ขำมั้ยครับ? เห็นหัวกระทู้แล้วคงรู้สึกตลกเลยสิครับ? 😿 แต่ผมเจ็บปวดมากเลยนะ😢
โอเคงั้นเข้าเรื่องนะครับ (กระทู้นี้จะยาวมากๆสำหรับคนที่อ่านจนจบ ผมขอขอบพระคุณมากจริงๆครับ) ผมเป็นเด็กนักเรียนคนนึงครับ ศึกษาในโรงเรียนภายในจังหวัดสมุทรปราการนี้แหละครับ ผมอายุ18ปีครับ ใช่ครับผมอยู่ม.6 ผมเรียนที่นี่ปีสุดท้ายละ ตลอดที่ผ่านมาก็มีแฟนบ้าง เคยอกหักมาแล้วบ้าง ยังไม่เคยคบใครถึงปี มากสุดก็แค่9เดือน และ9เดือนนี่แหละครับ อกหักครั้งแรกของผม เมื่อตอนอายุ 14จะ15ปี ก็ประมาณช่วงม.2กำลังจะม.3 เลิกกันช่วงปิดเทอม ก่อนเปิดเทอมสัก2อาทิตย์ขึ้นม.3
โห... แบบตอนนั้นก็แบบ เข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดฆ่าตัวตายขึ้นมาเลยครับ โดดตึก เกลียดแขนประชดรัก แต่ก่อนผมจะเป็นคนชอบด่าไอ้คนพวกนี้ ด่าต่างๆนาๆสารพัด แต่ตอนนี้เลิกด่า ก็เข้าใจความรู้สึกแล้วนะ แต่ผมไม่เคยทำร้ายตัวเองนะ แรกๆผมทำใจไม่ได้เลย ร้องไห้ทุกวัน ก็ใช้ชีวิตไปเลื่อยๆ ก็นะวันนึงมันลืมได้แหละ คงเป็นเพราะผมกับเขาอยู่คนละโรงเรียนด้วยนะ ไม่ต้องมาเจอหน้ากันมันก็เลยโอเค วันนึงมันลืม จนตอนนี้เจอเขาก็ไม่รู้สึกอะไร และตั้งแต่เลิกกัน ผมก็มีแฟนใหม่บ้าง แต่คบแปปๆเลิก คงเป็นเพราะผมมันแย่ ผมคบคนใหม่เพื่อให้ลืมคนเก่า ที่ผ่านมาเวลาเลิกกับแฟนตลอดทั้งชีวิตที่มีแฟน เวลาผมบอกเลิกก็มักจะไม่เลิกกัน เพราะว่าผมไม่เคยคิดอยากเลิกกับแฟนคนใหน แต่ที่ผมบอกเลิก เพราะมันเป็นสันดารของผม ผมอยากรู้ว่าเขาจะรั้งผม หรือเขาจะปล่อยผมไปเลยกันนะ ก็ถ้ารั้งก็ยังรักกัน ก็ถ้าไม่รั้งก็แยกทางกันเถอะในเมื่อไม่ได้รักกัน หลังจากนี้ผมก็ไม่มีแฟนอีกเลยเป็นเวลา 2-3ปี ไม่เคยมีแฟนเลย กระทั้งขึ้นม.6 ช่วงเปิดเทอมแรกๆก็ไม่มีไร ผมเป็นคณะกรรมการนักเรียน ก็ทำหน้าที่ของผมไป ผมได้มีโอกาสทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆในวันรับน้องนะครับ ผมก็เอาหนังสือของทางโรงเรียนเดินแจกน้องในแถว ผมได้หน้าที่ไปแจกน้องๆผู้หญิง ก็โดนๆแซวบ้างไม่คิดไร^ ^ โอเคครับตรงนี้ข้ามเลยละกันนะ ข้ามไปสัก1-2เดือน จำไม่ค่อยได้ละครับ ก็มีน้องคนนึง INBoxเข้ามาในFBขอให้รับ@ เมื่อช่วงต้นเดือนของเดือนกรกฏา ผมก็รับ@ตามที่น้องขอเลยครับ ก็ไม่ได้คิดไรก็คุยกันไปเลื่อยๆ ตอบสั้นๆบ้าง ยาวๆบ้าง แต่ก็ตอบทุกคำถามนะ ก็ชวนคุยบ้าง ประกอบกับตอนนั้นไม่มีคนคุย ใครทักมาก็คุยหมด น้องบอกว่าน้องเจอผมบ่อยมาก น้องชอบที่ผมใส้ผ้าปิดจมูกอยู่ตลอดเวลา(ผ้าปิดจมูกทั่วไปแต่สีดำ) ผมก็เลยบอกว่าเจอกันบ่อยไม่เห็นเข้ามาทักกันเลย น้องบอกว่าน้องเขิลๆเลยไม่กล้า555 แต่พอหลังจากนั้นอีกวันนึง มีน้องคนนึงเดินมากับกลุ่มเพื่อน แล้วเรียกชื่อผมพร้อมสวัสดี อ้าวเห้ยนี่ใครว่ะ เด็กคนนี้เป็นใคร? คนที่เราคุยด้วยหรอว่ะ? ครั้งแรกที่เจอแบบ โอ้ย!!!