สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ตรงของเรา ระหว่างเรากับพี่รหัสนะคะ
เราอยู่ปี1มหาลัยชื่อดังของภาคเหนือแห่งหนึ่ง (เราซิ่วมานะคะ) คือเราแอบชอบพี่รหัสตัวเองค่ะ ตอนแรกเราก็แค่ชอบเฉยๆอ่ะค่ะ แต่พอได้รู้จักกัน ได้คุยกัน จนสนิทกันมากขึ้น เราเองบอกเลยนะคะ เราชอบเขามากๆ คือไม่ได้ชอบแบบเหมือนเมื่อก่อนอ่ะค่ะ ยิ่งคุยกัน เจอกัน มันยิ่งรู้สึกมากขึ้นอ่ะค่ะ เราคุยกันทุกวัน เราไปสังสรรค์กันบ่อยขึ้น
จนกระทั่งวันหนึ่ง เราไปสังสรรค์กับพี่เขาค่ะ จะบอกก่อนนะคะว่าทุกๆครั้งที่เราไปสังสรรค์กับพวกเค้าเราไม่เคยเมาอ่ะ เราจะรู้ตัวเองตลอด แต่วันนี้ เราปล่อยตัวเองมากไปอ้ะค่ะ เราคิดว่าเมาแต่เราก็ยังดูแลตัวเองได้ แต่ที่ไหนได้เราเมามากค่ะ เมาถึงขึ้นขั้นว่าเดินทรงตัวเองไม่ไหว แต่ยังพอมีสติจำอะไรๆได้ค่ะ วันนั้นพี่เขาเป็นคนไปส่งเราที่หอของเพื่อนเราค่ะ แต่ก่อนจะไปถึง เราปวดฉี่ พี่เลยพาเราไปฉี่ คือ...เราก็ได้มีอะไรกันค่ะ แต่เราจะบอกก่อนนะคะว่าที่เรามีอะไรกับเขา เราไม่ได้เมา เราตั้งใจเอง เราจำทุกๆอย่างได้หมดเลยค่ะ ทุกคนที่กำลังอ่ากระทู้ของเราอาจจะมองว่าเราง่ายก็ได้นะคะ อาจจะสมน้ำหน้าเรา สมเพจน์เราที่เราปล่อยให้เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น แต่เราชอบพี่เขามากอ่ะค่ะ เรามีความสุขที่ได้อยู่กับพี่เขา และเราก็คิดว่าสิ่งที่เรากำลังทำทุกๆอย่าง ทั้งความรู้สึก ทั้งวางตัว เราสามารถควบคุมมันได้ค่ะ คือเราหมายถึงว่า ถึงเราจะชอบพี่เขามากๆ มีอะไรกันแล้ว แต่เราก็จะไม่ทำให้พี่เขาอึดอัด เราจะไม่ทำให้พี่เขารู้สึกลำบากใจ และเราจะอยู่ในที่ของเราไม่ไปก้าวก่ายในชีวิตส่วนตัวของพี่เขาได้ หลังจากนั้นเราก็ได้มีอะไรกันอีก มีกันบ้างเรื่อยๆมาค่ะ เราเจอกันที่คณะก็ทำตัวเหมือนพี่เหมือนน้องปกติค่ะไม่ได้มีไรมาก แต่เราจะแสดงความรักของเราได้ก็ต่อเมื่อลับตาผู้คนค่ะ เราถึงจะจับมือเค้า กอดเค้าได้เต็มที่ แต่ปัญหาคือตอนนี้เราแย่อ่ะค่ะ เรารู้สึกว่าเราเริ่มเยอะกับเขามากเกินไปอ้ะค่ะ เรากระวนกระวายใจมากเมื่อเขาหาย เราคิดถึงเขามาก มากเกินไปจนคุมตัวเองไม่ได้ ฟุ้งซ่านมากค่ะ เราร้องไห้หนักมากๆ เสียใจมากๆนะคะ แต่พอแค่เขามาคุยด้วย เขามาเจอ ไอ้ความรู้สึกที่เสียใจ ที่มันแย่ๆอ่ะ มันหายไปหมดเลย มันหายไปจริงๆนะเราไม่ได้โม้เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะเราก็ยังชอบเขาอยู่นั่นแหละ จริงๆตอนเราทุกข์ก็ทุกข์นะคะ ตอนเสียใจ ตอนเศร้ามันก็แย่มากๆเลยตอนนั้น แต่พอนึกถึงตอนอยู่ด้วยกัน เห็นรอยยิ้มของเขา เรารู้สึกดีอ่ะ เราก็ไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้มันหายไปเหมือนกัน แล้วยิ่งพี่เขาก็ไม่ได้มีแฟน ถึงแม้ว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยก็ตาม แต่เราก็ยังอยากลองดูสักครั้งในชีวิต หวังว่าวันหนึ่งเขาจะมีใจให้เราบ้าง ไม่ถึงต้องคบกัน แค่มีใจก็เพียงพอแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
