ผมเคยมีปัญหาเรื่องอารมณ์ (ocd) และการเข้าสังคมมาก่อน
ปัจจุบันคอนโทรลตัวเองได้มากแล้ว (หรือเปล่าไม่แน่ใจ) แต่ที่ยังแก้ไม่ได้คือเรื่องดื้อเงียบ

อาการมันจะแสดง เวลาพ่อหรือแม่เข้ามาคุยกับเราในเรื่องที่คาดหวัง
เราจะหน้านิ่งรับฟัง บางครั้งก็หูทวนลม แต่ในใจมันต่อต้านมากๆจนอยากเดินหนี
ไม่อยากทำตาม ชี้ซ้ายจะไปขวา ทั้งที่พยายามคิดแล้วว่าท่านรักและหวังดีกับเรา...เป็นความเอาแต่ใจของตัวเองล้วนๆ


หรือเป็นเพราะผมคิดโทษพ่อแม่ที่เลี้ยงผมมาแบบนี้ ก็ย่อมได้ผลเช่นนี้
ท่านเลี้ยงผมดีนะ แทบไม่เคยลำบาก แต่เราไม่เคยเปิดใจคุยกันเลย
แม่จะเป็นคนค่อนข้างขี้หงุดหงิด จนเราไม่อยากพูดด้วย (เวลาคุยกับลูกค้าแม่จะเฟรนลี่กว่าเวลาพูดกับผมซะอีก)
ส่วนพ่อใจดีและตามใจมาก แต่เป็นคนเย็นชา ทำอะไรช้าๆ หยินหยางตรงข้ามกับแม่
ในบ้านเราแทบไม่ค่อยได้แสดงความรักต่อกัน อาจจะมีบ้างในวันสำคัญ แต่ทุกๆวันคือ ต่างคนต่างอยู่มาโดยตลอด
เมื่อก่อนผมเคยหงุดหงิดกับภาวะในบ้านแบบนี้มากๆ จนเดี๋ยวนี้รับสภาพได้แล้ว

แต่ไม่รู้ทำไมยังรู้สึกต่อต้านพ่อกับแม่ จนบางครั้งแทบระเบิดออกมาด้วยซ้ำ แบบนี้ยังความอดทนต่ำอยู่ใช่มั้ย
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยยย.....

**ขออนุญาตแท็กห้องศาสนานะครับ เผื่อมีผู้ใจดี นำหลักธรรมคำสอนมากล่อมเกลาจิตใจผมได้บ้าง
***ขอบคุณครับ