สวัสดีครับทุกคน
วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวความรักในวัยมัธยมของผมกัน
ย้อนกลับไปตั้งแต่ ม.1 เลยล่ะกันครับ
ตอนเข้ามาในโรงเรียนมัธยมครั้งแรก ในห้องผมไม่มีคนที่ผมรู้จักเลยสักคน
ทำให้ตอน ม.1 ผมเป็นคนเงียบมาก 555 แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนพูดมากตอนอยู่กับเพื่อน
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร คงตื่นเต้นที่โรงเรียนเปิดเทอมมั้ง 555
เราอยู่ห้องเดียวกัน เธอนั่งอยู่ข้างหลังผม เธอเป็นคนฉลาด น่ารัก ร่าเริง ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน 555
ผมก็ชอบหันมาข้างหลัง ทำเป็นคุยกับเพื่อน แต่จริงๆผมหันไปมองเธอ แม้ว่าจะ 1 วิ ต่อครั้งก็ตาม
เธอเป็นคนชอบวาดรูป(วาดสวยเลยแหละ) ค่อนข้างจะพูดมาก ตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกแล้วแหละ
มีอยู่วันหนึ่งผมนั่งอยู่เรียนปกติ แต่แล้วก็มีมือจากข้างหลัง มาจัดคอเสื้อให้ผม
เธอจัดคอเสื้อให้ผม เธอบอกว่าคอเสื้อมันพับขึ้นอยู่เดี๋ยวจัดให้ ผมนี่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นเลย 555
คือผมไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้กับผม ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป ทำเนียนทำงานต่อไป 555
แต่เธอชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง ผมก็ดูเธอแบบห่างๆ ม.1 ผมกับเธอ คุยกันไม่ถึง 2 ประโยคด้วยซ้ำ
คงเป็นเพราะผมเป็นคนที่เงียบในตอนนั้น บวกกับยิ่งเป็นคนที่ชอบยิ่งไปกันใหญ่ 555
ทำให้ผ่าน ม.1 ไปแบบไม่มีอะไร
ม.2
เมื่อขึ้นมาตอน ม.2 ผมได้เพื่อนมาเยอะเลยทาสแท้ก็เริ่มออก จากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย 555
คุยแบบบ้านบึ้ม พูดมากสุดๆ เพื่อนที่ตามมาจาก ม.1 นี่เหวอไปเลยเรียกได้ว่า คนล่ะคนจริงๆ
ส่วนเธอหรอ เธอได้ไปอยู่ห้องต้นๆ ผมก็เฝ้ามองห่างๆเช่นเคย ผมกับเธอเริ่มห่างกัน
แต่ก็ได้เจอกันตอนพักเที่ยงนะ และเป็นประมาณแบบนี้ตอน ม.2 แต่ก็มีเหตุการณ์นะ 55
คือวันนั้นผมยืนรอซื้อไอติมอยู่ แต่แล้วเพื่อนของเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาถามผมว่า
ขอแทนชื่อคนที่ผมชอบว่า E แหละกันครับ
เพื่อนผู้หญิง : เธอๆๆ เธอว่า E น่ารักไหม
ผม : E ไหนหรอ (ด้วยความปากแข็งไม่กล้าชม)
เพื่อนผู้หญิง : E ที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม.1 ไง
ผม : อ่อก็เฉยๆนะ (กูพูดอะไรออกไป)
ผมนึกกลับไปวันนั้นผมอยากจะเตะปากตัวเองมากเลย 555 ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น
ก็นั้นแหละผ่านไปแล้วย้อนกลับไม่ได้แล้ว แล้วก็เป็นอย่างนี้ตลอดจะเจอเธอได้ตอนพักเที่ยง
หรือเดินไปเรียนวิชาอื่น ผมเป็นคนที่ไม่ดักเจอ เลิกเรียนก็กลับ ถึงแม้เธอจะอยู่โรงเรียนอยู่
ก็ตาม 555 ผมเคยได้ของจากเธอด้วยมั้งไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าเพื่อนเธอให้หรือเธอเป็นคนให้
ซึ่งผมก็ทำหายตอนไปต่างประเทศ 555 ผมเสียดายมากถึงจะไม่มีค่ามากก็เหอะ แต่ก็นะ
และแล้วก็ผ่าน ม.2 ไป ....
