คือเรามีกลุ่มเพื่อนอยู่ด้วยกัน 5 คน และจะมีคนนึงที่เราสนิทมาก[หรือโดนยัดเยียดให้สนิทรึป่าวก็ไม่รู้] และคนที่สนิทนี่แหละคือต้นเหตุของเรื่อง คือพอคบกันไปนานๆนิสัยที่แย่ๆต่างๆของมันก็เริ่มออก เรื่องมันมาเป็นมาอย่างนี้....
เริ่มจากความตระหนี่ของมันก่อน หรือเรียกง่ายๆคือ ขี้เหนียว งก! เท่าเอง คือมันเป็นคนรู้จักใช้เงินมาก จะซื้อของกินหรือซื้ออะไรก็แล้วแต่มันจะคิดแล้วคิดอีก ชวนไปกินอะไร ซื้ออะไร มันจะบอกว่าไม่กิน ไม่ชอบ ถ้าสิ่งนั้นคือมันคือว่าไม่คุ้มมันจะไม่ซื้อ (แต่เราก็ชอบการประหยัดเงินของมันน่ะแต่มันก็เกินปายย) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักก็คือ ไอ่ที่มันบอกว่าไม่กิน ไม่ชอบนี่แหละ พอเราซื้อมาแล้ว มันเกือกกิน อ้าว อห. ไหนบอกไม่ชอบไง แต่เราก็ไม่ได้ห่วงอะไรเราเป็นคนชอบซื้ออยู่แล้ว และไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะได้มาห่วงขนมกัน แต่มันทำให้เราโมโหคือ ถ้าอยากจะกินก็บอกดิ รึว่ากลัวได้ซื้อ รู้อยู่ว่าพักหอคนเดียว และยังเรียนมหาลัยอยู่ แต่เราก็เรียนเหมือนกันป่ะ มันเป็นแบบนี้มาตลอด และกับทุกคนในกลุ่มด้วย บางทีกินของเขาจนหมดทั้งๆที่เจ้าของเขากินยังไม่เยอะเลย บางทีบอกให้เราซื้อทั้งๆที่เราไม่ชอบกิน เราก็บอกแกก็ซื้อกินเองดิมันก็ไม่ซื้อ แม่คุณเอ้ย เกลือยัเรียกพี่อ่ะ คือนิสัยงกของมันที่งกกับเพื่อนๆมีเยอะมาก เล่าเดี๋ยวยาว
ต่อมาคือความโชคช่วยและการเข้าเรียนสายของมัน มันเป็นคนที่ตื่นสายมาก และทำให้เข้าเรียนสาย ขนาดบ้านเราอยู่ไกลม.เป็น 10 กม. ทั้งๆที่ กทม. รถติดมาก เรายังมาทันเลย แต่นี่คือ มันยังมาสายกว่าอีก แบบไม่ใช่สายธรรมดาคือสายมาก ยกตัวอย่างเช่นเข้าเรียน 9โมงมันจะมา 9:45 เรียนบ่ายโมงมัจะมา 13:45 แต่ก็เป็นบางวัน บางวันมันก็มาเช้าถ้าอาจารย์เขาเข้มจริงๆ และวีรกรรมสายมันไม่ใช่แค่ตอนเรียน ตอนสอบมันก็ยังสาย สอบ 8:30 หมดสิทธิ์เข้าห้องสอบ 9:15 คือมันมาแบบคาบเส้นอ่ะ นี่แหละคือความโชคช่วยของมัน มันโชคช่วยตลอด ทั้งการเช็คชื่อ ทั้งที่ครูเข้มๆเช็คชื่อตรงเวลาเข้าเรียนปั้บ แต่วันไหนที่มันมาสาย วันนั้นแหละครูจะไปเช็คท้ายคาบ การส่งงานทั้งๆที่มันไปเกือบไม่ทัน แต่มันก็ทันได้ยังไงก็ไม่รู้ คือโชคช่วยคนอย่างมันตลอด และเรื่องมาสายเราบ่นให้มันตลอดน่ะ คือเราบอกมันแกก็รู้จักมาเช้าๆหน่อยดิ มมาก่อนเวลาก็ได หอก็อยู่ใกล้มอจะตาย ทำไมไม่รู้จักมาเช้าๆ คนเราต้องฝึกไว้ เรียนก็ใกล้จะจบแหละ ถ้าไปทำงานแกตื่นสายๆเขาว่าเอาได้น่ะ มันก็บอกว่าจะปรับตัวใหม่ แต่ก็อย่างว่ามันทำได้แปปเดียวค่ะ แล้วมันก็มาเรียนสายเหมือนเดิม ยิ่งช่วงนี้ มันทำงานตอนกลางคืนด้วย คือสายเกือบทุกวัน การบ้านก็เอามาทำที่มอ ทั้งๆที่ตัวเองก็มาสายอยู่แล้ว และมีวันนึงมันมาสายค่ะ แต่มันยังไม่ทำการบ้าน มันถามเราว่าครูให้ส่งงานยัง เราก็บอกว่าส่งแล้ว มันก็เลยรีบทำ ทำจนเสร็จและกำลังจะเอาไปส่งครู เราเลยบอกครูไม่ใช่ส่ง มันเลยด่าเรา ว่าเราไปโกหกมันทำไม ทำให้มันไม่ได้ฟังครูสอนเลย เราก็เลยบอก อ้าวถ้าเราไม่โกหก มันจะทำไม และถ้าครูให้ส่งจริงๆ จะมีส่งไหม และใช่ความผิดเราหรอที่โกหก ทั้งๆที่ตัวเองมีเวลาเยอะแยะ ทำก่อนที่จะไปทำงานหรือตื่นเช้าๆลุกชึ้นมาทำก็ได้ทำไมไม่ทำ (วิชานี้เรียนบ่าย) คือเราไม่ซีเรียสเรื่องที่มันทำงานตอยกลางคืนนะคะ คือเราไม่เข้าใจ คนอื่นเขาก็ทำงานกลางคืนเลิกตี 2-3 ขนาดเขาบ้านไกลต้องนั่งรถมาเขายังมาเรียนตอนเช้าทันและบ่ายมาก่อนเวลาได้ แต่นี่มันเลิกมาคือมันตื่นไม่ได้ ปกติที่ไม่ไปทำงานมันก็ไม่ทันและพลัดวันจะทำการบ้านอยู่แล้ว แล้วทีนี่มันไปทำงานคือเป็นหนักกว่าเดิมมาก เราก็บอกมันว่าเราขี้เกียจบ่นให้มันแหละ ต่อไปจะไม่บ่นอีกแล้ว มันก็บอก เออเห็นเราพูดแบบนี้มาบ่อยแล้ว แต่ก็ไม่เลิกบ่นสักที เราก็เลยสวนมันไป ถ้าอยากให้เลิกบ่นก็ไม่ต้องโทรมาถามดิว่าครูมายัง (ก่อนจะเข้าห้องเรียนถ้าเลยเวลานิดนึงมันจะโทรมาถามตลอดว่าครูเข้าห้องยัง บางครั้งเราโกหกว่าครูมาแล้วเพราะอยากให้มันรีบเพราะบางทีเรียน8โมงครึ่งมันตื่นแปดโมงอย่างงี้และตอนที่มันมาไม่เห็นครูมันก็โกรธให้เรา เออคือเราผิดเอง) ** เข้าเรื่องต่อ ใช่บอกเราบอกมันว่าไม่ต้องโทรมาถาม สิ่งที่มันตอบมาคือ การที่มันโทรมาไม่ใช่มันเสียเงินค่าโทรศัพท์น่ะ มันเสียเงินน่ะ คือ!! อห... แต่ตูบอกให้เมิงโทรมาหาตูหรอ แล้วมาพูดให้เราเหมือนเป็นคนผิดอ่ะ
และเรื่องต่างๆที่พูดมาเป็นส่วนหนึ่งของมันค่ะ คือนิสัยที่แย่ๆมันมีเยอะมาก ถ้าพิมพ์เล่าคือกล้ามแขนขึ้นแน่ ค่ะก็อย่างที่บอกว่ากลุ่มเรามี 5 คน และอีก3คนนั้นคือเรารู้ดีว่าพวกนั้นก็ไม่ชอบนิสัยของมันสักเท่าไร คือมันมีดีอยู่อย่างเดียวมั้งคะ คือเรียนเก่งเรียนดีมั้ง แต่พวกนั้นคือมีความอดทนไม่เท่าเรามั้งคะ เราเป็นคนทนมันตลอด เพราะเราเป็นคนขี้สงสารมั้งคะ เรากลัวว่ามันจะไม่มีเพื่อนเล่นไม่มีคนคบ เพราะคนอื่นๆก็ไม่ทนมันอยู่แล้ว แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ นิสัยคนมันเปลี่ยนกันยากจริงๆคือยิ่งรู้จักมันมากขึ้น นิสัยแย่ๆมันก็เริ่มมากขึ้นด้วย พักหลัง เพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆก็บอกให้เราเลิกทนมันได้แล้ว เลิกทำอะไรๆชวนมันสักที ปริ้นงานก็ให้มันปริ้นเอาเอง บ้านมันก็อยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็มาปริ้นไม่ได้ แต่เราคือคนกลาง เราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็พยายามบอกเพื่อนคนอื่นๆไป ช่างมันเถอะ เดี๋ยวมันก็คิดได้เอง ซึ่งเราก็หวังว่าเป็นแบบนั้น ซึ่งสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้คือ พยายามปล่อยวาง และลดความปาดหมางของมันและเพื่อนในกลุ่มให้ได้มากที่สุด แต่บางครั้งก็คิดนะคะ รึว่ามันไม่รู้มั้งว่าเพื่อนในกลุ่มไม่ค่อยชอบนิสัยมัน มันถึงไม่เลิกและทำมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็อย่างว่าค่ะ ความอดทนคนเรามีขีดจำกัด ซึ่งทุกวันนี้ก็ก็พยายามระงับความอยู่อย่าให้มันระเบิดออก....
เรารู้ดีค่ะว่าเพื่อนมันเทยาก และไม่รู้ว่าจะเทยังไงด้วย มันต่างจากแฟนคือ พอบอกเลิกแล้วทางใครทางมัน ไม่ได้มาเจอกันอีก แต่นี่คือเพื่อน ถ้าจะเทมัน เราก็ยังจะต้องเจอกันอีกทั้งตอนเรียน รึว่าตอนทำงานกลุ่ม และถ้าจะเทมันจริงๆก็กลัวมันจะเข้าเพื่อนใหม่ไม่ได้ เราก็ได้แต่บอกตัวเองไป ทนอีกปี สองปี เดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว และขออย่าได้เจออีกเลยคนนิสัยแบบนี้ เอียนแล้วค่ะ
ใครมีความรู้สึกอยากเทเพื่อนเพราะทนนิสัยแย่ๆเขาไม่ได้บ้าง??
เริ่มจากความตระหนี่ของมันก่อน หรือเรียกง่ายๆคือ ขี้เหนียว งก! เท่าเอง คือมันเป็นคนรู้จักใช้เงินมาก จะซื้อของกินหรือซื้ออะไรก็แล้วแต่มันจะคิดแล้วคิดอีก ชวนไปกินอะไร ซื้ออะไร มันจะบอกว่าไม่กิน ไม่ชอบ ถ้าสิ่งนั้นคือมันคือว่าไม่คุ้มมันจะไม่ซื้อ (แต่เราก็ชอบการประหยัดเงินของมันน่ะแต่มันก็เกินปายย) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักก็คือ ไอ่ที่มันบอกว่าไม่กิน ไม่ชอบนี่แหละ พอเราซื้อมาแล้ว มันเกือกกิน อ้าว อห. ไหนบอกไม่ชอบไง แต่เราก็ไม่ได้ห่วงอะไรเราเป็นคนชอบซื้ออยู่แล้ว และไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะได้มาห่วงขนมกัน แต่มันทำให้เราโมโหคือ ถ้าอยากจะกินก็บอกดิ รึว่ากลัวได้ซื้อ รู้อยู่ว่าพักหอคนเดียว และยังเรียนมหาลัยอยู่ แต่เราก็เรียนเหมือนกันป่ะ มันเป็นแบบนี้มาตลอด และกับทุกคนในกลุ่มด้วย บางทีกินของเขาจนหมดทั้งๆที่เจ้าของเขากินยังไม่เยอะเลย บางทีบอกให้เราซื้อทั้งๆที่เราไม่ชอบกิน เราก็บอกแกก็ซื้อกินเองดิมันก็ไม่ซื้อ แม่คุณเอ้ย เกลือยัเรียกพี่อ่ะ คือนิสัยงกของมันที่งกกับเพื่อนๆมีเยอะมาก เล่าเดี๋ยวยาว