รอยยิ้มอะไรกัน! โลกของผมสดใสจัง อะไรกันเนี่ย ชอบหวะ หลังจากนั้นผมตอบแชทน้องไม่เคยขาด ชวนน้องไปร.รพร้อมกัน น้องตื่นตี5โทรมาปลุก (ผมเป็นคนบอกให้โทรมา)โดยปกติแล้วเป็นคนตื่นสาย โอเคตี5ก็ตี5 ไปรับน้องไป ร.ร พร้อมกัน เลิกเรียนผมก็ชวนไปเดินเล่นห้าง เป็นห้างเล็กๆแถว ร.ร ก็ไม่คิดว่าน้องจะตอบตกลงหรอกครับ แต่ก็ตอบตกลง โอเคเลิกเรียนนัดเจอกันรับน้องไปเดินเที่ยวเล่น อีกวันสองวันชวนไปดูหนัง จำได้ว่า น้องเป็นคนบอกว่าอยากไปเที่ยว ส่วนตัวผมเองก็ว่าจะไปเที่ยวในวันหยุด เสาร์-อาทิตย์พอดี ทีนี้คุยกับน้อง น้องบอกว่าน้อง เที่ยวคนเดียวไม่มีเพื่อน แต่ก็จะไป ด้วยความที่ผมก็จะเที่ยว ก็เลยบอกน้องว่า เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนเอง น้องก็เหมือนจะดีใจนะ ถามผมว่าจะไปใหนดี โฮมโปรมั้ย หรือ เมกะดี? ผมตอบแบบไม่คิดเลยครับ เมกะสิ ผมชวนน้องไปดูหนัง น้องก็ตกลง โอเคดูหนังกัน คงไม่ต้องบอกชื่อหนังนะคับT-T(ยังเก็บไว้อยู่เลยตั๋วหนังครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ดูด้วยกัน) ไปดูหนังวันที่ 9 กรกฏา ตื่นนอนมาวันที่ 10 เอ้ะ!? วันนี้แปลกๆนะ น้องไม่ทักมา ผมก็ยังไม่ได้สนใจอะไร หึ้ย? ไม่ทักมาเลยหวะ ผมก็เลยตัดสินใจโพสต์FBประมาณว่า ใครไลค์โพสนี้แสดงว่าชอบผมรักผม หลังจากนั้นน้องก็มากดไลค์ตามที่คิดเลยครับ ผมก็แค็ปภาพแล้วตัดสินใจส่งไปในINBoxของน้อง น้องก็ตอบกลับด้วยสติ๊กเกอร์นะครับ ผมก็เลยอดกลั้นไม่ไหวละความรู้สึกนี้ ผมเลยสารภาพไปเลยครับ ว่าชอบน้อง แล้วน้องก็ตอบกลับว่า "แล้วถ้าหนูก็ชอบพี่หละ" เห็นอย่างนี้ผมไม่รังเลเลยครับ ขอคบทันที สรุปคบกันวันที่10 กรกฏา ก่อนคบคุยกันมาแค่7-8วัน(เร็วมากที่คบกัน) ก็คบกันไปเลื่อยๆ ทะเลาะกันบ่อยหน่อย ก็นะผมอายุ18 น้องอายุ13 ก็บ่อยหน่อยแหละ ทีแรกผมอคติมาก กับการคบเด็ก แต่พอเจอสาวน้อยคนนี้บอกเลย ใจแตก!!! โอเคครับ ข้ามไปอีกเดือนละกันคับ ข้ามไปตอนที่จะเลิกกันละ ก็เมื่อวันที่17 สิงหา กลับจากเที่ยวงานปาโป่ง มีความสุขมากครับ พอน้องกลับถึงบ้านแล้วก็คุยกันในFBนะครับ แรกๆก็คุยกันโอเค คุยไปคุยมาทะเลาะกันครับ เวลาทะเลาะกันเนี่ย ผมจะขึ้นขึ้นกู (เวลาคุยปกติผมจะใช้"ค่ะ" ส่วนน้องจะใช้"คับ")ก็ทะเลาะกันครับ ทะเลาะไปทะเลาะมา คืนนั้นน้องเงียบหายไปเลย แบตหมดครับโทรศัพท์น้องแบตเสื่อม โอเคผมเข้านอน พร้อมความกังวลใจ ตื่นเช้ามาเจอหนึ่งข้อความ เป็นสติ๊กเกอร์แมวอ้วนร้องไห้ ผมก็ไม่สนใจ ก็ไป ร.ร ข้อความเงียบไปเลยครับ จนพักกลางวันของม.ต้น 11โมงตรง ม.