การแพ้บาเซโลน่าไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การเห็นจุดเด่นการเล่นของบาเซโลน่า กับจุดด้อยของทีมไทยจากบันทึกย้อนหลังนั้นน่าสนใจ เป็นเรื่องน่าศึกษา เพื่อนำไปปรับปรุงพัฒนาฝีเท้านักเตะไทย อาจจะมีข้อสังเกตุหลายประการ แต่โดยส่วนตัวที่สังเกตุเห็นได้มีดังนี้
ผู้เล่นบาเซโลน่าจะส่งบอลจากตัวถึงตัว ทิศทางถึงตัว ไม่ส่งบอลเผื่อ แม้ว่าเพื่อนผู้รับจะเคลื่อนไหว แต่ก่อนจะรับบอลจะไม่เคลื่อนไหวเร็ว เพื่อความแน่นอนในการรับลูก หลังจากรับลูกแล้วถึงจะเคลื่อนไหวเร็ว
บาเซโลน่าส่งบอลยาวดีมาก แม่นมาก ถึงตัวพวกเดียวกันเลย รับบอลแล้วไม่กระฉอดเลย บอลไม่ออกนอกเส้นเลย
บาเซลโลน่าใช้ไหล่เบียดแย่งบอลคู่ต่อสู้ดีมาก แย่งแล้วไม่ฟาวล์เลย ดีกว่าแมนยู ลิเวอร์พูลซะอีก
บาเซลโลน่ายามเกมส์บุก คนที่ไม่มีบอลจะไปยืนรับบอลในตำแหน่งพื้นที่ได้เปรียบคู่ต่อสู้ ช่วยเพื่อนตลอดเวลา เพื่อนส่งบอลง่าย ยามเกมส์รับ หรือฝ่ายไทยครองบอล ทุกคนจะประกบชิดนักเตะไทยที่ไม่มีบอล นักเตะไทยไปไหนก็จะตามไปด้วย แบบตัวต่อตัว บางที 2 รุม 1 หรือ3 รุม 1 การล๊อคแบบนี้ทำให้นักเตะไทยส่งบอลให้เพื่อลำบาก
นักเตะไทย สร้างกับดักล้ำหน้าไม่ดี แผงหลังไม่เข้าใจการสร้างกับดักล้ำหน้า ทั้งๆ ที่ให้คู่ต่อสู้ลำหน้านั้นไม่ยาก เพราะมีหลายลูกที่บาเซโลน่าเล่นโยนยาวจากกองหลังหรือกองกลางให้กองหน้ารับบอลไปยิงประตู(ไม่ใช่โยนเข้าไปในพื้นที่ว่าง) จังหวะนี้สามารถจับล้ำหน้าได้ ตัวอย่างที่เห็นชัดเจนคือการเสียประตูที่ 2 (จุดโทษ) และประตูที่ 6 ในอดีตสมัยปิยะพงษ์ ผิวอ่อน เซนเตอร์อย่างอำนาจ เฉลิมชวลิตจะให้แบล็คซ้ายขวาขึ้นสูงไปเล็กน้อย ตัวเองจะห้อยต่ำนิดเดียว คนเดียว และจะเป็นผู้ตัดสินใจจับล้ำหน้าเพียงคนเดียว ซึ่งจะง่ายกว่าการใช้หลายคนจับล้ำหน้า
นักเตะไทย เมื่อได้บอลจะโยนยาวให้เพื่อนกองหน้ารับลูกแย่งกับกองหลัง แต่ใช้การเล่นจังหวะเดียว ไม่มีการให้เพื่อนจากกองกลางมาช่วยรับบอลต่อจากกองหน้า จึงมักเสียการครอบครองบอลให้กับคู่ต่อสู้เสมอ
ในแกมรับหรือฝ่ายตรงข้ามครอบครองบอล กองหลังนักบอลไทยมักจะให้ความสนใจฝ่ายตรงข้ามที่ครองลูกบอลมากกว่าตัวผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามที่ไม่มีบอล ไม่มีการประกบไกล้ชิด หรือดักหน้า ทำให้เสียประตูไปหลายลูก ในเกมส์ครึ่งหลังที่หลังจากเสียประตูที่ 7 ไปแล้ว จึงได้เริ่มประกบคู่ต่อสู้ที่ไม่มีบอลมากขึ้น จนไม่เสียประตูอีกเลยเป็นเวลายาวนานจนจบเกมส์
ลูกทุ่มรีมเส้นยังคงเป็นปัญญหาสำหรับทีมฟุตบอลไทยมาทุกยุคทุกสมัย ทุ่มบอลแล้วไม่ได้เปรียบคู่ต่อสู้เลย ถูกคู่ต่อสู้แยงบอลไปได้ทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นทีมอะไรก็ตาม ไม่มีจิตนาการทุ่มบอลรีมเส้นเลย
แน่นอนว่าเบสิกพื้นฐานของไทยจะสู้บาเซโลน่าไม่ได้เลย แต่สิ่งที่ทีมไทยควรจะมีเช่นเขาคือความฟิต โดยเฉพาะกล้ามเนื้อขา เห็นแล้วแตกต่างกันมาก และการใช้ไหล่เบียดปะทะ ซึ่งนักบอลไทยจะไม่มีแรงเบียดปะทะทุกชุด ควรฝึกกล้ามเนื้อไหล่ให้มาก คนสุดท้ายที่มีหัวไหล่เบียดปะทะคู่ต่อสู้ได้ดีคือ อำนาจ เฉลิมชวลิต และนที ทองสุขแก้ว