รักพี่รหัสตัวเองผิดมั้ยคะ แล้วถ้าปล่อยให้อะไรๆเลยเถิดกับพี่รหัสขนาดนี้ ควรทำยังไงดีคะ
เราอยู่ปี1มหาลัยชื่อดังของภาคเหนือแห่งหนึ่ง (เราซิ่วมานะคะ) คือเราแอบชอบพี่รหัสตัวเองค่ะ ตอนแรกเราก็แค่ชอบเฉยๆอ่ะค่ะ แต่พอได้รู้จักกัน ได้คุยกัน จนสนิทกันมากขึ้น เราเองบอกเลยนะคะ เราชอบเขามากๆ คือไม่ได้ชอบแบบเหมือนเมื่อก่อนอ่ะค่ะ ยิ่งคุยกัน เจอกัน มันยิ่งรู้สึกมากขึ้นอ่ะค่ะ เราคุยกันทุกวัน เราไปสังสรรค์กันบ่อยขึ้น
จนกระทั่งวันหนึ่ง เราไปสังสรรค์กับพี่เขาค่ะ จะบอกก่อนนะคะว่าทุกๆครั้งที่เราไปสังสรรค์กับพวกเค้าเราไม่เคยเมาอ่ะ เราจะรู้ตัวเองตลอด แต่วันนี้ เราปล่อยตัวเองมากไปอ้ะค่ะ เราคิดว่าเมาแต่เราก็ยังดูแลตัวเองได้ แต่ที่ไหนได้เราเมามากค่ะ เมาถึงขึ้นขั้นว่าเดินทรงตัวเองไม่ไหว แต่ยังพอมีสติจำอะไรๆได้ค่ะ วันนั้นพี่เขาเป็นคนไปส่งเราที่หอของเพื่อนเราค่ะ แต่ก่อนจะไปถึง เราปวดฉี่ พี่เลยพาเราไปฉี่ คือ...เราก็ได้มีอะไรกันค่ะ แต่เราจะบอกก่อนนะคะว่าที่เรามีอะไรกับเขา เราไม่ได้เมา เราตั้งใจเอง เราจำทุกๆอย่างได้หมดเลยค่ะ ทุกคนที่กำลังอ่ากระทู้ของเราอาจจะมองว่าเราง่ายก็ได้นะคะ อาจจะสมน้ำหน้าเรา สมเพจน์เราที่เราปล่อยให้เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น แต่เราชอบพี่เขามากอ่ะค่ะ เรามีความสุขที่ได้อยู่กับพี่เขา และเราก็คิดว่าสิ่งที่เรากำลังทำทุกๆอย่าง ทั้งความรู้สึก ทั้งวางตัว เราสามารถควบคุมมันได้ค่ะ คือเราหมายถึงว่า ถึงเราจะชอบพี่เขามากๆ มีอะไรกันแล้ว แต่เราก็จะไม่ทำให้พี่เขาอึดอัด เราจะไม่ทำให้พี่เขารู้สึกลำบากใจ และเราจะอยู่ในที่ของเราไม่ไปก้าวก่ายในชีวิตส่วนตัวของพี่เขาได้ หลังจากนั้นเราก็ได้มีอะไรกันอีก มีกันบ้างเรื่อยๆมาค่ะ เราเจอกันที่คณะก็ทำตัวเหมือนพี่เหมือนน้องปกติค่ะไม่ได้มีไรมาก แต่เราจะแสดงความรักของเราได้ก็ต่อเมื่อลับตาผู้คนค่ะ เราถึงจะจับมือเค้า กอดเค้าได้เต็มที่ แต่ปัญหาคือตอนนี้เราแย่อ่ะค่ะ เรารู้สึกว่าเราเริ่มเยอะกับเขามากเกินไปอ้ะค่ะ เรากระวนกระวายใจมากเมื่อเขาหาย เราคิดถึงเขามาก มากเกินไปจนคุมตัวเองไม่ได้ ฟุ้งซ่านมากค่ะ เราร้องไห้หนักมากๆ เสียใจมากๆนะคะ แต่พอแค่เขามาคุยด้วย เขามาเจอ ไอ้ความรู้สึกที่เสียใจ ที่มันแย่ๆอ่ะ มันหายไปหมดเลย มันหายไปจริงๆนะเราไม่ได้โม้เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะเราก็ยังชอบเขาอยู่นั่นแหละ จริงๆตอนเราทุกข์ก็ทุกข์นะคะ ตอนเสียใจ ตอนเศร้ามันก็แย่มากๆเลยตอนนั้น แต่พอนึกถึงตอนอยู่ด้วยกัน เห็นรอยยิ้มของเขา เรารู้สึกดีอ่ะ เราก็ไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้มันหายไปเหมือนกัน แล้วยิ่งพี่เขาก็ไม่ได้มีแฟน ถึงแม้ว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยก็ตาม แต่เราก็ยังอยากลองดูสักครั้งในชีวิต หวังว่าวันหนึ่งเขาจะมีใจให้เราบ้าง ไม่ถึงต้องคบกัน แค่มีใจก็เพียงพอแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