ปลายยังต้องเรียนอยู่อีก1คาบ แต่ผมโดดเรียนคาบนั้นไปเลยคับ เพราะว่ามีข้อความจากน้องเด้งขึ้นมาว่า"พี่หนูว่า พี่คงทนหนูไม่ได้อ่ะ หนูไม่อยากให้พี่เสียใจอีก พี่ว่าไง เลิกกันมั่ย?" ก็ประมาณนี้ครับ ก็โดดเรียนหนึ่งคาบมานั่งคุย เราคุยกันถึงปัญหาต่างๆที่เราจะเลิกกัน ได้ความประมาณว่า น้องอ่ะติดเพื่อนซึ่งตรงนี้ก็เข้าใจ น้องไม่ค่อยมีเวลาให้ผม ซึ่งแตกต่างจากตอนที่ยังไม่ได้คบกัน ไปใหนก็ไปกันนะตอนยังไม่ได้คบ คุยกันไปตกลงกันไป สรุปตกลงกันไม่ได้ยังไงน้องก็ยังยืนกลานว่าติดเพื่อนมา จะให้ผมปรับตัวไปอยู่กับเพื่อนเขาด้วย อยากให้เข้ากับเพื่อนเขาให้ได้ ผมก็ว่าผมทำได้แต่มันต้องใช้เวลา เพื่อนเขาเป็นเด็กผู้หญิงแถมอายุห่างจากผม ตั้ง5ปีT-T คุยกันไปสักพัก น้องไม่อ่านแชทละ ผมเริ่มกระวนกระวาย หายใจไม่ออก เรียนไม่รู้เรื่องเลยครับวันนั้น ก็รอจนเลิกเรียนแล้วไปหาน้อง โอเคเจอกัน ก็นั่งคุยกันครับ สีหน้าน้องไม่โอเคกับผมเลย ผมอแทบกลั้นน้ำตาไม่ได้ ผมไม่อยากเลิก น้องคงจะเห็นน้ำตาที่มันคาอยู่ในตาผม ก็เลยบอกกับผมว่าไม่เลิกหรอก ในช่วงเวลาทีคุยกันอยู่นั้น เพื่อนน้องก็เข้ามาเร่งอยู่ตลอด จนน้องจะไปให้ได้ทั้งที่ยังคุยกันไม่เสร็จเลยครับ ยังไม่รู้เรื่องเท่าไหร่เลย ผมก็พยายามรั้งไว้ไม่ให้ไป น้องก็ไป
น้องบอกว่าเดี๋ยวโทรหาก็ได้ ค่อยคุยกัน
ผมโค_ตไม่โอเค แต่ก็จำใจปล่อยน้องไป รอน้องโทรมา รอตั้งแต่เย็นจนสี่ทุ่ม ผมก็พิมพ์ไปหาน้องในแชทFB ประมาณว่า อย่าฝืนนะถ้าไม่ได้รักกันหนูจะไปก็ได้พี่ไม่ว่า ถ้าจะอยู่เพราะความสงสาร หนูไปเถอะ ประมาณนี่ครับ ผมพิมพ์ไปทั้งๆที่ผมไม่อยากให้น้องหายไป แล้วน้องก็ตอบมาว่า เดี๋ยวหนูกลับมาตอบนะแบตจะหมด โอเคผมรอ ในขณะที่ผมรอ ผมเข้าFBไปในเพจคำคมคู่รักต่างๆนาๆ ผมมาคิดดู ผมไม่อยากให้น้องไปจริงๆ ไม่อยากเลิก ก็เลยไปที่โพสต์ของเพจนั้นๆ แท็กน้องลงไปในโพสต์ บอกทุกสิ่งทุกอย่างในใจผม ทั้งบอกรัก ทั้งง้อทั้งขอโทษ ต่างๆนาๆ
และน้องกลับมาตอบแชทละครับ น้องมาขอโทษครับ "ขอโทษนะพี่... พอเถอะ หนูว่าเราพอกันแค่นี้ หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูว่าตอนนี้หนูต้องการใช้เวลาอยู่กับเพื่อน หนูคิดวาตอนนี้ หนูไม่พร้อมจะมีใคร บางทีตอนนี้หนูอาจไม่สมควรมีแฟนเลยก็ได้" ประมาณนี้ครับแค่คล้าวๆ ผมรั้งผมง้อผมยื้อ ทุกทางทุกคำพูดแล้ว ยังไงน้องก็จะไม่อยู่กับผมแล้วครับ สุดท้ายก็เลิกกันครับ น้องบอกว่า แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้หนิ ผมตอบไปพร้อมความเสัยใจว่า พี่รับไม่ได้ ใจผมมันไม่เข้มแข็งพอจะให้แฟน กลายมาเป็นพี่น้องได้ครับ ผมยอมรับไม่ได้ หลังจากวันที่เลิกกัน ผมก็คิดถึงน้องมาโดยตลอดเลยครับ นอนร้องไห้ทุกวัน แม้กระทั้งตอนพิมพ์กระทู้นี้อยู่ครับผมก็ร้องไห้อยู่ ไม่ไหวจริงๆครับจิตใจตอนนี้ ยังมีอีกเรื่องนึงครับก่อนที่ผมจะมานั่งพิมพ์กระทู้นี้ เมื่อวันที่24 สิงหา ผมเลิกกับน้องไปได้แค่6วัน ผมทนกับจิตใจตังเองไม่ไหว ทั้งที่ผมเป็นคนเสียหน้าไม่ได้ ไม่ง้อใคร ผมทะนงตัวมาก เลิกคือเลิก!!! แต่ก็ไม่ไหวละ ไปง้ออีกทีดีกว่า ผมก็หาตัวน้องเลยครับ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แต่บังเอิญไปเจอเพิ่อนเขา ก็เลยถามเพื่อนเขาดูเผื่อจะรู้ว่าอยู่ที่ใหน? แล้วก็ได้คำตอบครับ ตอนนี้ผมรู้ละ ว่าน้องเขาอยู่ใหน วันนั้นรู้สึกได้เลยครับว่าท้อมาก วันนั้นเป็นวันที่อุปสรรคถาโถมมาก มีธุระเร่งด่วนเยอะเกินไป เยอะมาก ผมต้องไปจัดการธุระให้คนที่บ้าน โอเค พอจัดการเสร็จ ผมก็ขับมอไซต์ไปที่ๆน้องอยู่ มันก็คือ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง น้องกำลังนั่งเล่นกับเพื่อนกลุ่มใหญ่อยู่ ผมกัดฟันเดินเข้าไปบอกน้องว่า พี่ขอคุยด้วยหน่อย ก็ยืนคุยกันครับ แต่ก่อนจะเดินออกมาคุยกัน น้องบอกว่าน้องต่องรีบไปอีกที่นึง
ทีนี้คุยกันผมบอกว่า ตั้งแต่เลิกกันไปอ่ะ เป็นไงบ้างคิดถึงพี่บ้างมั้ย? พี่คิดถึงหนูทุกวันเลยนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?
น้องตอบว่าไม่ได้ ผมถามว่าทำไม.? น้องก็ตอบว่า
หนูมีคนคุยใหม่แล้ว หนูมีคนใหม่แล้ว
เล่นซ้ะผมไปไม่ถูก ผมได้แต่บอกว่าอย่างเพิ่งได้มั้ย? น้องส่ายหน้าใส่ผม ผมกำลังจะพูดอะไรอีกสักอย่าง แต่เหมือนน้องจะมองไปด้านหน้า ก็คือด้านหลังที่ผมหันหลังให้ น้องบอกว่าต้องรีบไปแล้วพี่ชายมารับ ทั้งๆที่ผมยังพูดอยู่ น้องวิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งไป ผมหันหลังไปเห็นผู้ชายคนนึงจอดมอไซต์รออยู่หน้าประตูใส่หมวกกันน็อคมองไม่เห็นหน้า น้องวิ่งไปซ้อนท้ายอย่างไว แล้วเขาก็ขับพาน้องไปต่อหน้าต่อผม ผมทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่ตะโกน!!! เดี๋ยวดิ!!! แล้วกคำหยาบสักสองสามคำ ก่อนจะนั่งร้องไห้ที่สวนสาธรณะ ตรงนั้นมีเพิ่อนผมอยู่ด้วยคนนึง มันปลอบผม แต่ก็ห้ามผมไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้T-T ผมได้แต่คิดถึงคำพูดของน้อง ก่อนที่จะเลิกกันว่า เขายังไม่พร้อมจะมีใคร แต่ทำไมถึงได้มีคนใหม่เร็วขนาดนี้ เลิกกันไปไม่นานแท้ๆ แล้วทำไมผมต้องรักเขามากขนาดนี้ คบกันแค่เดือนเดียวแท้ๆ ทำไมถึงต้องตามไปง้อเขาทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล่ว คงเป็นเพราะที่ผ่านมาผมมันแย่ใช่มั้ย? ผมดูแลเขาไม่ดี ตอนนี้น้องเขามีคนใหม่แล้ว คนที่มีทุกสิ่งทุกอย่าง ไปรับไปส่งทุกวัน ไม่เหมือนผม คนจนๆ ก็แค่ลูกแม่ค้า จะไปรับไปส่งเขาก็ต้องรอวันที่ที่บ้านไม่มีธุระถึงเอามอไซต์ออกมาใช้ได้T-T
ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดีครับT-T กับช่วงเวลาที่เหลืออีก 1เทอมของ ร.รนี่ ก่อนเข้าสู่รั่วมหาลัย?
ในความคิดผม ผมคิดว่าผมจะไม่กลับมาที่ ร.ร นี้สักพักเลย สัก2ปีค่อยกลับมา ไหว้อาจารย์สักครั้ง แล้วภายใน2ปีที่ผมหายไป ผมจะไปเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ เพิ่ออะไร?
