ก่อนหน้านี้ผมเคยทำงานเป็นทั้งข้าราชการและพนักงานบริษัทเอกชนมาตั้งแต่อายุ 19 จนปัจจุบันผมอายุ 40 ปลายๆ ผมลาออกจากงานเมื่อเดือนเมษา 67 ก่อนออกจากงานก็บอกทางบ้านแล้ว พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกว่าถ้าไม่ไหวก็ออกมา ผมออกเนื่องจากเบื่อและถึงจุดอิ่มตัว ประกอบกับนโยบายบริษัทที่เปลี่ยนผู้บริหารใหม่ที่ไม่ตรงจริตผม (เน้นงาน ไม่เน้นคน ทำงานเลิกดึก ให้วันหยุดแทนโอที) งานที่ออกมาก็ไม่มีประสิทธิภาพเหมือนตอนหนุ่มๆ  ก่อนออกก็ลองปรับความคิดดูประมาณ 2 ปี แต่เมื่อ 2 ปีผ่านไปจึงรู้ตัวว่าไม่ไหวจริงๆ ผมกับแฟนจึงลาออกจากงาน ตอนนี้ผมมีเงินเก็บเพื่อการประกอบอาชีพล้านกว่าบาท  ทดลองอยู่บ้านเดือนนึงพบว่าค่าใช้จ่ายลดไปเกือบสามหมื่น เนื่องจากไม่ต้องเช่าคอนโด และทำอาหารกินเองที่บ้าน บ้านที่อยู่ปัจจุบันเหลือประมาณ 2 แสน คิดว่าปลายปีจะโปะทั้งหมด บ้านหลังนี้ผมช่วยผ่อนให้พ่อกับแม่อยู่อาศัย ส่วนพี่ชายช่วยเรื่องค่าน้ำ กับค่าไฟบางส่วน
ผมกลับมาอยู่บ้าน เพิ่งหัดทำหมูปิ้ง และคอหมูย่างในเดือนเมษา มั่นใจว่าอน่อยกว่าร้านในตลาดแถวบ้าน ตอนนี้เปิดขายมาได้ 5 วัน ได้มาพันกว่าบาท ผมขายทั้งหน้าร้านและออนไลน์ รายได้มาจากหน้าร้านเป็นส่วนมาก เริ่มต้นก็ได้ไม่เยอะแหละ เข้าใจ
พ่อผมไม่มีปัญหาที่ผมออกจากงานมาเป็นพ่อค้า พ่อสนับสนุนทุกอย่างที่ผมทำ แต่แม่เป็นอะไรที่ตรงข้ามกับพ่อ คอยพูดทุกวันว่าหยุดเถอะ อย่าทำเลย ไปไม่รอดหรอก ไปหางานทำเถอะ ลูกบ้านอื่นๆเค้าได้เงินเดือนเป็นหมื่นเป็นแสน ผมลาออกจากงานมาทำให้แม่เครียด และเป็นห่วง แม่คิดในหัวทุกวันว่าผมไปไม่รอด (แม้ว่าผมจะโตจนเลียตูดหมาไม่ถึงแล้วก็ตาม 555) ผมพยายามจะพูดโน้มน้าวก็ไม่เป็นผล ยิ่งป้าข้างบ้านมาบ่นว่าออกทำไม มีเงินเดือนกินสบายๆอยู่แล้ว แม่ผมยิ่งเครียดหนัก เดือนหน้าว่าจะไปเช่าแผงที่ตลาดใหญ่แถวบ้าน เช่าแผงวันละ 70-100 บาท แม่ก็ไม่ชอบใจ ไม่อยากให้ไปลำบาก อยากให้ขายหน้าบ้าน (ก็มันขายไม่ดีอะ) ตอนนี้ความมั่นใจผมเกือบเป็นศูนย์ พยายามไม่ฟังเรื่อง toxic แต่เขาก็บ่นทุกวัน บ่นกับพ่อ บ่นกับป้าแถวบ้าน "เมื่อก่อนลูกชายจบศิริราช มีงานมีการดี  บลาๆๆ) กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากครับ แค่อยากระบายเฉยๆ เหอะๆๆ