ม.3
ก็ยังเหมือนยังไม่ไปไหน ผมและเธออยู่คนล่ะห้องกัน ซึ่งเธอเป็นคนน่ารักแบบไม่เหมือนใคร
ก็ต้องมีคนชอบเยอะอยู่แล้ว และผมอยากจะบอกว่า ผมไม่ได้คุยกับเธอเลยตั้งแต่ ม.1
แล้วไม่ได้คุยกันอีกเลย ย้ำ ไม่ได้คุยกันอีกเลย ซึ่งผมก็เริ่มจะมีความคิดว่า
“มันจะเป็นไปได้หรอ มันจะใช่เราหรอ” ซึ่งก็คิดมาตลอด แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไร
ปล่อยผ่านไป เธอก็ดูมีความสุขดี ผมก็ดีใจ แล้วช่วง ม.3 ก็คล้ายกับ ม.2 แหละครับ
เจอกันตอนพักเที่ยง แต่ส่วนใหญ่ผมชอบเตะบอลอยู่บนห้อง เธอก็ไปกินข้าวกับเพื่อนใหม่
เป็นอย่างนี้จนจบ ม.3 วันปัจฉิมนิเทศ ผมก็มาปกติคุยอยู่กับเพื่อนหน้าห้องพิธี แต่แล้วเธอก็เดินมา
ผมหันไปมองหน้าเธอ เธอก็มองหน้าผม ผมเห็นสายตาบงบอกถึงอะไรสักอย่าง ที่ผมก็อธิบายไม่ถูก
แม้เพียงช่วงสั้นๆก็ตาม
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อนะครับ 555
รักหมดเวลา
วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวความรักในวัยมัธยมของผมกัน
ย้อนกลับไปตั้งแต่ ม.1 เลยล่ะกันครับ
ตอนเข้ามาในโรงเรียนมัธยมครั้งแรก ในห้องผมไม่มีคนที่ผมรู้จักเลยสักคน
ทำให้ตอน ม.1 ผมเป็นคนเงียบมาก 555 แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนพูดมากตอนอยู่กับเพื่อน
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร คงตื่นเต้นที่โรงเรียนเปิดเทอมมั้ง 555
เราอยู่ห้องเดียวกัน เธอนั่งอยู่ข้างหลังผม เธอเป็นคนฉลาด น่ารัก ร่าเริง ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน 555
ผมก็ชอบหันมาข้างหลัง ทำเป็นคุยกับเพื่อน แต่จริงๆผมหันไปมองเธอ แม้ว่าจะ 1 วิ ต่อครั้งก็ตาม
เธอเป็นคนชอบวาดรูป(วาดสวยเลยแหละ) ค่อนข้างจะพูดมาก ตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกแล้วแหละ
มีอยู่วันหนึ่งผมนั่งอยู่เรียนปกติ แต่แล้วก็มีมือจากข้างหลัง มาจัดคอเสื้อให้ผม
เธอจัดคอเสื้อให้ผม เธอบอกว่าคอเสื้อมันพับขึ้นอยู่เดี๋ยวจัดให้ ผมนี่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นเลย 555
คือผมไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้กับผม ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป ทำเนียนทำงานต่อไป 555
แต่เธอชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง ผมก็ดูเธอแบบห่างๆ ม.1 ผมกับเธอ คุยกันไม่ถึง 2 ประโยคด้วยซ้ำ
คงเป็นเพราะผมเป็นคนที่เงียบในตอนนั้น บวกกับยิ่งเป็นคนที่ชอบยิ่งไปกันใหญ่ 555