เพื่ิอกลับมาหาน้อง กลับมาหาเขา ไม่ว่าตอนนั้นน้องเขาจะมีใครอยู่หรือไม่ ผมไม่สนใจT-T
เหตุผลที่ผมจะกลับมาภายใน2ปีเพราะว่า น้องจะอยู่ที่นี่ถึงแค่ม.3เท่านั้น น้องจะต้องไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัดT-T แต่ถึงอย่างนั่น นี้ก็เป็นความตั้งใจของผม "ขอบคุณนะครับ"
#จะมีใครอ่านจนจบมั้ยน้าT-T
ไม่ใช่นิยายนะครับT-T
ช้ำใจช้ำรักเพราะเด็กม.1 T-T
โอเคงั้นเข้าเรื่องนะครับ (กระทู้นี้จะยาวมากๆสำหรับคนที่อ่านจนจบ ผมขอขอบพระคุณมากจริงๆครับ) ผมเป็นเด็กนักเรียนคนนึงครับ ศึกษาในโรงเรียนภายในจังหวัดสมุทรปราการนี้แหละครับ ผมอายุ18ปีครับ ใช่ครับผมอยู่ม.6 ผมเรียนที่นี่ปีสุดท้ายละ ตลอดที่ผ่านมาก็มีแฟนบ้าง เคยอกหักมาแล้วบ้าง ยังไม่เคยคบใครถึงปี มากสุดก็แค่9เดือน และ9เดือนนี่แหละครับ อกหักครั้งแรกของผม เมื่อตอนอายุ 14จะ15ปี ก็ประมาณช่วงม.2กำลังจะม.3 เลิกกันช่วงปิดเทอม ก่อนเปิดเทอมสัก2อาทิตย์ขึ้นม.3
โห... แบบตอนนั้นก็แบบ เข้าใจความรู้สึกของคนที่คิดฆ่าตัวตายขึ้นมาเลยครับ โดดตึก เกลียดแขนประชดรัก แต่ก่อนผมจะเป็นคนชอบด่าไอ้คนพวกนี้ ด่าต่างๆนาๆสารพัด แต่ตอนนี้เลิกด่า ก็เข้าใจความรู้สึกแล้วนะ แต่ผมไม่เคยทำร้ายตัวเองนะ แรกๆผมทำใจไม่ได้เลย ร้องไห้ทุกวัน ก็ใช้ชีวิตไปเลื่อยๆ ก็นะวันนึงมันลืมได้แหละ คงเป็นเพราะผมกับเขาอยู่คนละโรงเรียนด้วยนะ ไม่ต้องมาเจอหน้ากันมันก็เลยโอเค วันนึงมันลืม จนตอนนี้เจอเขาก็ไม่รู้สึกอะไร และตั้งแต่เลิกกัน ผมก็มีแฟนใหม่บ้าง แต่คบแปปๆเลิก คงเป็นเพราะผมมันแย่ ผมคบคนใหม่เพื่อให้ลืมคนเก่า ที่ผ่านมาเวลาเลิกกับแฟนตลอดทั้งชีวิตที่มีแฟน เวลาผมบอกเลิกก็มักจะไม่เลิกกัน เพราะว่าผมไม่เคยคิดอยากเลิกกับแฟนคนใหน แต่ที่ผมบอกเลิก เพราะมันเป็นสันดารของผม ผมอยากรู้ว่าเขาจะรั้งผม หรือเขาจะปล่อยผมไปเลยกันนะ ก็ถ้ารั้งก็ยังรักกัน ก็ถ้าไม่รั้งก็แยกทางกันเถอะในเมื่อไม่ได้รักกัน หลังจากนี้ผมก็ไม่มีแฟนอีกเลยเป็นเวลา 2-3ปี ไม่เคยมีแฟนเลย กระทั้งขึ้นม.6 ช่วงเปิดเทอมแรกๆก็ไม่มีไร ผมเป็นคณะกรรมการนักเรียน ก็ทำหน้าที่ของผมไป ผมได้มีโอกาสทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆในวันรับน้องนะครับ ผมก็เอาหนังสือของทางโรงเรียนเดินแจกน้องในแถว ผมได้หน้าที่ไปแจกน้องๆผู้หญิง ก็โดนๆแซวบ้างไม่คิดไร^ ^ โอเคครับตรงนี้ข้ามเลยละกันนะ ข้ามไปสัก1-2เดือน จำไม่ค่อยได้ละครับ ก็มีน้องคนนึง INBoxเข้ามาในFBขอให้รับ@ เมื่อช่วงต้นเดือนของเดือนกรกฏา ผมก็รับ@ตามที่น้องขอเลยครับ ก็ไม่ได้คิดไรก็คุยกันไปเลื่อยๆ ตอบสั้นๆบ้าง ยาวๆบ้าง แต่ก็ตอบทุกคำถามนะ ก็ชวนคุยบ้าง ประกอบกับตอนนั้นไม่มีคนคุย ใครทักมาก็คุยหมด น้องบอกว่าน้องเจอผมบ่อยมาก น้องชอบที่ผมใส้ผ้าปิดจมูกอยู่ตลอดเวลา(ผ้าปิดจมูกทั่วไปแต่สีดำ) ผมก็เลยบอกว่าเจอกันบ่อยไม่เห็นเข้ามาทักกันเลย น้องบอกว่าน้องเขิลๆเลยไม่กล้า555 แต่พอหลังจากนั้นอีกวันนึง มีน้องคนนึงเดินมากับกลุ่มเพื่อน แล้วเรียกชื่อผมพร้อมสวัสดี อ้าวเห้ยนี่ใครว่ะ เด็กคนนี้เป็นใคร? คนที่เราคุยด้วยหรอว่ะ? ครั้งแรกที่เจอแบบ โอ้ย!!!