ดูเกมส์บันทึกย้อนหลังไทย-บาเซโลน่า เห็นบางจุดการเล่นที่น่าสนใจ
ผู้เล่นบาเซโลน่าจะส่งบอลจากตัวถึงตัว ทิศทางถึงตัว ไม่ส่งบอลเผื่อ แม้ว่าเพื่อนผู้รับจะเคลื่อนไหว แต่ก่อนจะรับบอลจะไม่เคลื่อนไหวเร็ว เพื่อความแน่นอนในการรับลูก หลังจากรับลูกแล้วถึงจะเคลื่อนไหวเร็ว
บาเซโลน่าส่งบอลยาวดีมาก แม่นมาก ถึงตัวพวกเดียวกันเลย รับบอลแล้วไม่กระฉอดเลย บอลไม่ออกนอกเส้นเลย
บาเซลโลน่าใช้ไหล่เบียดแย่งบอลคู่ต่อสู้ดีมาก แย่งแล้วไม่ฟาวล์เลย ดีกว่าแมนยู ลิเวอร์พูลซะอีก
บาเซลโลน่ายามเกมส์บุก คนที่ไม่มีบอลจะไปยืนรับบอลในตำแหน่งพื้นที่ได้เปรียบคู่ต่อสู้ ช่วยเพื่อนตลอดเวลา เพื่อนส่งบอลง่าย ยามเกมส์รับ หรือฝ่ายไทยครองบอล ทุกคนจะประกบชิดนักเตะไทยที่ไม่มีบอล นักเตะไทยไปไหนก็จะตามไปด้วย แบบตัวต่อตัว บางที 2 รุม 1 หรือ3 รุม 1 การล๊อคแบบนี้ทำให้นักเตะไทยส่งบอลให้เพื่อลำบาก
นักเตะไทย สร้างกับดักล้ำหน้าไม่ดี แผงหลังไม่เข้าใจการสร้างกับดักล้ำหน้า ทั้งๆ ที่ให้คู่ต่อสู้ลำหน้านั้นไม่ยาก เพราะมีหลายลูกที่บาเซโลน่าเล่นโยนยาวจากกองหลังหรือกองกลางให้กองหน้ารับบอลไปยิงประตู(ไม่ใช่โยนเข้าไปในพื้นที่ว่าง) จังหวะนี้สามารถจับล้ำหน้าได้ ตัวอย่างที่เห็นชัดเจนคือการเสียประตูที่ 2 (จุดโทษ) และประตูที่ 6 ในอดีตสมัยปิยะพงษ์ ผิวอ่อน เซนเตอร์อย่างอำนาจ เฉลิมชวลิตจะให้แบล็คซ้ายขวาขึ้นสูงไปเล็กน้อย ตัวเองจะห้อยต่ำนิดเดียว คนเดียว และจะเป็นผู้ตัดสินใจจับล้ำหน้าเพียงคนเดียว ซึ่งจะง่ายกว่าการใช้หลายคนจับล้ำหน้า
นักเตะไทย เมื่อได้บอลจะโยนยาวให้เพื่อนกองหน้ารับลูกแย่งกับกองหลัง แต่ใช้การเล่นจังหวะเดียว ไม่มีการให้เพื่อนจากกองกลางมาช่วยรับบอลต่อจากกองหน้า จึงมักเสียการครอบครองบอลให้กับคู่ต่อสู้เสมอ
ในแกมรับหรือฝ่ายตรงข้ามครอบครองบอล กองหลังนักบอลไทยมักจะให้ความสนใจฝ่ายตรงข้ามที่ครองลูกบอลมากกว่าตัวผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามที่ไม่มีบอล ไม่มีการประกบไกล้ชิด หรือดักหน้า ทำให้เสียประตูไปหลายลูก ในเกมส์ครึ่งหลังที่หลังจากเสียประตูที่ 7 ไปแล้ว จึงได้เริ่มประกบคู่ต่อสู้ที่ไม่มีบอลมากขึ้น จนไม่เสียประตูอีกเลยเป็นเวลายาวนานจนจบเกมส์
ลูกทุ่มรีมเส้นยังคงเป็นปัญญหาสำหรับทีมฟุตบอลไทยมาทุกยุคทุกสมัย ทุ่มบอลแล้วไม่ได้เปรียบคู่ต่อสู้เลย ถูกคู่ต่อสู้แยงบอลไปได้ทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นทีมอะไรก็ตาม ไม่มีจิตนาการทุ่มบอลรีมเส้นเลย
แน่นอนว่าเบสิกพื้นฐานของไทยจะสู้บาเซโลน่าไม่ได้เลย แต่สิ่งที่ทีมไทยควรจะมีเช่นเขาคือความฟิต โดยเฉพาะกล้ามเนื้อขา เห็นแล้วแตกต่างกันมาก และการใช้ไหล่เบียดปะทะ ซึ่งนักบอลไทยจะไม่มีแรงเบียดปะทะทุกชุด ควรฝึกกล้ามเนื้อไหล่ให้มาก คนสุดท้ายที่มีหัวไหล่เบียดปะทะคู่ต่อสู้ได้ดีคือ อำนาจ เฉลิมชวลิต และนที ทองสุขแก้ว