ทำให้ผ่าน ม.1 ไปแบบไม่มีอะไร
ม.2
เมื่อขึ้นมาตอน ม.2 ผมได้เพื่อนมาเยอะเลยทาสแท้ก็เริ่มออก จากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย 555
คุยแบบบ้านบึ้ม พูดมากสุดๆ เพื่อนที่ตามมาจาก ม.1 นี่เหวอไปเลยเรียกได้ว่า คนล่ะคนจริงๆ
ส่วนเธอหรอ เธอได้ไปอยู่ห้องต้นๆ ผมก็เฝ้ามองห่างๆเช่นเคย ผมกับเธอเริ่มห่างกัน
แต่ก็ได้เจอกันตอนพักเที่ยงนะ และเป็นประมาณแบบนี้ตอน ม.2 แต่ก็มีเหตุการณ์นะ 55
คือวันนั้นผมยืนรอซื้อไอติมอยู่ แต่แล้วเพื่อนของเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินมาถามผมว่า
ขอแทนชื่อคนที่ผมชอบว่า E แหละกันครับ
เพื่อนผู้หญิง : เธอๆๆ เธอว่า E น่ารักไหม
ผม : E ไหนหรอ (ด้วยความปากแข็งไม่กล้าชม)
เพื่อนผู้หญิง : E ที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม.1 ไง
ผม : อ่อก็เฉยๆนะ (กูพูดอะไรออกไป)
ผมนึกกลับไปวันนั้นผมอยากจะเตะปากตัวเองมากเลย 555 ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น
ก็นั้นแหละผ่านไปแล้วย้อนกลับไม่ได้แล้ว แล้วก็เป็นอย่างนี้ตลอดจะเจอเธอได้ตอนพักเที่ยง
หรือเดินไปเรียนวิชาอื่น ผมเป็นคนที่ไม่ดักเจอ เลิกเรียนก็กลับ ถึงแม้เธอจะอยู่โรงเรียนอยู่
ก็ตาม 555 ผมเคยได้ของจากเธอด้วยมั้งไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าเพื่อนเธอให้หรือเธอเป็นคนให้
ซึ่งผมก็ทำหายตอนไปต่างประเทศ 555 ผมเสียดายมากถึงจะไม่มีค่ามากก็เหอะ แต่ก็นะ
และแล้วก็ผ่าน ม.2 ไป ....
ม.3
ก็ยังเหมือนยังไม่ไปไหน ผมและเธออยู่คนล่ะห้องกัน ซึ่งเธอเป็นคนน่ารักแบบไม่เหมือนใคร
ก็ต้องมีคนชอบเยอะอยู่แล้ว และผมอยากจะบอกว่า ผมไม่ได้คุยกับเธอเลยตั้งแต่ ม.1
แล้วไม่ได้คุยกันอีกเลย ย้ำ ไม่ได้คุยกันอีกเลย ซึ่งผมก็เริ่มจะมีความคิดว่า
“มันจะเป็นไปได้หรอ มันจะใช่เราหรอ” ซึ่งก็คิดมาตลอด แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไร
ปล่อยผ่านไป เธอก็ดูมีความสุขดี ผมก็ดีใจ แล้วช่วง ม.3 ก็คล้ายกับ ม.2 แหละครับ
เจอกันตอนพักเที่ยง แต่ส่วนใหญ่ผมชอบเตะบอลอยู่บนห้อง เธอก็ไปกินข้าวกับเพื่อนใหม่
เป็นอย่างนี้จนจบ ม.3 วันปัจฉิมนิเทศ ผมก็มาปกติคุยอยู่กับเพื่อนหน้าห้องพิธี แต่แล้วเธอก็เดินมา
ผมหันไปมองหน้าเธอ เธอก็มองหน้าผม ผมเห็นสายตาบงบอกถึงอะไรสักอย่าง ที่ผมก็อธิบายไม่ถูก
แม้เพียงช่วงสั้นๆก็ตาม
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อนะครับ 555