รอยยิ้มอะไรกัน! โลกของผมสดใสจัง อะไรกันเนี่ย ชอบหวะ หลังจากนั้นผมตอบแชทน้องไม่เคยขาด ชวนน้องไปร.รพร้อมกัน น้องตื่นตี5โทรมาปลุก (ผมเป็นคนบอกให้โทรมา)โดยปกติแล้วเป็นคนตื่นสาย โอเคตี5ก็ตี5 ไปรับน้องไป ร.ร พร้อมกัน เลิกเรียนผมก็ชวนไปเดินเล่นห้าง เป็นห้างเล็กๆแถว ร.ร ก็ไม่คิดว่าน้องจะตอบตกลงหรอกครับ แต่ก็ตอบตกลง โอเคเลิกเรียนนัดเจอกันรับน้องไปเดินเที่ยวเล่น อีกวันสองวันชวนไปดูหนัง จำได้ว่า น้องเป็นคนบอกว่าอยากไปเที่ยว ส่วนตัวผมเองก็ว่าจะไปเที่ยวในวันหยุด เสาร์-อาทิตย์พอดี ทีนี้คุยกับน้อง น้องบอกว่าน้อง เที่ยวคนเดียวไม่มีเพื่อน แต่ก็จะไป ด้วยความที่ผมก็จะเที่ยว ก็เลยบอกน้องว่า เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนเอง น้องก็เหมือนจะดีใจนะ ถามผมว่าจะไปใหนดี โฮมโปรมั้ย หรือ เมกะดี? ผมตอบแบบไม่คิดเลยครับ เมกะสิ ผมชวนน้องไปดูหนัง น้องก็ตกลง โอเคดูหนังกัน คงไม่ต้องบอกชื่อหนังนะคับT-T(ยังเก็บไว้อยู่เลยตั๋วหนังครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ดูด้วยกัน) ไปดูหนังวันที่ 9 กรกฏา ตื่นนอนมาวันที่ 10 เอ้ะ!? วันนี้แปลกๆนะ น้องไม่ทักมา ผมก็ยังไม่ได้สนใจอะไร หึ้ย? ไม่ทักมาเลยหวะ ผมก็เลยตัดสินใจโพสต์FBประมาณว่า ใครไลค์โพสนี้แสดงว่าชอบผมรักผม หลังจากนั้นน้องก็มากดไลค์ตามที่คิดเลยครับ ผมก็แค็ปภาพแล้วตัดสินใจส่งไปในINBoxของน้อง น้องก็ตอบกลับด้วยสติ๊กเกอร์นะครับ ผมก็เลยอดกลั้นไม่ไหวละความรู้สึกนี้ ผมเลยสารภาพไปเลยครับ ว่าชอบน้อง แล้วน้องก็ตอบกลับว่า "แล้วถ้าหนูก็ชอบพี่หละ" เห็นอย่างนี้ผมไม่รังเลเลยครับ ขอคบทันที สรุปคบกันวันที่10 กรกฏา ก่อนคบคุยกันมาแค่7-8วัน(เร็วมากที่คบกัน) ก็คบกันไปเลื่อยๆ ทะเลาะกันบ่อยหน่อย ก็นะผมอายุ18 น้องอายุ13 ก็บ่อยหน่อยแหละ ทีแรกผมอคติมาก กับการคบเด็ก แต่พอเจอสาวน้อยคนนี้บอกเลย ใจแตก!!! โอเคครับ ข้ามไปอีกเดือนละกันคับ ข้ามไปตอนที่จะเลิกกันละ ก็เมื่อวันที่17 สิงหา กลับจากเที่ยวงานปาโป่ง มีความสุขมากครับ พอน้องกลับถึงบ้านแล้วก็คุยกันในFBนะครับ แรกๆก็คุยกันโอเค คุยไปคุยมาทะเลาะกันครับ เวลาทะเลาะกันเนี่ย ผมจะขึ้นขึ้นกู (เวลาคุยปกติผมจะใช้"ค่ะ" ส่วนน้องจะใช้"คับ")ก็ทะเลาะกันครับ ทะเลาะไปทะเลาะมา คืนนั้นน้องเงียบหายไปเลย แบตหมดครับโทรศัพท์น้องแบตเสื่อม โอเคผมเข้านอน พร้อมความกังวลใจ ตื่นเช้ามาเจอหนึ่งข้อความ เป็นสติ๊กเกอร์แมวอ้วนร้องไห้ ผมก็ไม่สนใจ ก็ไป ร.ร ข้อความเงียบไปเลยครับ จนพักกลางวันของม.ต้น 11โมงตรง ม.