ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยของเอกชนที่หนึ่ง เราอยู่ปี 2 แล้ว เราเรียนมาได้สักพัก นี่ก็จะสอบมิดเทอมแล้ว แต่เราคิดว่าเราจะซิ่วไปเรียนที่บ้าน (เราได้โควต้าของเอกชน เลยมาเรียนต่างบ้าน) แต่ก็อย่างที่ตั้งหัวข้อกระทู้คือเราสับสน เราเหนื่อยกับปัญหาที่เกิดขึ้นมาก ไหนจะเพื่อน ไหนจะเงิน ไหนจะงาน ไหนจะเรียน คือฐานะทางบ้านเราค่อนข้างจน แม่เราเป็นหนี้ ทุกวันนี้ที่เรียนอยู่คือเงินกองทุนกู้ยืม แล้วทุกวันนี้ก็กินอยู่กับเพื่อน นานๆทีแม่จะมีเงินโอนมาให้บ้าง เราคิดว่าเราเป็นภาระเพื่อนนะ ถึงมันจะบอกว่าเพื่อนต้องช่วยกันก็เถอะ แต่ทุกคนมีภาระหมด เงินก็มาจากเงินพ่อแม่เค้าหาให้ลูกเค้าเหมือนกัน เราเลยอยากออกมา ไม่อยากให้เพื่อนมาลำบากกับเราอีก
เราเลยจะซิ่ว แล้วกลับไปอยู่กับแม่ที่บ้าน ทำงานก่อนสักพักเก็บเงินไว้ลงเรียน และก็ช่วยแม่ใช้หนี้ แต่แม่ก็หวังกับเราไว้มาก แต่แม่เคยบอกเราว่า "ถ้าไม่ไหวจริงๆ มันสุดๆแล้ว ก็กลับบ้านเราเถอะลูก บ้านเราก็มี หิวก็เปิดข้าวในหม้อที่บ้านกิน ขอเงินนิดๆหน่อยๆ แม่ก็ให้ได้ ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเรา" แต่แม่ก็คงอยากเห็นอนาคตของเรา แต่เราไปต่อให้แม่ไม่ได้แล้วแน่ๆ แต่เราก็ยังอยากที่จะเรียนต่อนะ แต่คงขอเวลาสักหน่อย แต่คงไม่นาน เพื่อนบางคนบอกว่าอีก 2 ปีเอง ทนเอาหน่อย ใช่อีก 2 ปีเอง แต่ใครเจอปัญหาแบบเราคงไม่เข้าใจหรอก ว่ามันหนักแค่ไหน ทุกคนมีเหตุผลในตัวเองหมด ไม่มีใครอยากจบช้าหรอก แต่การศึกษาก็ไม่ได้แก่เกินเรียน ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่การศึกษา ตอนนี้เราสองจิตสองใจมาก ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ
เราจะคิดจะซิ่ว แต่ใจนึงก็อยากเรียนต่อ ควรทำไงกับปัญหาชีวิตดี.
เราเลยจะซิ่ว แล้วกลับไปอยู่กับแม่ที่บ้าน ทำงานก่อนสักพักเก็บเงินไว้ลงเรียน และก็ช่วยแม่ใช้หนี้ แต่แม่ก็หวังกับเราไว้มาก แต่แม่เคยบอกเราว่า "ถ้าไม่ไหวจริงๆ มันสุดๆแล้ว ก็กลับบ้านเราเถอะลูก บ้านเราก็มี หิวก็เปิดข้าวในหม้อที่บ้านกิน ขอเงินนิดๆหน่อยๆ แม่ก็ให้ได้ ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเรา" แต่แม่ก็คงอยากเห็นอนาคตของเรา แต่เราไปต่อให้แม่ไม่ได้แล้วแน่ๆ แต่เราก็ยังอยากที่จะเรียนต่อนะ แต่คงขอเวลาสักหน่อย แต่คงไม่นาน เพื่อนบางคนบอกว่าอีก 2 ปีเอง ทนเอาหน่อย ใช่อีก 2 ปีเอง แต่ใครเจอปัญหาแบบเราคงไม่เข้าใจหรอก ว่ามันหนักแค่ไหน ทุกคนมีเหตุผลในตัวเองหมด ไม่มีใครอยากจบช้าหรอก แต่การศึกษาก็ไม่ได้แก่เกินเรียน ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่การศึกษา ตอนนี้เราสองจิตสองใจมาก ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