์ก็ไม่ได้เป็นรองเลยทำให้การเบียดบังเพื่อทำลายจังหวะการยิงประตูของอาซาโนะไม่เป็นผล(ลองดูภาพช้าดูได้ครับ)ตอนแข่งกับ U- 23 ของญี่ปุ่นเราก็โดนลักษณะเดียวกันนี้เป๊ะๆครับแต่ตอนนั้นเป็นอดิสรณ์ที่โดนลูกครึ่งผิวสี นั่นก็เพราะว่านักเตะเขามีความแข็งแกร่งของมัดกล้ามเนื้อทำให้เวลาโดนเบียดปะทะไม่เสียหลักล้มง่ายซึ่งมันส่งผลมากในการจัดระเบียบร่างกายในการจบด้วยการยิงประตู
เรื่องนี้จริงๆแล้วฝ่ายพัฒนาเทคนิคต้องมองเห็นความสำคัญตรงจุดนี้ได้แล้วและต้องให้แต่ละสโมสรไปล้างความเชื่อเก่าๆที่บอกว่าการมีกล้ามเนื้อจะทำให้การเคลื่อนที่ช้าลงนั้นหมดไปจากความคิดก่อนเพราะจริงๆการสร้างกล้ามเนื้อเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของนักฟุตบอลมันสำคัญมากซึ่งมันแตกต่างจากการสร้างกล้ามเนื้อของพวกนักเพาะกายครับ(อันนั้นการเคลื่อนที่ช้าแน่นอน) ในระยะสั้นสมาคมควรจะตื่นตัวและเร่งทำเป็นวาระในเรื่องของสรีระ+ความแข็งแกร่งของร่างกายโดยใช้วิทยาศาสตร์การกีฬาเข้าไปลงในรายละเอียดของนักเตะที่ติดทีมชาติเป็นรายคนเลยครับ
ส่วนในระยะยาวมันยังมีองค์ประกอบอีกเยอะทั้งเรื่องการยืนตำแหน่ง การเข้าใจในเกมส์ ทักษะการเลี้ยงบอลให้ติดเท้าที่เราเรียกว่าการไปกับบอลหรือเลี้ยงกินตัวได้นั่นแหล่ะ ซึ่งมันสำคัญมากๆเพราะถ้านักฟุตบอลทีมชาติเราที่มีทักษะตรงนี้สูงการเพรสชิ่งของนักเตะญี่ปุ่นที่จะเล่นงานเราก็จะไม่เป็นผลเพราะนักเตะจะสามารถเอาตัวรอดไปได้สังเกตุดูได้เวลาญี่ปุ่นเจอบราซิล โคลัมเบีย หรือทีมจากอเมริกาใต้ ทำไมถึงเพรสชิ่งเค้าไม่ตาย เข้าใจครับว่าสิ่งเหล่านี้มันต้องใช้ระยะเวลาในการปลูกฝังและฝึกฝนอย่างเป็นระบบ และต้องใช้ระยะเวลาซึ่งผมคาดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อย 10-15 ปีต่อจากนี้ภายใต้อัตราการเติบโตของฟุตบอลลีกบ้านเรารวมไปถึงการบริหารจัดการของสมาคมชุดนี้ด้วยครับขอฝากแค่นี้ครับ
ปล.ขอเป็นกำลังใจให้นักเตะและทีมงานทุกท่านรวมถึงสมาคมด้วยครับ