ปลายยังต้องเรียนอยู่อีก1คาบ แต่ผมโดดเรียนคาบนั้นไปเลยคับ เพราะว่ามีข้อความจากน้องเด้งขึ้นมาว่า"พี่หนูว่า พี่คงทนหนูไม่ได้อ่ะ หนูไม่อยากให้พี่เสียใจอีก พี่ว่าไง เลิกกันมั่ย?" ก็ประมาณนี้ครับ ก็โดดเรียนหนึ่งคาบมานั่งคุย เราคุยกันถึงปัญหาต่างๆที่เราจะเลิกกัน ได้ความประมาณว่า น้องอ่ะติดเพื่อนซึ่งตรงนี้ก็เข้าใจ น้องไม่ค่อยมีเวลาให้ผม ซึ่งแตกต่างจากตอนที่ยังไม่ได้คบกัน ไปใหนก็ไปกันนะตอนยังไม่ได้คบ คุยกันไปตกลงกันไป สรุปตกลงกันไม่ได้ยังไงน้องก็ยังยืนกลานว่าติดเพื่อนมา จะให้ผมปรับตัวไปอยู่กับเพื่อนเขาด้วย อยากให้เข้ากับเพื่อนเขาให้ได้ ผมก็ว่าผมทำได้แต่มันต้องใช้เวลา เพื่อนเขาเป็นเด็กผู้หญิงแถมอายุห่างจากผม ตั้ง5ปีT-T คุยกันไปสักพัก น้องไม่อ่านแชทละ ผมเริ่มกระวนกระวาย หายใจไม่ออก เรียนไม่รู้เรื่องเลยครับวันนั้น ก็รอจนเลิกเรียนแล้วไปหาน้อง โอเคเจอกัน ก็นั่งคุยกันครับ สีหน้าน้องไม่โอเคกับผมเลย ผมอแทบกลั้นน้ำตาไม่ได้ ผมไม่อยากเลิก น้องคงจะเห็นน้ำตาที่มันคาอยู่ในตาผม ก็เลยบอกกับผมว่าไม่เลิกหรอก ในช่วงเวลาทีคุยกันอยู่นั้น เพื่อนน้องก็เข้ามาเร่งอยู่ตลอด จนน้องจะไปให้ได้ทั้งที่ยังคุยกันไม่เสร็จเลยครับ ยังไม่รู้เรื่องเท่าไหร่เลย ผมก็พยายามรั้งไว้ไม่ให้ไป น้องก็ไป
น้องบอกว่าเดี๋ยวโทรหาก็ได้ ค่อยคุยกัน
ผมโค_ตไม่โอเค แต่ก็จำใจปล่อยน้องไป รอน้องโทรมา รอตั้งแต่เย็นจนสี่ทุ่ม ผมก็พิมพ์ไปหาน้องในแชทFB ประมาณว่า อย่าฝืนนะถ้าไม่ได้รักกันหนูจะไปก็ได้พี่ไม่ว่า ถ้าจะอยู่เพราะความสงสาร หนูไปเถอะ ประมาณนี่ครับ ผมพิมพ์ไปทั้งๆที่ผมไม่อยากให้น้องหายไป แล้วน้องก็ตอบมาว่า เดี๋ยวหนูกลับมาตอบนะแบตจะหมด โอเคผมรอ ในขณะที่ผมรอ ผมเข้าFBไปในเพจคำคมคู่รักต่างๆนาๆ ผมมาคิดดู ผมไม่อยากให้น้องไปจริงๆ ไม่อยากเลิก ก็เลยไปที่โพสต์ของเพจนั้นๆ แท็กน้องลงไปในโพสต์ บอกทุกสิ่งทุกอย่างในใจผม ทั้งบอกรัก ทั้งง้อทั้งขอโทษ ต่างๆนาๆ
และน้องกลับมาตอบแชทละครับ น้องมาขอโทษครับ "ขอโทษนะพี่... พอเถอะ หนูว่าเราพอกันแค่นี้ หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูว่าตอนนี้หนูต้องการใช้เวลาอยู่กับเพื่อน หนูคิดวาตอนนี้ หนูไม่พร้อมจะมีใคร บางทีตอนนี้หนูอาจไม่สมควรมีแฟนเลยก็ได้" ประมาณนี้ครับแค่คล้าวๆ ผมรั้งผมง้อผมยื้อ ทุกทางทุกคำพูดแล้ว ยังไงน้องก็จะไม่อยู่กับผมแล้วครับ สุดท้ายก็เลิกกันครับ น้องบอกว่า แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้หนิ ผมตอบไปพร้อมความเสัยใจว่า พี่รับไม่ได้ ใจผมมันไม่เข้มแข็งพอจะให้แฟน กลายมาเป็นพี่น้องได้ครับ ผมยอมรับไม่ได้ หลังจากวันที่เลิกกัน ผมก็คิดถึงน้องมาโดยตลอดเลยครับ นอนร้องไห้ทุกวัน แม้กระทั้งตอนพิมพ์กระทู้นี้อยู่ครับผมก็ร้องไห้อยู่ ไม่ไหวจริงๆครับจิตใจตอนนี้ ยังมีอีกเรื่องนึงครับก่อนที่ผมจะมานั่งพิมพ์กระทู้นี้ เมื่อวันที่24 สิงหา ผมเลิกกับน้องไปได้แค่6วัน ผมทนกับจิตใจตังเองไม่ไหว ทั้งที่ผมเป็นคนเสียหน้าไม่ได้ ไม่ง้อใคร ผมทะนงตัวมาก เลิกคือเลิก!!! แต่ก็ไม่ไหวละ ไปง้ออีกทีดีกว่า ผมก็หาตัวน้องเลยครับ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แต่บังเอิญไปเจอเพิ่อนเขา ก็เลยถามเพื่อนเขาดูเผื่อจะรู้ว่าอยู่ที่ใหน? แล้วก็ได้คำตอบครับ ตอนนี้ผมรู้ละ ว่าน้องเขาอยู่ใหน วันนั้นรู้สึกได้เลยครับว่าท้อมาก วันนั้นเป็นวันที่อุปสรรคถาโถมมาก มีธุระเร่งด่วนเยอะเกินไป เยอะมาก ผมต้องไปจัดการธุระให้คนที่บ้าน โอเค พอจัดการเสร็จ ผมก็ขับมอไซต์ไปที่ๆน้องอยู่ มันก็คือ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง น้องกำลังนั่งเล่นกับเพื่อนกลุ่มใหญ่อยู่ ผมกัดฟันเดินเข้าไปบอกน้องว่า พี่ขอคุยด้วยหน่อย ก็ยืนคุยกันครับ แต่ก่อนจะเดินออกมาคุยกัน น้องบอกว่าน้องต่องรีบไปอีกที่นึง
ทีนี้คุยกันผมบอกว่า ตั้งแต่เลิกกันไปอ่ะ เป็นไงบ้างคิดถึงพี่บ้างมั้ย? พี่คิดถึงหนูทุกวันเลยนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?
น้องตอบว่าไม่ได้ ผมถามว่าทำไม.? น้องก็ตอบว่า
หนูมีคนคุยใหม่แล้ว หนูมีคนใหม่แล้ว
เล่นซ้ะผมไปไม่ถูก ผมได้แต่บอกว่าอย่างเพิ่งได้มั้ย? น้องส่ายหน้าใส่ผม ผมกำลังจะพูดอะไรอีกสักอย่าง แต่เหมือนน้องจะมองไปด้านหน้า ก็คือด้านหลังที่ผมหันหลังให้ น้องบอกว่าต้องรีบไปแล้วพี่ชายมารับ ทั้งๆที่ผมยังพูดอยู่ น้องวิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งไป ผมหันหลังไปเห็นผู้ชายคนนึงจอดมอไซต์รออยู่หน้าประตูใส่หมวกกันน็อคมองไม่เห็นหน้า น้องวิ่งไปซ้อนท้ายอย่างไว แล้วเขาก็ขับพาน้องไปต่อหน้าต่อผม ผมทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่ตะโกน!!! เดี๋ยวดิ!!! แล้วกคำหยาบสักสองสามคำ ก่อนจะนั่งร้องไห้ที่สวนสาธรณะ ตรงนั้นมีเพิ่อนผมอยู่ด้วยคนนึง มันปลอบผม แต่ก็ห้ามผมไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้T-T ผมได้แต่คิดถึงคำพูดของน้อง ก่อนที่จะเลิกกันว่า เขายังไม่พร้อมจะมีใคร แต่ทำไมถึงได้มีคนใหม่เร็วขนาดนี้ เลิกกันไปไม่นานแท้ๆ แล้วทำไมผมต้องรักเขามากขนาดนี้ คบกันแค่เดือนเดียวแท้ๆ ทำไมถึงต้องตามไปง้อเขาทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล่ว คงเป็นเพราะที่ผ่านมาผมมันแย่ใช่มั้ย? ผมดูแลเขาไม่ดี ตอนนี้น้องเขามีคนใหม่แล้ว คนที่มีทุกสิ่งทุกอย่าง ไปรับไปส่งทุกวัน ไม่เหมือนผม คนจนๆ ก็แค่ลูกแม่ค้า จะไปรับไปส่งเขาก็ต้องรอวันที่ที่บ้านไม่มีธุระถึงเอามอไซต์ออกมาใช้ได้T-T
ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดีครับT-T กับช่วงเวลาที่เหลืออีก 1เทอมของ ร.รนี่ ก่อนเข้าสู่รั่วมหาลัย?
ในความคิดผม ผมคิดว่าผมจะไม่กลับมาที่ ร.ร นี้สักพักเลย สัก2ปีค่อยกลับมา ไหว้อาจารย์สักครั้ง แล้วภายใน2ปีที่ผมหายไป ผมจะไปเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ เพิ่ออะไร?
เพื่ิอกลับมาหาน้อง กลับมาหาเขา ไม่ว่าตอนนั้นน้องเขาจะมีใครอยู่หรือไม่ ผมไม่สนใจT-T
เหตุผลที่ผมจะกลับมาภายใน2ปีเพราะว่า น้องจะอยู่ที่นี่ถึงแค่ม.3เท่านั้น น้องจะต้องไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัดT-T แต่ถึงอย่างนั่น นี้ก็เป็นความตั้งใจของผม "ขอบคุณนะครับ"
#จะมีใครอ่านจนจบมั้ยน้าT-T
ไม่ใช่นิยายนะครับT-T