ต่อมาคือความโชคช่วยและการเข้าเรียนสายของมัน มันเป็นคนที่ตื่นสายมาก และทำให้เข้าเรียนสาย ขนาดบ้านเราอยู่ไกลม.เป็น 10 กม. ทั้งๆที่ กทม. รถติดมาก เรายังมาทันเลย แต่นี่คือ มันยังมาสายกว่าอีก แบบไม่ใช่สายธรรมดาคือสายมาก ยกตัวอย่างเช่นเข้าเรียน 9โมงมันจะมา 9:45 เรียนบ่ายโมงมัจะมา 13:45 แต่ก็เป็นบางวัน บางวันมันก็มาเช้าถ้าอาจารย์เขาเข้มจริงๆ และวีรกรรมสายมันไม่ใช่แค่ตอนเรียน ตอนสอบมันก็ยังสาย สอบ 8:30 หมดสิทธิ์เข้าห้องสอบ 9:15 คือมันมาแบบคาบเส้นอ่ะ นี่แหละคือความโชคช่วยของมัน มันโชคช่วยตลอด ทั้งการเช็คชื่อ ทั้งที่ครูเข้มๆเช็คชื่อตรงเวลาเข้าเรียนปั้บ แต่วันไหนที่มันมาสาย วันนั้นแหละครูจะไปเช็คท้ายคาบ การส่งงานทั้งๆที่มันไปเกือบไม่ทัน แต่มันก็ทันได้ยังไงก็ไม่รู้ คือโชคช่วยคนอย่างมันตลอด และเรื่องมาสายเราบ่นให้มันตลอดน่ะ คือเราบอกมันแกก็รู้จักมาเช้าๆหน่อยดิ มมาก่อนเวลาก็ได หอก็อยู่ใกล้มอจะตาย ทำไมไม่รู้จักมาเช้าๆ คนเราต้องฝึกไว้ เรียนก็ใกล้จะจบแหละ ถ้าไปทำงานแกตื่นสายๆเขาว่าเอาได้น่ะ มันก็บอกว่าจะปรับตัวใหม่ แต่ก็อย่างว่ามันทำได้แปปเดียวค่ะ แล้วมันก็มาเรียนสายเหมือนเดิม ยิ่งช่วงนี้ มันทำงานตอนกลางคืนด้วย คือสายเกือบทุกวัน การบ้านก็เอามาทำที่มอ ทั้งๆที่ตัวเองก็มาสายอยู่แล้ว และมีวันนึงมันมาสายค่ะ แต่มันยังไม่ทำการบ้าน มันถามเราว่าครูให้ส่งงานยัง เราก็บอกว่าส่งแล้ว มันก็เลยรีบทำ ทำจนเสร็จและกำลังจะเอาไปส่งครู เราเลยบอกครูไม่ใช่ส่ง มันเลยด่าเรา ว่าเราไปโกหกมันทำไม ทำให้มันไม่ได้ฟังครูสอนเลย เราก็เลยบอก อ้าวถ้าเราไม่โกหก มันจะทำไม และถ้าครูให้ส่งจริงๆ จะมีส่งไหม และใช่ความผิดเราหรอที่โกหก ทั้งๆที่ตัวเองมีเวลาเยอะแยะ ทำก่อนที่จะไปทำงานหรือตื่นเช้าๆลุกชึ้นมาทำก็ได้ทำไมไม่ทำ (วิชานี้เรียนบ่าย) คือเราไม่ซีเรียสเรื่องที่มันทำงานตอยกลางคืนนะคะ คือเราไม่เข้าใจ คนอื่นเขาก็ทำงานกลางคืนเลิกตี 2-3 ขนาดเขาบ้านไกลต้องนั่งรถมาเขายังมาเรียนตอนเช้าทันและบ่ายมาก่อนเวลาได้ แต่นี่มันเลิกมาคือมันตื่นไม่ได้ ปกติที่ไม่ไปทำงานมันก็ไม่ทันและพลัดวันจะทำการบ้านอยู่แล้ว แล้วทีนี่มันไปทำงานคือเป็นหนักกว่าเดิมมาก เราก็บอกมันว่าเราขี้เกียจบ่นให้มันแหละ ต่อไปจะไม่บ่นอีกแล้ว มันก็บอก เออเห็นเราพูดแบบนี้มาบ่อยแล้ว แต่ก็ไม่เลิกบ่นสักที เราก็เลยสวนมันไป ถ้าอยากให้เลิกบ่นก็ไม่ต้องโทรมาถามดิว่าครูมายัง (ก่อนจะเข้าห้องเรียนถ้าเลยเวลานิดนึงมันจะโทรมาถามตลอดว่าครูเข้าห้องยัง บางครั้งเราโกหกว่าครูมาแล้วเพราะอยากให้มันรีบเพราะบางทีเรียน8โมงครึ่งมันตื่นแปดโมงอย่างงี้และตอนที่มันมาไม่เห็นครูมันก็โกรธให้เรา เออคือเราผิดเอง) ** เข้าเรื่องต่อ ใช่บอกเราบอกมันว่าไม่ต้องโทรมาถาม สิ่งที่มันตอบมาคือ การที่มันโทรมาไม่ใช่มันเสียเงินค่าโทรศัพท์น่ะ มันเสียเงินน่ะ คือ!! อห... แต่ตูบอกให้เมิงโทรมาหาตูหรอ แล้วมาพูดให้เราเหมือนเป็นคนผิดอ่ะ
และเรื่องต่างๆที่พูดมาเป็นส่วนหนึ่งของมันค่ะ คือนิสัยที่แย่ๆมันมีเยอะมาก ถ้าพิมพ์เล่าคือกล้ามแขนขึ้นแน่ ค่ะก็อย่างที่บอกว่ากลุ่มเรามี 5 คน และอีก3คนนั้นคือเรารู้ดีว่าพวกนั้นก็ไม่ชอบนิสัยของมันสักเท่าไร คือมันมีดีอยู่อย่างเดียวมั้งคะ คือเรียนเก่งเรียนดีมั้ง แต่พวกนั้นคือมีความอดทนไม่เท่าเรามั้งคะ เราเป็นคนทนมันตลอด เพราะเราเป็นคนขี้สงสารมั้งคะ เรากลัวว่ามันจะไม่มีเพื่อนเล่นไม่มีคนคบ เพราะคนอื่นๆก็ไม่ทนมันอยู่แล้ว แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ นิสัยคนมันเปลี่ยนกันยากจริงๆคือยิ่งรู้จักมันมากขึ้น นิสัยแย่ๆมันก็เริ่มมากขึ้นด้วย พักหลัง เพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆก็บอกให้เราเลิกทนมันได้แล้ว เลิกทำอะไรๆชวนมันสักที ปริ้นงานก็ให้มันปริ้นเอาเอง บ้านมันก็อยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็มาปริ้นไม่ได้ แต่เราคือคนกลาง เราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็พยายามบอกเพื่อนคนอื่นๆไป ช่างมันเถอะ เดี๋ยวมันก็คิดได้เอง ซึ่งเราก็หวังว่าเป็นแบบนั้น ซึ่งสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้คือ พยายามปล่อยวาง และลดความปาดหมางของมันและเพื่อนในกลุ่มให้ได้มากที่สุด แต่บางครั้งก็คิดนะคะ รึว่ามันไม่รู้มั้งว่าเพื่อนในกลุ่มไม่ค่อยชอบนิสัยมัน มันถึงไม่เลิกและทำมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็อย่างว่าค่ะ ความอดทนคนเรามีขีดจำกัด ซึ่งทุกวันนี้ก็ก็พยายามระงับความอยู่อย่าให้มันระเบิดออก....
เรารู้ดีค่ะว่าเพื่อนมันเทยาก และไม่รู้ว่าจะเทยังไงด้วย มันต่างจากแฟนคือ พอบอกเลิกแล้วทางใครทางมัน ไม่ได้มาเจอกันอีก แต่นี่คือเพื่อน ถ้าจะเทมัน เราก็ยังจะต้องเจอกันอีกทั้งตอนเรียน รึว่าตอนทำงานกลุ่ม และถ้าจะเทมันจริงๆก็กลัวมันจะเข้าเพื่อนใหม่ไม่ได้ เราก็ได้แต่บอกตัวเองไป ทนอีกปี สองปี เดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว และขออย่าได้เจออีกเลยคนนิสัยแบบนี้ เอียนแล้วค่ะ